Hallo iedereen!

Vandaag is het 2 oktober, wat bijgevolg inhoudt dat het gisteren 1 oktober was. Zoals sommigen onder jullie misschien weten is 1 oktober de Chinese nationale feestdag en dit jaar was het daarbij nog eens de 60^ste verjaardag van de Volksrepubliek. Ik hoor u vragen: ‘60^ste verjaardag? Waarom vieren ze dat en niet de 50^ste verjaardag?’ En om een hele lange, ingewikkelde (en vooral saaie) uitleg kort te houden, zal ik u antwoorden: ‘Omdat in de Chinese geschiedenis en cultuur het getal 60 de voltooiing van een cyclus symboliseert.’ Jullie kunnen je dus wel inbeelden dat het een grootse viering was met veel tralala en ‘oeh, kijk eens hoeveel tanks wij hebben en raketten en andere dingen waarmee we een land kunnen verwoesten’. Allemaal wel heel indrukwekkend, maar het blijft een beetje machovertoon in mijn ogen.

Hoewel het in Beijing schitterend weer was, hetzij natuurlijk hetzij met behulp van satellieten (met Chinezen weet je nooit), regende het hier in Ningbo pijpenstelen. Dus, wat hebben wij gedaan? Wij hebben een hele dag in bed gelegen, naar tv gekeken (naar de ceremonie in Beijing) en andere luie dingen gedaan. Zo zijn we gisteren ook voor de allereerste keer in onze pyjama gaan eten in een restaurantje om de hoek. Hoewel Chinezen dat heel vaak doen, voelden we ons er toch nog niet helemaal klaar voor, maar gisteren was het de ideale dag om het uit te proberen. Uiteraard was het ook een dag dat geen enkele Chinees dat deed, dus we vielen wel een beetje op, maar wat maakt ons dat uit?

Ook de rest van vorige week is er niet zo heel veel speciaals gebeurd, behalve dat ik één dag ziek ben geweest. Ik weet nog altijd niet wat het juist was, alleen dat ik wakker werd met heel veel buikpijn (op 3 uur tijd een stuk of 5 keer naar het wc moeten spurten), misselijk, koorts en een dikke keel. Ik heb nog geprobeerd om naar de les te gaan, maar dat ging niet echt, dus ik heb dan maar een hele dag in bed gelegen. ’s Avonds was er een banket voor de internationale studenten en aangezien het dan ook veel beter ging, heb ik dan maar besloten om mee te gaan. Achteraf gezien niet zo’n goed idee, want ik was zo misselijk als het maar kon zijn na het eten, maar goed.

Het banket zelf was zeer lekker (vooral zeer veel) en ook heel entertainend. Het begon eigenlijk al een kleine week geleden toen Elke telefoon kreeg van Briny (de contactpersoon voor de internationale studenten) om haar te vragen of ze geen speech kon geven tijdens een of andere vergadering als vertegenwoordiger van de buitenlandse studenten. Elke durfde niet goed nee te zeggen en heeft dan maar ja gezegd (logischerwijs). Dat was trouwens nog een heel gedoe, want tijdens het eten moest Elke dan ineens naar een ander gebouw gebracht worden om te speechen, om daarna terug te komen. Maar hoewel ze heel zenuwachtig was, heeft ze dat heel goed gedaan (en ik kan het weten want ik was erbij als morele steun)! Een vergadering kon je het wel niet echt noemen, want we kwamen binnen in een stampensvolle aula met studenten en proffen die Elke voorstelden als ‘Aaik’ (als in ‘Ike’ van ‘Ike and Tina Turner’). Achteraf hebben we trouwens nog het genoegen gehad te mogen luisteren naar de Engelse speech van een prof die dacht dat hij Martin Luther King was (‘Aai haf ee dliem’).

Maar het was nog niet genoeg dat Elke een speech gaf, neenee, 20 minuten voordat we moesten verzamelen in de lobby, kreeg Ciara telefoon van Vivian (assistente van Briny) om te laten weten dat Ciara als vertegenwoordiger van de studenten (ofzoiets) zou moeten aanschuiven bij de tafel van de decaan en andere hoge pieten! Lise, Elke en ik vonden dat vooral heel grappig, Ciara net iets minder, wat ik wel kan begrijpen, want ze zat tussen onze Koreaanse klasgenoot (niet de kreuner, een andere Koreaan, eentje die ’s ochtends om halfvijf opstaat om vuilnis te rapen op campus en daar gedichtjes over schrijft. Hij is 66 jaar oud, spreekt Chinees zonder tonen en kan nog 4 andere talen, hopelijk iets beter dan zijn Chinees. Jaja, leuk volk hier op de campus! :)) en een of andere oninteressante Chinese hoge piet. De rest van ons zat gelukkig wel aan dezelfde tafel, samen met de Zweden, een zwijgzame Ijslander wiens naam ik nu al voor de honderste keer vergeten ben, en 3 Chinezen. Wat je moet weten van Chinezen is dat ze heel graag ‘ganbei’ doen (=ad vundum) en dat dan zo’n stuk of honderd keer per maaltijd. Het is trouwens heel onbeleefd om zo’n dronk te weigeren (heb ik ook gemerkt als we op stap gaan. Als iemand je een drankje aanbiedt, mag je eigenlijk geen nee zeggen uit beleefdheid. Soms zeer handig en goedkoop, soms ook zeer irritant). Gelukkig zeiden de Chinezen bij ons aan tafel ‘你随意我喝光’ wat zoveel betekent als ‘jij ad libidum, ik advundum’, waarop zij dan hun keel openzetten. Die onnozele dokters die beweren dat Chinezen geen alcohol kunnen afbreken, moeten eens samen met Chinezen gaan eten. Ze zullen zien dat Chinezen serieus wat drank kunnen verzetten. 

Tijdens het diner zelf waren er optredentjes, waaronder een Chinese danseres, onze Koreaanse klasgenoot die gedichtjes voordroeg die niemand verstond en ‘altijd is Kordiakje (ofzoiets) ziek’ in 5 verschillende talen zong (wat ook niemand verstond), een paar Chinese muzikanten,... . Niet echt helemaal mijn idee van een gezellig diner, maar het was te verwachten aangezien het door Chinezen georganiseerd was. Na het diner waren we nog allemaal uitgenodigd om te gaan kijken naar een voorstelling ineen gestoken door de Chinese studenten van Ningbo University. Zelden zoiets moois gezien, heel grappig ook en zeker niet overgeacteerd! (merk het sarcasme op). Gelukkig zijn we niet zolang gebleven, kwam vooral omdat mijn eten er terug uit moest, maar ik was al blij dat ik niet nog een uur naar dat gezever moest kijken en luisteren. De rest van de buitenlanders zijn dan nog gezellig samen wat pinten gaan pakken, maar aangezien mijn maag nogal hard tegensputterde die avond, lag ik al om negen uur in mijn bed en heb ik dus al het plezier gemist!

Maar ondertussen ben ik weer helemaal genezen en gelukkig maar, want morgen vertrekken we eindelijk naar Suzhou! Ik kijk er al helemaal naar uit. Het enige nadeel is dat we morgenvroeg ten laatste om kwart na zeven in een taxi op weg naar het busstation zouden moeten zitten, dus dat wordt wel pijnlijk bij het opstaan. Desalniettemin blijf ik goedgezind, want vandaag gaan we... SHOPPEN!

Tot gauw!

02-10-2009 om 17:48 geschreven door Kim  

27-09-2009 om 02:20 geschreven door Kim  

Gegroet gij allen!

De goden zijn mij wel gezind, want afgelopen zondagavond kreeg ik een telefoontje van de receptie om te zeggen dat er al een kamer vrij was! Ik heb natuurlijk zo vlug mogelijk mijn boeltje bijeen gepakt (wat nog niet zo vanzelfsprekend was, want op een of andere manier waren mijn bezittingen verdubbeld op die paar dagen tijd). Ondertussen zit ik hier dus op mijn eigenste kamer op het zesde verdiep MET internet, een hele verademing.

Maandag hebben we trouwens ook voor de eerste keer les gehad. Dat viel allemaal heel goed mee, want de lerares van onze grammaticales ging supertraag en bleek achterafgezien ook niet zo een heel snuggere te zijn. Zo begon ze met de namen af te roepen en toen ze aan mijn naam kwam, gaf ze daar ineens zo een uitgebreide uitleg over ( hoe dat ‘kim’ meestal vertaald wordt en ‘ling’ enzo van die dingen, mijn naam stonds zelfs op het bord) en vijf minuten later vraagt ze mij dan : ‘En hoe heet je nu ook al weer?’ Terwijl dat mijn naam dus op het bord stond...

We zaten ook niet met heel veel in de klas: 2 Zweden, 4 Duitsers (die later van klas zijn veranderd), een Indonesische Chinees, de 4 Belgen en dan 2 Koreanen, waaronder een man van ongeveer 40 en een vrouw van ongeveer 100. En die Koreaanse man, dat is een geval apart. Zijn tanden staan ten eerste zo scheef als het maar kan zijn (Koen, ge zoudt er uw werk aan hebben), ten tweede stelt hij zo veel irritante vragen in Chinees die geen kat verstaat (en dan zijn de vragen daarbij nog eens überdom, zoals : waarom is het Chinese schrift in Taiwan anders dan in China? En dat studeert dan Chinees) en last but certainly NOT least, zit die kerel te kreunen alsof zijn leven ervan afhangt. Dat is zo irritant, jullie kunnen het je niet inbeelden.

Ondertussen is het woensdag en hebben we besloten dat we van klas gaan veranderen, namelijk naar de E-klas. Grammatica ging zo traag, en de kreuner kreunde zo irritant en E is het ook gewoon veel fijner. Er wordt tenminste lesgegeven op een normaal tempo en is ook iets minder betuttelend. We zitten wel met nog minder in de les, het is te zeggen, buiten ons gevieren zijn er nog 3 andere mensen. Niet overdreven veel volk dus, maar dat maakt het wel heel aangenaam.

Volgende week is het, zoals jullie misschien al weten, nationale feestdag in China (en daarbij dit jaar nog eens 60 jaar Volksrepubliek) en hebben wij een week vakantie. We waren eerst van plan om naar Hohhot te gaan in Binnen-Mongolië, maar dat was dan uiteraard weer buiten de Chinezen gerekend.

Zaterdagmiddag waren we al eens naar het station in Ningbo gaan zien of we ons tickets al konden kopen. Wij schuiven braaf aan in de rij en toen het onze beurt was, vroegen we vriendelijk aan de madam in het kotteke of we 4 tickets konden boeken op trein zoveelzoveel van Shanghai naar Hohhot, en we waren zelfs nog zo vriendelijk om alles al uitgeschreven te hebben en gaven haar dus het papiertje. Zonder er nog maar naar gekeken te hebben zei ze dat het niet ging en ging direct door naar de volgende in de rij. Wij dachten uiteraard: ‘Met alle Chinezen, maar niet met de deze’ (hi, mopje) en gingen gewoon naar de madam in het kotteke ernaast. Die wist ons te zeggen dat we de tickets pas maandag zouden kunnen kopen.

Maandag na de les (en nadat mijn internetman gepasserd was) nemen wij in de gietende regen de bus naar Ningbo South Station, schuiven we aan in de rij om dan van de onvriendelijke madam (met schots en scheve tanden) te horen te krijgen dat we geen tickets meer konden kopen. We hadden op voorhand al afgesproken dat we ons niet zouden laten doen, dus wij blokkeren met vier dat loketje en eisen min of meer (met onze meest indrukwekkende blik) een uitleg. Zij antwoordde dat het simpelweg niet ging, dus wij heel kordaat gezegd dat ze dan maar nog eens moest proberen. Geen resultaat. Maar goed, wij hebben al lang geleerd dat wat de ene Chinees zegt, nog niet persé hetzelfde is als wat een andere Chinees zegt, dus zijn we weer naar een andere madam (met nog schevere tanden) in een kotteke gegaan met dezelfde vraag. Weer hetzelfde antwoord. Opnieuw eisen we een uitleg, waarop ze wijst naar een papiertje dat ophangt: ‘Er worden geen treintickets verkocht waarmee je tussen de 27^ste september en 1 oktober kan reizen’. Leve de Volksrepubliek, leve China! Dat hadden ze ons zaterdag dan ook wel kunnen zeggen.

Maar moedig als we zijn dachten we een oplossing gevonden te hebben in het zoeken van een reisbureau, alleen... we wisten er geen enkel zijn. Maar buiten moedig zijn we ook assertief, want dan vragen we dat toch gewoon aan een (ietwat betrouwbaar (voor zover dat gaat) uitziende) Chinees ?!

Zogezegd, zogedaan. We stappen af op de eerste de beste politieagent die we tegenkomen, maar die wist er uiteraard geen zijn. Maar een klein Chinees mannetje had ons dat horen vragen en voor we het weten, lopen we hem achterna richting reisbureau. Drie halve aanrijdingen en vier hartaanvallen later bevinden we ons in een vieze lift, in een vies gebouw. Het grappige was dat we eerst niet goed in die lift durfden stappen (heel betrouwbaar zag ie er niet uit), waardoor het mannetje alleen naar boven was gegaan en we hem dus tijdelijk kwijt waren. Maar goed, nadat we elkaar teruggevonden hadden, leidde hij ons naar een vies kantoortje met (hoe kan het ook anders) vieze mannetjes. Beeld je in: je staat in een kantoor. Links staat een soort van harde sofa waar een man op ligt te slapen (snurkend, hoestend en rochelend tegelijkertijd, Chinezen zijn er kampioen in), rechts staat er een bureau met een rokende Chinese vetzak zonder duim, maar met sigaret waarvan de as gewoon op de bureau valt.

Nu dat we er toch waren, dachten we dat we het even goed konden vragen, ook al zag het er niet helemaal betrouwbaar uit. We leggen dus onze situatie uit en na een stuk of 6 telefoons, zei hij dat hij treintickets had. Probleem: we moesten een voorschot van 400 kuai betalen (= €40, een pak geld in China). Dat wouden we uiteraard niet, dus begonnen we te onderhandelen. Uiteindelijk zouden we pas moeten betalen wanneer we de tickets in handen hadden. Dat was trouwens ook maar iets louche, want we zouden dan naar Shanghai moeten gaan, daar een contactpersoon bellen die ons de tickets dan zou komen brengen. Maar toen opeens vroeg ie wanneer we nu naar Putuoshan (= bekende berg in de buurt van Ningbo) wouden gaan. Euhm, excuseer? Ja, wisten wij veel, we hebben nog een heel jaar, ergens binnen dit en juli 2010 zeker. Blijkbaar geen antwoord naar zijn zin, want ineens ging het niet meer om de treintickets te kopen. Hij dacht waarschijnlijk dat we dan direct voor Putuoshan zouden boeken, maar dat was buiten ons gerekend, want wij zijn gewoon weer naar buiten gegaan. Hij probeerde nog wat andere dingen voor te stellen, maar het hoefde niet meer voor ons. We waren het beu om de hele tijd te horen te krijgen dat iets ging en dan niet meer ging of misschien toch wel of ja nee toch niet.. Pff, zeer vermoeiend.

Na de grote teleurstelling besloten we dan maar om naar Huangshan (= berg in Anhui) te gaan, maar toen we vandaag dan onze hotels wouden boeken, bleek dat ALLES al volzet was. Kunnen die Chinezen nu niet gewoon in hun kot blijven? Na uren alternatieven overwegen, opzoeken, bellen, een nee te horen krijgen, zijn we uiteindleijk op Suzhou gevallen. Daar was nog één hostel met plek voor  4. We zijn dan van plan om 2 oktober dan de bus te nemen in Ningbo City richting Suzhou, daar te overnachten en ook wel wat rond te lopen, maar de bedoeling is vooral om het stadje Tongli te bezoeken. Zou blijkbaar heel mooi moeten zijn, met het enigste seksmuseum van China ofzoiets, dus waarom niet J. SUZHOU en TONGLI, here we come!

Morgen hebben we geen les, dus dan ga ik eindelijk eens mijn bankrekening openen, zodat ik mijn geld kan krijgen. Ik wou dat eigenlijk al eerder gedaan hebben, maar daarvoor heb je je paspoort nodig, en aangezien we die hebben moeten afgeven aan Briny (verantwoordelijke voor de buitenlandse studenten) ging dat niet echt. Die Briny noemt mij trouwens altijd ‘Nicola’ (zonder ‘i’!), ik denk dat ze nog niet goed doorheeft dat dat niet mijn voornaam is en ik ga het haar nog niet zeggen, want voorlopig is het nog veel te grappig.!

Bij deze ga ik afsluiten, want mijn oogjes vallen toe en mijn vingers willen niet meer mee.

Tot de volgende!

liefs

23-09-2009 om 18:38 geschreven door Kim  

Lieve lezertjes, Welcome to China!

‘China is een groot land gelegen in het zuidoosten van Azië, met een eeuwenoude cultuur en geschiedenis die zover teruggaat in de tijd dat men niet zeker is wanneer het nu precies allemaal begon.’ Een korte voorstelling van het land zoals het in alle reisboekjes staat...

MAAR

Wat zijn die kleine lettertjes nu onderaan in die boeken?

1.     In China kan alles mislopen, zelfs zaken die niet zouden mogen mislopen.

Zo kwam ik toe op de campus, ging ik mij registreren voor mijn kamer en wat blijkt? Er zijn helemaal geen kamers meer vrij! Je zou dan denken dat een universiteit weet hoeveel beursstudenten ze in totaal heeft en dan dat aantal kamers vrijhoudt, maar dat is buiten de Chinezen gerekend.

Nadat ik eerst morgen of toch zeker overmorgen ten laatste (en overmorgen is vandaag) in mijn kamer zou kunnen intrekken, werd die datum vandaag al verschoven naar ten vroegste 27 september. Ondertussen zit ik nu in een grote hotelkamer met alles erop en eraan, dus je hoort mij zeker niet klagen, maar dat betekent dan wel dat ik nog geen internet heb, niet fatsoenlijk kan uitpakken en ik zou zo graag mijn eigen plekje willen inrichten. Maar goed, de 27^ste dus. Ik hoop dat ze mij niet gaan proberen een roommate aan te smeren (zoals ze gisteren geprobeerd hebben), want ik slaap in een twijfelaar en ik heb niet veel zin om een bed te delen met iemand die ik niet ken. Mochten er nu twee aparte bedden staan, zou ik daar niets op tegen hebben, maar in een smal bedje slapen met een onbekende gaat toch iets te ver voor mij!

2.     In China zijn alle combinaties mogelijk.

Zo eten Chinezen frietjes met een omelet en ketchup PLUS rijst, drinken ze thee en fruitdrankjes gecombineerd met melk en dan spreek ik nog maar alleen van de zogenaamde westerse gerechten. Langs de straatkant staan verschillende eetkrampjes waar je allerlei soorten brochetten kan kopen met lamsvlees, kip, bief, biefrugzenuw (lekker van smaak, vreemde textuur, beetje te vergelijken met schoenzolen) of eendentongetjes (nog niet geprobeerd, mijn maag heeft zijn limieten). Niets naar uw zin? Dan zijn er ook nog eendenkoppen, eendenhalzen, en veel ander lekkers. Voor elk wat wils met andere woorden! Alle gerechten met zeevruchten zijn hier trouwens ontzettend lekker (of toch diegene die wij al geproefd hebben en dan waren zo op één plaats zo vriendelijk om de kippenpoten (lees:kippenklauwen) te vervangen met gamba’s. That’s how we like it!). Maar wie weet, eet ik dat over een jaar ook allemaal graag.

3.     Chinezen zijn Chinees.

Zo spuwen Chinezen waar ze willen, wanneer ze willen en hoe ze willen. Gisteren werd ik om 6 uur ’s ochtends wakker door geluiden die uit mijn badkamer kwamen. Blijkbaar is mijn badkamer verbonden met de badkamer van mijn gebuur door het luchtafvoersysteem ofzoiets en vond mijnheer de Chinees naast mij het leuk om een HALFUURLANG in zijn wcpot/lavabo/bad/op de vloer (schrappen wat niet past, maar wees gewaarschuwd, een combinatie van alles is ook mogelijk) te spuwen met alle mogelijke geluiden erbij. Ik ken aangenamere manieren om gewekt te worden.

Chinezen laten ook hun deur groot open staan wanneer ze op hun kamer zitten. Soms laten ze dan tegelijkertijd ook hun badkamerdeur openstaan, zodat de hele gang kan genieten van hun toiletgeluiden (en geuren).

Kinderen kunnen hun behoefte eender waar doen. Zo heb ik een moeder haar kindje boven de vuilbak in het station weten te houden en heb ik Lise horen vertellen dat er zelfs kinderdrolletjes bij ons in de lobby lagen een paar dagen geleden. Nu vind ik het zelfs normaal als er een kind op straat pipi of kaka doet.

Maar niet enkel de Chinese kindjes hun wc-gebruiken (of het gebrek aan) zijn raar, maar hetzelfde geldt voor de volwassenen. Illustratie: mijn eerste wc-bezoek in China. Net voor ik de bus naar Ningbo nam in Shanghai South Station, ging ik toch nog snel eens naar het wc aangezien mij een busrit van 3u te wachten stond. Ik loop de dameswc binnen, doe een deur open die niet op slot was en wat blijkt? Zit daar al een vrouw op haar hurken boven een veredelde goot! En het strafste van al: toen ze mij zag, zei ze: ‘Kom er maar bij, hoor!’ Ik was zo van mijn melk, dat ik deur heb toegesmeten en dan zo een beetje idioot naar die deur heb staan staren. Ik heb daar zo gestaan tot die vrouw uit het wckotje kwam, ben toen rap naar binnengelopen en heb zo vlug mogelijk de wcdeur op slot gedaan vooraleer er iemand bijgekropen kwam, want oh ja, er was plaats voor twee! Een irreële ervaring na 3u slaap op 18u tijd.

Maar buiten bovenstaande illustraties moet ik wel toegeven dat de stad zelf zeer proper is. Nauwelijks vuil op straat, geen hondenstront, geen papiertjes (of toch niet veel), constant mensen die de straten aan het vegen zijn,.. Brussel heeft nog heel wat te leren op dat gebied.

En einde van de les J.

Hoewel ik hier nog maar 3 dagen zit, heb ik het gevoel alsof ik hier al eeuwen zit. Ningbo zelf heb ik nog niet te goei bezocht, behalve dan het Moonlakepark, de fakemarket en andere goedkope trekpleisters, maar ik heb nog tijd. Maandag beginnen voor ons de lessen (we zitten allevier in groep D, wat de op één na hoogste groep is) en ik ben wel benieuwd. We hebben vooral les van een zekere 李老师 oftewel juffrouw Li J, en blijkbaar is dat een hele strenge die veel huiswerk geeft. Ach ja, we zullen wel zien. Ik hoop ook dat er wat leuke mensen in de klas gaan zitten, want voorlopig is het nog gene vette.

Begin oktober hebben we een week vakantie en we hebben besloten dat we dan naar Binnen-Mongolië gaan reizen. Maandag gaan we onze treintickets van Shanghai naar Hohhot (=26u trein!) kopen in het station en daarna ons bustickets. Een reisje om naar uit te kijken met andere woorden!

Tot gauw iedereen!

Heel veel liefs

21-09-2009 om 00:00 geschreven door Kim  

01-09-2009 om 18:56 geschreven door Kim