Het werk schiet goed op: het merendeel van de ‘posts’ zitten eindelijk in de grond en de ‘rails’ op het eerste ‘terrace’ zijn klaar. Net twee dagen ‘dirt’ a.k.a. ‘top soil’ (aarde en klei) sjouwen achter de rug: op twee voormiddagen  iets meer dan drie ton de heuvel op gedragen (!) – ’t was iets te steil om de kruiwagen te gebruiken, dus dan maar in juten zakken scheppen en ... sjouwen maar! Helemaal alleen, want Chris had ineens wat last van zijn rug. Nu ja, zie het maar als een gezonde training.

Ook een fantastische hedendaagse Maori-happening meegemaakt (the East Coast is dé regio bij uitstek waar veel Maori’s wonen): Louia, een heuse Maori moederkloek (zie het als een uit de kluiten gewassen Italiaanse Mamma) die goed bevriend is met Chris en Penny, had een modeshow georganiseerd. Een hele gebeurtenis in dit gat van de wereld, waar iedereen dan ook dolenthousiast aan meewerkte. Het resultaat was inderdaad prachtig, met een heuse lichtshow en alles erop en eraan. Sterk staaltje van Maori-samenwerking, en een gebeurtenis om te koesteren, aangezien volgens Penny dit een van de typisch hedendaagse Maori-dingetjes is (in tegenstelling tot die belachelijke dansjes voor toeristen).

Daarnaast ook een week gezelschap gekregen van twee Duitse jongedames die hun eerste Woofing deden, Julia en Claudia (die gezellige cottage werd ineens wel heel erg druk), maar ze bleven gelukkig maar een weekje (twee Duitse 19-jarigen met de mentaliteit van twee 14-jarigen – of, om Chris te citeren, “pretty smiles, but pretty useless”).

Na het vertrek van de twee Duitse kindertjes nog een historische gebeurtenis mogen meemaken: samen met de familie Marsh (zie foto; Penny, Chris en Thomas) op een heus en authentiek stoomtreintje een ritje gemaakt. Was een wagentje uit de jaren stilletjes, opgeknapt door een groep vrijwilligers en nu aangeprezen als een leuk namiddagje uit voor de locals – en ja, ‘t oude boemeltreintje was inderdaad best gezellig!

De dag na’t YHA aan de tweede Woofing begonnen. Ook dat op een behoorlijk afgelegen plaatsje (een uurtje rijden ten noorden van Gisborne, ook dat weer vrij ver van de beschaving), maar wel bij een fantastisch stel – een Engelse koppel, Penny en Chris (of, om volledig te zijn, Penelope en Christopher), dat al enkele jaren in NZ woont. Beiden hebben jaren in Londen gewerkt als journalisten (bij BBC!) en in de pr, en zijn dus echt wel bij de pinken.

Een fantastische plaats om te wonen, ook daar (zoals trouwens overal hier in NZ) prachtige natuur, en ik had een zowaar een volledige (weliswaar kleine) gezellige cottage voor mezelf (zie foto), gezellige open haard incluis! (hemelsbreed verschil met dat smerig poging tot kamertje bij mister Bills!).

Het werk valt ontzettend mee, ook omdat het vrij strikt maar correct geregeld is: werk van 8u t/m 13u, met een kleine pauze rond 10u voor ‘morning tea’ (a.k.a. “smoko”) – een lekkere Engelse cup of tea (zonder melk voor mij, dankjewel!) en crumpets met jam, heerlijk! De rest van de namiddag kan ik dan doen en laten wat ik wil (niet dat er zo ontzettend veel te doen valt, maar toch: enkele mooie wandelingen, vooral veel interessante boeken lezen in’t bos, op ‘cabbage tree hill’ – de hoogste heuvel op hun gebied met een enkele mooie boom van waar je een 360° uitzicht over de hele omgeving hebt – lekker genieten van het uitzicht en nadenken over de zin van het leven, of babysitten op 2,5 jaar oude Thomas – enig kind en dus wel degelijk het stereotype verwende rotzakje).

Enkele dagen onkruid moeten wieden en allerlei kleine klusjes moeten opknappen, en dan aan een interessant en groot project begonnen: op de heuvel in de achtertuin willen ze bessen planten, maar aangezien de heuvel nogal vrij ... eh ... heuvel is, moeten er terrassen worden aangelegd. Dat betekent veel graafwerk en vooral veel zware ‘posts’ (2m lange en 25cm dikke grote ronde houten steunpilaren) de grond ingraven/inrammen alvorens er de ‘rails’ (4m x 25cm houten balken) aan te bevestigen. Als je weet dat het een volledige werkdag (een volledige voormiddag dus) duurt eer we de eerste ‘post’ volledig en wel erin hadden, en er in totaal 9 ‘posts’ de grond in moeten ... Plezier verzekerd!