Ik ben deze
blog nu toch al een tijdje aan het verwaarlozen. Niet dat ik hier blij om ben
hoor, allerminst. Een goede reden hiervoor schiet me niet te binnen. Misschien komt dit doordat er examens zijn,
misschien ook niet. Ik heb alleszins onderwerpen genoeg om over te praten, maar
met 1 detail zit ik wat verveeld. Mijn grote drie in het leven zijn sport, film
en de Tweede Wereldoorlog. Praten over een film, of erger nog, een film
bekritiseren lijkt me redelijk zinloos, daar Ace Ventura: Pet Detective in mijn
top tien van favoriete films staat. Op een haar na de top vijf gemist. Een
echte kenner ben ik dus niet, een liefhebber des te meer. Toon me een foto van
een acteur of een actrice, en ik vertel je wie het is. Vraag me in welke films
hij/zij nog heeft meegespeeld en ik val in het duister, behalve als dit om
Scarlett Johansson gaat, mijn all-time favorite Hollywood bombshell.
Alleen
spijtig dat ze ook aan een muziekcarrière begon, want het lijkt eerlijk gezegd
op niet veel. Als ze er ooit aan denkt
om Bob Dylan te coveren, dan zal ik toch mijn plannen om haar af te snoepen van
Ryan Van Wilder Reynolds even in de kast stoppen. Adriana Lima, here i come!
Over de
Tweede Wereldoorlog kan ik heel kort zijn. Enorm belangrijke periode in de
geschiedenis, met bestialiteiten in de hoofdrol (waarschijnlijk in de meerdere
betekenissen van het woord). Als je iets wil weten over die oorlog moet je er
maar een boek over lezen, of kijk de maandag naar Canvas, want maandag is Nazi-dag
op het meerwaardekanaal. Intrigerende
tijd, bijna 64 jaar na het vredesakkoord nog steeds één van de meest besproken
themas op televisie.
Sport is een
andere zaak, er even kort iets van zeggen ligt namelijk niet in mijn aard. In
mijn stuk over Barcelona 1992 heb ik dat duidelijk gemaakt. Als toekomstig
journalist, laten we hopen dat ik de eindmeet haal, is het me wel nog niet
duidelijk op welk gebied ik later mijn salaris wil verdienen. Wil is hier
natuurlijk een groot woord, want in het begin is er van kiezen waarschijnlijk
weinig sprake. Als je als sportjournalist een keuze mag maken, kan je er maar
beter voor zorgen dat je nooit met je mond vol tanden staat als het over uw
onderwerp gaat. Je moet als voetbaljournalist de strijd durven aangaan met Frank
Raes, als wielerjournalist met Michel Wuyts. Nu ja, dat laatste zal wellicht
een serieuze deuk in uw ego geven. Moest ik een keuze maken, dan kies ik voor
eender welke Amerikaanse sport. Maar of er daar geld mee te verdienen valt, dat
valt nog af te wachten. Een studiegenoot was er, na het lezen van mijn vorig
stuk, zelfs minachtend over aan het praten. Onbekend is onbemind, denk ik dan.
Terwijl ook voor hem ooit de dag zal komen waar hij een keuze zal moeten maken,
en ik de laatste zal zijn om geringschattend op zijn keuze te reageren.
Het leven is
blijkbaar een cyclus van keuzes maken. Of het nu voor een blog is, of voor je
opleiding, ze blijven maar komen. Nu maar hopen dat iedereen niet alleen de
goeie keuzes maakt, maar ook op tijd de keuze maakt om een andere weg op te
gaan, voor het te laat is.
