Getypt op 30 januari 2006 om 23.00u (South-African time)

Hey allemaal!

Hier nog eens een berichtje van mij. Nu wat langer dan de vorige keer.

We zijn hier gisterenmiddag vrij moe aangekomen op ons koshuis (=kot). Onze bedden waren mooi opgemaakt met kleurrijke nieuwe lakens. In onze kast en op onzen bureau stonden allerlei keukengerei, snoepjes, een kom fruit, thee, koffie, zout, peper, handdoeken, een heel leuk servies me bloemekes,… Als we uit het raam kijken zien we heel wat groen en nog een stuk van een ander koshuis.

Het is hier vrij warm en af en toe, tegen den avond zo, onweert het en giet het hier enorm, zodat de weg naast ons een riviertje wordt. Het water gutst dan naar beneden. Ook de keuken stond daarstraks onder water, maar ’t is allemaal zo erg niet, als je weet dat dat tijdelijk is.

We zijn vandaag ook even onze studentenkaart en ons lessenrooster gaan ophalen. Morgen hebben we les om 08.00u, dus dat wil zeggen snel opstaan en het is nu al 11.03u.

We zitten hier eigenlijk in een kleine campusstad. Je kan hier zwemmen, hockey spelen, cricket,… Er zijn hier een cafetaria, bibliotheek, reisbureau, bank,… allemaal op de campus. Van ons koshuis naar de leslokalen is het ongeveer 100m wandelen, echt niet ver dus. En als je je naar de gebouwen zelf begeeft, loop je door parken, maar dan zoals in de dierentuin. Je gaat een weggetje omhoog en langs je staan allemaal planten of is er een vijvertje of staat er een bankje… Echt mooi. Als je door de gangen van de gebouwen loopt, die ook langs buiten gaan, kan je naast je ineens wel eens een klimmuur tegenkomen of één of andere exotische plantentuin. Echt prachtig.

Daarnaast zijn we met de secretaresse, Nanette, gaan shoppen voor wat eten en andere dingen die we nog nodig hadden. Zij zal ons altijd wegdoen naar de winkels of eenders waar omdat de andere vervoersmiddelen te onveilig zijn om te gebruiken. We moeten gewoon maar een belletje geven.

Vrijdagavond gaan we met haar uit en blijven we bij haar overnachten. Op zaterdag brengt zij ons dan naar de winkelcenter met de motor (=auto). Ze zal er ons alle leuke dingen laten zien, ons daar wat laten rondlopen en dan later weer oppikken. We kunnen daar dan weer overnachten en zondag naar de kerk gaan. Eens zien wat dat gaat geven.

We zijn ook even naar de housemother (soort kotbazin/baas) geweest. Spijtig genoeg was hij er niet en heeft de residence manager ons ontvangen. We vroegen of we ergens konden strijken, waarop zij zei: ‘Je had dat zelf moeten meebrengen een strijkplank enzo…’ In godsnaam, hoe hadden we da moeten meepakken op ’t vliegtuig. ’t Zelfde voor een koelkast… En dan vroeg ze of we ‘first years’ waren. Wij zeiden: ‘nee, third years’ en dan vroeg zei: ‘How old are you?’ We zeiden toen onze leeftijd en dan zei ze domweg: ‘Oh no, than you can ’t be first years!’ Komaan seg, die wou ons echt niet helpen. Toen hebben we de regels nog eens meegekregen en amai, das ook ni echt soepel, ma ja.

In het gedeelte van ons koshuis zitten alleen zwarte mensen, meisjes, en ik moet zeggen het is echt wel wennen om tussen zoveel zwarte mensen rond te lopen. Het lijkt wel of wij de enige blanken hier zijn (das ni waar zenne ;-) ). Nee, echt, het is harder wennen dan we hadden gedacht. Maar vanavond hebben we een paar van onze kotgenoten Rummikub en Uno geleerd en dat heeft het ijs toch wat gebroken. Het was echt tof. De meisjes zijn heel vriendelijk en ik hoop dat dat niet alleen de eerste indruk is.

We hebben ook een GSM-kaart gekocht, dus mensen die ons willen Skypen of gewoon bellen: we geven ons nummer toch ni, want anders krijgen we teveel heimwee als we jullie stemmen horen. Je kan me wel altijd e-mailen en later zal ik het postadres nog meedelen als ik dat te bemachtigen krijg.

Voilà, nu ga ik slapen.

Een dikke zoen aan jullie allen!

Katarina

Einde: 22.32u

03-02-2006 om 08:44 geschreven door Katarina