Als je hoort praten over Barcelona 1992, waar denk je dan aan? Hristo Stoichkov en Gheorghe Hagi? Nu nog maar 100 jaar meer voordat de Sagrada Família eindelijk klaar is? Neen.  Al die antwoorden zijn natuurlijk mogelijk, maar meestal is het iets anders dat je te horen krijgt. Tussen 25 juli en 9 augustus 1992 vonden in Barcelona de 23^e moderne Olympische Spelen plaats. Normaal zou het nummer 26 moeten geweest zijn, maar in 1916, 1940 en 1944 kwam er telkens iets tussen, waardoor ze niet konden doorgaan. Er gebeurden enkele opmerkelijke dingen tijdens dit sportspektakel. De oude Sovjetstaten werden terug herenigd in ‘the unified team’, ofte het gezamenlijk team. Een dertienjarige Chinees, Fu Mingxia, won het schoonspringen. Maar, voor mij is het verhaal dat zich afspeelde in het Pavelló Olímpic de Badalona, de basketbaltempel te Badalona, het voornaamste aan de 1992 Olympics.

Voor de eerste maal mochten er Amerikaanse profspelers deelnemen aan een internationaal basketbaltornooi. En dat terwijl er al jaren Europese- en Zuid-Amerikaanse professionals mochten deelnemen. In 1989 hakte de FIBA (de internationale basketbalfederatie) de knoop door, het NBA-gevaar werd toegelaten op het internationaal toneel. En dat zullen de tegenstanders geweten hebben. Michael Jordan, Larry Bird, Karl Malone en collegespeler Christian Laettner, om er maar een paar te noemen, hebben het Dream Team aan het gouden rondje geholpen. Het was echt magisch wat ze allemaal vertoond hebben. Mensen, waarschijnlijk stond het beste team aller tijden daar op het parket. Mocht je het gemist hebben, Youtube het alstublieft. Het effect dat die spelers, dat team en de publiciteit er rond hebben gehad op het basketbal in Europa is niet te overzien. Doordat het nu ook vol belangstelling werd gevolgd in de States, zagen de Amerikanen ook wat er allemaal van talent speelde in Europa. Spelers als Dražen Petrović, Toni kukoč en Vlade Divac werden al vlug opgemerkt en openden zo de poort voor vele Europeanen. Arvydas Sabonis, die in 1985 al werd gekozen door de Atlanta Hawks, besliste in 1995 om toch in de NBA te spelen, bij de Portland Trail Blazers. In de jaren na Barcelona ’92 werd basketbal enorm populair in België en in de rest van Europa, en dat hebben we voor grote reden te danken aan het Dream Team I.

Ik zie er al veel denken: “Wat staat die Canton 2009 daar nu in hemelsnaam te doen?” Wel, hopelijk hebben jullie ooit al gehoord van American football. Nog zo’n sport die over de grote plas werd uitgevonden. Door velen rugby genoemd, terwijl het totaal anders in elkaar zit. Welnu, in Canton zal er in 2009 het eerste Junior World Championship doorgaan, en dat is voor de eerste keer in de geschiedenis. Hier zullen de acht beste football-landen ter wereld, zijnde Duitsland, Frankrijk, Zweden, Japan, Canada, VSA en waarschijnlijk Mexico en Australië, hun Juniors, 19 jaar en jonger, voor de wereldtitel laten spelen. Wat dit nu te maken heeft met de Spelen van 1992, zal ik even uitleggen. Er zijn al enkele wereldkampioenschappen American football geweest, en de Amerikanen moesten zich terug aan bepaalde regels houden. Vorig jaar was het de eerste keer dat ze mochten meedoen, zonder professionals en zonder collegespelers. Ze moesten dus met een amateurploeg spelen. Wat verstaanbaar is, want de National Football League, de Amerikaanse profliga, is met voorsprong de sterkste competitie ter wereld, en tegen de College All-Stars is er waarschijnlijk ook geen winst mogelijk. Maar nu gaat het dus om jongeren die noch professioneel, noch in college spelen. De ploeg kan dus bestaan uit de beste spelers die verkrijgbaar zijn, en dat wil zeggen dat er een zeer sterke ploeg op het veld kan staan. Hopelijk krijgt dit kampioenschap de nodige persaandacht, want het kan een begin zijn van iets moois. Als de rest van de wereld ziet wat voor een sport het echt is, zal er misschien wat meer interesse zijn.

American Football is een schoolvoorbeeld van teamwork, doorzettingsvermogen en discipline, maar krijgt weinig tot geen persaandacht. Het is trouwens “The number one sport” in de VSA. Weinigen weten dat het hier wordt gespeeld. Hopelijk komt er daar verandering in na Canton ’09. Hoop doet leven, zegt men dan.

Bij dezen wil ik ook Hans Vandeweghe, Jürgen Nijs en , toen hij nog bij De Morgen schreef, Sven Spoormakers bedanken, dit zijn journalisten die tenminste inzien dat er niet enkel voetbal, tennis en wielrennen bestaat in de sportwereld. Zij zijn het die niet enkel maar over de sport schrijven als het over Nippelgate, O.J. Simpson of The Lingerie Bowl gaat. Vergeleken met een journalist van Het Laatste Nieuws geven ze toch om de juistheid van het verhaal, en plaatsen ze de juiste foto’s bij de juiste personen. Bedankt, en bij dezen wil ik ook de liefhebbers van minder bekende sporten een hart onder de riem steken, en laten we samen hopen op een frisse wind op de Vlaamse sportredacties.

Klaas

08-12-2008 om 21:55 geschreven door KlaasA  

Sinds 3 november 2008 leef ik een totaal ander leven. Door de afschaffing van het analoog televisiekijken kwam er een einde aan het beeldschermstaren met een antenne. Terecht, we leven in de 21^ste eeuw, volgens een tweedejaarsstudent “ le vingt-deuxième siècle”, maar het kabelloos kijken had toch wel zijn charmes. Uren heb ik gespendeerd aan het bekijken van Canvas. Dinsdagavond was het aanschuiven voor geschiedenis. Meestal zag je hier en daar een nazi over het scherm huppelen, maar als oorlogsliefhebber, geen sympathisant, kan ik me best wel amuseren met een scheutje Tweede Wereldoorlog. Woensdag meestal een leuke film, soms wat vreemd, maar meestal wel te pruimen. Maar wat me het meest plezierde was het overaanbod Britse humor. Little Britain, Black Books, Black Adder (the most gripping sitcom since 1380) en The office, om er maar een paar te noemen. Tijdens de uitzending van deze series zijn er, volgens officiële statistieken, 78 procent meer mensen met een kaakontwrichting dan tijdens Martha, en daar lachen ze blijkbaar met alles.

Aanvankelijk was het de bedoeling dat ik zo’n “digitale antenne” ging kopen, of een gaatje in mijn muur zou boren en dus via kabel zou kijken, maar in de plaats begon ik te lezen. Mensenlief, ik begon me zelfs af te vragen waarom ik vroeger niet veel las. Ik voelde nooit die leegte, die nood, die drang om te lezen. Ik zeg niet dat ik voorheen nooit las, vele sportboeken heb ik verslonden. Maar romans, nooit aan gedacht. Informatieve boeken die niet over sport gingen? Neen. Daar is er blijkbaar verandering in gekomen. De omgeving kan toch een vreemd effect hebben op mensen. Ook de mens heeft een effect op de mens, uiteraard. Dries Dehaudt, hier beter bekend als de Kachtemsche boekenwurm, kan ook een mogelijke reden zijn van mijn totaal onverwachte overstap van notoir televisiekijker naar boekenlezer. Ook heb ik de laatste weken meer Dvd’s gekeken dan dat ik er het jaar ervoor zag, en dat zijn er nog maar steeds zeven. Lezen is inderdaad een leuk vervangmiddel. Ik heb nu zelfs een elektronische bibliotheekpas, terwijl ik nog een papieren exemplaar had dat al jaren niet meer werd geaccepteerd.

Vanmiddag ben ik langs geweest in onze puike bibliotheek. In een rek met boeken betreffende Izegem vond ik een exemplaar van 125 jaar Sint-Jozefscollege, een boek van Jean-Marie Lermyte, een oud leraar geschiedenis van Dries. In dat (foto)boek vond ik een klasfoto met mijn oom op, genomen in 1954, toen hij in het tweede leerjaar zat. Heerlijk toch. Mijn oom, die overleed in 2002, en mijn vader waren goede vrienden. Ik zag dadelijk een lach verschijnen op mijn pa’s gezicht  toen ik hem die foto toonde. Terwijl hij wat in het boek bladerde kwamen er weer wat herinneringen boven. Hij begon namen op te noemen, die ik dan moet kennen van hier en daar, bijnamen werden verklapt en quoten aangehaald. Eventjes vergat hij de werkelijkheid en waande zich terug in zijn oude, onverantwoordelijke wereldje van toen. Wat hem pleziert, pleziert mij ook.  Ik geniet van de tijd die ik doorbreng met mijn ouwe.

Ondertussen is het tijd dat ik wat tijd doorbreng met hem. Dat is ook beter dan televisiekijken, of het nu analoog of digitaal is.

Hou U haaks.

Klaas

04-12-2008 om 22:47 geschreven door KlaasA  

Inspiratieloos. Allerminst een sterk begin. Terwijl ik hier mijn uiterste best doe om werk te maken van mijn beloftes om een blog te beginnen, kan ik zelfs nog op geen passende titel komen. Daarom plaats ik maar de titel van een leuk youtube filmpje boven dit stukje tekst . Zoek dit eens op. Liefhebbers van platvloerse, zwarte humor zullen schuddebuiken. Fans van Sketch up,2 Straten verder en andere hoogwaardige komische series zullen wellicht anti-clubjes oprichten en comments plaatsen, doorspekt met onorthodox taalgebruik. Of zelfs dreigbrieven schrijven, persoonlijk aan mijn adres, en  dan nog het liefst van een vrouw. Met een hartje op de i, waar normaal een puntje hoort, een vleugje parfum en misschien zelfs een x’je op het eind. Even genoeg gedroomd nu.

In de negen jaar dat ik al toegang heb tot het internet, heb ik weinig tot geen blogs gelezen. Veel over gehoord en gezien, maar weinig interesse getoond. Tot ik onlangs inzag dat je dit medium goed kan gebruiken, bijvoorbeeld om wat frustratie van je af te schrijven. Of om eens te lezen hoe het gaat met de klasmakkers of collega’s. België Blogt! Het is eens iets anders. Toen ik een klasgenoot informeerde over mijn wens om zelf te bloggen, bepaalde hij meteen al de deadline. De assertieveling. Maandagavond moest en zal de blog online staan. Oeps. Later kan zo’n voorval me mijn nek kosten. Gelukkig zit er wat minder haast achter een blogje.

Hier kan ik dus mijn bedenkingen neerpennen. Elke dag, om de week of, wie weet, elke maand zal ik mijn ergernissen uitspuien, hilarische taferelen schetsen of gewoon mijn zegje doen. Hopelijk meer hilariteit dan ergernis, me dunkt. Sport, politiek, media, enzovoort. Maar wie me een beetje kent weet dat sport mijn paradepaardje is. Mijn reden tot ontwaken zou ik het niet noemen, maar een passie is het ten zeerste. We zien wel hoe het evolueert.

Vandaag zal ik het kort houden. Of lang voor de mensen die niet tot hier hebben gelezen. Bedankt om even langs te komen.

03-12-2008 om 00:00 geschreven door KlaasA