JP ging me komen oppikken van de luchthaven, maar wanneer ik in de aankomsthal (op de straat) aankwam, was er niemand te bekennen. Mijn gsms batterij had het begeven waardoor ik zijn berichten niet kon lezen. De ergste scenarios gingen door mijn hoofd. Natuurlijk had ik het gevoel dat ik al uren aan het wachten was en het gevoel niet afhankelijk te moeten zijn van iemand, nam ik het initiatief zelf in handen. Ik zocht mezelf een te dure taxi en reed naar Laura. Terwijl ik in de taxi was, kon ik via de gsm van de taxi chauffeur JP zijn nummer opzoeken en hem bellen. Natuurlijk had ik hem juist gemist en was hij zeer teleurgesteld omdat hij meer dan 7 uur had gereden om me op te pikken.
Al een geluk konden we de teleurstelling snel overboord gooien en samen ons weekend in stappen. We zochten onszelf een leuk hoteltje. Wat in Manila niet zo gemakkelijk is, omdat de prijzen toch direct de hoogte in schieten. Uiteindelijk na 7 andere, vonden we een hotel dat er een beetje raar uit zag maar toch hele fijne kamers had.
Het weekend samen was geweldig. We overnachtten in het huis van zijn tante die 3 kinderen hebben en volledig onze aandacht vroegen wanneer we er nog maar binnenstapten. Het is leuk om stap voor stap JP zijn familie te leren kennen.
Maandagmorgen voordat we terug naar Baguio vertrokken, bracht JP me voor Valentijn naar een spa. Ik wist totaal niet wat ik me er van moest voorstellen. Het was een groot zwembad met 28 verschillende water massage technieken, maar ook saunas en thermische baden. Om eerlijk te zijn, was dit de mooiste valentijn die iemand me ooit gegeven heeft. We hadden niet zoveel tijd, omdat we terug naar Baguio moesten vertrekken en we niet te laat wilden arriveren.
Mijn ontvangst in Korea was zeer warm, hoewel Jo mij eerst 20 minuten liet schilderen waardoor ik enorm veel schrik kreeg dat ze me vergeten was. Na een paar toertjes met mijn karretje met al de bagage, vond ik haar. Het was raar om elkaar toch zo onverwachts weer te zien. Jo bracht me naar een hotel, omdat ze zelf bij een vriendin verblijft en daar onvoldoende ruimte was om me onder te brengen.
Doordat we van de bus op de taxi stapte en ik met al mijn bagage op mijn rug het redelijk warm had gekregen, onderschatte ik het weer. Na een lekkere warme douche trokken we naar buiten, maar al snel kreeg ik door dat het eigenlijk ijskoud was. Toen Jo een week eerder een mailtje stuurde, had ik over de -10graden celsius gelezen waardoor ik dacht dat het min of meer een Belgische temperatuur had. Ik heb me de hele namiddag sterk moeten houden, want had echt niet veel kleren aangetrokken waardoor ik aan de grond vastvroos. Uit armoede heb ik dan maar dikke warme laarzen gekocht om de 2 dagen door te komen en dan nog vrozen mijn vingers eraf.
Seoul is een grootstad. Het deed me een beetje denken aan Madrid en Engeland, omwille van het metro systeem. Het heeft zeker een aantal mooie plekken om te bezichtigen. Zo bracht Jo me naar de winkelstraat (blijkbaar heel bekend in Korea) alsook naar de uitkijktoren waar je een zicht hebt over Seoul. De volgende dag gingen we naar het koninklijk paleis van de keizer. Het was blijkbaar in Korea dat ze als eerste het vloerverwarmingssysteem uitvonden. Ze warmden hun vloeren op door vuurtjes te stoken onder de huizen. Ook ons hotel had vloerverwarming, waardoor het zo warm werd dat we bijna niet konden slapen s nachts. Misschien geloof je me niet, maar zelf een restaurantje waar we gingen eten had WC brilverwarming (was wel even gezellig om mijn billen weer eventjes op te warmen). Het paleis was heel mooi, gelijkaardig aan de paleizen gebouwd in Japan. Jo vertelde me dat Japan de bouwstijl van Korea overnam. Een paar dagen voor mijn bezoek werd de nationale schat van Korea verwoest door een gekke man. Hij had blijkbaar heel wat frustraties tegen het politieke systeem en daardoor zette hij hij de historische schat van Seoul in brand.
2 dagen waren natuurlijk veel te kort, maar het hoofddoel van mijn bezoek aan Seoul was Jo te zien. Het was zeer fijn om tijd samen door te brengen en de gekke dingen van de Koreaanse cultuur te leren kennen zoals het eten van ijscreme met tomaten en komkommer op. Jo was super gastvrij alsook al haar vriendinnen die me meenamen naar leuke en gezellige thee cafeetjes.
Wie weet breng ik ooit nog eens terug een bezoek aan Korea als het een beetje warmer is en als ik een beetje meer tijd heb om ook het binnenland in te trekken.
Wel wel...met het nieuwe jaar en het bijna eenjarige bestaan van mijn blog, breng ik een aantal veranderingen aan. Een nieuw kleurtje en een 60 tal leuke foto's van de afgelopen vakantie en een bezoekje aan een eco project van een peace corps. (zie link foto's II)
En hopelijk kan ik jullie ook nog een aantal spannende en leuke verhalen voorschotelen dit jaar:
* Bezoek aan Jo in Korea
* Gaat Kim eindelijk haar duikbrevet halen?
* De zus & broer die op vakantie komen :)
Het avontuur zit er zeker nog niet op en voor diegene die het zouden willen weten, waarschijnlijk trek ik op het eind van het jaar richting naar Australie. Meer hierover binnen een aantal maanden.
Om een update te geven na het laatste nieuws dat ik jullie bracht. Mijn vader heeft een CVA waardoor ik me genoodzaakt voelde de Filippijnen even in te ruilen voor Belgie. Belgie bracht de eerste dagen een vlaag van bitterheid en koudheid. Mijn vader die in het ziekenhuis te bed lag en met moeite er een verstaanbaar woord kon uitkrijgen. Het weerzien van mijn familie veroorzaakte tranen en voor een stuk blijdschap om de situatie niet van mijlenver te moeten opvolgen. De angst dat mijn vader me niet meer zou herkennen, vloeide al snel weg. Hoewel ik dagen nadien toch in twijfel trekte of hij me wel degelijk kende, omdat de dokter had gevraagd wie ik was en hij daar klaarblijkelijk niet op kon antwoorden.
Al de vragen die ik had, kon geen enkel ander familielid beantwoorden. De dokters gaven me ook niet veel nuttige antwoorden, 'afwachten' en ' hij gaat snel vooruit' was het antwoord, maar feiten en bewijsmaterialen van wat er in zijn hersenen om ging bleef achterwege. Dit was frustrerend, maar ik moest me er bij neerleggen. Mijn vader maakt dagelijks vooruitgang, waardoor hij een week later werd opgenomen in het revalidatiecentrum "Hof Ter Schelde".
Je hoort vaak dat mensen dit krijgen, maar het is altijd een ver van je bed show, tot de dag van vandaag. De laatste dagen waren niet gemakkelijk voor mijn familie, vooral voor Haydee (zijn vrouw) en Jamie, daarom dat ik besloot bij ze in te trekken zodat ik eventueel de nodige zaken kon regelen. Toch verschiet ik er van hoe snel mensen zich hierover kunnen zetten en zich aanpassen en verder gaan met het leven. Alleen mijn vader heeft het nog steeds moeilijk, maar ook hij neemt aan wat er gebeurd is en probeert er het beste van te maken. De ene dag gaat beter dan de andere. Fysiek is hij volledig hersteld, mentaal gaat het elke dag een beetje beter, hoewel hij nog niet kan lezen en moeilijkheden heeft connecties te leggen tussen woorden en tekeningen. Als hij spontaan is, kan hij zich redelijk goed uitdrukken, maar concentreren en leren is heel moeilijk. De dokters spreken van het begrip 'sensorische afasie'. Het herstel kan 6 maanden tot een jaar duren. Waarschijnlijk zal hij nooit de oude worden, maar we dienen positief te blijven denken, willen we hem vooruit helpen.
In het begin had ik het heel moeilijk en wilde ik niet meer terug naar de Filippijnen, maar nu kan ik het alweer beter realiseren. Natuurlijk ga ik terug om mijn projecten tot een succesvol einde te brengen. Ik blijf nog een weekje in Belgie en dan ga ik terug, maar zal nog een paar dagen doorbrengen in Korea om een vriendin te bezoeken die ik vorig jaar leerde kennen in CFSPI.
Nog even een bedankje voor al mijn vrienden die afgelopen weken me hebben gebeld en leuke dingen met me zijn gaan doen. Het was een plezier om iedereen terug te zien. :)
Een aantal dagen geleden kreeg ik een mailtje van mijn zus dat ik dringend moest bellen. Ze had 3 contactpersonen vermeld in haar e-mail, snel genoeg wist ik dat dit nieuws slecht was en verbonden was met mijn vader. Het telefoontje was zeer kort en gaf me een schok. Ik wist niet waar ik moest kruipen, de tranen waren zeer moeilijk te bedwingen. Mijn zus bracht me het nieuws dat mijn vader een beroerte had gekregen de nacht voordien en in het ziekenhuis ligt. Ik vrat mezelf op en vroeg Jp of ik skype kon gebruiken. Natuurlijk duurde het nog een aantal uur voordat meer nieuws doorlekte. Het was een vreselijk gevoel om zo ver af te zijn en alles via de telefoon te moeten horen.
Het nieuws was afhankelijk van wie het bracht eerder positief of negatief. Mijn zus is zeer positief over papa zijn toestand, maar zij zegt dat de andere familieleden zijn herstel niet zo positief inschatten. Om de afstand te verkleinen en dicht bij mijn vader te zijn, trachtte ik zo snel mogelijk een ticket te boeken, maar de eerste optie die vrij kwam is pas 18 januari. Ik hoop ten zeerste dat hij tegen dan al een beetje hersteld is.
Op een aantal weken tijd kan er heel wat gebeuren, zoals een pracht van een vakantie met Jp. Hoewel als ik eerlijk moet zijn het weer me niet altijd zo beviel. Het regenseizoen in het Zuiden duurt langer dan in het Noorden. Het moment voor vertrek haalde ik mijn paraplu uit mijn zak met de gedachten 10 dagen mooi weer te hebben, maar dat was verkeerd gedacht met als gevolg dat ik 5 dagen voortdurend het gevoel had in natte kleding rond te lopen en dit had tot gevolg een verkoudheid die maar blijft aanslepen. Al een geluk waren er een aantal dagen dat het weer mooi was en dat Jp en mezelf een brommertje huurde en geweldige plekken gingen bezoeken. Zo kruiste we Bohol als Dumaguete en bezochten we een waterval, een meer dat een tweelingszus heeft verdoken achter een berg. Daarom dat het ook het twin lake noemt. Evenals bezochten we een peace corps volunteer die in een hele leuke gemeenschap woont Valencia in een hut gebouwd uit bamboo. Het was een huisje om jaloers op te zijn en slechts 20000pesos koste (min of meer 350euro).
De laatste dag in Dumaguete gingen we naar een aards paradijs. Een resort van een Engels koppels aan de zee, maar heel mooi en goed onderhouden. We dwaalde zo af dat we verplicht waren om in de donker de weg naar de stad terug te vinden.
Jp besloot om Kerstmis door te brengen met zijn familie, dus was ik alleen en daarom besloot ik naar Chris en Rita te gaan (2 Belgen die een resort bouwde in de jungle in Bohol). Kerstmis was boven alle verwachtingen zeer gezellig, hoewel het eten me niet veel deed. Het gezelschap daarentegen was zeer fijn. Het waren allemaal reizigers, vooral koppels maar toch was het een hele fijne bende.
Terwijl de meeste vrijwilligers besloten om naar Boracay te gaan (soort van Ibiza, maar kleinschaliger en lokaler) verkozen Jp en mezelf om een rustigere plek op te zoeken. We sloten ons aan bij 3 andere Australiers en een Engelsman. We verbleven in Guimaras (eiland naast Iloilo) in een hut met zicht op de baai. Het kon niet meer Romantisch zijn. Het snorkelen bracht ons naar een wereld van wonderen onder het wateroppervlak en de kano bracht ons naar de kleinste eilandjes op de wereld.
Ik overleefde de vakantie met Jp, hoewel we regelmatig wel eens tegen een argument aanbotste. Maar welk koppel gaat hun relatie argumentloos door? We hebben het vaak moeilijk om te denken samen onze toekomst voor ogen te zien, maar ik hoop dat we hier over een aantal maanden wel duidelijkheid over krijgen.
Ondertussen is er weeral een maand gepasseerd. Het is al grandioos druk geweest. Vooral het werk heeft de laatste 5 weken heel wat energie en tijd gevraagd. Zelf zie ik dit niet zo, maar het vriendje klaagt en zegt dat ik met mijn werk getrouwd ben. Dit was ook onze eerste grote discussie, hoewel ik zelf niet echt vind dat ik voortdurend op het werk rondhang. Toch heeft hij ergens wel gelijk. Wat wil je ook, na 5 jaar geen relatie te hebben en dan nu plots met iemand rekening te moeten houden. Dus komt het er op neer een beetje water bij de wijn te doen en het werk te laten voor wat het is en wanneer ik s avonds de office verlaat ook degelijk het werk niet meeneem. Dit zal me niet direct lukken, maar ik ga in ieder geval mijn best doen niet aan het werk te denken of nog enig werk te verrichten als ik thuis ben. Het is best grappig om dit van een jongen te horen. Meestal zijn de rollen omgedraaid, niet?
Sinds een aantal weken ben ik voor een jaar in de Filippijnen en om eerlijk te zeggen het voelt best goed. Het leven gaat zijn gangetje en ik voel me hier best gelukkig, hoewel ik natuurlijk mijn dagen heb maar dat overkomt iedereen wel een keertje waar je jezelf ook bevindt. Vorige week hadden we zelfs een super leuk kunstfestival Sunflower festival op het programma staan. Lokale- en nationale kunstenaars kwamen samen en staken een geweldig concert in elkaar. Eindelijk werden mijn muzikale verlangens vervuld, dit had te maken met de djembees die op de achtergrond weergalmde. Samen met Claire (lokale vrijwilliger) gooide we onze benen los en hadden we grandioos veel fun. Daarnaast hebben we geen dag die passeert zonder bezoekers in ons huis te hebben. Elke week leer ik nieuwe mensen kennen en het voordeel van het goedkope eten om vaak uit eten te gaan en zelfs nog steeds nieuwe plaatsen te exploreren.
Een aantal weetjes:
Mijn kotgenote stond op het punt om het huis te verlaten, omwille van het onveiligheidsgevoel sinds de inbraak en een open deur terwijl iedereen beweerde deze niet open gehad te hebben. We hebben dit kunnen oplossen door alle deuren met koorden vast te maken en regelmatig de ramen te inspecteren. Veel valt er niet meer te stelen, maar het gevoel veilig in je huis te kunnen slapen is onbetaalbaar.
Een aardbeving van meer dan 5 seconden. Dit was de langste en meest akelige aardbeving die ik tot hiertoe heb meegemaakt. CFSPI stond op zijn grondvesten te schudden en ik moest me vasthouden aan de bureau. De Filipinos die juist aan het eten waren, gingen gewoon verder met eten terwijl de vrijwilligers volledig doordraaiden .
Een typhoon die even wilde passeren en een dosis regen met zich meebracht, waardoor ik genoodzaakt was een paraplu te kopen hoewel het regenseizoen al gepasseerd was.
De bezetting van de Peninsula (een 5-sterren hotel in Manila) door rebellen onder de leiding van Senator Antonio Trillanes die opperden voor een aftreden van de corrupte Presidente Arroyo. Manila stond op zijn kop. Er werd zelf een curfew ingesteld, hoewel een curfew op meerdere plaatsen terug te vinden is. Dit om het geweld te voorkomen en de bewoners te beschermen. Dus dat was niks nieuw.
De Kerstvakantie breng ik door in het Zuiden. Eerst ga ik voor een aantal dagen naar de Nut Huts in Bohol (Belgische vrienden) en na kerstmis trekken Jp en mezelf naar Negros om daar een aantal dagen rond te trekken om dan met andere Ausies Nieuwjaar te vieren in Guimaras. Ik kijk er enorm naar uit omdat we nieuwe plekken gaan verkennen, in de natuur zullen rondhangen, er eindelijk een beetje rust zal zijn en ik kan uitvissen of reizen met Jp goed zal verlopen.
Met deze wens ik iedereen een ZALIGE KERSTMIS EN GELUKKIG NIEUWJAAR en hoop ik voor iedereen een gezond en gelukkig 2008...
3 weken in Belgie waren een verademing. Toch waren de verwachtingen hoger, waarschijnlijk omdat ik na een jaar een droom had opgebouwd. Het was koud en triest weer. Iedereen moest werken waardoor ik dagen van eenzaamheid kende, hoewel mijn avonden goed gevuld waren. Voordat ik vertrok startte ik een relatie met een Filipino. Voor diegene die het nog niet zouden weten, zijn naam is John Paul Taberdo en is Engels alsook Australier. Hij is een gewelige persoon en heeft me geholpen om met een nieuwe energie boost op het vliegtuig te stappen en aan deel twee te beginnen.
Het was zeer fijn om vrienden en familie weer te zien, maar het maakte me enorm triest te denken dat ik niet opnieuw zou kunnen vertrekken. Als ik een boeiende job had gehad in Belgie, zou ik zeker ook zeer gelukkig kunnen zijn hoewel het weer me niet vriendelijk zou toelachen. Iedereen heeft de settling kriebels in zijn lichaam, maar toch moet ik toegeven na een jaar in de Filippijnen te zijn dit bij mij min of meer is overgegaan. Ik blijf nog wel een aantal jaar in het buitenland werken en kijk vol verwachtingen uit naar wat 2008 me gaat bieden op professioneel vlak.
Ondertussen ben ik alweer bijna 2 weken terug op post. Natuurlijk ben ik wel een aantal dagen blijven hangen in Manila om wat tijd door te brengen met Laura. We gingen nogmaals op zoektocht om de goedkoopste kledingwinkels uit te pluizen en natuurlijk kwamen we weer met een zak buiten.
1 november is zoals in Belgie allerheiligen en worden de doden herdacht, maar dit is een grappige ervaring hier. De Filipinos vinden voor alles een excuus om te feesten, ook op deze dag wordt er gefeest. De Filipino familie heeft de traditie om samen te komen op de begraafplaats en samen gezellig even uit de bol te gaan. Iedereen heeft een tent bij en gaat min of meer wild kamperen op de graven. Ze blijven er 1 tot 2 nachten slapen en vergezeld door een berg aan eten, zitten ze een hele dag te praten op het graf, met muziek en drank, een echte party dus. In Belgie zou dit verzekerd grafschennis zijn, maar hier is het de manier om de doden te herinneren. Het riep een dubbel gevoel bij me op. Enerzijds was ik een beetje geshockeerd omdat dit me behoorlijk deed denken aan een festival zoals Werchter, anderzijds vond ik het positief om op deze manier met de familie bij elkaar te komen en het overleden familielid erbij te betrekken. Volgens mijn tante is er heel wat kritiek geuit vanuit de overheid en de kerk, omdat mensen deze dag niet meer serieus namen en het afgelopen jaar te veel aandacht en geld werd geinvesteerd in muziekinstallaties, leurdes, karaoke, etc... waardoor de overheid tracht dit nu min of meer onder controle te krijgen.
Mijn tante, Laura en mezelf gingen op een gewone manier overleden familieleden herdenken. Mensen worden vaak eerst begraven, maar moeten na 10-20 jaar het graf verlaten, zodat er opnieuw ruimte komt voor anderen. De resten van de overledene worden in een kastje gestoken. Het Chinese kerkhof is iets zeer speciaal. De rijke families bouwden mini villas voor de overleden familieleden. Het zijn huizen waar je u tegen kunt zeggen. Terwijl er miljoenen mensen in krotten leven, wonen de doden in villas. Op de kerkhoven wonen veel arme mensen, omdat het goedkoop is en omdat de rijke mensen vaak arme mensen betalen om voor de graven te zorgen. Wanneer een chinees overlijdt, krijgt hij niet alleen bloemen mee op zijn graf maar ook papieren geld, coco-cola, rijst,...Je kan de grappigste dingen terugvinden bij de graven. Dit was dus weer een hele nieuwe ervaring.
Voordat ik terug naar Baguio vertrok, ging ik samen met Laura en een aantal Filipinas naar Tanay. Dit is een plaatsje ongeveer een uur buiten Manila. We gingen zwemmen in een waterval. Ook al heb ik al heel wat watervallen bezichtigd, was deze weer helemaal iets anders. Diegene tegen Baguio aan zijn wel veel rustiger...het stikte er natuurlijk van het volk en we waren de enigste buitenlanders waardoor alle ogen op ons gericht waren. Maar na een jaar kan je dit onopgemerkt voorbij laten gaan.
Zaterdagmorgen vertrok ik terug naar Baguio om het leventje hier verder te zetten, hoewel het deze keer anders zou zijn mits John Paul me stond op te wachten.
Weken en dagen vliegen voorbij. Nog 2 dagen en ik vertrek op vakantie naar Belgie. Het zullen 3 zeer boeizame weken worden, omdat er naast het bezoeken van vrienden en familie ook andere dingen op het programma staan zoals een cursus Internationaal Humanitair Recht & Hulpverlening en een reisje naar Madrid.
Gisteren had ik minder geluk. Toen ik 's morgens thuis kwam, bleek dat de peace corps volunteers die de weekend in mijn huis hadden doorgebracht de deur waren vergeten dicht te doen. Ik was redelijk kwaad toen ook bleek dat mijn laptop en mijn camera gestolen waren. Een paar uur later toen ik mijn kamer nog eens inspecteerde, bleek dat ze niet via de deur waren binnengekomen, maar via mijn raam. Deze raam had in het hele jaar nog nooit open geweest en blijkbaar hadden de dieven toch een manier gevonden om die raam open te krijgen en nadien via de deur in de nacht op te gaan. Normaal zijn alle huizen hier beveiligd door bars, maar ons huis heeft bij toeval een bar die naar binnen opengaat. De hele dag was ik een beetje geambeteerd door het verlies, maar het is uiteindelijk maar iets van materiele waarde. Al een geluk heb ik een harde schijf met een back-up van alles wat op mijn computer stond, dus geen getreur. Misschien maar beter dat ik niet thuis was, wie weet wat er anders met mij was gebeurd. Iedereen is hier ondertussen al beroofd geweest op straat of in het huis, dus ik ben niet veel langer een uitzondering.
Voor de rest verloopt alles zeer vlot. Het werk liep de laatste week op wieltjes. Het was zeer druk... een child rights workshop, artist-to-artist workshop, orientation on database development dus je kan wel raden dat ik niet heb stilgezeten de laatste weken. De vakantie in Belgie is daardoor ook wel duur verdiend. Mijn GSM uit Belgie was blijkbaar ook zeer waardevol voor de dieven en ben nu al mijn nummers kwijt, dus stuur me gerust een mailtje met je nummer zodat ik je kan contacteren in Belgie voor een pinje te gaan pakken.
Ilse Kooyman schreef me na haar vakantie een paragraaf over El Salvador, omdat voor grote stukken het herkenbaar is met de Filippijnen, zou ik dit ook graag meedelen aan de lezers. "Spijtig om zien is de invloed uit de Verenigde Staten in deze landen en hoe de ketens fastfood zich er neernestelen, das dus een vieze invloed. Of hoe gsm-operatoren tot in de kleinste uithoek op het platteland reclame maken voor een basisproduct dat voor de plattelandmens eigenlijk geen prioriteit is en voor hen duur uitvalt. Het meest spijtige is misschien wel het feit dat het dagelijks leven zo bepaald wordt door criminaliteit en hoe deze te vermijden. Bij zonsondergang begeeft niemand zich meer op straat. Verplaatsing enkel in een wagen. Velen dragen een wapen. Een relict van de burgeroorlog nadat Romero (een linkse kardinaal die het in '80 opnam voor de armen). Velen trokken tijdens de oorlog naar de VS en dan vooral ook de minder bedeelde plattelandsmens (in El Salvador is verschil platteland-stad nog enorm groot). Omdat men niet aan werk geraakte en ook doordat men in contact kwam met de zogenaamde "gang"-cultuur in de VS, begonnen jongeren zich te groeperen en besteedde men zijn tijd aan kleine criminaliteit en stilletjes aan verzeilde men in grotere delicten. Oplossing v.d. VS? Buiten ! In plaats van naar oplossingen te zoeken voor de oorzaken van deze gangs die zich in het spaans "maras" noemen, stuurden men ze terug naar hun land van origine. Resultaat: in eigen land vormde zich een steeds grotere achterban bij een arme nietswetende bevolking... na de oorlog bleven vele wapens ook in de omloop. Hedentendage deinst men voor NIETS terug, doden voor een gsm of voor niets. Elke bus of wagen kan op elk moment worden aangehouden, niets moet, alles mag... de wet van de sterkste. En de wetten binnen de maras -die zware getatoeërd rondlopen- zijn hard. En dat is zo triestig voor zo een mooi land met zo een mooie bevolking!"
Op het bureau liep iedereen de voorbije weken gefrustreerd rond, omdat het internet niet werkte en de server volledig plat lag. Sommige gebieden in de Filippijnen beschikken nog geeneens over al deze moderne technologie of hebben er geen weet van, maar kunnen het daardoor ook niet missen. Maar in het bureau heeft iedereen toch stiekem een internet-verslaving opgelopen. Als je bij accident voorbij iemand zijn computer loopt, zie je dat ze al snel overschakelen naar een word-document om maar niet toe te geven dat ze even een toevlucht zochten op het net. Het internet wordt hier grotendeels gebruikt voor te e-mailen, maar ook voor friendster. Een super populair netwerk waar je fotos op kan zetten en andere Filipinos kan leren kennen. Evenals ik zelf ben verslaafd aan het internet, hoewel ik moet toegeven als ik het niet in de buurt heb ik er ook niet naar verlang. Sinds een paar uur geleden konden we na 4 weken eindelijk weer op het internet, waardoor de gezichten van iedereen op klaarde. Het nadeel is dat mensen meer gedaan krijgen wanneer het internet niet ter beschikking is, ahum dat geldt toch in ieder geval voor mij.
Het regenseizoen is nu echt aangebroken Voor 4 dagen regent het al pijpenstelen. Het is ongelooflijk ik heb nog nooit van mijn leven zoveel regen gezien. Vandaag werden alle activiteiten afgelast. De studenten moesten zelf niet naar school. Ik kon mijn ogen niet geloven. In Belgie zou dit niet waar zijn, maar blijkbaar wordt dit gedaan uit veiligheidsmaatregelen. In het verleden zijn er al kinderen verdronken of terecht gekomen in een accident omwille van de weeromstandigheden. Het grelligste is s nachts wanneer je probeert te slapen en de wind en regen tegen de ruiten slaagt.
De straten staan blank waardoor het wreed ongemakkelijk is om met sleffers door het water te ploeteren. De taxis zijn vaak zeer egoistisch en rijden er met grote snelheid door waardoor je van kop tot teen nat bent als je niet oppast. De straten in Latrinidad hebben geen goten en het water kan er dus niet weg...dus een grote modderpoel...Dit was kort een mededeling uit de Filippijnen.
Met deze wil ik jullie meedelen dat er nieuwe fotos te bewonderen zijn. Onder links fotos II kan je rechtstreeks op facebook komen en daarfotos bekijken van de laatste 3 maanden.
Hierbij wil ik jullie ook meedelen dat ik naar huis kom voor een vakantie vanaf 5 oktober tot het einde van oktober. Dus hou zeker een plaatkse vrij in jullie agenda om samen een goed Belgisch pint te gaan pakken.
Ik heb nog nooit zo hard uitgezien naar een vakantie in eigen land. Wanneer iets alledaags is, stel je er geen vragen bij. Maar wanneer je ver weg bent van alles wat heel gewoon is, mis je het enorm. Ik hoop in de drie weken dat ik Belgie ben zeker al mijn dichte vrienden en familieleden te kunnen zien en verhalen uit te wisselen. Vrienden hier in Baguio zeggen me dat ze teleurgesteld waren wanneer ze huiswaards keerde, omdat blijkbaar niks was veranderd. Ik geloof dit niet, want op een jaar tijd veranderd er heel veel zoals een nieuwe job, nieuw appartement, nieuwe partner, babies...Ik hoop dat jullie al deze verhalen met me willen delen en hopelijk kunnen jullie mij motiveren om na deze ervaring terug te keren en te settelen zodat ik niks meer hoef te missen J
De hele week was iedereen in de weer voor voorbereidingen te treffen voor de opening van het Life Skills Center. Dit center werd opgezet met de hulp van fondsen van verschillende gegoede mensen, waardoor CFSPI een speciale opening hield voor deze mensen het gebouw te tonen. Het center zal in de toekomst jongeren de mogelijkheid bieden een vocational training te volgen in houtbewerking als bouw en waarschijnlijk andere interessante opleidingen.
Ik was verantwoordelijk voor de dislpay...2 weken geleden startte ik met het verzamelen van levensverhalen van de jongeren alsook fotos van het laatste jaar. Samen met de vrijwilligers maakten we collegas van de verschillende projecten en trainingen. Het was heel wat werk, maar het was even iets anders dan altijd achter de computer zitten.
Vrijdag hadden we gepland alles klaar te zetten. Het was een regelrechte ramp. Alle constructiewerkers waren hard aan het werk. Het gebouw was een stort. Er stonden nog geen ramen in het gebouw, de tegels waren ze aan het leggen. Het materiaal dat de jongeren hadden gemaakt de afgelopen 5 maanden was verspreidt over heel het gebouw. Iedereen vroeg zich af waarom D. Urquico (de president van CFSPI) niet een maand kon wachten met de opening. Maar blijkbaar was de Rotary Clob (sponsers) juist dit weekend in Baguio. Danny ging ook uit van het idee dat dit hen kon motiveren misschien nog meer geld te geven.
Zaterdagmorgen zag het gebouw er verbazingwekkend proper uit. Nog steeds waren er geen ramen, maar in ieder geval konden we gasten ontvangen. De display was afgewerkt zodat we ons foto materiaal en verhalen konden ophangen. Spijtig genoeg was het programma zo krap dat de mensen niet echt de tijd hadden om de display van dichtbij te bewonderen.
De jongeren hadden precies allemaal deelgenomen aan een voor en na. Ze waren allemaal naar de kapper geweest en hadden propere kleding aan. We hadden 3 jongeren uitgekozen die een presentatie gaven over de activiteiten waarin ze hadden deelgenomen en wat ze hieruit geleerd hadden. Ze waren zenuwachtig wanneer ze voor het publiek moesten staan, maar je zou voor minder als dit de eerste keer in je leven is. Ze deden een geweldige job.
De opening was een succes met de kans een aantal interessante mensen te ontmoeten, zoals de burgemeester als een aantal buitenlanders waarvan ik niet eens wist dat ze in Baguio woonden.
Deze week zou ik graag een vriend van me aan het woord laten, namelijk Jim Ward. Hij schrijft wekelijks een column in een lokale krant deZig Zag Weekly, July 22, 2007. Ik vond zijn woorden interssant om even bij stil te staan.
The past does not exist. The future has not begun. The present is an infinitely small point in time in which already non existent past meets the imminent future. At this point, which is timeless, a persons real life exists.
« Stranger in a strange land »
Time. Time. What is time ? Swiss manufacture it. French hoard it. Italians squander it. Americans say it is money. Hindus say it does not exist.
There are so many sayings about the concept of time. Essentialy its the means by which we measure the passing of our lifespan. Its the basis for pressure as in we are running out of time and for release as in dont worry, we have plenty of time.
Its something we tend not to worry about till its almost gone.
There are times in your life just as there are seasons to every year.
There was a time while living in Tokyo I would spend a fortune for KOBE beef and now is the time I am committed vegetarian feeling the pain and suffering of those sentient beings that are beings sliced and diced on grill tables allo over.
There was a time I thought I was being a great father by working 12 hours a day to give my daughters everything and there is a time now that I envy and respect my daughter as she gives her time over materialsim to her 2 beautiful children. Then I think wish I couldtake back time.
There is the passage of time to a person on death row waiting for his judgement and the passage of time to an autistic child that has no sense of time. To the first it is precious and endless at the same time, and to the latter well its not an element in their lives at all.
Jim practices boedhism he refers to the ZEN practitioner...time is for both nothingness and enlightenment which are both sought within the daily practice of meditation. When many people are asked about meditation they reply oh, I dont have time for that in my life. People can t imagine a day without quieting their mind.
Ook al heb ik het niet altijd even gemakkelijk hier en heb ik nogal eens de neiging om te klagen...ben ik heel blij dat ik mijn droom achter na gaan...spijtig genoeg maakt de invulling van een droom altijd plaats voor een andere droom. Misschien is het mijn vorm van materialisme, altijd verlangen naar iets meer en beters...
Het tijd concept...ben ik hier helemaal niet meer zo bewust van...tijd vliegt hier voorbij...Als we het vandaag niet gedaan krijgen, doen we het morgen wel. Een druk op andere leggen om sneller iets gedaan te krijgen, lukt zelden. Daarom dat ik kies voor go-with-the-flow and hoop op deze manier toch ergens te geraken.
Geluk ligt hem in de kleine dingen...weet je hoe blij ik kan zijn om s morgens met een emmer warm water over me te laten gieten (het water warmen we op met een elektrische verwarmer), de moment blijdschap door mijn lichaam vloeit wanneer mijn vrienden of familie me even op bellen om met me te spreken, een stukje kaas eten,...Dingen die in Belgie zo vanzelfsprekend zijn, maken me super gelukkig hier en kijk ik soms weken lang naar uit.
Met deze woorden wil ik Jim Ward zijn column afsluiten. Ik vraag aan iedereen die mijn blog leest om even stil te staan bij het concept tijd. Hoe vul jij je tijd ? Ben jij iemand die regelmatig je vrienden aan de kant schuift, omdat hij geen tijd heeft ? Ben jij iemand die vergeet te dromen, omdat hij te veel onder druk staat ? Sta dan even stil bij deze woorden...want het leven gaat enorm snel en ik heb hier heel wat mensen van een andere generatie om me heen en die me zeggen eindelijk heb ik tijd om te leven.Tracht te genieten van elke moment die je dierbaar is en stel je dromen niet uit, want op een dag in je leven kan het te laat zijn om te dromen.
Afgelopen 4 dagen werden we overrompelt met de strategische planning. In Belgie valt deze job normaal gezien in de handen van de coordinators, maar hier werden we spijtig genoeg niet gespaard. Dus van maandag tot donderdag werden we onderworpen aan lange uren discussieren en proberen een 3-jaren plan in elkaar te knutselen. Voor de programmas van de CICLs verliep het behoorlijk vlot, omdat we afgelopen maanden hetzelfde hadden moeten doorlopen voor VIC. Vanaf 2008 zullen alle programmas in Baguio en La Trinidad worden samengenomen. Het was een zware job, maar kreeg hierdoor de gelegenheid een blik te werpen op de andere programmas in CFSPI (gezondheidsproject voor families met jonge kinderen, teenage mothers en seksueel misbruikte meisjes) en deze ervaring en kennis kan me hopelijk verder helpen in mijn professionele toekomst.
Gisteren had ik voor de eerste keer een afspraak met een andere Belgische cooperant. Roger Camps werkt als coordinator bij Bevrijde Wereld.
Bevrijde Wereld heeft twee ontwikkelingsprogramma's lopen op de Filippijnen. Deze worden uitgevoerd door geselecteerde lokale NGOs die willen bijdragen aan de verdere opbouw van de volksbeweging.
Het programma voedselzekerheid ondersteunt de arme boerenbevolking in drie regio's: de Cordillera, Samar en Panay. Hoewel de doelstelling voor alle regio's dezelfde is (versterken van de lokale boerenorganisaties, vooral in het aanpakken van hun problemen op het vlak van voedselzekerheid) zijn er specifieke invalshoeken in elke regio: aangepaste technologie, opbouw van coöperatieven en duurzame/biologische landbouw.
Het Cordillera-programma focust op deze noordelijke regio van de Filippijnen, waar veel inheemse volken leven. De algemene versterking van hun volksorganisaties gaat hier eveneens gepaard met concrete activiteiten van basisinfrastructuur, watervoorziening, duurzame landbouw, gezondheidszorg,
Als je meer wilt weten over wat Bevrijde Wereld doet in de Filippijnen: http://www.bevrijdewereld.be/site/filippijnen.php
Eigenlijk wilde ik hem 7 maanden gelden contacteren, maar slaagde hier nooit in. Na een gesprek met een Filipina die Roger kende, nam ik het initiatief hem even te bellen. Het was gezellig en fijn om in het Nederlands te kunnen spreken en ervaringen te kunnen uitwisselen. Zijn bureau is slechts op 10 minuten van CFSPI dus hoop het contact te onderhouden en regelmatig eens met hem af te spreken.
Op 2 weken tijd is er weer heel wat gebeurd. Nee, geen al te spannende dingen eerder leerrijk en boeiend. Vorige week ging ik met mijn collega Daniella (Australische vrijwilliger) naar Manila. Op aanraden van de grote baas (D. Urquico) bezochten we 3 organisaties: Child Hope, Pangarap Foundation en Tuloy Foundation. Het doel van ons bezoek was een kleinschalig onderzoek naar de manier waarop de NGOs hun data verzamelen. Er was slechts 1 organisatie Child Hope die al een databank heeft ontwikkeld, de andere NGOs doen het nog steeds manueel. In ieder geval gaf het ons een idee hoe we de ontwikkeling van de databank praktisch gaan aanpakken. Doorheen de zoektocht kregen we een aantal ideeën hoe het intakeformulier te verbeteren, de services te evalueren, het behandelingsplan voor het cliënteel professioneler te maken door het gebruik van een assessment tool ontwikkeld in de Verenigde Staten, namelijk Child and Adolescent Needs and Strenghts. Zij ontwikkelde een specifiek formulier voor jongeren in het bijzondere jeugdrecht waardoor het gemakkelijker is om nadien aan de hand van indicators data te verzamelen. Op het moment bestaat het behandelingsplan slechts uit een basis aan informatie zoals het doel, de activiteiten, maar een zeer beperkte beschrijving van het gedrag van de jongeren en hoe dit concreet aan te pakken. Nu lijkt het of we slechts een aantal activiteiten aanbieden en de jongeren via deze weg hun verkeerd gedrag zullen inzien. Maar er is een zeer beperkt aanbod aan counseling sessies en eerder een gedragsgerichte aanpak. Dus hopelijk ben ik in staat met deze nieuwe methodiek niet alleen het behandelingsplan te verbeteren, maar ook in staat informatie op te nemen in de databank.
Buiten deze ingewikkelde informatie was onze tocht in Manila een behoorlijk avontuur. Manila is een mega grote stad en heeft bijna het aantal inwoners dat België alleen al telt. Dus je kunt je al wel voorstellen hoe frustrerend het was om door het verkeer heen te geraken en op tijd op de volgende afspraak te geraken. We hadden een zeer strikt schema en moesten 3 organisaties op 1 dag bezoeken. Tuloy Foundation ligt in Alabang zowat een uur van het centrum. We hadden een zeer concreet idee met wie we moesten spreken, maar de pater was zo blij met ons bezoek dat hij ons de hele school liet zien. Het is een school speciaal opgericht voor kinderen en jongeren vanuit de armste wijken. Jongeren vanaf 17 jaar krijgen de kans om een technische opleiding te volgen (mechanica, koeltechnieken, bakkerij, ). Het is een 1-jarige opleiding en nadien lopen ze stage in een bedrijf. Het concept is erg goed uitgewerkt en erkend in heel Manila waardoor een groot aantal jongeren uit armen wijken na hun opleiding in Tuloy (Don Bosco) een job hebben en zodus een betere toekomst voor ogen. De pater stond erop dat we met hem gingen lunchen, zodat we onze afspraak met Pangarap Foundation moesten verlaten. Tegen 12.30 u waren we onderweg. We konden geen taxi vinden dus moesten we wel een jeepney op. Het verkeer was rampzalig. We geraakten bijna niet voorruit, waardoor we na een uur op de jeepney besloten om pangarap af te bellen en een taxi te zoeken. Iedereen wees ons een andere richting uit, maar na lang wachten hadden we eindelijk een taxi en gingen we richting Child Hope. Natuurlijk waren we daar een uur te laat, maar verliep alles zeer vlot en kregen we een dosis aan goede informatie. Child Hope en onze baas motiveerde ons om toch nog langs Pangarap te gaan, maar het was 4.30 dus hadden we welgeteld 30 minuten om er te geraken. Het verkeer zat vast, maar we bereikte onze eindbestemming om 5.10u. Het was een ongelooflijke tocht. We hadden het gevoel alsof we deelnamen aan de Amazing Race.
Voor de eerste keer in Manila verbleef ik buiten Cubao. Het hotel waar we verbleven was in Malate en aangeraden door de Peace Corps Volunteers, namelijk Pension Natividad. Het was redelijk duur voor wat het was. 2 nachten achter elkaar werden we lastig gevallen door kakkerlakken en de airconditioning was een regelrechte ramp. Het blaasde enkel een vreselijke geur uit en gaf niet veel verkoeling. Al een geluk brachten we alleen de nacht door op het hotel, maar volgende keer kies ik verzekerd terug voor Cubao.
Ik bleef nog 1 dag langer in Manila, omdat ik mijn vliegtuigticket moest regelen en nog langs een organisatie moest die me hadden gevraagd mee te helpen hun training te verbeteren. De organisatie noemt yesaupair en organiseert een aupair programma voor filippijnse meisjes in Nederland. Ze krijgen een 4-weekse opleiding ter voorbereiding, dat betekent dus taal, cultuur, leren zwemmen en fietsen en andere zaken zoals de psychologie van het kind, De Filippijnse coordinator zit een beetje met zijn handen in het haar, omdat hij de nederlandse lessen moet geven, maar eigenlijk geen woord nederlands spreekt. Tot nu toe heeft hij zich verder kunnen helpen met cds, maar hij is heel blij dat ik zijn werk een beetje kan verlichten. Ik werk full-time voor CFSPI dus kan ik me niet meer dan 3 dagen vrij maken (dat betekent dus 6 op 7dagen werken, hoewel ik dat de afgelopen 7 maanden al deed), dus kom ik in op het einde van het programma voor een review. Ik kijk er enorm naar uit, hoewel ik voor de eerste groep in augustus nog wel behoorlijk wat moet voorbereiden. Nadien zal dit allemaal vlotter verlopen, maar moet natuurlijk eerst een aantal modules hebben. De coordinator in Nederland schreef me gisteren om te zeggen dat ze mij vergoed voor die 3 dagen en het is niet slecht, want met dit extraatje kan ik wel wat doen. Normaal gezien zou ik in september bezoek krijgen van Laura mijn ex-huisgenoot uit Gent, maar zij heeft gesolliciteerd voor yesaupair en plant om in augustus te starten. Dit is geweldig want nu heb ik een vriendin van me slechts 6u van mij wonen. Dat is iets verder dan Parijs zeker het is heel raar in Belgie zouden we nooit zo een afstand afleggen voor slechts 1 dag. Hier stappen de mensen zonder een probleem op de bus voor enkel de weekend door te brengen met hun familie. Afstanden worden hier overbrugt zonder er ook maar even bij stil te staan. Ik vraag me af of ik die mobilteit met mee naar huis zal nemen of dat ik alweer snel denk amaai dat is ver. 6u op de bus is een heel gewoon ding, want veel busreizen naar de bergen duren zelf veel langer .
De weekend zit er spijtig genoeg weeral op. Mijn weekends hebben min of meer een bepaalde routine gekregen. Toch weet ik nooit hoe mijn volgende weekend er zal uitzien. Er staat altijd wel iets op planning. Normaal gezien zou ik deze weekend een bezoek brengen aan een organische boerderij waar een peace corps volunteer werkt, maar dit viel in het water. Dus verviel ik in de normale weekend routine...hoewel routine? Vrijdag blaasde ik samen met Becky en Santosh uit in onze favoriete bar. Er stond pizza op het menu...Dit staat meestal 2 wekelijks op het menu. Sinds ik in de Filippijnen woon is dit mijn favoriete gerecht op het menu. Achteraf zakte ik af met Becky om een concertje te volgen. De optredens van de bands hier is altijd super gezellig en dit is het enige waar jongeren hun cultuur en ziel proberen in te leggen (in hoeverre het niet beinvloed is door de Amerikanen en de Spanjaarden). Karaoke zorgt voor heel wat entertainment. In heel wat cafes kan je gezellig met een hele bende voor de tv plakken en uitbundig de kracht van je stem oefenen. Het is altijd sfeer, behalve wanneer je probeert te slapen en op de achtergrond voortdurend kattegejank hoort tot 4u in de morgen en de volgende dag om 7u er uit moet. Veel Filipinos denken dat ze kunnen zingen, maar dan is het juist het tegendeel. Terwijl er ook heel wat jongeren zijn die een prachtige stem hebben, maar spijtig genoeg nooit ontdekt zullen worden. Als deze Filipinos zouden deelnemen in Idool gegarandeerd dat alle Belgen er direct uit liggen.
De nacht werd enorm gezellig met een paar pinten en na 5 weken hunkeren naar wat beweging op de dansvloer stonden we tegen middernacht te shaken.
Op zaterdag hebben onze jongeren activiteiten. Volgende week starten we met een life-skills programma dat ik ga coordineren dus moest ik even binnenwippen om de assessments op te volgen. Al snel was ik weer weg, omdat ik langs de specialist moest om mijn oor te laten uitspuiten. Afgelopen week had ik keelpijn. Na 3 dagen strepsils voelde ik geen verandering, dus kon ik niets anders dan langs de dokter te gaan. Hij zei dat mijn keel vanzelf in orde zou komen, maar dat er een stop was in mijn oor (waarschijnlijk van het zwemmen en duiken). Hij adviseerde me om oordruppels te gebruiken. Ten gevolge liep ik 3 dagen doof rond, maar zaterdag kon ik weer horen. Om de dokter te bereiken had ik een uur op de jeepney moeten doorbrengen en 1,5 in de wachtzaal moeten zitten. Terwijl ik er op 20 min had kunnen zijn. Ik geraak maar niet gewoon aan de overvloed aan mensen en publiek transport. Het is een vreselijke ramp en maakt de schoonheid van Baguio kapot.
Wachten en geduld uitoefenen is hier de boodschap...dit is iets wat ik al doende heb aangeleerd. Je in iets opboeien heeft geen nut, want dat geeft je enkel meer frustraties. Maar rustig wachten en een vriendelijke glimlach brengt je een stuk verder...
De rest van de zaterdag vulde ik met SHOPPEN...ja de lust van de vrouw. Hoe kan ik dat weerstaan? Het is altijd fijn om hier te shoppen want het kost je bijna niets.
Santosh pikte me zaterdagavond op en samen gooide we ons in de Indische kookkunst. Ondertussen heb ik al zoveel lekkere gerechten leren maken dat ik hoop in oktober dit ook te kunnen delen met mijn vrienden. Filipino food blijft me verafschuwen daarom dat ik enorm blij ben dat ik lekkere gekruide vegetarische gerechten kan klaarmaken. Zondag ging ik zwemmen en deed ik mijn wekelijkse inkopen. Mijn inkopen doen helpt me om gezonder te eten en salades te maken voor de middag. Het eten is hier zo goedkoop dat we al snel geneigd zijn om niet te koken, maar buitenhuis te eten.
Gisterenavond had ik de meest scary experience met 'de kakkerlak'. De moment dat ze even niet in je hoofd zitten of je even niet bewust bent van hun aanwezigheid zijn ze daar plots...Voor het slapen wilde ik nog even naar het toilet en toen ik toilet papier wilde nemen, kroop er een mega grote bruine kakkerlak over het papier. Ik verschoot mezelf dood. Nog nooit stond ik zo snel met mijn onderbroek op mijn knieen in mijn slaapkamer. Ik geef toe dat ik nog geen enkele kakkerlak met de blote hand of voet heb vermoord. Het is onmogelijk voor me om op ze te trappen, daarom de ideale oplossing de spuitbus. Het proces is vreselijk. De beestjes worden zot en vallen na enkele seconden op hun rug en sterven. Maar liever dit dan ze gezellig te laten rondlopen. Het nadeel van de spuitbus is dat ik altijd in giftige gassen moet slapen. Rotbeesten! Oorlog aan de kakkerlak zou ik zo zeggen.
Ik wil iedereen meedelen dat het slechte nieuws uit Guatamala me pas vandaag bereikt heeft. Voor diegene die het nog niet zouden weten, vorige week is Marco (de jongen uit Guatamala die vorig jaar voor 2 maanden in ons huisje logeerde) vermoord op een gruwelijke wijze. Het nieuws was een enorme schok voor Alessi en mij. Veel van onze vrienden hebben hem ook ontmoet daarom dat ik dit nieuws ook via deze weg wil overbrengen. De reden waarom hij is vermoord is niet duidelijk, misschien was hij op de hoogte van iets... maar ik ga me hier niet over uitspreken het had niet mogen gebeuren.
In de Filippijnen zullen de mensen amper bellen met elkaar, maar verkiezen ze ervoor om elkaar constant te bekokstoven met sms-jes. Nog steeds krijg ik grijs haar als mensen me overdonderen met duizenden berichtjes, voornamelijk als ze nietszeggend zijn. Kelly heeft daar soms meer last van dan mezelf, zo zijn er al een altijd stalkers gepasseerd. Het is redelijk gemakkelijk om de berichtjes onbeantwoord te laten en dan stopt het meestal van zelf. Het is soms angstaanjagend hoe sommige mensen zichzelf verkopen of zich enkel na een gesprek van een paar minuten zo verbonden met je voelen. Dit soort communicatie heeft zijn voordelen en nadelen. Het voordeel is dat het een stuk goedkoper is, maar aan de andere kant je soms 10 berichten moet sturen voordat ze je begrepen hebben. Dus als ik terug in België ben, moeten jullie mij er maar op wijzen wanneer ik te veel communiceer met sms-jes.
Vandaag waren er 2 jongeren uit de Modern Youth Organization die beslisten om deel te nemen aan een training kamp in de Province van de Cordillera Peoples Liberation Army. Mijn collega kwam dit verhaal in paniek tegen me vertellen. De 2 jongeren vertrekken vandaag dus werd er een spoed vergadering bijeen geroepen om de jongeren bewust te maken waar ze in betrokken zouden worden. De training is ongeveer 3 maanden...uit het gesprek bleek dat ze bitter weinig weten over deze paramilitaire groepering die rebelleren en een revolutie op gang proberen te zetten, niet zonder vaak ernstige gevolgen. De jongeren zijn ondertussen meerderjarig dus we konden ze niet tegenhouden, enkel waarschuwen en vragen om contact met ons te onderhouden, zodat we weten of ze ongedeerd zijn. De enige rede waarom ze het volgens mij doen, is omdat ze er geld voor krijgen.
Santosh is ondertussen een goede vriend geworden. Het is fijn om naast Kelly ook andere vrienden te hebben. Het is niet dat ik met hem alles kan delen, maar ik kan volledig mezelf zijn. Zo kan ik zonder probleem crashen op zijn sofa wanneer ik moe ben of zeer direct zijn in mijn communicatie. Hij vertelde me laatst dat Kelly en mezelf de enigste meisjes zijn naast zijn vrouw waar hij ooit mee sprak. Hij is een boeiend en lieve persoon, maar hij heeft een enorme geur. Ik weet niet of elke Indier zo een indringende geur met zich meedraagt. Soms is het ondraaglijk waardoor ik met momenten probeer niet te dicht in zijn buurt te komen. Als iemand me enig advies kan geven hoe dit aan te geven? Het is altijd gemakkelijk om suggesties te geven aan anderen, maar als het iemand van je eigen vrienden is...
Sam en Maureen (de dochters van Maurice) waren op bezoek en gingen mee badmintonnen. Wanneer zij in de auto stapten waren zij heel duidelijk en eerlijk: Het stinkt hier. Al een geluk hoorde hij dit niet. Er zijn een aantal mensen hier die zeggen dat er wel meerdere Indieers stinken. Ik weet niet of dit waar is, zoveel Indieers ken ik niet. Het is niet alleen het eten, maar ook zweet...Hoe kan je in godsnaam iemand zeggen dat hij deo moet gebruiken?
Mabuhay Philippines
