Een zaadje zweeft door de lucht. Het wordt gedragen door de wind en zal uiteindelijk ergens neervallen. Eenmaal gevallen kan het groeien en zich ontwikkelen tot iets groots. Het word misschien wel een boom... Die boom zal groeien en reiken naar de hemel.
Gelukkig is het zaadje niet alleen. Er omheen vielen nog tientallen andere zaadjes, waarvan de meeste zich zullen gaan ontwikkelen tot een boom. Maar niet uit al de zaadjes groeit een boom. Soms zit er een zaadje bij dat zich ontwikkelt tot een mooie bloem, die vervolgens geplukt zal worden. En soms is het zaadje slechts onkruid en kan het nooit tot in de hemel reiken.
Zo groeien uit de tientallen zaadjes uiteindelijk een paar bomen die vredig naast elkaar staan. Waarom ze juist hier bij elkaar zijn komen te vallen weten ze niet en ze vragen het zich evenmin af. Ze hebben echter allemaal eenzelfde doel: Ze willen groeien en naar de hemel reiken.
Bomen kunnen niet wegrennen als ze aangevallen worden. Ze kunnen niet hardop spreken en dus ook niet schelden. Ze bezitten geen wapens waarmee ze elkaar pijn zouden kunnen doen. De bomen vormen een groep. De wortels zitten diep in de grond. Ze zijn nog niet zo oud, maar anderhalf jaar heeft ze wortels gegeven, waardoor ze nu nog maar moeilijk te verwijderen zijn. Bladeren ritselen zacht met elkaar. Langzaam groeien de takken in elkaar om samen het bos te vormen.
In het bos wordt het licht ontnomen door enorme takken.
Daarom is het voor kleine bomen moeilijk om nog te overleven in het grote bos. Gelukkig is er naast het bos nog meer dan genoeg ruimte om te groeien. Ook voor de jongere wortels is er ruimte om te groeien en uit te dijen. Zo kan het bos een oerbos worden, waar iedere boom een mooi plaats krijgt.
Groei met ons mee.
Ketana
Een man vindt een cocon van een vlinder en neemt deze mee naar zijn huis. Op een dag verschijnt er een kleine opening in de cocon. De man kijkt een paar uur toe hoe de vlinder worstelt om zich door de kleine opening naar buiten te werken.
Het lijkt erop dat het proces niet langer meer vooruit gaat. Het ziet er naar uit dat de vlinder zover gekomen is als hij kan en niet meer verder komt. Dus besluit de man de vlinder te helpen. Hij neemt een schaar en knipt de rest van de cocon open. De vlinder kan zich nu vrij eenvoudig losmaken.
Maar de vlinder heeft een gezwollen lichaam en verfrommelde vleugels. De man verwacht dat de vlinder elk moment zijn vleugels zal uitslaan en het lichaam daarmee ondersteunt. Maar dat gebeurt niet. De vlinder besteedt de rest van zijn leven aan rondkruipen met een gezwollen lichaam en verfrommelde vleugels. De vlinder is nooit in staat te vliegen.
Wat de man in al zijn goedheid niet begreep was dat de krappe cocon en de worsteling die nodig was om door de opening te kruipen, de manier was om de lichaamsvloeistof van de vlinder in de vleugels te pompen zodat de vlinder klaar zou zijn te vliegen als het de vrijheid had bereikt uit de cocon.
Soms zijn worstelingen exact wat we nodig hebben in het leven. Als we onszelf toe zouden staan zonder obstakels door het leven te gaan, zouden we invalide zijn. We zouden nooit zo sterk worden als wat we kunnen zijn.
We zouden nooit kunnen vliegen.
19-12-2009, 20:55 geschreven door Ann van Cleef
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
