Telkens een verslag vanuit een nieuw land... Jullie worden echt verwend!
Bogota hebben we overgeslagen. Al genoeg grote steden gezien, genoeg busverplaatsingen over slechte wegen gedaan, genoeg terrorverhalen van andere toeristen gehoord en negatieve dingen gelezen over de stad opdat ze ons nog aantrok.
In plaats daarvan kwamen er dan enkele dagen vrij om een stad uit ´de koffiedriehoek´ te bezoeken, wat gevormd wordt door Pereira, Manizales en Armenia.
Na een bezoek aan het museum van Botero in de stad Medellin die bekend is om zijn volumineuze beelden en schilderijen, een uitzicht over deze stad vanuit een kabelbaan, die volgens de Colombianen het evenbeeld is van een stad uit Zwitserland, maar waar volgens Tom en ik de vergelijking bij het verkopen van Nestleproducten en deze kabelbaan in kwestie al ophield, het lekker zelf koken in ons hostel en een bezoek aan de botanische tuinen, kozen we Armenia uit om naartoe te reizen.
Een heel gezellig stadje, en een walhalla aan straatkraampjes waar je de zoetste vruchten, sappigste vleessate´s en lekkerste jugos kan kopen! Ik huppelde daar bijna door de straten!
Dag twee zijn we Parque nacional de cafe gaan bezoeken, waar je niet enkel meer te weten kan komen over het koffiebonenverwerkproces en alles, heerlijke colombiaanse koffie kan drinken en kopen, maar waar ze ook nog een half avonturenpark hebben aangeplakt! Dus na een intelligente en hoogculturele voormiddag konden we ons helemaal uitleven in enkele attracties wat -moeten we toegeven- meer ons ding is
Bootjes die veel te snel naar beneden zoefen, een railway die door de palmbomen raast, een vijver met zoiets als botsautootjes maar dan op het water, waar het de bedoeling is andere mensen richting fontein te duwen en zelf droog te blijven, en een treintje om je het park rond te rijden. Supertoffe dag beleefd, en wij supertevreden terug naar ons hostel, om die avond door te trekken met de laatste nachtbus richting Ipiales. Meteen onze laatste bestemming in Colombia.
Althans, dat was het plan. Onze avond verliep als volgt. Onze bus zou vertrekken om 24u. Even later toch niet, 19.30u dit keer. Of we ook iets vroeger aanwezig konden zijn indien de bus iets vroeger zou vertrekken. Wij dus rond 18u richting busterminal, en daar wachten tot onze bus aankwam. Een uur wachten, twee uur en uiteraard werd dat drie uur, waarna de vrouw achter de balie zich verontschuldigend even kwam meedelen dat onze bus die avond dan toch niet meer zou doorkomen. De bus uit Bogota stond in panne. Ook al zou je het willen, je kan haar dan niet slaan natuurlijk, niet haar fout..
Tegen dan was het al te laat om nog op een andere bus te stappen, maar la empresa boliviariano had een vervangbusje voorzien tot in Cali -een drie uur rijden- waar we met 10 man inkonden. Door alle zakken in de koffer kon deze niet helemaal dicht waardoor wij vanachter een constante trek hadden in onze nek, maar dat was allemaal niet erg, we zouden op zijn minst toch al onderweg zijn.
Verliep dat even anders. Eventjes na een politiecontrole om 1u snachts, waarbij je dan allemaal uit het busje moet en heel je zak wordt uitgeladen en gecontroleerd op drugs, wapens of andere stoute dingen, verloor onze chauffeur in een bocht de controle over het stuur, begonnen we te slippen en gingen we enkele keren over kop.
We wisten niet wat er gebeurde. De ene moment lag ik op Tom zijn schouder te slapen, de volgende waren we koprol aan het doen met het busje en landden we op onze zijkant, Tom op mij, ik op de papa met het kindje op zijn schoot waar we onze slaapzak nog over hadden gelegd een uurtje eerder. Vooraan een mama hysterisch aan het wenen ´mi niña, mi hija!´ over het babytje in haar armen. Alle ramen waren eruit, dus we konden een voor een rustig uit het autowrak klauteren. Als bij wonder was er niemand ernstig gewond! Tom had glas in zijn arm en moest genaaid worden, ik kwam er met een whiplash vanaf. De kindjes waren oke, en buiten ons moesten en twee mannen naar het ziekenhuis voor hun schouder.
Na een nachtje ziekenhuis namen we rechtstreeks een dagbus tot in Ipiales, waar we dan ´s avonds helemaal uitgeput, maar gelukkig beseffend dat het allemaal erger had kunnen zijn in slaap vielen. Ondertussen geneest Tom zijn arm goed en behalve nog steeds mijn schrik in elke bocht in eenders welke bus maken we het helemaal goed!
Ipiales was de moeite! Een prachtige kerk in een vallei, wat vooral voor de Colombianen zelf een toeristische trekpleister is.
Vanuit Ipiales is het tien minuten tot aan de grens met Ecuador, waar Otavalo onze eerste bestemming was. Bekend voor zijn crioolse marktjes waar ze alles, maar dan ook alles verkopen wat een toerist zich maar kan wensen! Van macrameebandjes, tot incabroeken, dikke alpacatruien met nog wat keuteltjes aan zo vers, schilderijtjes, tekeningen, enz... We hebben ook een fruit- en groentenmarkt aangedaan, waar ze ons bekeken van kop tot teen (en dat is vermoeiend voor hen want die zijn veel kleiner dan ons) omdat ze daar normaal gezien iedereen kennen.
En toen brak het grote moment aan (vooral voor mij dan): We zagen Sandy terug in Quito!! Zij heeft daar ondertussen al een hele vriendengroep opgebouwd, flink wat cursussen spaans en jungletrips achter de rug en is daar wat blijven plakken Heerlijk om met haar een restaurantje te doen op 8000km van huis, want zij wist al welke dingen we zeker eens moesten proberen en wat zeker niet. En hoe leuk om bij te praten! Maar na enkele dagen trokken we verder, en trok zij opnieuw de jungle in.
De volgende stad voor ons was Baños, gekend in heel Ecuador voor zijn warmwaterbronnen en helende baden. Ook voor de vulkaan die boven het stadje uittoornt en die zes jaar geleden nog een uitbarsting had en heel wat dorpen met lava heeft bedolven. Daar hebben we een van onze prachtigste dagen beleefd! We vonden een frans, ietwat duurder hostel, maar we hadden een dubbele verdieping, een eigen balkonnetje, tv en vooral -tromgeroffel graag- een eigen openhaardje! Aaaaaaaaaah...
Dus onze perfecte dag bestond uit - een heerlijk ontbijt met croissant - het ontspannen in een warmwaterbron tussen allemaal oude, grappig verlebde ecuadoriaantjes - het huren van mountainbikes en steeeevige beklimmingen doen richting Bellavista -uitzicht over Baños vanuit de bergen- - het ontdekken van een coole kabelbaan onderweg die lijkt op een deathride en voor enkele dollars naar beneden zoefen - het genieten van een warme douche met aansluitend een hot stone massage die we geboekt hadden - een kaasfondue (opnieuw in de franse herberg) met een fles witte wijn en gezellig afsluiten met een boek in ons ´matrimonial´ bed, genietend van onze openhaard.
Af en toe mag het er eens lekker over gaan
En nu zitten we in Cuenca, wat, ja, opnieuw een mooie stad is.
Dit was meteen ons laatste blogverslag, want van hieruit plannen we nog enkele dagen kust (om goed bruin terug te kunnen keren naar België) en nadien gaan we nog langs Guayaquil voor we terug naar Quito trekken.
Over anderhalve week zijn we al terug, veel te snel natuurlijk Groetjes vanop de evenaar! -x-
