Hallo iedereen!

Vandaag is het 2 oktober, wat bijgevolg inhoudt dat het gisteren 1 oktober was. Zoals sommigen onder jullie misschien weten is 1 oktober de Chinese nationale feestdag en dit jaar was het daarbij nog eens de 60^ste verjaardag van de Volksrepubliek. Ik hoor u vragen: ‘60^ste verjaardag? Waarom vieren ze dat en niet de 50^ste verjaardag?’ En om een hele lange, ingewikkelde (en vooral saaie) uitleg kort te houden, zal ik u antwoorden: ‘Omdat in de Chinese geschiedenis en cultuur het getal 60 de voltooiing van een cyclus symboliseert.’ Jullie kunnen je dus wel inbeelden dat het een grootse viering was met veel tralala en ‘oeh, kijk eens hoeveel tanks wij hebben en raketten en andere dingen waarmee we een land kunnen verwoesten’. Allemaal wel heel indrukwekkend, maar het blijft een beetje machovertoon in mijn ogen.

Hoewel het in Beijing schitterend weer was, hetzij natuurlijk hetzij met behulp van satellieten (met Chinezen weet je nooit), regende het hier in Ningbo pijpenstelen. Dus, wat hebben wij gedaan? Wij hebben een hele dag in bed gelegen, naar tv gekeken (naar de ceremonie in Beijing) en andere luie dingen gedaan. Zo zijn we gisteren ook voor de allereerste keer in onze pyjama gaan eten in een restaurantje om de hoek. Hoewel Chinezen dat heel vaak doen, voelden we ons er toch nog niet helemaal klaar voor, maar gisteren was het de ideale dag om het uit te proberen. Uiteraard was het ook een dag dat geen enkele Chinees dat deed, dus we vielen wel een beetje op, maar wat maakt ons dat uit?

Ook de rest van vorige week is er niet zo heel veel speciaals gebeurd, behalve dat ik één dag ziek ben geweest. Ik weet nog altijd niet wat het juist was, alleen dat ik wakker werd met heel veel buikpijn (op 3 uur tijd een stuk of 5 keer naar het wc moeten spurten), misselijk, koorts en een dikke keel. Ik heb nog geprobeerd om naar de les te gaan, maar dat ging niet echt, dus ik heb dan maar een hele dag in bed gelegen. ’s Avonds was er een banket voor de internationale studenten en aangezien het dan ook veel beter ging, heb ik dan maar besloten om mee te gaan. Achteraf gezien niet zo’n goed idee, want ik was zo misselijk als het maar kon zijn na het eten, maar goed.

Het banket zelf was zeer lekker (vooral zeer veel) en ook heel entertainend. Het begon eigenlijk al een kleine week geleden toen Elke telefoon kreeg van Briny (de contactpersoon voor de internationale studenten) om haar te vragen of ze geen speech kon geven tijdens een of andere vergadering als vertegenwoordiger van de buitenlandse studenten. Elke durfde niet goed nee te zeggen en heeft dan maar ja gezegd (logischerwijs). Dat was trouwens nog een heel gedoe, want tijdens het eten moest Elke dan ineens naar een ander gebouw gebracht worden om te speechen, om daarna terug te komen. Maar hoewel ze heel zenuwachtig was, heeft ze dat heel goed gedaan (en ik kan het weten want ik was erbij als morele steun)! Een vergadering kon je het wel niet echt noemen, want we kwamen binnen in een stampensvolle aula met studenten en proffen die Elke voorstelden als ‘Aaik’ (als in ‘Ike’ van ‘Ike and Tina Turner’). Achteraf hebben we trouwens nog het genoegen gehad te mogen luisteren naar de Engelse speech van een prof die dacht dat hij Martin Luther King was (‘Aai haf ee dliem’).

Maar het was nog niet genoeg dat Elke een speech gaf, neenee, 20 minuten voordat we moesten verzamelen in de lobby, kreeg Ciara telefoon van Vivian (assistente van Briny) om te laten weten dat Ciara als vertegenwoordiger van de studenten (ofzoiets) zou moeten aanschuiven bij de tafel van de decaan en andere hoge pieten! Lise, Elke en ik vonden dat vooral heel grappig, Ciara net iets minder, wat ik wel kan begrijpen, want ze zat tussen onze Koreaanse klasgenoot (niet de kreuner, een andere Koreaan, eentje die ’s ochtends om halfvijf opstaat om vuilnis te rapen op campus en daar gedichtjes over schrijft. Hij is 66 jaar oud, spreekt Chinees zonder tonen en kan nog 4 andere talen, hopelijk iets beter dan zijn Chinees. Jaja, leuk volk hier op de campus! :)) en een of andere oninteressante Chinese hoge piet. De rest van ons zat gelukkig wel aan dezelfde tafel, samen met de Zweden, een zwijgzame Ijslander wiens naam ik nu al voor de honderste keer vergeten ben, en 3 Chinezen. Wat je moet weten van Chinezen is dat ze heel graag ‘ganbei’ doen (=ad vundum) en dat dan zo’n stuk of honderd keer per maaltijd. Het is trouwens heel onbeleefd om zo’n dronk te weigeren (heb ik ook gemerkt als we op stap gaan. Als iemand je een drankje aanbiedt, mag je eigenlijk geen nee zeggen uit beleefdheid. Soms zeer handig en goedkoop, soms ook zeer irritant). Gelukkig zeiden de Chinezen bij ons aan tafel ‘你随意我喝光’ wat zoveel betekent als ‘jij ad libidum, ik advundum’, waarop zij dan hun keel openzetten. Die onnozele dokters die beweren dat Chinezen geen alcohol kunnen afbreken, moeten eens samen met Chinezen gaan eten. Ze zullen zien dat Chinezen serieus wat drank kunnen verzetten. 

Tijdens het diner zelf waren er optredentjes, waaronder een Chinese danseres, onze Koreaanse klasgenoot die gedichtjes voordroeg die niemand verstond en ‘altijd is Kordiakje (ofzoiets) ziek’ in 5 verschillende talen zong (wat ook niemand verstond), een paar Chinese muzikanten,... . Niet echt helemaal mijn idee van een gezellig diner, maar het was te verwachten aangezien het door Chinezen georganiseerd was. Na het diner waren we nog allemaal uitgenodigd om te gaan kijken naar een voorstelling ineen gestoken door de Chinese studenten van Ningbo University. Zelden zoiets moois gezien, heel grappig ook en zeker niet overgeacteerd! (merk het sarcasme op). Gelukkig zijn we niet zolang gebleven, kwam vooral omdat mijn eten er terug uit moest, maar ik was al blij dat ik niet nog een uur naar dat gezever moest kijken en luisteren. De rest van de buitenlanders zijn dan nog gezellig samen wat pinten gaan pakken, maar aangezien mijn maag nogal hard tegensputterde die avond, lag ik al om negen uur in mijn bed en heb ik dus al het plezier gemist!

Maar ondertussen ben ik weer helemaal genezen en gelukkig maar, want morgen vertrekken we eindelijk naar Suzhou! Ik kijk er al helemaal naar uit. Het enige nadeel is dat we morgenvroeg ten laatste om kwart na zeven in een taxi op weg naar het busstation zouden moeten zitten, dus dat wordt wel pijnlijk bij het opstaan. Desalniettemin blijf ik goedgezind, want vandaag gaan we... SHOPPEN!

Tot gauw!

02-10-2009 om 17:48 geschreven door Kim