Sinds 3 november 2008 leef ik een totaal ander leven. Door de afschaffing van het analoog televisiekijken kwam er een einde aan het beeldschermstaren met een antenne. Terecht, we leven in de 21ste eeuw, volgens een tweedejaarsstudent le vingt-deuxième siècle, maar het kabelloos kijken had toch wel zijn charmes. Uren heb ik gespendeerd aan het bekijken van Canvas. Dinsdagavond was het aanschuiven voor geschiedenis. Meestal zag je hier en daar een nazi over het scherm huppelen, maar als oorlogsliefhebber, geen sympathisant, kan ik me best wel amuseren met een scheutje Tweede Wereldoorlog. Woensdag meestal een leuke film, soms wat vreemd, maar meestal wel te pruimen. Maar wat me het meest plezierde was het overaanbod Britse humor. Little Britain, Black Books, Black Adder (the most gripping sitcom since 1380) en The office, om er maar een paar te noemen. Tijdens de uitzending van deze series zijn er, volgens officiële statistieken, 78 procent meer mensen met een kaakontwrichting dan tijdens Martha, en daar lachen ze blijkbaar met alles.
Aanvankelijk was het de bedoeling dat ik zon digitale antenne ging kopen, of een gaatje in mijn muur zou boren en dus via kabel zou kijken, maar in de plaats begon ik te lezen. Mensenlief, ik begon me zelfs af te vragen waarom ik vroeger niet veel las. Ik voelde nooit die leegte, die nood, die drang om te lezen. Ik zeg niet dat ik voorheen nooit las, vele sportboeken heb ik verslonden. Maar romans, nooit aan gedacht. Informatieve boeken die niet over sport gingen? Neen. Daar is er blijkbaar verandering in gekomen. De omgeving kan toch een vreemd effect hebben op mensen. Ook de mens heeft een effect op de mens, uiteraard. Dries Dehaudt, hier beter bekend als de Kachtemsche boekenwurm, kan ook een mogelijke reden zijn van mijn totaal onverwachte overstap van notoir televisiekijker naar boekenlezer. Ook heb ik de laatste weken meer Dvds gekeken dan dat ik er het jaar ervoor zag, en dat zijn er nog maar steeds zeven. Lezen is inderdaad een leuk vervangmiddel. Ik heb nu zelfs een elektronische bibliotheekpas, terwijl ik nog een papieren exemplaar had dat al jaren niet meer werd geaccepteerd.
Vanmiddag ben ik langs geweest in onze puike bibliotheek. In een rek met boeken betreffende Izegem vond ik een exemplaar van 125 jaar Sint-Jozefscollege, een boek van Jean-Marie Lermyte, een oud leraar geschiedenis van Dries. In dat (foto)boek vond ik een klasfoto met mijn oom op, genomen in 1954, toen hij in het tweede leerjaar zat. Heerlijk toch. Mijn oom, die overleed in 2002, en mijn vader waren goede vrienden. Ik zag dadelijk een lach verschijnen op mijn pas gezichttoen ik hem die foto toonde. Terwijl hij wat in het boek bladerde kwamen er weer wat herinneringen boven. Hij begon namen op te noemen, die ik dan moet kennen van hier en daar, bijnamen werden verklapt en quoten aangehaald. Eventjes vergat hij de werkelijkheid en waande zich terug in zijn oude, onverantwoordelijke wereldje van toen. Wat hem pleziert, pleziert mij ook. Ik geniet van de tijd die ik doorbreng met mijn ouwe.
Ondertussen is het tijd dat ik wat tijd doorbreng met hem. Dat is ook beter dan televisiekijken, of het nu analoog of digitaal is.
Inspiratieloos. Allerminst een sterk begin. Terwijl ik hier mijn uiterste best doe om werk te maken van mijn beloftes om een blog te beginnen, kan ik zelfs nog op geen passende titel komen. Daarom plaats ik maar de titel van een leuk youtube filmpje boven dit stukje tekst . Zoek dit eens op. Liefhebbers van platvloerse, zwarte humor zullen schuddebuiken. Fans van Sketch up,2 Straten verder en andere hoogwaardige komische series zullen wellicht anti-clubjes oprichten en comments plaatsen, doorspekt met onorthodox taalgebruik. Of zelfs dreigbrieven schrijven, persoonlijk aan mijn adres, en dan nog het liefst van een vrouw. Met een hartje op de i, waar normaal een puntje hoort, een vleugje parfum en misschien zelfs een xje op het eind. Even genoeg gedroomd nu.
In de negen jaar dat ik al toegang heb tot het internet, heb ik weinig tot geen blogs gelezen. Veel over gehoord en gezien, maar weinig interesse getoond. Tot ik onlangs inzag dat je dit medium goed kan gebruiken, bijvoorbeeld om wat frustratie van je af te schrijven. Of om eens te lezen hoe het gaat met de klasmakkers of collegas. België Blogt! Het is eens iets anders. Toen ik een klasgenoot informeerde over mijn wens om zelf te bloggen, bepaalde hij meteen al de deadline. De assertieveling. Maandagavond moest en zal de blog online staan. Oeps. Later kan zon voorval me mijn nek kosten. Gelukkig zit er wat minder haast achter een blogje.
Hier kan ik dus mijn bedenkingen neerpennen. Elke dag, om de week of, wie weet, elke maand zal ik mijn ergernissen uitspuien, hilarische taferelen schetsen of gewoon mijn zegje doen. Hopelijk meer hilariteit dan ergernis, me dunkt. Sport, politiek, media, enzovoort. Maar wie me een beetje kent weet dat sport mijn paradepaardje is. Mijn reden tot ontwaken zou ik het niet noemen, maar een passie is het ten zeerste. We zien wel hoe het evolueert.
Vandaag zal ik het kort houden. Of lang voor de mensen die niet tot hier hebben gelezen. Bedankt om even langs te komen.
