Een verslag vanuit Colombia dit keer! We hebben besloten rustig door Colombia af te zakken naar Ecuador in plaats van een vlucht te nemen vanuit Caracas naar Quito, wat het oorspronkelijke plan was.

Eerst vertellen hoe het nog in Venezuela was. We hadden een vierdaagse tour gepland naar Los Llanos, iets ten oosten van Merida van waaruit we vertrokken. 

Het was super! Tony (toeristisch voor Antonio), de man die ons de tour verkocht bleek eveneens onze gids te zijn. Hij komt van die streek, dus iemand die meer wilde dieren spot konden we ons niet wensen.

We reden rond in -of op het dak van- een jeep, huppelden wat op paarden door de vlaktes, voeren in een bootje en zelfs te voet zijn we op beestenjacht gegaan. Het ging dan ongeveer zo; plots roept Tony stop, wij geen idee waarom we stoppen, we zien hem ergens naartoe sluipen, wijzen of ergens op springen en pas zien wij, aaaaaaaaaaah, een prachtig dier gespot!

Dan ben je de volgende vijf minuten volop gecontreerd, helemaal vastberaden zelf een dier te spotten, wat nooit lukt waardoor we elke keer blij waren als Tony de jeep/het paard/de boot/ons halt toeriep, betekende dat we iets te zien zouden krijgen

Op je eentje zou je nog niet de helft van al die dieren zien.

Een greep uit de dieren die we zagen: tapirs, toekans, papegaaien, kaaimannen, boomboa´s, capibaras, leguanen, piranhas, schildpadden, apen...

Ik kan er uren over schrijven, ga ik dus niet doen, is het te mooi weer voor buiten, maar volgend verhaal ga ik jullie toch niet onthouden;

Derde avond, met een grote spot op het dak van de jeep, iedereen goed ingesmeerd tegen de mosquitos, zijn we helemaal klaar voor het grote avontuur nachtelijk dierspotten. Na nog geen vijf minuten zegt Tony stop. Joepie! Want dat betekent een dier te zien krijgen.

Hij sluipt richting prikkeldraad (want er staan heel veel koeien en paarden verspreid over die gigantische weien) en stapt op zijn blote voeten (dat is al zot, want daar zit dus menig vies dier verstopt dat graag ´s nachts op zoek gaat naar een maaltijd) heel voorzichtig het veld in.

Op dit moment ging mijn hart al tekeer tegen 170 per minuut. Ik vind dat dan allemaal overdreven spannend. 

Tony stapt in een halve cirkel, wanneer hij plots stilstaat, zijn armen heft, zich in een korte concentratieperiode lijkt te bevinden, om daarna razendsnel het water in te duiken en met een krokodil boven te komen. 

Te gek om mee te maken! Echt ongelofelijk hoe onbevreesd die junglemannen zijn!

Hij komt richting prikkeldraad om ons zijn trofee te laten zien, bek van het beest goed dichtnijpend, en met zijn zaklamp in zijn mond maakt hij duidelijk dat iemand moet helpen om die prikkeldraad op te heffen zodat hij er onderdoor kan. Tom onderweg naar de prikkeldraad, wanneer onze allergids plots begint te roepen. Ik dacht: how jong, tranquila, Tom is onderweg... Had die krokodil zich losgerukt toen Tony zich alvast neerhurkte en had hij zich in Tony zijn knie vastgebeten!! Aaaaaaahh!! De chauffeur die we bijhadden kwam snel ter hulp en Tom moest het koordje van zijn zakmes rond de bek van dat beest draaien. Echt gruwelijk! 

Wij hadden zoiets van, diertje loslaten, terug in de jeep naar onze campamiento en maken dat we die wonde verzorgen en naar het ziekenhuis, maar het ging eerder zo; stoer de krokodil komen laten zien, iedereen de tijd geven foto´s te nemen, en achteraf wat uitspoelen met water. Een pijnstiller was niet nodig en hij was eigenlijk wel blij achteraf want hij had nog geen litteken van een krokodil. Owkeeeeey!

Om maar aan te geven dat Los Llanos de moeite was.

Nadien reisden we naar onze laatste bestemming in het land van Chavez, Choroni.

Een paradijs! Een prachtig strand, mooie wandelingen om te maken in de buurt, een posada met een eigen keukentje...

Daar zijn we vier dagen gebleven. Lekker ontspannen, niets doen, zwemmen in de woeste golven, kleren eens deftig laten wassen in plaats van wipp in een lavabootje, zelf verse langoustines kopen in het plaatselijke viswinkeltje en ´s avonds klaarmaken met een pasta...

Prachtige afsluiter en helemaal opgeladen om met de bus richting Colombia te vertrekken.

We hoorden op voorhand verschrikkelijke verhalen van andere toeristen die de grens hadden overgestoken, dat de politie je tegenhoudt als je geen geld geeft en dat ze dan je zakken uren aan een stuk controleren, tot je toch zwicht en gauw wat geld geeft, dus we hielden ons hart vast toen we vertrokken. 

De eerste bus tot in Maracaibo verliep vlot, met slechts twee keer controle op de bus. Vandaar konden we een por puesto nemen, een gedeelde taxi met twee Colombiaanse vrouwen. Vijftien controles en twee autopannes later kwamen we aan de grens met Colombia. Soms staan de controleposten slechts 200 meter uit elkaar, ronduit absurd! Maar al bij al verliep het vrij vlot. Een van die colombiaanse vrouwen sprak Engels en heeft ons vlot overal doorgeloodst. 

Elke auto wordt zo grondig onderzocht, omdat er naast drugs en wapens ook veel benzine wordt gesmokkeld. Een volle benzinebak in Venezuela kost je ongeveer een euro, terwijl je in Colombia -20 km verder- meer betaalt dan in België. Hele auto´s worden omgebouwd om te smokkelen, je zou voor minder!

Onze eerste bestemming in Colombia was Santa Marta. De mooie kuststad gaf ons meteen een heel warme indruk. De mensen zijn hier erg vriendelijk, er zijn hier overal heerlijke mango-, papaya-, ananas- en passievruchtenjugos te koop en het is hier heet! De tropische regenbuien moeten we erbij nemen, want in november is het regenseizoen hier volop op gang. 

Een aanrader daar is het Parque nacional Tayrona, waar we een dagje hebben rondgewandeld en zelf kokosnoten hebben geopend die uit de palmbomen vielen. Oke, eerlijk is eerlijk, Tom heeft ze geopend, ik heb foto´s getrokken en geproefd.

We hebben er ook een kroegentocht op Colombiaans bier gehouden met een vroegere scoutsvriend van Tom, die een kindje heeft met een Colombiaanse en daar woont. Leuk om enkele ´insidestories´ te horen, en nogmaals te beseffen hoe goed we het in België hebben.

Ik wil ook graag even vermelden dat ik een pedicure heb laten doen voor 9000 colombiaanse pesos, wat nog geen vier euro is, en ik nu prachtige nagels met bloemetjes heb! Die vrouw heeft zich twee uur volledig aan mijn voeten toegewijd, tot wanhoop van Tom die ondertussen dan maar pintjes is gaan drinken Maar check de foto, het was het waard!

Nu verblijven we in Cartagena, een stad met veel geschiedenis en dan ook een toeristische trekpleister. Kuddes amerikanen en chinezen, die fotograferend achter hun gids aanhollen Maar ieder reist op zijn manier natuurlijk.

De dagen dat we hier zijn is het net feest, waardoor je in elke straat aangevallen kan worden met spuitbussen, verf of schuim, wat me doet denken aan het Holyfestival in India. Heel leuk, zolang ze geen schuim in je blikje bier kappen, moeten ze afblijven.

Erg leuke, ontspannen sfeer die hier hangt. Gisterenavond in een klein barretje tussen wat Colombianen de voetbalmatch tegen Venezuela gezien (nu zijn we dan supporters van Colombia) met een fris pintje en een bakje pollo frito voor onze neus. 

Morgenavond vertrekken we richting Medellin, een stad ongeveer in het midden van het land, waar we beslissen of we richting Bogota reizen of meteen zuidelijker gaan richting Ecuador. Het is regenseizoen, vele wegen liggen er slecht bij en zijn onderhevig aan wegverzakkingen, dus veel op voorhand plannen heeft weinig zin.

Maar we zijn alvast blij dat we beslisten om door dit land te reizen! We genieten volop.

Groetjes uit het broeierige Colombia!