Hier
zijn we met een nieuwe update vanuit Venezuela.
Het is al even geleden, maar dan hebben we nu lekker veel te vertellen.
Ongelooflijk veel gedaan de voorbije dagen!
Rio Caribe mochten we van onze Caracasvrienden Victor en Mariana niet links
laten liggen, dus wij met onze rugzakken de ene bus in, de volgende por puesto
(gedeelde taxi) uit, opnieuw een bus in, nog snel even een stukje taxi, om dan
met een boot tot op de stranden te geraken. Venezuela is niet zo voorzien op
toeristen, en al helemaal niet voor verdere verplaatsingen. Zo hebben we
ondertussen al meermaals onze plannen moeten wijzigen, omdat we ergens gewoon
niet geraken, of omdat het vliegveld van eender welke stad toch al enkele jaren
niet meer in gebruik is of omdat een busrit van 20u niet altijd een aangename
optie is.
Het bleek de moeite! Echt de prachtigste stranden die je je kan voorstellen,
zoals we ze kennen uit Bounty reclame
Op
de stranden heerlijke vis gegeten, kokosmelk gedronken en verse rauwe mosselen
gegeten die ze ter plekke voor ons opensneden zoals een oester en besprenkelden
met limoensap. We werden verwend tot achter onze oren, want zoals overal in
Venezuela waren we ook daar de enige toeristen. Het water was heerlijk warm, en
de golven verschillen naargelang het strand. Op playa puy puy waren het hevige
golven, en op playa medina hadden we precies een rustig 1000meter bad voor ons
alleen.
Eventjes bekomen van alle drukte was nodig, de stranden waren een goede
beslissing!
Je mag in eender welk stadje of dorpje zijn, overal schalt muziek uit de
boxen van huizen, winkeltjes, auto´s, en overal is getoeter. Wij vragen
ons ondertussen ook af waarom er in België rijstroken voorzien zijn,
terwijl we zien dat links en rechts eigenlijk niet zoveel uitmaakt en je
je beter gewoon in het verkeer kan gooien. De regel geldt, wie het
meeste lef toont wint, en heeft voorrang.
Na Rio Caribe hebben we een nachtje doorgebracht in Carupano, in een hotel waar je ook per uur kon betalen...
De volgende dag de ergste busrit ever ondergaan! Zeven uur op een bus met beweeglijke stoeltjes en rugleuningen, zonder airco (en even vermelden dat het hier overdag gemiddeld een plakkerige 40C is), stinkende mensen everywhere, kotsende kindjes, elke 50 meter een bocht van minstens 120 graden en telkens als we een dorpje of een schooltje passeerden over een verkeersdrempel botsten waarvan je 20cm vanuit je dan nog harder bewegende stoeltje wipt.
Anyway. Aangekomen in Ciudad Bolivar via Ciudad Guyana konden we bekomen in een posada van een tourorganisator. Van daaruit twee uitstappen geregeld, eentje naar Canaima en eentje naar de Orinocodelta.
In de eerste tour vlogen vanuit Bolivar naar Canaima, om van daaruit met een bootje richting de hoogste watervallen ter wereld te varen. Dit is een toeristisch ontwikkelder gebied, waardoor we ook een eerste leuk koppel tegenkwamen, Donne en Kieran uit Ierland. Drie dagen goed gelachen. We sliepen in een hangmat, stonden om 4u op om van de zonsopgang te kunnen genieten tijdens de wandeling naar de Salto Angel, en konden bij aankomst zwemmen onderaan de waterval. ´s Avonds werden voor ons kippen gebraden, wat enorm smaakte en uiteraard wachtten er ons vettige arepas als ontbijt.
De dag nadien gingen we naar de Salto Sapo, waar we 100 meter achter de waterval probeerden ons evenwicht te bewaren op glibberige stenen terwijl het water langs onze zijkant op ons inbeukte. Een ijskoude, maar prachtige ervaring!
Onze tweede tour was richting de Orinocodelta, waar vooral de inheemse stammen ons konden bekoren. We sliepen in een plaatselijke hut in een hangmat -we zijn ondertussen echte hangmatprofessionals- en bezochten van daaruit enkele dorpjes op de oevers aan de Orinoco. Verschrikkelijk onderontwikkelde huisjes, paalwoningen, waar zelden toeristen komen omdat het toch bijna vier uur in een bootje ernaar toe is, en dan ook vier uur terug, met als enige doel zien hoe die mensen daar leven. We voeren tot aan de grens met Trinidad, en keerden daarna terug naar onze ´lodge´.
In onze toeristische tour zat ook piranhas vangen en ´s nachts krokodillen kijken, maar we hebben geen enkele piranha gezien en de enige dieren die we ´s nachts zagen waren lastige mosquitos. Een verdwaalde sardien sprong vanzelf in onze boot, maar dat was per ongeluk.
Toch tevreden dat we de delta bezochten, namen we eergisteren een nachtbus van 24u richting Merida, helemaal naar het westen van het land, waar we ons nu bevinden.
Morgen vertrekken we voor vier dagen naar los llanos, waar ze ons ook allerlei wilde dieren beloven. Het lastige is dat Venezuela zo weinig op toerisme is voorzien dat alles hier erg veel moeite kost en je alles via een touroperator moet regelen om de hot spots te zien te krijgen...
De venezolanen blijven ons wel goed bevallen! In het begin lijken ze allemaal een beetje stuurs en kijken ze je een beetje boos en stuurs aan, maar vanaf je ´Hola!´zegt, verandert hun gezicht op slag in een grote glimlach en zeggen ze vriendelijk ´Buen dia´ terug.
Ook hebben we al heel wat grenzen verlegd; Tom heeft al bananenchips gegeten en ik heb op nog geen meter van een gigaspin geslapen. Weliswaar onder een muskietennet, maar toch En het was echt een vieze!
