Een zaadje zweeft door de lucht. Het wordt gedragen door de wind en zal uiteindelijk ergens neervallen. Eenmaal gevallen kan het groeien en zich ontwikkelen tot iets groots. Het word misschien wel een boom... Die boom zal groeien en reiken naar de hemel.
Gelukkig is het zaadje niet alleen. Er omheen vielen nog tientallen andere zaadjes, waarvan de meeste zich zullen gaan ontwikkelen tot een boom. Maar niet uit al de zaadjes groeit een boom. Soms zit er een zaadje bij dat zich ontwikkelt tot een mooie bloem, die vervolgens geplukt zal worden. En soms is het zaadje slechts onkruid en kan het nooit tot in de hemel reiken.
Zo groeien uit de tientallen zaadjes uiteindelijk een paar bomen die vredig naast elkaar staan. Waarom ze juist hier bij elkaar zijn komen te vallen weten ze niet en ze vragen het zich evenmin af. Ze hebben echter allemaal eenzelfde doel: Ze willen groeien en naar de hemel reiken.
Bomen kunnen niet wegrennen als ze aangevallen worden. Ze kunnen niet hardop spreken en dus ook niet schelden. Ze bezitten geen wapens waarmee ze elkaar pijn zouden kunnen doen. De bomen vormen een groep. De wortels zitten diep in de grond. Ze zijn nog niet zo oud, maar anderhalf jaar heeft ze wortels gegeven, waardoor ze nu nog maar moeilijk te verwijderen zijn. Bladeren ritselen zacht met elkaar. Langzaam groeien de takken in elkaar om samen het bos te vormen.
In het bos wordt het licht ontnomen door enorme takken.
Daarom is het voor kleine bomen moeilijk om nog te overleven in het grote bos. Gelukkig is er naast het bos nog meer dan genoeg ruimte om te groeien. Ook voor de jongere wortels is er ruimte om te groeien en uit te dijen. Zo kan het bos een oerbos worden, waar iedere boom een mooi plaats krijgt.
Groei met ons mee.
Ketana
Er was eens een waterdruppel hangend aan de rand van een blad. Helder, zuiver, maar wachtend en onwetend omdat hij druk met zichzelf bezig was. Boven scheen de zon, beneden dwarrelde het water van de rivier, de druppel ertussenin. De druppel vroeg zich af of hij zou springen? Zou glijden? Zou gaan? Zou blijven? Herhale...nd als een mantra in zijn gedachten. Wachtend op wat? Hij wachtte op het volmaakte moment. Dan zou hij helder van geest en volledig transparant zijn. Pas dan zou hij loslaten en opgaan in de zee. Maar hij sprong niet en was bijna verdampt. Toen kwam de wind al fluisterend door de bladeren voorbij. Er was geen houden meer aan en daar ging hij dan. Naar de zee, naar het water, naar de grote oceaan. En opeens was het hem duidelijk in dit grote geheel: elke druppel is de zee. En hij zag zichzelf in het geheel weerspiegeld en vond zijn bestaan.
19-12-2009, 15:19 geschreven door Ann van Cleef
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
