Na al de positieve dinges die ik heb verteld over mijn gastgezin, onthul ik hier nu hun ware aard!
De eerste dag dat ik hier aankwam vroeg mijn gastgezin geld van mij (10 soles = 3 euro), omdat ik toen nog niet zo goed spaans kon dacht ik dat het was om mijn taxi van de luchthaven te betalen en gaf ik het hen. 4-5 weken later kwam ik echter te weten dat ik het geld had geleend en dat het niet voor de taxi was. (Had dat geld nog altijd niet terug gekregen toen). Ondertussen had mijn gastgezin via emotionele chantage ook al 100 soles (30 euro) losgekregen van mij als kado omdat hun tv en douche kapot was gegaan en zij het niet konden betalen. Ik voelde mij hier heel ambetant over, maar zij waren maar heel de tijd bezig over de slechte economische toestand hier en dat ze geen werk vonden,... Ik weet dat ik het niet had moeten doen, maar ik was niet sterk genoeg om nee te zeggen. Een week later vroegen ze of ze weer 100 soles konden lenen (30 euro), met de smoes dat de organisatie hen nog niet had betaald en dat ze het nodig hadden om eten te kopen voor ons. Die tijd was er ook een andere vrijwilligster bij ons Lidia en kwam heel goed met haar overeen. Een week later ben ik van haar te weten gekomen dat ze die dag geld van Jenny hadden gekregen en dat ze dus geen geld nodig hadden en het mij toch hadden gevraagd. Van toen af aan begon het allemaal heel verdacht te worden. In het begin heb ik er niet veel met Lidia overgepraat, maar naarmate zij er langer was begonnen we alles tegen elkaar te vertellen en toen begon de bal te rollen. Ze hadden tegen Lidia gezegd dat ze mij niet vertrouwden en dat Lidia niets tegen mij mocht vertellen van het geld en van alles wat ze tegen haar zeiden en tegen mij hadden ze exact hetzelfde gezegd (dat ze Lidia niet vertrouwden en dat ik niet te veel tegen haar moest vertellen). Ik was echt super boos toen, ze hadden ons zo proberen tegen elkaar op te zetten, al een geluk was dat niet gelukt en van toen af aan besloot ik om harder en sterker te zijn tegen mijn gastgezin. Het verhaaltje over de slechte economische situatie hadden ze ook tegen Lidia verteld, maar zij was er niet ingetrapt. Die week nog heb ik hen gevraagd om het geld terug te geven (week 5) en gezegd dat ik het nodig had om naar de jungle te gaan, want mijn geld hier was op en mijn bankkaart werkte hier niet (gedeeltelijk toch, had ondertussen een bank gevonden waar het wel ging, maarja anders ging ik het nooit terug krijgen). Meerdere malen heb ik hen nog moeten vragen of ze het geld al hadden en elke keer kwamen ze met een smoes dat de bank het niet wilde geven en of ze uitstel konden krijgen. Maar ik zei dat dat echt niet ging omdat ik het zelf nodig had. Net voor dat ik vertrok kreeg 200 soles terug van mijn gastgezin dat ik geleend had. Snel heb ik deze weggestoken want ik moest vertrekken en heb er verder niet meer naar gekeken. Een paar dagen later wanneer ik wilde betalen, zeiden ze mij dat het geld vals was. Ik viel helemaal uit de lucht vals geld?? Ik heb het toen heel lang besproken met de andere 2 Belgische meisjes hier en er zat niet anders op dan mijn gastgezin hier mee te confronteren. Want het bleek onmogelijk te zijn dat een bank vals geld geeft (en je zag het echt wel hard dat het vals was). Ook had het een beetje een andere grootte en dat was waarschijnlijk nooit uit de gleuf van de bank geraakt. De volgende dag vroeg ik mijn gastgezin of ze wisten dat ze mij vals geld hadden gegeven. Hierop werden ze heel boos en begonnen ze echt te roepen tegen mij en mij uit te maken. Ik was een slechte vrijwilligster die hen beschuldigde van zo n vuile streken. Ik had geen respect voor hun en al weken lang hadden ze problemen met mij. Ik viel helemaal uit de lucht, problemen met mij? Ik probeerde net alles zo goed mogelijk te doen. Ze bleven maar roepen tegen mij over hoe slecht ik mij gedraagde en dat ik mij niet aan de regels hield (te laat thuiskom). Dat ik de eerste vrijwilliger was in hun huis waar ze problemen mee hadden en dat ik geen aangenaam gezelschap was. Ze vonden mij niet leuk en hadden mij niet graag in hun huis. Ik paste mij niet aan aan de gezinsomgeving en toonde geen respect voor hen. Ik snapte er niets van! Geen respect voor hen!? Had hen al meerdere keren kado`s gegeven en elke keer als er iemand ziek was gaf ik mijn geneesmiddelen van Belgie die veel beter werken dan deze van hier. Ook had ik al is een keer voor hen gekookt samen met Lidia. Dat ik mij niet aan de regels hield? In het begin hadden ze mij de regels van de organisatie uitgelegd en toen hadden ze gezegd, maar maak u maar geen zorgen dat zijn de regels van de organisatie en niet van ons gezin. Als ik dus uitging vroeg ik altijd of het geen probleem was of ze het goed vonden. Ik heb hen altijd verwittigd wanneer we zouden uitgaan en gevraagd of het in orde was. Altijd hebben zij gezegd dat het geen probleem is en ik ben ook nooit later dan 2u thuisgekomen denk ik. Nu zeiden ze mij dat ze dat niet wilden maar het mij niet konden zeggen omdat mijn spaans niet goed genoeg is. Ooh zo boos was ik, want heel die ruzie verliep in het spaans en ik verstond het maar al te goed. Ook is mijn Spaans hier intermediate (een niveau onder gevorderd), ik denk dat dat dus zeker goed genoeg is om te verstaan dat ze het niet graag hebben dat ik zo laat thuiskom. En zo ging het maar door en door en zeiden ze dat ze tegen Jenny (hoofdcoordinator hier) gingen zeggen dat ik mij niet aan de regels hou en dat ik mij niet aanpas aan het gezin, dat ik geen respect voor hen toon,.... Ik zei dan dat we idd met Jenny moeten praten en dat ik het ook allemaal ging uitleggen van het geld. Die avond nog hebben ze stiekem achter mijn rug naar Jenny gebeld en de volgende morgen kreeg ik telefoon van haar. Heb haar toen gezegd dat ik serieuze problemen had met het gastgezin en we dringend moesten praten. Die ochtend ben ik nog naar haar gegaan en heb ik alles verteld wat ik jullie nu heb verteld. Jenny viel helemaal uit de lucht denk ik. Ze vroeg mij waarom ik er nooit iets eerder van had gezegd en dat dit echt niet kon dat ik geld had gegeven aan het gastgezin. Ze zei dat ze idd al meer problemen met hen hadden gehad omtrent geld omdat ze meer wouden en hadden gezien hoeveel wij als vrijwilligers betalen aan de organisatie. Maar ze legde mij dan uit dat dat geld verdeeld wordt voor het gastgezin, het ZH en de organisatie zelf. Ik zei haar dat ik het gastgezin vertrouwde en dat ze mij hadden gevraagd om niet tegen haar te zeggen. We hebben toen heel lang gepraat en ze zei mij ja ik kan u niet meer laten terug gaan naar het gastgezin en ze had er al een ander voor mij geregeld. Ook zei ze dat mijn gastgezin nooit meer vrijwilligers ging krijgen en dat ze hun het geld voor mijn laatste 2 weken ging terug vragen en aan mijn nieuw gastgezin ging geven zodat ik niets meer moest bijbetalen. Verder zij ze dat ze hen ging confronteren met het vals geld. Maar natuurlijk ontkende ze alles en ga ik het helaas niet terug krijgen. Ik ben deze nacht bij een vriendin hier blijven slapen en vnvd vertrek ik naar Arequipa tot en met dinsdag ochtend. Dinsdagochtend zelf krijg ik dan mijn nieuw gastgezin. Ben benieuwd!
Jaja een hele historie hier, was er wel ff niet goed van. Maar heb hier veel steun van de andere 2 Belgische meisjes hier en ook Liesbet (Belgisch meisje dat hier woont) stond direkt voor mij klaar. Ze belde mij en zei mij dat ik mij geen zorgen moet maken dat het hier wel meer voorkomt. Ook dat ik het echt niet persoonlijk mag oppakken en niet aan mijn hartje mag laten komen. Ook zij stond onnmiddelijk klaar met een ander gastgezin voor als ik het nodig had en zei dat als er iets was ik altijd naar haar kon bellen. Das echt zo'n lief meisje die heeft al zoveel voor mij hier gedaan!
Het ZH heeft zij ook voor mij geregeld en dat is werkelijk een droom dat uitkomt! Ik sta op de urgentiedienst van de het regionaal ZH in cusco, en het is zoals in de films daar! Elke dag sta ik daar te hechten =) en zie ik de meest interessante en ernstige gevallen. Ik loop daar op wolkjes rond omdat het zo geweldig is daar! =)
Voila een flinke boterham om te lezen en te verwerken, ik ga mij nu klaarmaken voor Arequipa en om te gaan werken!
Het kleine ZH, waar ik werkte, was ik een beetje beu en via hele vriendelijke, goede connecties heb ik een plaats gekregen op de urgentiedienst van het regionaal ZH in Cusco! Wow dat is daar wat anders als mijn ander kliniekje zeh! Ik kwam er aan en kon onmiddelijk een diepe hoofdwonde uitkuisen en hechten! Voelde mij een echte dokter, want kreeg zelfs assistentie van verpleegsters om water en ontsmetting aan te geven, het bloed weg te deppen terwijl ik was aan het hechten en elke keer mijn draadjes af te knippen! Zo gelukkig dat ik was! Verder heb ik nog 2 patiënten met afgezaagde vingers gezien en 2 kindjes die op hun hoofd waren gevallen en beiden een epiduraal hematoom hadden en eentje er van ook een hersenbloeding. Wel erg want die zagen af ze, maar al een geluk was hun schedel niet gebroken. Ook heb ik voor de eerste keer een intraveneuze spuit mogen zetten, maar eigenlijk is dat helemaal niet zo moeilijk zeh. Is hetzelfde als bloed trekken alleen moet je nu duwen ipv trekken zodat je vloeistof in de ader spuit. Jaja, daar zie je wat ze.Ik ben heel blij dat ik daar nu sta!
Uitgeput ben ik vandaag terug gekomen van onze jungletocht! Op vrijdag zijn we om 17u30 vertrokken en na 12 u rijden kwamen we aan in Puerto Maldonado. Met heel veel chance konden we die dag nog aan onze jungletocht beginnen. Met een groepje van 6 en 2 gidsen vertrokken we naar de jungle. Na meer als een uur varen met de boot en dan nog meer als een uur door de jungle stappen, kwamen we aan in onze lodge. En ja Bart, voor de eerste keer heb ik in een houten hutje geslapen! Daar sliepen we dan tussen de palmbomen midden in het oerwoud en met een tropisch klimaat om je heen. Tropisch klimaat = heet, heel vochtig en ZWETEN. Diezelfde dag nog vertrokken we met de boot over het meer naar verschillende delen van de jungle, waar we uren rondzwierven. Van krokodillen en otters tot apen, prachtige vogels, vlinders en natuur tot liaanslingeren! Tegen de nacht trokken we op krokodillen jacht. Jaja je hoort het goed, we gingen krokodillen vangen. Natuurlijk niet de allergrootse, maar groot genoeg om er schrik van te hebben. En amai het meer zit echt boemvol met krokodillen, niet te geloven! Na vele pogingen had de gids er eindelijk een te pakken en natuurlijk mochten we die ook vasthouden. 60-70cm lang was het dier en grote tanden had het! Snel even vasthouden voor de foto en dan was ik toch blij dat ik het mocht doorgeven ze, je weet maar nooit met zo'n beest. Verder zagen we ook nog een tarantula, op 10 meter van onze hut, echt fijn om dan te gaan slapen. De volgende ochtend werden we om 5u wakker gemaakt om naar de papegaaien te gaan kijken. We hebben ze echt in alle kleuren en alle formaten gezien, van rood, geel, blauw tot groen. Die dag hebben we nog meer exotische vogels en schildpadden gespot. Ook zijn we naar een uitkijktoren geklommen om een overzicht te hebben over heel de jungle en het meer. Diezelfde avond moesten ik, Marijke en Ellen (de andere Belgische meisjes hier) terug vertrekken naar Cusco. Vandaag kwamen hier dan ook doodmoe aan na bijna 3 dagen niet geslapen te hebben. De bus die ons 's nachts vervoerde vond het namelijk heel fijn om de nog niet aangelegde wegen naar huis te nemen. Vol met putten en hobbels werden we door elkaar geschut naar huis gereden. Hier aangekomen, voelde mijn bedje dan ook heel fijn!
Nog een leuk weetje: voor een plasstop tijdens de busreis, moeten de mannen vooraan de bus gaan en de vrouwen achteraan de bus. Dit betekent letterlijk dat als je uitstapt om naar het wc te gaan en je een echte wc verwacht, je de mannen allemaal voor de bus op een rijtje aantreft en de vrouwen allemaal op een hun hurkjes achteraan de bus aantreft. Echt hilarisch! Al een geluk zagen ik en Marijke een grote steen een beetje verder en zijn we maar daar achter gaan zitten. We zagen het niet zo zitten om ons bij de vrouwen te voegen op de open weide waar iedereen je kan zien.
Besos de una chica muy cansada! (Kusjes van een meisje dat heel moe is)
Vandaag hadden we een patiënt met een diepe snijwonde die bij ons in het ZH gehecht ging worden (uitzondering: want normaal worden die altijd doorgestuurd naar een ander ZH). Natuurlijk stond ik op de eerste rij te springen om deze te mogen doen! De snee was net boven de knie in zijn bovenbeen --> werkongeval, met een ijzerzaag in zijn been gesneden. De wonde was ongeveer 5 cm breed (kon er zeker 4 vingers in stoppen) en stond zeker 2 cm open! Je kon bijna het bot zien! Er moest dus ook eerst 2 lagen inwendig gehecht worden en 1 laag uitwendig. Heb alleen de uitwendige gedaan, omdat je inwendig amper kan zien waar je huid/vlees moet pakken. En wel geteld 11 hechtingen heb ik mogen doen. Maar amai dat is niets vergeleken met een varkenspoot ze (zo leren we het op 't school). De huid is veel stroever en veel moeilijker om er door te geraken. Ook heb je totaal geen mooie snijranden zoals wij het gezien hebben, maar heb je overal loszittende en gekartelde stukken huid. Ook zit er constant bloed in de weg dat je heel de tijd moet wegdeppen voor je verder kan. Verder gebruiken ze hier ook geen steriel veld en ik heb ook geen steriele handschoenen gebruikt. Het enigste waar je op moet letten is dat je draad niet op de niet-ontsmette huiddelen komt. Voor de rest is alles in orde! Aahja voor de geneeskundige onder ons het hechten verloopt hier ook anders (voor de geneeskundige onder ons): 2-1-1 altijd dezelfde richting en bij ons is het 3-1-1 (lussen) en elke keer een andere richting. Zo blij dat ik was om eindelijk eens een keer iets serieus te mogen doen!
Verder hebben we ook nog een bevalling gehad, maar deze keer niet zo'n leuke. Het was een spurtje naar de bevallingszaal om de vrouw er op tijd te krijgen. Nog niemand had zich kunnen omkleden of handschoenen kunnen aandoen of ik zag het hoofdje al. Uiteindelijk kreeg 1 iemand ze op tijd aan en toen was het kindje er al. Het ergste van al was dat toen ik het kindje vast hield en de moeder vertelde dat het een meisje was, ze haar hoofd draaide en zij dat ze een jongen wilde en geen meisje. Ik heb dus het babytje maar heel de tijd vastgehouden en toen de nageboorte eindelijk gedaan was en ze naar haar kamer werd gebracht, wilde ik het babytje aan de papa geven. Hij vroeg mij het geslacht en toen ik zei een meisje keek hij mij heel verwonderd aan met grote ogen van ´ooh nee´ en zei dat hij geen meisje wilde enkel een jongen. Eindelijk heeft hij dan toch maar het kindje aangepakt en hopelijk zijn ze vanavond er mee naar huis gegaan. Echt wel erg! De mensen kennen/gebruiken hier bijna nooit voorbehoedsmiddelen en krijgen dus heel veel kinderen op alle leeftijden. Hier is het dus normaal om zwanger te zijn op 15-16 maar ook even goed op je 40 nog. De meeste hebben hier dus ook heel veel kinderen en leven dus in povere omstandigheden. Nochtans krijgen ze alle voorbeheidsmiddel hier gratis! Vele weten het gewoon niet, want vele vrouwen kunnen niet lezen of schrijven (omdat ze niet naar school mogen gaan).
Verder heb ik nog meer leuk nieuws! Gisteren is Liesbet bevallen van een meisje (Analief Katrian), zij is Belgisch maar woont hier in Peru met haar Peruaanse vriend (Romel). Vandaag zijn we het dus gaan bezoeken met nog 2 andere Belgische meisjes die hier ook vrijwilligers zijn (Ellen en Marijke) en met de mama. Zo´n mooi kindje en zo´n braveke, echt niet te geloven!
* Deze week heb ik veel in het lab gewerkt: wel plezant, veel bloed trekken en parasieten zoeken. Het bloed trekken gebeurd hier trouwens helemaal anders. Ze gebruiken hier geen vacuumtubes die je moet klikken op je naald. Nee hier is het gewoon de naald en een proefbuisje (glazen centrifugeerbuisje) eronder. Je moet dus beide vasthouden en goed mikken dat het bloed daar in druppelt. Het duurt ook heel lang, want natuurlijk is zo'n proefbuisje niet vacuum en moet je dus echt wachten tot er genoeg bloed is in gedruppeld. Lastig voor kindjes, want die beginnen altijd te wenen omdat de naald er zo lang in zit. Voor de rest echt wel leuk werk, want ik mag zo goed als alles alleen doen, inclusief alle testen. * Weetje voor Tim: Het netwerk in Peru noemt `Tim Peru`, voel u even beroemd! * Vandaag stond ik op de afdeling gyneacologie en ze hebben hier echt een grappige manier om te zien of de lactatie (borstvoeding) goed verloopt. De verpleegster knijpt gewoon in de borsten van de kersverse mama en als er melk uitspuit dan is het in orde. Weet niet hoe ze dat in België doen, maar ik zou het toch niet fijn vinden moest er iemand anders in mijn borsten zitten te knijpen om te zien of er melk uitkomt. * We hebben hier 2 grote bosbranden gehad en nu is een deel van mijn een uitzicht een beetje zwart omdat de berg in lichterlaaie stond.
Lang geleden dat ik nog eens heb geschreven, dus een hele weekupdate volgt.
Vrijdag-Zaterdag-Zondag: Puno !! één van de meest mooie plekjes die je zeker moet bezoeken in Peru, want in Puno ligt het Titicacameer. Het hoogst bevaarbare meer ter wereld en is super groot (lijkt gewoon op de zee, want je kan geen overkant zien). In het titicacameer bevinden zich drijvende eilanden, die gemaakt worden door de urostam (indianenstam). Ze bouwen daar hun eigen eiland met metersdikke lagen bies dat dan blijft drijven op het water. Hierop worden dan strooien hutjes gebouwd waar ze in wonen. Op zo`n eiland leven ze met 5-10 gezinnen. Ze hebben bijna geen contact met de mensen van het platteland, enkel om hun vis te verkopen en om noodzakelijke middelen te halen. Dit doen ze dan ook in zelfgenaakte kano's van bies/riet. Ook spreken ze daar hun eigen taal: Aymara, maar enkele spreken ook Quechua of Castilaño (Spaans). Na onze eilandentocht hebben we nog één van de vele marktjes hier gedaan en al weer op restaurant geweest ;-). Samen met Bettina en Silvia had ik een hotelkamer en daar heb ik eindelijk voor de eerste keer sinds 3 weken tijd een heerlijk warme douche kunnen nemen. Dat was dus volop genieten en een volledig aangedampte badkamer achteraf! (In ons gastgezin hebben we enkel lauw water dat er wat uit druppelt, geen straal). Op zondag moest ik dan afscheid nemen van Bettina en Silvia, want zij reizen verder naar Lima om dan naar huis te keren en ik ga terug naar Cusco. Na onze 2 plezierige reisweken samen vloeide er bijna traantjes bij het afscheid. Met een brok in mijn keel vertrok ik dan terug naar Cusco op een first class bus! Aan luxe geen gebrek dit weekend.
Besos!
Foto's: * Typische klederdracht van de vrouwen op de drijvende eilanden. Op de achtergrond zie je een hutje, dit is hun slaapplaats * Uros eiland (zelfgebouwd drijvend eiland) * Titicaca meer
Ja ja je raadt het nooit, op donderdag hebben we een uitstap met ons gastgezin en Lidia (andere vrijwilligster) gedaan. Een hele dag hebben we gewandeld en dinges bezocht (Tambomachay, Puca Pucara, templo de la Luna, Q`enqo en Saqsayhauman). Met Gustavo als gids konden we ons niets beter wensen en hij liet ons echt de mooiste, meest geheime plekjes zien. We hebben eigenlijk echt een super tof gastgezin, zo`n lieve mensen zijn dat! Het was een super leuke dag die vele grappige foto's opleverde. `s avond waren we natuurlijk allemaal uitgeteld, maar ondanks dit alles ben ik nog met Lidia naar een typische Peruaanse dansshow gaan kijken. Heel grappig eigenlijk, ze dragen dan traditionele Peruaanse kleding met veel kleuren en dansen vol overgave op de muziek.
Woensdag ben ik met Silvia, Bettina, Julie (gids) en Martin (chauffeur) naar Pisac geweest. Weer één van de grote inca ruïnes die we daar zijn gaan bezoeken. Een namidagje met life karaoke in de auto, een flinke wandeling doorheen de ruïnes en als afsluiter een heerlijk etentje in en chic restaurant (Valentina).
De meisjes waar ik veel mee ben gaan bezoeken en waar ik ook dit weekend mee naar Puno ga! (Sivia en Bettina van Zwitserland) Heel grappig want Silvia (diegene met de hoed) zingt altijd luidskeels mee met de Duitse liedjes die we horen tijdens onze trip!
Het tafeltje waar de dokter aan zit is zijn consultatieruimte en de bedden daarachter zijn voor de urgentiegevallen. Je ziet dus hoe schrijnend de toestand is in het ziekenhuis.
lang geleden dat ik mijn blog nog eens heb upgedatet, dus ik heb veel te vertellen.
Eerst en vooral: ik heb mijn eerste bevalling gezien!! Zo mooi, totaal niet schokerend. Ik had het echt veel erger verwacht! Dus ladies don´t worry, want het is echt veel minder erg dan wij denken. En eens het kindje eruit is, ben je zo emotioneel dat niets meer telt. Zelfs ik moest bijna een traantje weg te pinken. Het gaat trouwens ook allemaal heel snel, eens het hoofdje eruit is, floept de rest er vanzelf mee uit. Je moet zelfs oppassen dat je de baby niet laat vallen, want het gaat zo snel en het is zo glibberig. Nadien mocht ik het babytje (een jongetje) aankleden en vasthouden, voelde mij een echte mama. Dus pas maar op Pepijn, want ik ben er klaar voor!
In het weekend ben ik vanalles gaan bezoeken, heb hier 2 andere vrijwilligsters leren kennen en heel het weekend waren we samen op stap! * zaterdag zijn we gaan paardrijden. Voor de eerste keer in mijn leven zat ik alleen op een paard zonder begeleiding, best beangstigend! De hele tijd heb ik geroepen: tranquilo (rustig), want de mijne hield ervan om overal de eerste te zijn. Met Napoleon (naam van mijn paard) en de rest van de groep reden we langs allemaal ruïnes die we dan mochten bezoeken (Puca Pucara, Templo de la luna en Saqsayhuaman). Saqsayhuanan is veruit de mooiste van allemaal. Me gusta eso!! Het is een mega grote ruïne met massieve stenen! Dubbel zo groot als mij, gebouwd door de inca`s, je moet je dus maar eens voorstellen hoe ze zo´n reusachtige stenen daar hebben gekregen en er dan nog iets mee gebouwd hebben. Tot op heden is het nog altijd niet zeker wat saqsayhuaman is, vele denken een religieuze tempel/plaats. Ook heb je daar speciale stenen die een glijbaan vormen, waar je ook echt af kan glijden! Zo leuk, gaat heel snel en is pijnlijk voor je kont! `s middags zijn we gaan eten in een typisch peruaans restaurantje, waar ik voor de eerste keer alpaca heb gegeten (soort lama). Mhm echt zo lekker vlees is dat; mals, geen vet, lekkere smaak, heerlijk gewoonweg. *Zondag zijn we samen met nog 2 mensen van hier (die juist een reisbureau zijn begonnen) the sacred valley gaan bezoeken. Je kan je niet voorstellen hoeveel mooie plaatsen er in Peru zijn, want ook dit was prachtig. Met onze gidsen verkenden we alle mooie plekjes en leerden we de geschiedenis van de ruïnes, stadjes en gebouwen kennen. We bezochten Moray, waar tot ons groot genoegen juist een traditioneel inca feest aan de gang was om de aarde te eren. Het was een groot schouwspel van allemaal verkleede ´indianen´, met dansjes en muziek. Later gingen we naar Maras, een plaats vol met zoutbedden uitgehakt in de bergen. Vervolgens Chincheros (een dorpje) en nadien Ollantaytambo, wat ook een wondermooie ruïne is met vele landbouwterassen voor het kweken van gewassen. Na deze uitputtende dag ben ik vroeg gaan slapen om de volgende dag te gaan werken.
*Vluchten: mijn vluchten waren vreselijk. Allemaal hadden ze vertragingen en heb er uitendelijk 2 van de 4 gemist. Hierdoor kwam ik te laat aan in Lima (na 14u) en had ik geen vlucht meer naar Cusco, dus moest ik overnachten in Lima en de volgende dag een vlucht nemen naar Cusco. Maar niet getreurd ik heb een mega chic hotel gekregen om te overnachten en 3-gangen menu, dus alles werd heel goed opgelost! *Gastgezin: aangekomen ik cusco stond mijn gastgezin mij op te wachten. Het zijn heel vriendelijke mensen!! Ze doen echt alles voor mij, laten mij de winkels zien, het centrum, brengen mij naar mijn werk en pikken mij terug op (met de bus, want ik ken de weg nog niet goed en zij hebben geen auto). Ik ben precies iemand van hun gezin, zo goed vangen ze mij hier op. Ook het eten is echt heel lekker, ze steken er veel tijd in om voor ons een lekkere maaltijd te maken. Ik heb dus nog geen cavia´s moeten eten (Peruaanse specialiteit). *Ziekenhuis: het ZH waar ik werk is eigenlijk geen echt ZH. Het is meer een hele grote praktijk met allemaal specialisten, dokters en paramedisch personeel. Ze hebben hier bijvoorbeeld geen operatiezalen, RX,... Maar niet getreurd, ik heb hier echt al wel wat gezien! Grote open, ontstoken wonden, malaria, dysenterie,... Deze ochtend nog werd er een jongetje binnen gebracht dat was aangereden door een auto (verkeer hier is ene chaos: ´wet van de sterkste en voetgangers laatst´). Overal bloed, bewusteloos en moeite met ademen. Het ZH stond hier op stelten, overal waren dokters aant roepen en lopen om infusen en naalden te vinden (zijn schaars hier) zodat ze de eerste hulp konden toedienen. Daarna moest het jongetje overgebracht worden naar een ander ZH, maar de ambulance startte niet. Dus moest de persoon die het jongetje (nog altijd bewusteloos en kritieke toestand) had binnengebracht naar het ZH rijden: dokter en jongetje zaten achterin de kofferbak en nicht (want mama was er niet) op de achterbank. Echt schrijnend hier! Ook verdoving kennen ze hier precies niet. Mensen krijgen gewoon een kledingstuk in hun mond gepropt en als ze pijn hebben moeten ze daar maar op bijten. Het is hier echt zo anders als in België! * Cusco: het eerste wat mij op viel toen ik in Cusco aankwam is dat er bijna geen aangelegde straten zijn. Een straat is hier zand, wat steentjes en stof --> vol met putten en bergen. Wanneer ik hier wandel voel ik mij precies een negerin, maar dan zonder waterkruik op mijn hoofd. Ik wist niet dat cusco zo arm was! Ook zijn er heel veel straathonden en ligt er overal afval. Maar het uitzicht is adembenemend! Cusco ligt eigenlijk in een dal en wij zijn volledig omringd door bergen!
Stage Peru
Ik kwam er aan en kon onmiddelijk een diepe hoofdwonde uitkuisen en hechten! Voelde mij een echte dokter, want kreeg zelfs assistentie van verpleegsters om water en ontsmetting aan te geven, het bloed weg te deppen terwijl ik was aan het hechten en elke keer mijn draadjes af te knippen! 
