Gisteren viel de maandelijkse stadsperiodiek in de brievenbus.
Izegem, grenzeloos inspirerend kopt
het blaadje dit keer. Blijkbaar is het deze maand de economische special, met
op bladzijde vier een overzicht van het stadsbudget 2009. Het ziet er weer weinig
belovend uit, maar iets anders had ik dan ook niet verwacht. Financiële cijfers
en tabellen hebben me nooit geïnteresseerd, dus blader ik maar wat verder. Ik
moet steeds opletten dat ik niet te ver blader, het ding is nauwelijks 8
bladzijden dik, reclame incluis. Op pagina 7 stoot ik op een klein artikel waar
ik me toch al de hele dag aan stoor. Omgaan
met racisme een actieve cursus bloklettert het kopje. Ik citeer even de
kern van het stukje:
In dagelijkse contacten met familie
vrienden, buren en collegas wordt iedereen wel eens geconfronteerd met
racistische uitspraken of racistisch gedrag. In deze cursus gaan we op zoek
naar een manier om effectief persoonlijk het gesprek aan te gaan met mensen die
zich racistisch uiten.
(Maandelijkse stadsperiodiek Izegem, februari 2009, nummer
151, pagina 7)
Dit is een
realisatie van de Noord-Zuidraad, de Raad voor Integratie en Diversiteit,
Kerkwerk Multicultureel Samenleven en Laat Onze Vrienden Blijven, de LOVB dat
ze wel eens zeggen. Eerlijk gezegd ben ik wel te vinden voor een multiculturele
samenleving. Ik heb veel vrienden van vreemde origine (ik zeg bewust geen allochtone vrienden, daar dit niet meer
mag) en daar heb ik evenveel problemen mee als met mijn, vergeef me het woord, autochtone kameraden. Verdraagzaamheid
op zich is goed, maar de kerk wordt vermeld bij de organisatoren, dus moet er
toch een addertje onder het gras zitten? Dat bracht me aan het denken, en mijn
zoektocht op de elektronische snelweg bracht me wel wat onverdraagzaamheid bij.
Als het mogelijk is om met de, ja, hoe moet ik
hen nu noemen, etnische minderheden
overeen te komen, waarom dan niet met homos? Moet er dan ook geen cursus hoe geraak ik van mijn homofobie af komen?
Of een cursus voor het niet-rehabiliteren
van negationisten? Inderdaad, Paus Benedictus XVI, zelf nog padvinder bij
de Hitlerjugend geweest, heeft een
bisschop gerehabiliteert die beweert dat er in de Tweede Wereldoorlog geen
joden zijn vergast in de concentratiekampen. Ik ben geen jurist, maar ik denk
dat zoiets zeggen in België een gevangenisstraf kan opleveren.
Dit hele
project rond racisme is een utopie, daar men hier nog niet gewoon met elkaar
kan overeen komen, onafhankelijk welk van ras of afkomst. Eigen volk eerst is hier nu wel eens de correcte term. Als je niet
kan stappen, probeer je toch ook niet te lopen? Een cursus logica en realiteitsbesef
zou hier denk ik beter passen.
Ik ben deze
blog nu toch al een tijdje aan het verwaarlozen. Niet dat ik hier blij om ben
hoor, allerminst. Een goede reden hiervoor schiet me niet te binnen. Misschien komt dit doordat er examens zijn,
misschien ook niet. Ik heb alleszins onderwerpen genoeg om over te praten, maar
met 1 detail zit ik wat verveeld. Mijn grote drie in het leven zijn sport, film
en de Tweede Wereldoorlog. Praten over een film, of erger nog, een film
bekritiseren lijkt me redelijk zinloos, daar Ace Ventura: Pet Detective in mijn
top tien van favoriete films staat. Op een haar na de top vijf gemist. Een
echte kenner ben ik dus niet, een liefhebber des te meer. Toon me een foto van
een acteur of een actrice, en ik vertel je wie het is. Vraag me in welke films
hij/zij nog heeft meegespeeld en ik val in het duister, behalve als dit om
Scarlett Johansson gaat, mijn all-time favorite Hollywood bombshell.
Alleen
spijtig dat ze ook aan een muziekcarrière begon, want het lijkt eerlijk gezegd
op niet veel. Als ze er ooit aan denkt
om Bob Dylan te coveren, dan zal ik toch mijn plannen om haar af te snoepen van
Ryan Van Wilder Reynolds even in de kast stoppen. Adriana Lima, here i come!
Over de
Tweede Wereldoorlog kan ik heel kort zijn. Enorm belangrijke periode in de
geschiedenis, met bestialiteiten in de hoofdrol (waarschijnlijk in de meerdere
betekenissen van het woord). Als je iets wil weten over die oorlog moet je er
maar een boek over lezen, of kijk de maandag naar Canvas, want maandag is Nazi-dag
op het meerwaardekanaal. Intrigerende
tijd, bijna 64 jaar na het vredesakkoord nog steeds één van de meest besproken
themas op televisie.
Sport is een
andere zaak, er even kort iets van zeggen ligt namelijk niet in mijn aard. In
mijn stuk over Barcelona 1992 heb ik dat duidelijk gemaakt. Als toekomstig
journalist, laten we hopen dat ik de eindmeet haal, is het me wel nog niet
duidelijk op welk gebied ik later mijn salaris wil verdienen. Wil is hier
natuurlijk een groot woord, want in het begin is er van kiezen waarschijnlijk
weinig sprake. Als je als sportjournalist een keuze mag maken, kan je er maar
beter voor zorgen dat je nooit met je mond vol tanden staat als het over uw
onderwerp gaat. Je moet als voetbaljournalist de strijd durven aangaan met Frank
Raes, als wielerjournalist met Michel Wuyts. Nu ja, dat laatste zal wellicht
een serieuze deuk in uw ego geven. Moest ik een keuze maken, dan kies ik voor
eender welke Amerikaanse sport. Maar of er daar geld mee te verdienen valt, dat
valt nog af te wachten. Een studiegenoot was er, na het lezen van mijn vorig
stuk, zelfs minachtend over aan het praten. Onbekend is onbemind, denk ik dan.
Terwijl ook voor hem ooit de dag zal komen waar hij een keuze zal moeten maken,
en ik de laatste zal zijn om geringschattend op zijn keuze te reageren.
Het leven is
blijkbaar een cyclus van keuzes maken. Of het nu voor een blog is, of voor je
opleiding, ze blijven maar komen. Nu maar hopen dat iedereen niet alleen de
goeie keuzes maakt, maar ook op tijd de keuze maakt om een andere weg op te
gaan, voor het te laat is.
