Lieve lezertjejs (of die 5 man die effectief mijn blog leest ;))!

Mijn excuses voor het lange uitstel van de volgende update! De tijd vliegt hier namelijk, en voor ik het weet zijn we bijna een maand verder zonder dat ik iets geschreven hebt. Maar goed, genoeg gezeverd, ’t is tijd voor de serieuze zaken, want in tussentijd is hier (hoe kan het ook anders) weer heel wat gebeurd!

Dire weken geleden heeft onze universiteit namelijk deelgenomen aan een of andere bergbeklimmingswedstrijd en 2 van de 3 vrouwelijke deelnemers van onze unief waren Belgen (Ciara en Lise), en 2 van de 3 ‘cheerleaders’ waren eveneens Belgen (Elke en ik, maar dan zonder de pakjes en ponpons)! Het was natuurlijk een wedstrijd op z’n Chinees, wat betekende dat we om half zeven al beneden in de lobby moesten staan om te vertrekken. Nadat iedereen slaapdronken de bus opgesukkeld was, vertrokken we gezwind naar de Berg (geen idee welke, hij was in ieder geval hoog), waar we dan ongeveer een anderhalfuur later helemaal door elkaar geschud toekwamen. Ter plaatse stonden al heel wat andere deelnemers van ander universiteiten of overheidsinstellingen zich op te warmen op het opzwepende ritme van de Chinese hoempapa-muziek, maar vooraleer onze kandidates zich mochten voorbereiden op de zware strijd, diende eerst een hele fotoshoot afgewerkt te worden. En als ik fotoshoot zeg, bedoel ik ook fotoshoot, want er werd geïnstrueerd hoe men op de foto moest staan (bijvoorbeeld, iedereen met tandpasta-smile en victory-tekens makend), in welke volgorde,... . Gelukkig behoorde ik tot de supporters waardoor ik de rest uit ongegeneerd kon uitlachen (wat niet zo geapprecieerd werd om een of andere rare reden).

Om halftien kon de wedstrijd eindelijk van start gaan, maar niet voordat er 10 man (dezelfde) speech voorgedragen hadden. De jongens begonnen als eerst aan de 3km lange strijd, en tien minuten later de meisjes aan hun 2,5km. De wedstrijd was eigenlijk zo: de eerste anderhalve kilometer was plat en dan begon de beklimming, wat betekent dat er 1km/1,5km lang trappen moesten gedaan worden, om dan als eerste aan de (onzichtbare) finish proberen te komen. Wij (de supporters) hebben het allemaal niet kunnen zien, want we moesten beneden aan de berg blijven wachten tot iedereen terug naar beneden kwam (ik snap dus eigenlijk nog altijd waarom er supporters nodig waren, maar goed, ligt misschien aan mij).

En het moet gezegd worden, onze jongens en meisjes hebben dat goed gedaan! Ciara is geëindigd als 4^de van de vrouwen, Lise ongeveer als 10^de, Anna (een Duitse) als 9^de , 2 van de 5 jongens zaten in de top 12, als groep zijn ze ook op de 4^de plaats geëindigd en dan heeft Anna ook nog een prijs gewonnen omdat ze ‘speciaal’ was (als jullie er niets van begrijpen, geen erg, wij ook niet). Na afloop werden we dan allemaal nog eens getrakteerd op een heel fancy diner (lees: al het eten koud en naar wat ik vermoed niet echt vers), maar ter compensatie kregen alle deelnemers van de unief beddengoed cadeau (hiphip!).

Twee weken geleden stond er alweer een sportwedstrijd op de agenda, maar deze keer werd van ons niet verwacht dat we meededen. We moesten wel iets anders doen, namelijk meelopen in de openingsparade, en daarvoor dienden we witte handschoentjes te dragen. Het was eigenlijk allemaal best grappig, alleen was het echt heel koud en nat en hebben we bijna een uur buiten moeten staan.

Elke faculteit had dan een aantal studenten opgetrommeld om zich te vertegenwoordigen en een of andere leuze te scanderen. Wij waren met een twintigtal buitenlandse studenten (die als aapjes in de zoo bekeken werden), Elke op kop met een vlag, daarachter de jongens die een bord moesten dragen, dan de eerste rij studenten met een doek waarop stond ‘We are the world’ (met de witte handschoentjes erbij voelde ik mij helemaal als Michael Jackson) en de rest allemaal met ponponnetjes. Wij moesten gelukkig niets te scanderen, enkel idioot lachen en naar iedereen zwaaien. Kortom, sois belle et tais-toi.

Naast de gezonde, sportieve lichamen en evenementen zal ik het ook nog even hebben over de ongezonde, gewonde lichamen en evenementen hier in China. Vorige week waren namelijk uitgenodigd om de verjaardag van Hampus de Zweed mee te vieren (uiteraard, no Belgians no party). Hij had ons uitgenodigd om met een hele groep andere mensen te gaan eten in een Braziliaans Steakhouse en ‘njammie’ en ‘kwijl’ zijn volgens mij de meest accurate woorden om het eten te beschrijven. Maar wij zouden ons niet zijn, mochten we niet voor een beetje drama zorgen... Entertainer van dienst? CIARA! Bij het verlaten van het restaurant (lange trap, nat en glad) is zij met haar klikken en haar klakken (maar vooral hoge hakken) van de trap gevallen. Resultaat: grote snee in haar hoofd, veel bloed, veel geroep. Toen de dokter zei dat hij een deel van haar moest knippen om de wond fatsoenlijk te kunnen verzorgen, was er nog veel meer geroep, met als gevolg dat hij ongeveer 2 haarsprieten heeft weggeknipt. Volgens mij durfde hij niet meer, wat ik mij wel kan inbeelden, Ciara mag dan klein zijn, ze kan best impressionant zijn als ze wil J. Ik was er gelukkig niet bij (ik was voor het hele voorval al lang terug in het hotel, aangezien ik mij niet goed voelde die avond), dus ik heb het in geuren en kleuren mogen aanhoren van Elke die het wel allemaal van dichtbij heeft gezien. Probleem: Elke heeft een bloed/dokter/ziekenhuisfobie, maar het moet gezegd worden, ze heeft zich zeer sterk gehouden, niet eens flauwgevallen (ze heeft wel 2 nachten bijna niet kunnen slapen door nachtmerries, maar dat even terzijde).

Maar de volgende dag begon Ciara’s wond te trekken, aangezien het verband (lees: vreemdsoortig netje) dat alles op z’n plaats moest houden, heel los zat. Wij dus met z’n drieën (Elke hadden we maar thuis gelaten, had al nachtmerries genoeg) naar het ziekenhuis bij ons om de hoek voor een nieuw verband. Dat bleek achteraf geen goed idee, want toen we naar de consultatieruimte liepen, kregen we al kriebels. Dat ziekehuis is een oud,vies gebouw, waar alle ramen OPEN stonden (hartje winter), de consultatieruimte was niet meer dan een klein, vies kantoortje waar 2 dokters tegenover elkaar aan een bureau zaten, en JAWEL de deur naar de wachtzaal (lees: gang waar iedereen rechtstaat) stond open waardoor dat iedereen gezellig kan luisteren wat dat de patiënt allemaal mankeert. Bij het onderzoeken van de keel dragen ze GEEN handsschoenen, en wanneer ze de volgende patiënt z’n keel onderzoeken wassen ze hun handen ook NIET. Van verspreiding van bacteriën gesproken... Maar goed, het was dan aan ons, dus Ciara doet haar verhaal en vraagt om een nieuw verband, waarop die dokter ons begint uit te lachen en zegt: ‘Jamaar, dat kunnen wij hier niet, voor een verband moet je naar de stad gaan’, en dan nog maar wat bleef nagrinniken omdat wij zo naïef en stom zijn.

Nadat we van de shock bekomen waren, zijn we dan maar naar een goed ziekenhuis gegaan, dat we op internet gevonden hadden, helemaal speciaal voor buitenlanders. Het was nog een heel gedoel om daar te geraken, maar een uur 2 bussen, een taxi en veel bloed, zweet en tranen later, stonden we eindelijk in het kantoor van onze eigenste Nieuw-Zeelandse dokter. Ciara’s wond was goed gehecht (al een chance), maar de Chinese dokter (lees: schrikschijter) had veel te weinig haar weggeknipt, en er was dus kans op infectie als die haartjes in de wond zouden groeien. Zijn oplossing: het haar rond de wond wegscheren. Resultaat: Ciara loopt nu rond met een kaal plek met 10cm doorsnede op haar hoofd rond! Toen de dokter haar haar aan het wegscheren was, is Ciara heel dapper geweest, nauwelijks tegengesprutteld, aangezien ze zelf ook wel beseft dat het nodig was, maar Lise en ik hadden het toch even moeilijk, want het was echt wel heel veel haar, en ik had hartezeer in Ciara’s plaats. Maar goed, ondertussen zijn we er al aan gewend, en zitten we de hele tijd manieren te verzinnen om die plek te kunnen camoufleren en volgens mij gaat dat echt nog wel goed lukken.

Tot zover onze avonturen hier in China! Ik zal proberen snel een update te geven, want over dit en een paar uurtjes vertrek ik naar Shanghai om Kim te bezoeken! Jippiejee!

Toedels iedereen!

27-11-2009 om 05:39 geschreven door Kim