2 Belgische vrouwen met een passie voor het mountainbiken verenigen hun krachten en nemen deel aan de Absa Cape Epic 2011. Katja Cauwenbergh en Sara Mertens vertellen hier hun verhaal.
14-12-2010
De jacht op de rendieren is officieel geopend
Zondag werd in de prachtige streek rond Tervuren de jacht op de rendieren officieel geopend. 2 rendieren waren in het bijzonder het mikpunt van de jagers. Echter ze konden ontkomen. Het Kat en Saar spelletje draaide uit op een fantastische training in functie van The Absa Cape Epic 2011. De pootjes draaiden op volle toeren en het hartje pompte naar hartelust.
Het was een jachtpartij van 75,9km, 4h12min en 874 hm.
Ga naar onze facebook pagina KaSa Cape Epic voor meer foto's en commentaar door te klikken op de foto.
Bij deze hebben we officiëel een voedingspartner gevonden: Trisport Pharma.
Voor, tijdens en na de Cape bezorgt Trisport Pharma ons de nodige Gezondheid, Kracht, Uithouding, Prestatie en Recuperatie. Alles wat een sporter nodig heeft. Bedankt Trisport Pharma, we gaan ervoor om met jullie een sterke prestatie neer te zetten!
We houden jullie lezers op de hoogte van onze ervaringen met deze voeding.
Het kriebelt meer en meer. De puzzelstukjes vallen in elkaar. Het beloven nog leuke maanden te worden als voorbereiding op ons fantastische avontuur.
Gek werd ik verklaard om met dit weer toch te willen gaan fietsen. Alleen, de tijd lijkt wel te vliegen de laatste weken en er is nog zo veel werk te doen op de paar maanden die ons nog resten. Dus, getraind moest er worden, weer of geen weer. En ik vind buiten trainen nog altijd stukken leuker dan binnen. Gelukkig bleken er nog mensen zo over te denken. Nooit verwacht met dit weer een groepje bijeen te krijgen. Elk had wel zijn reden: van "ik fiets graag in de kou" tot "ze gaan denken dat ik een echte wegcoureur ben als ik nu niet mee ga" Uiteindelijk reden we een leuk tochtje van iets langer dan 3u. Goed te doen in het bos, waar de verschillende korte klimmetjes ons zeker warm hielden. Bitter koud op de terugweg die noodgedwongen via de weg verliep wegens de hevige sneeuwval.
Enig minpuntje, mijn domme valpartij bij een tweede passage over dezelfde gladde boomstam. Momentje van onoplettendheid en daar lag ik. Gelukkig niets essentieel geraakt, alleen ga ik die tussenribspieren nog wel een paar dagen voelen. Ook een lekkere warme bevoorrading onderweg had deugd kunnen doen. Als iemand trukjes weet om zijn drinkbussen niet te laten bevriezen... ?
Nog nen dikke merci aan de prettig gestoorde mede-bikers. Zeker voor herhaling vatbaar!
April 2010 een nieuw seizoen, met een duidelijk doel: zoveel mogelijk marathons rijden. Tijdens de eerste van het jaar in Grand Halleux stak een vrouw mij plots voorbij op een helling en ik schoot haar prompt weer voorbij in een afdaling. Aan het einde maakte ik kennis met Katja en wisselden we 2 zinnen van verstandhouding.
Wie had toen gedacht dat we elkaar 6 maand later zouden terugvinden als teammates voor de ultiemste MTB wedtsrijd ter wereld: The Absa Cape Epic?!
Ik was uitgenodigd op de opening van een nieuwe fietswinkel in Zottegem op 17juli 2010, Cameleonbike. Een lekker glaasje, een hapje en fietsjes kijken. Geen betere combinatie mogelijk, dus ik spoedde mij daarheen. Met mensen die allemaal dezelfe interesse delen is het leuk vertoeven en ik raakte gauw aan de praat met Gert en Anja een koppel dat dit jaar The Cape Epic reed. Ik kon mijn teleurstelling niet voor mezelf houden en vertelde hen over mijn gemiste kans voor 2011 door het ontbreken van de geschikte partner. Zonder aarzelen schudde Anja de oplossing uit hun mouw: Katja! Katja? Ja, een meisje dat we dit jaar tijdens The Cape hebben ontmoet. Zij reed in duo met een mannelijke partner en wil in 2011 weer deelnemen, maar dan met een vrouw. Zij heeft hetzelfde probleem als jij, alleen heeft zij wel de inschrijving betaald en gegokt dat ze een goede teammate zou vinden.
Katja, was dat niet die snelle klimster van in Grand Halleux? Aha .. Een paar sms-jes, een telefoontje en een afstemmingsrit (45km door de bossen van Huy, de vroegere achtertuin van Katja) later, was de kogel door de kerk. Het eerste Benelux Damesteam is gevormd en Absa Cape Epic: here we come!
Absa Cape Epic! Sinds de eerste keer dat ik hiervan hoorde, wist ik het: Deze komt op een dag op mijn palmares. 2012 vond ik een mooi jaar om dit te verwezenlijken, maar hij kruist al vroeger mijn pad, in maart 2011 is het zover, mijn droom komt uit! The Cape, beroemd en berucht onder ons MTB-ers. Om hem te kunnen rijden moet je je inschrijven in een loterij. Begin juni wordt bekend gemaakt of je erbij bent en op 1juli moet je je inschrijving bevestigen door het betalen van een voorschot. (Dit is een aanzienlijk bedrag waar je niet te lang bij stil mag blijven staan of de goesting is meteen over!) Mijn doel stond op 2012, maar wat als ik mij dan zou inschrijven en niet geloot zou worden? Dan maar het zekere voor het onzekere nemen en alvast voor 2011 inschrijven. En ja hoor, ik werd geloot.
De euforie kon niet stuk, alles was perfect: ik ben geloot, heb goed materiaal, een goede conditie (die zeker nog zal aangescherpt worden), financiëel is het hard, maar misschien kan ik wel op de nodige sponsors rekenen. Geen enkel bezwaar dus. Alleen een klein detail: The Cape: die rijd je met 2. Je schrijft je in als 2-kopig team en het is de bedoeling dat je gedurende de 7 dagen van de wedstrijd telkens op maximum 2 minuten verschil met je partner over de streep komt. Met andere woorden, je rijdt de wedstrijd in duo. Dit om veiligheidsredenen en om de motivatie te behouden. En laat die schakel in mijn perfecte ketting nu juist ontbreken. Ik ben geloot, heb alles wat vereist is, maar met wie zal ik die wedstrijd rijden? Een maand de tijd om de perfecte partner te vinden.
Ik sprak meteen een paar gedreven bikers aan, mannen en 1 vrouw die ik kende en ik kreeg telkens hetzelfde antwoord: Waaw, The Cape, cool! Ik wil wel, maar... Ieder vulde deze zin wel aan met een goede reden om het niet te doen.
De ultieme inshrijvingsdatum verstreek en mijn droom viel in het water: Cape Epic 2011, not for me!
Op een super tocht dwars door de Spaanse Pyreneeën hoorde ik voor het eerst spreken van de Absa Cape Epic. Terug thuis op het web wat meer informatie opgezocht en bij het zien van de eerste fotos was ik onmiddellijk verkocht. Daar wilde ik ook naar toe!
Helaas gooide een gebroken been bij een eerste poging (in 2009) roet in het eten. Dit jaar (2010) is het wel gelukt en samen met fietsvriend Staf Wuyts kwamen we na 8 dagen en meer dan 700 km als een van de 445 trotse finishers over de eindstreep gebold van de Absa Cape Epic 2010.
Maar opnieuw wilde ik meer. Ik had enorm respect voor de damesteams die tussen al dat mannelijk geweld de Cape Epic tot een goed einde brengen, vaak dan nog in een tijd waar menig man jaloers op kan zijn. Het geeft toch nog een ander dimensie aan het geheel, 2 vrouwen, het zwakke geslacht, in één strijd met de natuur.
Alleen, waar vind je een vrouw die zon uitdaging aan wil gaan? Die er de tijd, de moeite, het geld ook wil insteken. Gemotiveerd om de finish te halen, kost wat kost, en daarbij nog een beetje kan fietsen ook. Heel af en toe moet je een beetje geluk hebben in het leven... en vooral, de juiste vrienden.
Alles is begonnen toen ik door een blessure een tijdje niet kon hardlopen; fietsen ging wel en ik heb me toen maar mijn eerste MTB aangeschaft, in het begin zonder groot enthousiasme. Dat is veranderd toen ik eind 2005 in Hoei ben gaan wonen. Het MTBen kreeg daar onmiddellijk een andere dimensie (zeker als je superpaadjes in je achtertuin hebt liggen). Bijkomende motivator was dat ik via mijn werk de kans had gekregen om deel te nemen aan de Suez Raid, een 3 daagse raid voor teams, waar toen naast oriëntatielopen, ook kajak en MTB als disciplines werden aan toegevoegd. Daar ontdekte ik dat het niet fijn is om in de afdaling opnieuw alle plaatsen te verliezen die je in de bergop gewonnen hebt!
Dus, maar eens echt beginnen met MTBen dan maar. Ik ontdekte klikpedalen, de verende voorvork en na een tijdje zelfs achtervering, en voor ik het goed en wel besefte vond ik het MTBen leuker dan het hardlopen.
Met de 6h van Halle-Zoersel (februari 2008) als team event op het werk. Ja, dan kan je niet anders dan die MTB van onder het stof halen en meedoen. Collegialiteit draag ik hoog in het vaandel! Ooit had ik een MTB aangeschaft om naar de bakker te rijden en zou de bakker toevallig naar het bos verhuizen, dan kon ik die nog steeds bereiken.
6h in Halle waren voldoende om mij te laten bijten door de MTB microbe. Sinds die ijskoude vriesdag in februari 2008, ben ik aan het crossen door de bossen verknocht. Elke zondag stond ik vanaf dan te popelen ergens in het Vlaamse land, wachtend op de bende beren die mij wekelijks vergezelden. Mannen natuurlijk, een vrouw op een MTB was ik nog niet tegengekomen, ik vroeg me niet eens af of het bestond.
Mijn te grote Rockrider maakte al snel plaats voor een op maat getunede Trek 9.9SSL. De zondagse ritjes in het bos met de kliek waren frustrerend. Ik kon de mannen niet volgen. Een 2de hands en veel te veel betaalde (wist ik veel waar een goede racefiets aan voldoet?) Dama Bianchi was mijn redding. De Bianchi verving mijn wagen als transportmiddel naar het werk en zorgde voor de perfecte training. 26 km enkel. Kalmpjes aan during the week en knallen op zondag, de perfecte mix! De rollen werden al gauw omgekeerd: ik liet de collega's achter op een helling of op een lange, snelle strook. De fun was eraf! Ik was gedwongen mijn actieveld te verleggen naar wedstrijden. Van eind 2008 tot half 2009 reed ik XC-wedstrijden. Enkele manches van de LMTB, beetje Wallonia en Flanders Cup. Daar kwam ik vrouwen tegen! Straffe vrouwen die net als ik niet vies zijn van een plasje water, een spatje modder of steile klimmetjes. Madammen die ik niet kan volgen en waar ik stiekem jaloers op ben.
Absa Cape Epic! Sinds de eerste keer dat ik hiervan hoorde, wist ik het: Deze komt op een dag op mijn palmares. 2012 vond ik een mooi jaar om dit te verwezenlijken, maar hij kruist al vroeger mijn pad, in maart 2011 is het zover, mijn droom komt uit!
Met de 6h van Halle-Zoersel (februari 2008) als team event op het werk. Ja, dan kan je niet anders dan die MTB van onder het stof halen en meedoen. Collegialiteit draag ik hoog in het vaandel! 
