Mijn eerste seizoen als vergunninghouder bij een nevenbond ...
Vorige winter heb ik 1x geproefd van een MTB-wedstrijd in de VWF. Daar bleek al snel dat ik nog heel wat te leren had. Na enkele spinningsessies, deelname aan de Ronde van Vlaanderen voor wielertoeristen, eenzame trainingen, MTB-wedstrijd voor duo's in Middelkerke, enz... merk ik wel dat ik vooruitgang heb geboekt.
Samen met Janelle en Kim vertrokken naar Stasegem. Het weer was goed en het parcours was droog, poederdroog. Neem daar ook nog eens 1,5 kilometer asfalt bij en dan weet je al snel dat het een halve baankoers zal worden. Tijdens de opwarming was ik nerveus over mijn start. Die ene keer in de VWF en die ene keer in Middelkerke was mijn start desastreus! Na 2x de ronde te hebben verkend met mijn MTB ging ik nog even langs bij Janelle en Kim om mijn trainingsjas en drinkbus af te geven. Die drinkbus zou Kim me tijdens de wedstrijd op de afgesproken plaats toerijken en die warme jas zou ze me direct na de finish teruggeven om geen kou te vatten. Om 15u25, zo'n 5 minuten voor de start, stond ik al opgesteld aan de startlijn, de meeste deelnemers stonden er ook reeds. Aangezien ik geen ervaring heb nam ik sportief plaats op de 2e en laatste rij. Onmiddellijk zag ik dat het overgrote deel van de renners (zowel van de A+, A en B categorie) ervaring hebben, joekels van coureursbenen hebben, lid zijn van een team, piekfijn uitgedost zijn en vooral: op 2 rijders na rijden ze hier allemaal met een cyclocrossfiets! Zo'n 30 seconden na de start van A's was het aan de B's om te starten, opnieuw een halve minuut later mochten de jongsten (A+) starten.
De start werd gegeven op het asfalt dus koos ik ervoor om op mijn buitenblad te starten en dat bleek de juiste keuze! Na 200 meter doken we het veld in en ik kon nog net 1 rijder achter me houden. Het ging er direct heel hard aan toe. De aansluiting met de staart van de B-categorie kon ik nog net houden maar de A+ zaten me al in het wiel. Me nu niet laten verleiden door mee te gaan in dit hoge tempo praatte ik mezelf in. Op het lange stuk asfalt (1,5km) had dit dodelijk geweest en daarom koos ik om enkele seconden het tempo te laten zakken en me in een volgend groepje nestelen. Goeie zet want zo kon ik ook eventjes recuperen!!! Over dat recuperen nu niet teveel bij voorstellen want dit was echt wel heel relatief! Bij het indraaien van de laatste rechte lijn had ik al terug aansluiting met enkele renners van mijn categorie. Vanaf dan was mijn tactiek simpel: in het veld eigen tempo en op het asfalt meerijden met de cyclocrossers. Met een MTB is dit dodelijk als je zo'n stuk voor de wielen krijgt geschoven en dan nog eens een deel windop moet rijden ook. Op de stroken asfalt probeerde ik wat te recuperen en goed te doseren, ondertussen waren mijn 2 naaste concurenten ook mijn tactiek beginnen volgen waardoor we heel de tijd haasje-over sprongen. Halfweg koers schrok ik me rot toen de leiders ons al in het vizier hadden! Nog geen minuut later was het al zover ... ik werd gedubbeld. Gelukkig worden gedubbelde renners niet uit koers gehaald en kon ik mijn wedstrijd verderzetten. Wel opletten natuurlijk dat ik niet teveel in de weg van de snellere mannen zou rijden. Het was ook rond halverwege koers dat ik op het asfalt voelde dat de vermoeidheid begon parten te spelen. Maar ik wou en ik zou het wiel van mijn 2 naaste concurenten niet lossen. Tot op 2 ronden van het einde! Een bocht van 90° naar rechts, van het veld de weg op en meter voor meter zag ik ze wegrijden. Eén keer geprobeerd, nog een tweede en een derde keer ook maar het ging niet. Ik begon na te denken en dat mocht ik nu net niet gaan doen, gewoon rijden, niet nadenken, gewoon de benen het werk laten doen op mijn eigen tempo. Hooguit 50 meter reden ze voor me. Na elke bocht zag ik dat ze op dezelfde afstand bleven rijden. We kregen de bel te horen van de laatste ronde en dat gaf me moed, maar helaas voor mij, schepten de anderen hier ook moed uit. Aangekomen in de voorlaatste rechte lijn zag ik dat ze met hun 2 gingen spurten. De jump naar hen had ik toch niet meer kunnen maken. Op 500 meter een verschil van 50 meter toerijden zou niet meer gaan. Steendood kwam ik over de meet gebold. Maar toch ook fier want ik was niet de laatste! Direct naar de auto gereden waar Kim en Janelle me opwachtten met een cola en een lach.
