Dinsdag 12/01/10

¡Hola a todos! ¿Qué tal?

Het is weer even geleden dat ik iets van mij heb laten horen, dus hier ga ik weer. Ik begin bij mijn korte terugkeer naar België. Daarover kan ik eigenlijk maar één ding zeggen: ik vond het echt GEWELDIG even terug te zijn en heb er dan ook heel hard van genoten. Gewoon thuis opstaan, fijne dingen doen met mijn gezinnetje, samen met mijn lieve familie Kerstmis vieren, wat bijbabbelen met enkele van m’n sympathieke vrienden ... wat had ik dat gemist! Deze dagen zijn dus voorbijgevlogen  en waren dan ook veel en veel te kort!

Mijn eerste week terug in Spanje daarentegen was wat minder uitgelaten. Al meteen toen ik ’s ochtends werd opgehaald van de luchthaven (zondag 27/12), mocht ik opnieuw dienst doen als babysitter. Aangezien Jordi schoolvakantie had en Susana moest gaan werken, ging dat zo verder tot en met de zaterdag daarop (02/01/09). Hoewel Jordi best lief was en blij was me weer te zien, vond ik deze periode toch niet echt fijn. Met het afscheid nog fris in mijn geheugen, had ik wat last van heimwee en op zulke momenten een kindje moeten entertainen is dan soms een beetje moeilijk. Gelukkig voorzag de gemeente Arenys de Mar hier in de sporthal verschillende activiteiten om de kinderen tijdens de vakantie bezig te houden, wat het me wel wat gemakkelijker maakte. We hebben ook een ochtend naar “Mary Poppins” gekeken, wat ik best leuk vond, aangezien ik deze film al lang eens wou zien. Ken je klassiekers, nietwaar? Verder heb ik Jordi ook mogen assisteren bij het uittesten van al het nieuwe ‘speelgoed’ dat hij met Kerstmis gekregen had, waaronder een doos met materiaal en instructies voor allerlei wetenschappelijke ‘experimenten’, een voetbal, een voetbalgoal, voetbalschoenen, een step, ... en ik ben vast nog het één en het ander vergeten.

In deze week viel natuurlijk ook nieuwjaar, wat voor mij persoonlijk ook een beetje tegengevallen is. Susana had Katia, Toni en Arnau uitgenodigd om op oudejaarsavond te komen eten, maar aangezien Katia en Toni de dag ervoor een hevige ruzie gehad hadden en daardoor nu ook uit elkaar zijn, zijn enkel Katia en Arnau komen opdagen. Katia was bijgevolg niet echt helemaal in feeststemming en aangezien Susana de volgende dag (01/01) moest werken, kon ook zij zich niet helemaal laten gaan, waardoor het eerder bescheiden is gebleven. Bovendien waren de twee jongens (Jordi en Arnau) ook heel erg zenuwachtig waardoor ze nogal lawaaierig waren of zelfs gewoon schreeuwden. Niet echt een oudejaar zoals ik het gewoon ben dus. Maar het kan niet altijd rozegeur en maneschijn zijn en volgend jaar wordt het beslist wel weer reuze, dus “hey, that’s fine!”. In verband met de jaarovergang zelf kan ik wel nog iets fijns vertellen: ze hebben hier in Spanje een leuke traditie. 31 december om middernacht is het namelijk de gewoonte bij elke klokslag een druif te eten (al dan niet gepeld en zonder pitten :p) en als dat lukt, dan zou dat geluk brengen. Of om meer in detail te gaan: eigenlijk symboliseert elke druif een maand (de eerste druif januari, de tweede druif februari ...) en voor elke druif die je goed hebt kunnen opeten, zal je in de overeenstemmende maand geluk tegemoetkomen. Ik hoop maar dat dat waar is, want mij is het gelukt ;). Om middernacht werden hier ook de feestpakketjes opengedaan en kreeg iedereen een feesthoedje, een toeter, wat serpentines ... en voor de volwassenen ook een glaasje champagne natuurlijk.

Op nieuwjaarsdag zelf heb ik helaas ook niet zo veel kunnen vieren. Zoals ik al zei, moest Susana gaan werken, waardoor ik weer op Jordi mocht letten. Om deze dag toch IETS fijns te doen, heeft Katia mij en Jordi ’s avonds uitgenodigd om samen te gaan bowlen. We zijn met de auto tot in Blanes gereden en hebben daar dus wat “bolera” gespeeld  [zo heet bowlen hier]. Haha, de druiven hebben toen precies hun werk goed gedaan, want hoewel ik normaal niet zo geweldig goed ben in bowlen, heb ik daar maar liefst twee strikes en een spare gegooid.  I was the champion, my friend!

Vanaf zondag kreeg ik dan gelukkig wat tijd om te recuperen en me weer op eigen ritme aan te passen aan het Spaanse leven. Jordi’s papa is voor de feestdagen namelijk even van Sevilla teruggekeerd en is zijn zoon voor een weekje komen oppikken. Haaa, ik kreeg dus een hele week vrij! Die kon ik wel gebruiken. Toch was dit “verlof” niet echt hoe ik me het ideale “verlof” zou voorstellen. Camilla – de vriendin uit Noorwegen die ik hier in mijn Spaanse avondlessen heb leren kennen – kwam pas maandagavond terug van haar kerst/nieuwjaarsbezoek aan haar thuisland en aangezien ik hier nog niet zoooo heel veel mensen kende, was ik de eerste dagen een beetje op mezelf aangewezen. Bovendien beperkte ook de kou mijn keuzemogelijkheden wat. Omdat ik die zondag – na 7 dagen met Jordi alleen thuis te hebben gezeten - toch echt wel even het huis uit wou, besloot ik naar het aquarium in Barcelona te gaan. Dit aquarium is één van de grootste in Europa en je kan er ontzettend veel verschillende vissoorten en andere zeewezens bewonderen. Van haaien tot zeepaardjes of gewoon koralen. De vissen worden niet alleen opgedeeld afhankelijk van de zee of oceaan waar ze zich bevinden (Middellandse Zee, de tropische zeeën, de Ebrodelta ...), maar ook afhankelijk van de zeediepte waar ze te vinden zijn. Erg mooi, leerrijk en boeiend, dit aquarium. Een ideale plek om even op rust te komen na een vermoeiende week ;). Omdat ik niet veel zin had mijn vrije dagen alleen door te brengen, ben ik bovendien ’s avonds iets gaan drinken met een jongen van mijn Spaanse avondlessen (Aset). We hebben samen iets gegeten, gedronken en wat gebabbeld. Ik heb ook zijn neef leren kennen ( Daié - die nu ook naar de lessen gaat komen) en ook één van zijn beste vrienden (Jero) en zijn vriendin (Claudia – dit is een Columbiaanse).  Ik vond het fijn deze mensen te leren kennen en aangezien ze hoorden dat ik nog enkele dagen vrijaf had, stelden ze meteen voor donderdag samen naar de cinema te gaan. Wat we dus ook gedaan hebben, maar hierover later meer.

Maandag heb ik niet echt iets speciaals gedaan. Aangezien ik na mijn bezoekje aan België nog niet echt tijd gehad had weer wat zaken in orde te brengen, heb ik dat deze dag maar gedaan. Ik ben naar de bibliotheek boeken gaan terugbrengen, heb een nieuwe webcam geinstalleerd (skype werkt dus weer helemaal op en top), heb wat met mama en papa gebeld, mijn e-mailtjes gelezen etc. ... Een rustig dagje thuis dus!

Dinsdag (05/01) was Camilla weer helemaal terug uit Norowegen en hadden we afgesproken om samen naar Barcelona te gaan. Susana had me immers verteld dat er vanalles te doen was rond de aankomst van de 3 koningen. Driekoningen is hier in Spanje een veel groter feest dan in België. En ze vieren het ook helemaal anders dan wij. In België gaan kinderen verkleed als ‘koning’ de straat op en zingen dan van deur tot deur liedjes voor wat zakgeld of wat snoepes. Hier niet! Hier zijn de ‘Koningen’ eerder te vergelijken met onze ‘Sinterklaas’ (die ze hier niet kennen). De 3 magische koningen komen op 5 januari per boot aan in Spanje en brengen cadeautjes mee voor alle brave kindertjes. Als je cadeautjes wil, moet je natuurlijk wel eerst een brief schrijven waarin je uitlegt dat je het hele jaar braaf bent geweest en waarin je dan ter compensatie je voorkeuren i.v.m. de cadeautjes kan neerpennen (soort verlanglijstje). Echt heel vergelijkbaar met onze Sinterklaas! Ze lopen enkel niet met hun witte paard over de daken ;). DUS: Camilla en ik trokken de vijfde met de trein naar Barcelona en hebben onderweg wat bijgebabbeld over onze verblijven in ‘t thuisland. Omdat we nog wat te vroeg waren voor de koningen, hebben we eerst een beetje Sightseeing gedaan en nog ergens wat gaan eten. Ik heb toen ook de typische ‘crema catalana’ geproefd, wat iets weg heeft van onze crême brûlée. Rond 16u30 zijn we dan toch richting haven gegaan, waar ‘de boden van de koningen’ het publiek entertainden met een show, dansjes en het voorlezen van kinderbrieven gericht aan de 3 magiërs.  Toen de 3 langverwachte koningen dan eindelijk rond 17u met hun boot aankwamen in de haven, stond er zoveel volk dat je nauwelijks iets kon zien. Nadat we toch een kleine glimp van de helden hadden opgevangen, besloten we dan maar gewoon naar de cinema te gaan. Mede doordat het begon te regenen en nogal koud was. We zijn naar de film “Ghosts of girlfriendspast” gaan kijken (in het Castillians gedupt uiteraard – jakkes - hier heet hij ‘Las fantasmas de mis EXnovias’). Leuke film, leuk uitje, een geslaagde dag.

Toen ik ’s avonds thuis kwam, had Susana bovendien ook Katia, Arnau en de papa van Jordi uitgenodigd om te blijven eten. Zij waren samen naar de aankomst van de 3 koningen in Arenys de Munt gaan kijken. Elke gemeente organiseert namelijk zelf allerlei activiteiten, waardoor ook in Arenys de Mar en Arenys de Munt vanalles te doen was die dag. Arnau en Jordi toonden fier hun grote zak snoep die ze verzameld hadden (in Arenys de Munt gooiden de koningen immers snoepjes) en na het eten hebben we als dessert ook een typische 3koningentaart gegeten. Hier ziet die er wel iets anders uit dan in België à ook met een soort francipanevulling, maar er is een gat in het midden van de taart en het is met gedroogd fruit erbij (zie foto). Wie het koningenbeeldje in zijn stukje taart vindt, krijgt de kroon. Wie het andere beeldje vindt, moet een nieuwe taart betalen.

Zes januari zelf is hier in Spanje een officiële feestdag. Alle winkels zijn gesloten en vele families komen samen om lekker te eten en cadeautjes uit te wisselen. Er hing een uitgelaten feeststemming in het appartementsgebouw. Zo bijvoorbeeld werd ik ’s morgens gewekt door het geschreeuw van de kindjes van de buren (mijn kamer grenst aan hun slaapkamer denk ik, want ik hoor altijd veel kinderlawaai). Ze hadden duidelijk veel pret bij het openen van hun cadeautjes onder de kerstboom. Ach, die goede koningen toch! De rest van de dag heb ik wat opgeruimd en in de namiddag is Camilla naar hier gekomen om samen naar Gossip Girl te kijken. Mijn zusje had me dat voor Kerstmis cadeau gedaan en sindsdien ben ik helemaal fan J. En ikzelf heb ook Camilla in het fanclubje meegetrokken! Dus: dank u zeer, Wendy. Ik heb er al veel aan gehad!

Donderdag was het hier hééééééééél slecht weer! Erg hevige (ruk)wind [op het terras werd de tuinstoel gewoon meegeschoven], regen en bijna vrieskou.  Ik besloot dus wijselijk weer een dagje rustig binnen te blijven en heb me daar wat nuttig proberen maken met strijken en bijbabbelen via skype. Toen ik daar ‘s avonds alweer mijn buik vol van had, herinnerde ik me dat ik met Aset en co had afgesproken om naar de cinema te gaan. Met z’n vijven zijn we dan met de auto naar de groter cinema in Blanes gereden, waar we samen naar ‘Fame’ gekeken hebben. Echt een heel erg mooie film. Nog mooier dan “Ghosts of girlfriendspast” - vind ik persoonlijk. Iedereen was ook echt aardig tegen me en Claudia zag er persoonlijk op toe dat er voldoende popcorn mijn richting uit belandde  J. Na de film zijn we ter afsluiting nog samen iets gaan eten in een snackbar. Alweer een gezellige avond!

Ook zaterdag wou ik echt niet nogmaals thuisblijven, waardoor ik besloot nog een ander deeltje van Barcelona te gaan verkennen. Hoewel het alweer best koud was, wou ik die dag de berg ‘Tibidabo’ opzoeken. Op deze berg bevindt zich onder andere een attractiepark (dat helaas nog tot maart gesloten is), een grote kerk en een communicatietoren waarvan de bovenste verdieping opengesteld is voor bezoekers en van waar je het beste zicht hebt (360°) over heel Barcelona en omstreken. Op de Tibidaboberg geraken zelf is bovendien ook al een hele belevenis. Je moet niet minder dan drie verschillende vervoersmiddelen nemen vooraleer je er eindelijk bent. Eerst een trein, dan de ‘Funicular’ (een soort kabelachtig bergtreinte dat schuin de berg oprijdt [zie foto’s]) en dan nog een klein busje. Het uitzicht dat je ter beloning bovenop de berg krijgt, maakt dit allemaal in ieder geval de moeite waard. Hoewel ik eerst ook de communicatietoren (Torre de Collserola) wou beklimmen, ben ik wegens praktische (en financiële) redenen maar van dit plan afgeweken en heb me tot een bezoekje aan de oude attracties van het prekpark (één van de oudste in Europa) en de kerk beperkt (Iglesia de Sagrat Cor). ’s Avonds werd ik bovendien bij Aset en zijn familie uitgenodigd om iets te gaan eten en drinken: typische Senegalese rijst en wat Muscat.  Daarna zijn we ook met een klein groepje uitgeweest in de dorpje wat meer het binnenland in. Wanneer we met de auto langs de bergen passeerden, heb ik bovendien mijn eerste Spaanse sneeuw gezien! Het had die ochtend blijkbaar gesneeuwd in de bergen (beneden had ik daar niets van gemerkt), waarvan je ’s avonds nog de laaste resten langs de kant van de weg kon terugvinden. Hoewel de muziek maar matig was, heb ik me die avond toch erg geamuseerd. Het deed me echt deugd nog eens wat te kunnen dansen (dat was namelijk al meer dan twee maanden geleden).

Zondagavond kwam Jordi terug van bij zijn papa. Aangezien hij 3 Koningen niet thuis gevierd had, lagen zijn pakjes nog steeds op hem te wachten onder de kerstboom. Goh, wat was die jongen blij al die grote pakjes te kunnen openmaken! [Kinderen worden hier rond de kerstperiode namelijk bedolven onder de cadeautjes. Ze mogen Sinterklaas dan wel niet kennen, dat maken ze ruimschoots goed met de TIO, de kerstman en de 3 koningen]. Wat was de 3koningenbuit? Een kinderbiljarttafeltje, een mini-flipperkast, nogmaals een bal, een t-shirt en enkele onderbroeken J. En wat een verrassing was me dit! Er lag ook iets voor mij onder! Ik heb van Susana een mooi portefeuilletasje en een sjaaltje gekregen. Dit had ik echt niet verwacht. Dank u!

Gisteren (maandag) is dan EINDELIJK ’t school weer herbegonnen! Na drie weken is de vakantie eindelijk afgelopen en kan het gewone leven weer beginnen. Weer voetbal en alle andere nevenactiviteiten voor Jordi en weer avondlessen voor mij! Weer wat meer routine in mijn Spaanse leventje hier. Hip hoi! Ik ben gisteren ook even gaan kijken hoeveel het hier kost voor een abonnement in de fitness in de buurt. Een beetje boven het schooltje waar ik avondlessen heb, bevindt zich namelijk de sportzaal met zwembad, fitnesszaal, groepslessen, sauna ... en nu ik wat meer informatie heb ingewonnen, heb ik besloten dat ik me daar ga laten inschrijven. Zo kan ik mijn vrije tijd wat zinvoller, gezonder en sportiever invullen J.

Ow ja, ik heb gisteren ook een aangename ‘ontdekking’ gedaan! Ze draaien hier in Spanje de clip van “Ayo Technology” van onze Belgische Milow op de televisie!  België, mijn land ... ondanks alle miserie, mogen we er toch niet over klagen hoor! 

Om af te sluiten, kan ik zeggen: de afgelopen weken waren vrij verschillend van de weken voor de kerstvakantie - grotendeels door het feit dat het vakantie was en alle nevenactivietiten wat wegvielen. Doordat ik de tweede week voor de eerste keer wat tijd alléén met Susana moest doorbrengen (dat was voordien nog niet vaak gebeurd), hebben we ons ook weer wat aan elkaar moeten aanpassen (wat niet altijd even gemakkelijk is, aangezien we nogal verschillen qua karakter). Ik kan alleen maar zeggen dat het niet de twee gemakkelijkste weken waren van mijn verblijf tot nu toe, maar desondanks kijk ik er wel met een gerust gemoed op terug: ik heb alweer vanalles bijgeleerd, wat mensen leren kennen en enkele fijne momenten beleefd. Toch blijf ik stiekem geweldig uitkijken naar februari. Bezoek van m’n maatjes! Joepieeeeeeeee!

Owkee, ik laat jullie maar eens, want mijn bericht is alweer een heel epistel geworden!

Vele lieve kusjes en een knuffel,  

Ik mis jullie,

12-01-2010 om 16:59 geschreven door Kim  

Tibidaboberg

11-01-2010 om 00:00 geschreven door Kim  

10-01-2010 om 00:00 geschreven door Kim  

09-01-2010 om 00:00 geschreven door Kim  

08-01-2010 om 00:00 geschreven door Kim  

07-01-2010 om 00:00 geschreven door Kim  

Brussel, mijn stad.

07-01-2010 om 00:00 geschreven door Kim  

06-01-2010 om 00:00 geschreven door Kim  

05-01-2010 om 00:00 geschreven door Kim  

Maandag 21-12-09

Hallo allerliefste Belgenlandje!

Nog gauw een laatste berichtje voor m’n korte wederkeer naar huis. Over de afgelopen dagen kan ik namelijk weer het één en het ander vertellen en aangezien hier enkele loodgieters aan de verwarming aan het werken zijn en ik toch niets in het huis kan doen, heb ik voldoende tijd om alles uitgebreid te vertellen. Hoera!

Zoals ik reeds aangekondigd had, ben ik woensdag in Allela naar de zwemvoorstelling van Jordi gaan kijken. Omdat ik met het openbaar vervoer moest gaan en zelf geen flauw idee had hoe en waar ik de bus moest nemen, had Susana het weten te regelen dat ik samen met Karen kon vertrekken. Om een duidelijker beeld te krijgen op wie deze Karen juist is, volgt even een korte uitbreiding. Karen(29) komt uit Nicaragua, maar woont reeds twee jaar in Arenys de Mar bij een Spaans gezin in om er (net als ik) op enkele kindjes te letten (drie in haar geval) en wat te helpen in het huishouden. Haar oppaskindjes gaan naar dezelfde school als Jordi en nemen daarenboven ook dezelfde schoolbus. Vandaar ook dat zij me kon helpen om zonder al te veel omwegen bij het zwembad aan te komen. Zo gezegd, zo gedaan ... en dus trokken we woensdagmiddag samen naar het station. Tijdens onze babbel onderweg, was ik vrij hard onder de indruk van wat zij allemaal te vertellen had. Zo bijvoorbeeld vertelde Karen me dat ze in Nicaragua een zoon van 10 jaar heeft die ze al meer dan 2 jaar niet meer gezien heeft (zelf is ze trouwens maar 29 – remember that) en waarvan ze ook de vader niet meer ziet (gone with the wind).  Ze is hier naar Spanje gekomen omdat ze hier beter betaald wordt en is van plan hier nog tot volgend jaar te blijven. In die tussentijd heeft zij haar familie/vrienden niet meer teruggezien [Zuid-Amerika ligt immers net iets verder dan België ;)]. Wow – dat moet zo moeilijk zijn!! Voor de rest vond ik het ook fijn haar accent te horen. In Latijns-Amerika klinkt het Spaans toch wel wat anders hoor. Zij spreken bepaalde klanken immers helemaal anders uit. Ook fijn was hoe ze gedurende de trein- en busrit Latijns-Amerikaanse accenten kon herkennen en aanwijzen. Zo bijvoorbeeld vertelde ze mij dat de straatmuzikant (die ons op de trein wat kwam entertainen) uit Argentinië kwam... in het station van Masnou zaten enkele Colombianen in hetzelfde caféetje als wij een koffie te drinken en op de bus in Arenys de Mar herkende ze alweer enkele andere Argentijnen. Wat voor mij allemaal als ‘Zuid-Amerikaans Spaans’ klonk, kon zij dus zowat indelen per land! Ik heb nog veel te leren, lijkt me zo J. Met Karen heb ik – net als met Camilla – ook even de grote verschillen tussen onze eigen cultuur en de Spaanse cultuur besproken. Ocharme toch, ik kom hier wat warmte opzoeken, maar voor haar moet het hier wel de noordpool lijken.

[ondertussen zit die loodgieter hier mee te fluiten met m’n muziek die opstaat, dat is ook wel funny J]

Toen we reeds twintig minuten in de kou [die dag was het echt berekoud! Ja ja, in Spanje in de winter nog ongeveer 11° graden, dat zal wel! Mooi niet zo!] en de bus ons toch wel vrij veel te laat leek, kwam een mevrouwtje ons doodleuk vertellen dat onze bus van halteplaats veranderd was. Die hadden we dus gemist! En er kwam er maar één per uur. Wij dus hopen dat er een taxi voorbij zou komen. En met een beetje geluk, een spurtje van mezelve en een mooi woordje van Karen hebben we gelukkig dan toch een taxi te pakken gekregen, waardoor we NET op tijd bij het zwembad waren. Jordi heeft daar enkele mooie lengtetjes gezwommen, enkele mooie tuimelingen gemaakt en na drie kwartier was het alweer afgelopen. Op de terugweg heb ik nog gauw hetvolgende zinnetje van een reclamepaneel overgeschreven. Voor de Spaanse collega’s:  “Llegué al mundo sin nada. Me iré del mundo sin nada, excepto amor. Todo lo demás es prestado.”  Qué bonito, ¿no?

‘s Avonds ben ik die dag rond 18u naar Jordi’s voetbaltraining gaan kijken, want [dat was ik in mijn vorig bericht nog vergeten te vertellen] meneertje wou al enkele weken niet meer naar de Taikwondo gaan, waardoor we hem maar weer in een voetbalploeg hebben ingeschreven. Dat lijkt hem pakken meer te bevallen. Momenteel mag hij de wedstrijden in het weekend nog niet meespelen, maar binnen enkele weken komt daar verandering in en stiekem hoop ik dat ikzelf dan wat minder in het park voetbal met hem moet gaan spelen, want ik kan het woord haast niet meer horen. Dat ik een meisje ben en vroeger dus liever met barbiepoppen speelde, lijkt hij immers nog niet helemaal begrepen te hebben J.

Na de training ben ik dan rechtstreeks naar mijn Spaanse avondlessen gegaan, waar we kennismaakten met een nieuwe student uit ‘Algeria’ (Algerije dus). Aangezien enkele anderen niet wisten waar dat juist lag, vroeg dit om een gedetailleerdere plaatsbepaling op de wereldkaart. Onze leerkrachte vond het in een plotse opwelling wel ‘n leuk idee om vervolgens iedereen zijn eigen land op de wereldkaart te laten aanduiden en becommentariëren. En dat was inderdaad best leerrijk J. Wisten jullie bijvoorbeeld dat in het uiterste noorden van Noorwegen de zon gedurende enkele maanden tijdens de zomer helemaal niét ondergaat en het er dan dus onafgebroken ‘dag’ is? Of dat er in Senegal wel zo’n 40 verschillende volkstalen gesproken worden naast het Frans? En dat er in het zuiden van Brasilië bergen liggen, waar bijgevolg sneeuw ligt? [Tessina, door jouw foto’s  wist ik ondertussen wel al ’n beetje meer over die temperatuursverschillen in America Latina J]

Donderdag (m’n vrije dag) ben ik... ra ra ra... nogmaals naar Barcelona gegaan en heb weer enkele mooie wijken gezien. De wijk rondom ‘Estació del Nord’, het grote ‘Parc de la ciutadella’(met Arc de triomf, museu de Geologia, museu de Zoologia, de zoo, ...), de Born-wijk (vroeger voor de armere mensen, maar nu erg opgeknapt!) met de Santa Maria del Mar-basiliek, Barceloneta (met z’n vele smalle straatjes – de was hing hier bij vele huizen gewoon aan de buitendeur te drogen - als ik wou had ik nu enkele nieuwe truitjes, broeken ...), het strand, Port Olimpic ... Ai ai, mijn voetjes deden weer pijn ’s avonds, maar het was het waard.

Afgelopen weekend was ook een  ‘speciaal’ weekend hier in Arenys de Mar. Iets voor Kerstmis komt ‘de tío’ (Spaans voor nonkel, wat bij dit feest eigenlijk gewoon een reuzenpop met boomstronklijf is [zie foto’s]) de kindjes immers cadeautjes brengen. Dit Catalaans ritueel verliep als volgt: zaterdag werd er op het pleintje voor het likeurmuseum van Arenys de Mar (Calisay genaamd)  muziek gespeeld en werd de ‘TIO’ door de kinderen ‘gewekt’. Daarna (’s avonds) moesten de kindjes van het dorp de TIO eten komen geven [dit eten gaat in realiteit eigenlijk naar de minder welgestelde mensen van het dorp – wat ik wel een goed gedeelte van deze traditie vind], waarna ze in een zaal in ballenbaden en met ander speelgerei mochten gaan spelen. Alles was kleurrijk versierd en ieder kindje kreeg tevens een beker ‘chocomelk’ en een zakje ‘melindros’ (zachte, zoete koekjes van hier – mmm). Gezellig!

Op zondagochtend moesten alle kindjes dan met een stok op het boomstronken lijf van de TIO gaan slaan, waardoor er dan een cadeautje uit de boomstonk kwam gegleden [in het Spaans ‘noemen’ ze dit ‘caga tío’ wat zoveel betekent als ‘poep, nonkel’ – tsss – en dat leren ze de kinderen hier dan J]. Daarna volgt uiteraard weer gespeel in springkastelen ... tenminste: als je ervoor wil aanschuiven, want volk dat daar was! Amaai! En wat een file om op dienen nonkel te gaan slaan!

Zo dat waren mijn afgelopen dagen zo een beetje. Mijn valiesje staat al klaar voor overmorgen en ik heb ook mijn receptje al uitgekozen voor het etentje morgenavond.

Tot de witte kerst in België!

Dikke knuffel en vele zoentjes

xXx Kim

22-12-2009 om 13:46 geschreven door Kim  

21-12-2009 om 23:20 geschreven door Kim  

Eten geven :)

21-12-2009 om 23:11 geschreven door Kim  

21-12-2009 om 22:59 geschreven door Kim  

21-12-2009 om 22:41 geschreven door Kim  

Mmmmmm

[druk op deze foto om hem groter te zien, want 't is ne koppigen, hij wil niet lusiteren]

21-12-2009 om 00:00 geschreven door Kim  

20-12-2009 om 00:00 geschreven door Kim  

19-12-2009 om 00:00 geschreven door Kim  

Hallo lieve thuisfront!

Ik weet dat mijn blognieuws niet echt allervlotst verloopt, maar om dit goed te maken, volgt hier nogmaals een lang bericht waarin ik jullie zal updaten over de afgelopen twee weken. Owkee, hier ga ik dan! Ik begin bij de laatste vermeldenswaardige activiteit die ik me kan herinneren en dat is mijn uitstapje naar Caldes d’Estrac woensdag, nu ongeveer twee weken geleden (2 december).

Caldes d’Estrac is het dorpje net naast Arenys de Mar (een beetje meer naar Barcelona toe). Omdat Susana vond dat ik van de laatste weken zonnig weer moest genieten, had ze mij dit wandelingetje aangeraden. Dus ik op pad. Omdat ik geen twee keer trein wou betalen voor zo’n kleine afstand, besloot ik dan maar te voet te gaan en met de trein terug te komen. En eerlijk gezegd moet ik zeggen dat de standwandeling me zelfs meer beviel dan het dorpje zelf! Er loopt een leuk wandelpad met speel- en sporttoestellen langs de kuststrook van Arenys de Mar naar Caldes d’Estrac en het uitzicht is er echt mooi! In de zomer moet dit volgens mij nog vele mooier en leuker zijn, maar dat ontdek ik dan wel. Bij enkele bunkers aan het strand zaten enkele jongens te vissen en even verder waren er zelfs enkele jongeren in de zee aan het zwemmen. In november! Stel je dat eens in België voor ;). Het dorpje zelf kenmerkte zich vooral door zijn rust en door zijn smalle, pitoreske straatjes. Susana heeft me wel verteld dat het er in de zomer heel wat drukker is: dan stromen er massa’s toeristen naartoe en tovert Caldes d’Estrac zich om tot een toeristische watersport- en badplaats. Voor de mensen die zin zouden hebben om eens op bezoek te komen: er is een groot hotel met termen (lees: massages!).

De donderdag daarop ben ik voor de tweede maal naar Barcelona gegaan. Aangezien ik ondertussen in mijn stadsgids heel wat informatie over de stad gelezen had, ben ik bij dit bezoek wat georganiseerder te werk gegaan en heb ik ervoor gekozen die dag wat modernistawerken te gaan bewonderen. Eerst moest ik nog even langs het bureau van het Au Pair-agentschap om de nummers en namen van de andere Au Pairs in de buurt te gaan vragen (die heb ik nu dus in mijn bezit) zodat ik hen binnenkort eens kan opbellen om iets samen te gaan doen.  Eens dit afgehandeld was, kon m’n speurtocht naar Gaudí’s meesterwerken beginnen. Op het programma stonden zijn modernistahuizen ‘Casa Milà’ en ‘Casa Batlló’ en  zijn meesterwerk – de ‘Sagrada Familia’ (foto’s). Op het pleintje voor deze kerk stootte ik bovendien op een klein kerstmarktje. Jammer genoeg gaat dat hier in Spanje niet gepaard met gepofte kastanjes of gluhwein * pruil *, maar wel met houten kerststalletjes, kerstversiering en andere prularia. Na de verschillende facades van de Sagrada Familia wat beter bestudeerd te hebben, besloot ik met de metro ook nog een bezoekje te brengen aan Park Güell. Dit is een domein op een berg iets buiten het stadscentrum met enkele andere ontwerpen van Gaudí. De hoogtepunten van dit park zijn de twee ingangspoorten, de veelkleurige draak die de trap bewaakt, de zuilenzaal met enkele mooie plafondmozaieken en natuurlijk het plein met de bekende slingerende bank met hetzelfde gekleurde mozaiekwerk (trencadis) [foto’s]. Een andere topper is het pad dat naar een toren met drie kruisen leidt, van waar je echt een SCHITTEREND zicht hebt over heel Barcelona. Vanop dit monument kan je in één oogopslag onder andere de Sagrada Familia, de Ramblas, de haven, de berg Montjuic en de berg Tibidabo met haar vele attracties overzien.

Het daarop volgende weekend heb ik mijn handen vol gehad met babysitten. Het was een verlengd weekend aangezien hier in Spanje zowel de zesde als de achtste december feestdagen zijn en de overheid de 7de besloten had ‘de brug’ te maken. Jordi moest dus van zaterdag tot en met dinsdag niet naar school gaan. Hoera, feest in Jordiland! Vrijdagavond begon al direct goed, want toen bleef een vriendje slapen – namelijk de ‘grote’ Jordi. Ik heb vorige week immers ontdekt hoe origineel ze hier zijn bij het uitkiezen van namen. Ik leg dit even uit: het kindje waarvan ik Au Pair ben, heet dus JORDI Presas Pages. Zijn vader heet JORDI Presas [en de achternaam van zijn moeder]. Zijn grootvader heet JORDI Pages [ + de achternaam van zijn moeder]. En om in nog een stapje verder te gaan: de beste vriend van Susana heet – jawel - JORDI Basart. En nu mag je drie keer raden hoe zijn zoon heet – kleine tip: het begint met een J.  Wohow, stel je eens zo’n familiefeestje voor J. Wel, het was dus deze laatste Jordi (de zoon van de beste vriend van Susana) die dat weekend is blijven slapen [foto]. Na veel lawaaierig gespeel en gedol, hebben deze jongens ’s nachts nog tot middernacht liggen tetteren, waarna ze de volgende ochtend besloten om rond iets voor zeven hun gespeel weer te hervatten. Ik dacht dat ik hun nek kon omwringen J. Dit vriendje is nog de hele zaterdag gebleven en ik heb me voornamelijk beziggehouden als kok, spelbemiddelaar en opruimhelpster. Wat me die dag wel wat ontroerd heeft, was het volgende: toen we ’s middags na een kort bezoek aan Collsacreu terug thuiskwamen, liepen we voorbij een bedelaar die een bordje omhoog hield waarop stond dat hij dakloos was en voor zijn twee kindjes moest zorgen. De twee Jordi’s zijn toen boven op het appartement water en koekjes gaan halen en Jordi Presas koos bovendien enkele van zijn speelgoedjes uit die hij ABSOLUUT aan die meneer wou geven. Schattig toch! Kinderen denken echt zo anders dan volwassenen. ’s Avonds zijn we ter afsluiting van Jordi Basart’s verblijf naar de cinema gegaan. De film heette ‘Planet 51’ en gaat over groene buitenaardse wezentjes die het ruimtewezen ‘de mens’ op hun planeet op bezoek krijgen. Popcorn heet hier trouwens ‘palomitas’.

Maandagavond zijn Katia, Toni en Arnau nogmaals op bezoek gekomen. Over hen heb ik reeds verteld in mijn vorige bericht. Arnau is de beste vriend van Jordi en Toni is de man uit Madrid die graag over eten praat J. Bezoek van hen vind ik altijd wel fijn: enerzijds omdat het gewoon fijne mensen zijn, anderzijds omdat zij enkel Castilliaans spreken, nog een groot voordeel J.

Dinsdagavond ben ik iets gaan drinken met Camilla (het Noorweegs meisje uit mijn Spaanse lessen) [foto]. Dat was echt een goede afsluiter van mijn verlengd-babysitweekend. Na al dat spelen met Jordi was ik zo moe dat ik zo’n drankje en babbel echt wel kon gebruiken. Met Camilla heb ik echt een fijne avond beleefd.  Zij is iets jonger dan ik (bijna 18), maar zit hier ook in een gastgezin in Arenys de Mar waardoor we veel gespreksonderwerpen hebben en momenteel in een gelijkaardige situatie leven: wennen aan het Spaanse eten en de Spaanse gewoonten en culttuur, ervaren hoe het is om in een gastgezin te leven of hoe het is om voor lange tijd zo ver van je vrienden en familie te zijn ... Ik ben echt blij dat ik haar ontmoet heb! Ik denk dat we in de toekomst wel vaker dingen samen gaan doen.

Donderdag (10/12) ben ik voor de derde keer naar Barcelona getrokken (vrije dagen dienen om benut te worden, zou ik zo zeggen!). Susana had gehoord dat ik naar ’t stad trok en vroeg of ik enkele doosjes Nespressokoffie voor haar wou meebrengen. God, God, aangezien wij thuis dus gewoon Senseo drinken en ik nog nooit in zo’n Nespresso-zaak was binnengeweest, was dat voor mij al een hele belevenis op zich. Die Nespresso-winkel was dus GIGANTISCH. Ik dacht: “ik stap even die winkel binnen, zoek die koffie, betaal aan de kassa en vijf minuten later sta ik weer buiten”. Mooi niet dus! Je komt daar binnen, ze spreken je aan: “Is het voor koffie of voor een machine?”, je ziet daar een gigantische met linten afgebakende rij staan en – JA – daar moet jij dus gaan AANSCHUIVEN om koffie te kopen. Juist ja, aanschuiven om koffie te kopen. Lang leve Senseo, zeg ik dan J. Tijdens het aanschuiven, kon ik ook even de duizend verschillende soorten Nespresso-machines bewonderen die er bestaan (zou de koffie die uit elk van die verschillende machines komen anders smaken of what’s the deal?) en ook de verschillende soorten kleurrijke koffiecapsules die origineel waren opgestapeld - het woord ‘Nespresso’ vormend. Ja ja, die Nespressoboutiques, het is me wat! Gelukkig werd het wachten me wat veraangenaamd door gratis koffie en ongelooflijk vriendelijk cliënteel. Die dag was het trouwens echt  verrassend aangenaam weer! Enkele andere dagen in het achterhoofd had ik me ’s morgens warm ingeduffeld, maar ik was nog niet op het treinstation aangekomen of ik had alweer twee lagen kledij uitgespeeld. Mmm mooi weer op z’n vrije dag, wat kan een mens meer wensen?

Mijn tien doosjes Arpeggio Nespresso-koffie uiteindelijk veroverd, besloot ik deze maal wat van het Barceloneese shopleven te genieten. Kerstmis is nu eenmaal in aantocht en daar hoort shoppen bij! Het resultaat: een nieuw feestkleedje, een nieuwe T-shirt en enkele andere leuke spulletjes (die volledig geheim dienen te blijven). Geen culturele bezoekjes dus vandaag, maar ach ja – de boog kan niet altijd gespannen staan hé ;). Om deze boeiende dag bovendien in schoonheid af te sluiten, ben ik die avond met Jordi, Susana en haar ouders op restaurant iets gaan eten.

Afgelopen weekend had Susana zowel vrijdagavond als zaterdag vrijaf. Vrijdagavond is zij samen met haar vriend Jordi Basart en Katia en Toni uitgeweest. Omdat dus ook Katia een babysit nodig had, is Arnau toen blijven slapen en mocht ik alweer op twee, in plaats van op één bengel letten. Deze keer lagen de twee varkentjes echter al heel wat vroeger in dromenland en kon ik lekker gezellig film kijken! Hip hoi voor Arnau! Zaterdag waren we vervolgens bij Katia en Toni thuis (in Calella) uitgenodigd om paella te gaan eten. Ik denk dat Toni me namelijk wou bewijzen dat de ECHTE Spaanse paella heel wat beter smaakt dan diegene die wij hier in België eten. En ik moet zeggen: hij was inderdaad lekker! Het was best een gezellig etentje met hapjes, bier, wijn, lekkere paella (met vlees, zonder vis wel helaas) en lekkere dessertjes (een typisch gebak van hier in Spanje of een stukje Tourón – een andere typische zoetigheid die je hier [rond Kerstmis] overal kunt kopen, maar waar ik eerlijk gezegd niet zo zot van ben). Na het eten zijn we met z’n allen wat gaan wandelen: een kustwandeling naar een grote, opgestelde kerststal (eerder een miniatuurdorpje) en daarna terug langs het centrum en de winkelstraat van Calella. Op het einde werd de sfeer wel wat verminderd door een klein meningsverschil tussen Katia en Susana: toen Jordi namelijk weer één van zijn ‘ik-wil-mijn-zin-krijgen’kuren kreeg, liet Katia duidelijk blijken dat ze vond dat Susana Jordi veel te veel toe liet en Jordi geen respect voor haar had. Ik kon haar geen ongelijk geven, maar uitjes zijn leuker als iedereen het met elkaar eens is J.

Ow ja - vrijdagavond zijn we tussen 17 en 20 u bovendien ook nog naar een verjaardagsfeestje gegaan van twee klasgenootjs van Jordi. Verjaardagsfeestjes zijn hier ook wel wat anders dan in België. In België vinden verjaardagsfeestjes gewoonlijk op woensdagnamiddag, in het weekend of op vrije dagen plaats - alé, in mijnen tijd toch :). Bij zulke verjaardagsfeestjes zetten de ouders in België hun kinderen op de plaats delict af, rijden weg en komen ze na afloop weer halen. Hier niet dus! Verjaardagsfeestjes kunnen gewoon meteen na school plaatsvinden en tijdens zulke feestjes blijven de ouders vaak ook lekker gezellig, met elkaar babbelend onder een hapje en een drankje. Dit feestje vond bovendien plaats in een speciaal voor kinderfeestjes opgericht speelcentrum met overvloedig versierde muren, springkastelen, ballenbaden, klimtoestellen, speelparcours, een bar, een animatiepodium, eetruimtes voor de verjaardagstaart ... allemaal in het thema van de onderwaterwereld. Ik heb ook enkele leuke Spaanse kinderliedjes geleerd, waarvan   "CHI CHI WA" met bijhorend dansje toch wel mijn persoonlijke favoriet is :). Voor wie het liedje niet zou kennen: kindjes lopen dan met hun duimen in de lucht, hun poep naar achter, hun voeten naar buiten, hun tong uit de mond ... en weet ik veel wat nog allemaal in een cirkel rondjes te draaien, luidkeels "chi chi wa, chi chi wa" zingend. Een foto waard!  Op de tweede plaats komt  "Veo veo. Que ves? Una cosita! Y de qué color es?" [Wendy, dat is dat liedje dat wij vroeger in Spanje op vakantie met de animatie zongen! Nu weet ik eindelijk ook wát je dan eigenlijk aan het zingen bent ]

Voor de rest zijn er slechts nog enkele kleine dingetjes te vertellen. Zo bijvoorbeeld was het hier gisteren echt STORMweer. Regen en ongelooflijk harde wind! Alles waaide gewoon van het terras af en je HOORDE de wind echt razen. Gelukkig hebben ze me vandaag verteld dat zo’n weer hier echt uiterst zeldzaam is. Normaal gezien zou het in de winter nog rond de 10-12° graden moeten zijn ... en weinig regen. Ik hoop dat ze gelijk hebben! Vandaag was het gelukkig alweer pakken beter: geen wind, geen regen en iets warmer. ’s Avons koelt het wel erg af!

Gisteravond ben ik na de les ook nogmaals iets gaan drinken met Camilla. Dat was weer best gezellig (we hebben een warme chocomelk met aardbeismaak erin gedronken, wat hier eerder op gesmolten chocolade lijkt dan op melk J), tot de caféhouders rond iets voor tien opeens duidelijk maakten dat ze wouden sluiten en we dus maar noodgedwongen afdropen.

Om af te sluiten heb ik voor de komende week ook nog enkele andere dingen op het programma staan: zo bijvoorbeeld moet ik morgen met de bus naar de school van Jordi gaan (in Alella, heel wat kilometers naar het zuiden, richting Barcelona) om er naar zijn zwemopendeurdag te gaan kijken. Aangezien het de laatste week les is voor de kerstvakantie organiseert de school immers enkele gelegenheden waarop ouders naar hun kinderen kunnen komen ‘kijken’, maar aangezien Susana niet kan, had ik voorgesteld te gaan en zo zal het geschieden. Volgende week dinsdag is er ook bij mijn eigen Spaanse avondlessen een klein Kerstfeestje gepland: als afsluiting voor de kerstdagen is er dinsdagavond een etentje, waarop iedereen wat typisch eten of drinken uit zijn eigen land kan meebrengen, waarvan we dan met wat muziek en onder een babbeltje zullen genieten. Joepie, eindelijk een gelegenheid waarvoor ik me nogmaals ECHT op het koken kan storten!! En dan kan ik nogmaals helemaal zelf kiezen wat de pot schaft! En daar hoort ook iets als een chocoladetaart bij, vind ik zo! Ja ja, ik kijk er dus al naar uit J.

En daarnaaaaaaaaa: KERSTMIS in la Belgique!!! Oewla, hoe hard kijk ik wel niet uit naar het blije wederzien! I can’t wait. Vriendjes en familie weerzien en bijtetteren, wat een feest! En als die feestdagen alweer voorbij gevlogen zijn, kan ik uitkijken naar mijn bezoek in februari. Twee maal een week geliefden hier in mijn Spaanse territorium! Hooray!

Owkee, dat is wel een mooi einde om mee af te sluiten, denk ik.

Tot gauw allemaal,

Lots of love

Kim xXx

PS: in januari ga ik waarschijnlijk ook een weekje naar Andorra gaan skiën met Susana en Jordi. O-ow, ik vraag me nu al af wat dat gaat geven. Gevaar op de skibaan!

15-12-2009 om 00:00 geschreven door Kim  

14-12-2009 om 00:00 geschreven door Kim  

13-12-2009 om 00:00 geschreven door Kim