Hey allemaal!

Hier nog eens een verslag van mij (voor mezelf sneller dan verwacht).

Stilaan verlang ik naar huis, waarom vertel ik later wel als ik thuis ben. Als je zover weg bent voor zolang, besef je pas hoeveel je hebt aan je familie en je vrienden. Ik mis het gewoon ff op café gaan om wat bij te babbelen, koken voor Steven, de zotte buien die mijn zussen en ik hebben, de gesprekken met ons moeke en anderen als ik het moeilijk heb (gelukkig bellen ze nu ook al eens af en toe à Merci daarvoor!), mijn ribbeltjes en al het andere wat met chiro te maken heeft. Ach al die alledaagse zaken maken het leven toch zo mooi! Ik zal blij zijn als ik terug thuis ben, maar ik zal het hier ook missen!

Ondertussen probeer ik zoveel mogelijk te leren van mijn stage. Het is echt wel helemaal anders. ’s Morgens in de leraarskamer om half acht komt de directrice achter haar groot staanderding staan. Dan zegt ze: “goeiemorgen” en noemt ze een leerkracht. Iedereen sluit dan zijn ogen en die leerkracht begint te bidden. Daarna is er eigenlijk een ochtendmeeting. Alle agendapunten worden meegedeeld, vb.

·               Dagindeling (gisteren was er ineens ne show van jongeren à wel zeer tof).

·               Bepaalde leerling die snoepjes verkoopt. Als je dat ziet (leerlingen hangen daar rond alsof ze honing is), moet je haar met alles naar directie brengen, want als ze snoep verkoopt, kan ze ook drugs verkopen.

·               Als een leerling jou stress bezorgt, moet je hem direct naar de directeur sturen.

·               GSM gebruiken = afpakken voor 7 dagen.

·               Die leerkracht is afwezig vandaag.

·               …

Daarna gaat iedereen naar de speelplaats, waar de leerlingen keurig in uniform staan te wachten in rijen. De directrice staat dan bovenaan (beeld je in op de 1^ste verdieping van een operazaal) om eerst te bidden en dan de agendapunten belangrijk voor de leerlingen aan hen te vertellen.

De leerlingen zelf zijn zeer rumoerig. Ik kreeg hen niet stil. En ze zoeken enorm veel aandacht. De eerste les in het 6^de middelbaar was ik aan het observeren en er was er één met een zakje chips onder haar bank. Af en toe at ze daar van en deelde ze met haar vriendin. Ik deed teken naar de leerkracht en ze vroeg: “Huh?”. Ik zei: “Die zijn aan het eten”, want ze mogen dat dus ni doen. De volgende les kwam die één met haar vriendinnen in de klas. Ze hadden allemaal ne lekstok in hunne mond. En dan zeiden ze: “Kijk mevrouw, ons eet!” tegen de leerkracht. Precies of ik zou da ni verstaan. Dan dezelfde leerlinge gisteren: “Do you speak German?” “Yes, I do.” Dan vroeg ze mij: “Wie spät est is?” (volledig verkeerd uitgesproken dus, want ik verstond er eerst niks van).  Ik antwoordde zeer vlotjes: “WeiB ich gar nicht, ich hab’ ja keine Uhr an.” Toen zei ze: “Shit!” (zo van, ai, ik kan ze ni ambeteren).

Nog later ging er een GSM af in de klas, maar echt zo een kever geluid. Ik vroeg: “Wie is dat?” Toen zeiden ze: “Dat is een kever, kent ge die nog ni, van die grote Afrikaanse kevers, zo groot, en die maken keiveel lawaai, da vliegt hier rond.” En die bleven da volhouden hé. Ik zei toen: “Ik ben er zeker van als ik hier kom staan (tussen de leerlingen waar het geluid vandaan kwam dus), dat hij ineens weg en stil is hé” “Ja, ik denk da ook”,  zei er één. Da waren dus weer die lastige, ma ja.

Ik beleef dus heel wat op school.

Tegen het einde van de dag –er hangen luidsprekers in de klas- doet iedereen zijn ogen terug toe en wordt er terug gebeden.

De luidsprekers worden ook gebruikt om te communiceren met een leerkracht. De leerkracht antwoord gewoon terug als ze in de klas zit, echt grappig.

Voor de rest… eerder deze week tijdens het terugkomen van Vrede…

Wij staken nen auto voorbij en daar zaten vanvoor 2 grieten in en vanachter een meisje (ong. 8 jaar) en ne kerel da serieus naar ons aan het kijken was. Stephanie zwaaide ernaar. Daarna kwamen we aan een tollgate en Stephanie zei: “Daar! Gaat daar achter staan!” Ah ja, want daar zat dieje kerel in. Wij op Nanette haren toeter gedrukt. Daarna hadden we op een papier ‘Hello’ geschreven en tegen het raam gehangen op de autostrade. Die meiskes in diejen auto keihard lachen en hun duimen maar omhoog steken. Dan kwamen zij ons voorbijgestoken en hadden die meisjes dieje kerel zijne naam en telefoonnummer opgeschreven en tegen het raam gehouden. Bleek dat hij ook les geeft en dat hij ook niet van Zuid-Afrika is. Het was een Engelsman.

De volgende dag zijn Nanette, Stephanie en Arlene om 4 uur opgestaan om de 10km in Centurion te gaan lopen. Ik heb niet meegedaan omdat ik alweer enkele dagen sukkel met de sinussen en veel te moe zou zijn om te leren dan, want ik moest nog veel doen. Bleek dat Stephanie één of andere kerel op de weg had aangesproken (ook terwijl ze aan het rijden waren). Hij is een rugbyspeler bij een grote ploeg hier. Stephanie had hem de nummer van Nanette gegeven. Diezelfde namiddag is hij nog bij ons geweest en ’s avond is hij met een vriend komen braaien bij ons.

Zo, ik denk dat ik er maar eens mee ophou voor vandaag!

Vele groetjes!

Katarina

04-05-2006 om 14:48 geschreven door Katarina