Lang geleden dat ik nog eens een bericht heb geschreven, het gaat een lang worden want ik heb veel te vertellen! :) Ongeveer 3 weken geleden zijn Annelien en ik naar Lake Bosumtwe geweest, schoon meer amai! Daarna hadden we een probleem met ons project. Nu hadden we een heel educatieplan uitgewerkt maar we zijn er even niets mee want de scholen sluiten allemaal een maand voor het paasverlof. Dan hadden we 2 opties: een maand rondtrekken of een ander project zoeken. Aangezien dat we binnenkort al een paar weken gaan rondtrekken zijn we gaan zoeken achter iets anders om te doen. Annelien is een verpleegster en wou graag eens zien hoe het er aan toe gaat in de ziekenhuizen. Vond dit geen slecht gedacht! Hebben dan besloten om naar het noorden van ghana te trekken en daar voor een maand in een hospital te gaan werken en na deze maand terug te komen om verder les te geven over HIV.
Voor dat we vertrokken is er eerst nog een meeting geweest in de tuin van ons eerste gezin voor alle HIV/AIDS patienten. Zo leren ze nog mensen kennen in dezelfde situatie en kunnen ze ervaringen uitwisselen. Allemaal heel goed tot dat er op een gegeven moment een priester langs kwam om hen 'verlichting te schenken'. Ik denk dat ik de hele tijd met mijn mond open heb staan kijken. Hij nam iedereen een voor een apart en deed een soort duivelsuitdrijving. Want 'de mensen zijn behekst met de ziekte'. Ja seg, dat was net NIET de boodschap van de hele bijeenkomst! Het was de bedoeling om de mensen ervan te overtuigen dat HIV geen vloek is, geen straf van god. Terwijl hij de uitdrijving deed begonnen de meesten ook de wenen en sommige zakten zelfs door hun benen. Na heel deze bijeenkomst was ik een beetje gefrustreerd. Ook omdat Evelyn iedereen eten mee gaf, wat goed is natuurlijk, maar geen lange termijnoplossing ookal denken zij van wel. Het is zo dat bijna alle patienten heel arm zijn en het geld dat ze al hebben, gebruiken voor hun medicatie en daardoor geen eten meer kunnen kopen. Door elke keer eten mee te geven worden ze volledig afhankelijk. We zouden ze beter zelfs iets leren telen of kippen geven of eenders wat! Uiterst moeilijk om dit aan hun verstand te brengen! Ook zijn we voor we naar het noorden vertrokken nog naar een weeshuis in de buurt geweest met al het speelgoed dat ik had. Kindjes waren zo blij, hun gezichtjes waren goud waard!!
Dan zijn we op de bus gestapt en tot hier gekomen. We verblijven bij mister Baba en zijn 2 vrouwen; Zeina en Jamilla. Ik wist eerst niet goed wat te verwachten! Het is ook een moslim gezin en moet eerlijk toegeven dat ik onbewust toch moest denken aan onderdrukte vrouwen, hoofddoekproblemen enzovoort. Gigantisch vooroordelen, blijkt later!! De islam wordt hier anders beleefd dan in belgie. Op zijn afrikaans zeg maar haha :) ze bidden op vaste tijdstippen per dag, maar als je toevallig druk bezig bent op dat moment dan bid je toch gewoon wat later wanneer het u uitkomt, bijvoorbeeld. Het is hier ook zo dat mannen apart eten, de vrouwen eten samen en de kindjes eten ook allemaal samen. Wij mogen samen eten met Baba, een hele eer ;) Mister Baba is een ongeloofelijk sypathiek man die zorg draagt voor al zijn kinderen en zijn vrouwen. Ze zijn met 5; Woompini, Shafahu, Saha, Razak en Beninya. Wat voor namen trouwens! Ze hebben een huis met een grote binnenplaats waar de vrouwen om de beurt koken en waar de kindjes spelen. Elke vrouw heeft haar eigen kamer, de kinderen slapen samen op een kamer en Baba heeft een eigen kamer. Totaal anders dan in het 1ste gezin. De regel voor de mannen is: je mag met max 4 vrouwen trouwen als je ze allemaal kan onderhouden. Dus ook de kinderen. De man geeft hen alles. Onze ghanese mama's gaan alle 2 werken en de centen die ze verdienen geven ze uit aan eenders wat ze willen. Als je een chief bent (baas van een paar dorpen) dan mag je met veel meer vrouwen trouwen. Baba zijn grootvader was chief en had er meer dan 15. Stel u eens voor jong :D Totaal andere cultuur hier dus, maar ik was op een paar dagen volledig aangepast. Deze mensen hier in Savalugu zijn zo warm en ongeloofelijk vriendelijk! Hier in het noorden roepen ze u niet na omdat je blank bent, alles is hier gemoedelijker. Hier in het noorden heeft ook iedereen een fiets of moto, terwijl dat dit in het zuiden amper te zien is. Baba heeft natuurlijk ook een moto, net zoals de eerste vrouw. Hij heeft ons eens mee genomen naar een begrafenis van een chief, hoe geweldig! Hij in zijn traditioneel kleed op de moto, wij achterop, aan't rijden in the middle of nowhere met de zon op ons gezicht! Momentje om te onthouden :) Hier is ook geen stromend water, dus als we ons willen wassen moeten we ons emmerke gaan vullen. Het is hier veel primitiever, veel warmer (45 graden) en veel droger. Ik vind het hier zo geweldig! Ik ben een stukje van mijn hart hier verloren!! :) Het landschap is anders dan in het zuiden, hier staan overal van die hutjes met een dakske van stro! Hoe mooi! We werken hier dus in het ziekenhuis en doen wat we kunnen. Maar zo anders dan bij ons, dat kun je je niet voorstellen! Primitief is het goede woord. Ze hebben hier grote zalen met van die bedden in die bijna uiteen gaan vallen, qua hygiene is het hier verschrikkelijk. Als ze hier een infuus willen steken bij iemand, zitten de vliegen op het infuus,.. Heb er geen woorden voor! Hadden in het begin enkele problemen voor we bevallingen mochten bijwonen. De directeur dacht dat de vrouwen het niet zo fijn gingen vinden als wij er bij gingen zijn omdat we blank waren. Ben toen wel efkes heel boos geworden en Annelien en ik zijn blijven aandringen tot hij niet anders meer kon dan ons ons goesting geven. Zo voelt het om gedriscrimineerd te worden, maar hebben ons er verder niets meer van aangetrokken. De verpleegster daarintegen zijn wel geweldig! Bevallingen zijn hier ook anders, ze geven geen pijnmedicatie want de vrouwen moeten van de bevalling 'genieten'. Kan vertellen dat ze dit niet doen :) Ze nogen ook niet wenen of roepen! Heel bizar allemaal! En als ze niet snel genoeg bevallen of ze duwen niet hard genoeg naar de vroedvrouw haar zin dan krijgt ze een pets tegen haar billen. Tgoh! Ze bevallen en gaan dan meteen met de baby naar huis. Dezelfde dag nog! Ik heb hier enorm veel respect voor de afrikaanse vrouwen, zo sterk dat ze zijn! Eergisteren was niet zo'n leuke dag. Er kwam een kindje binnen met ademhalingsproblemen dus de dokter (ze hebben er maar 1 in heel het ziekenhuis!) probeerde een infuus te prikken maar dit ging niet. Ze probeerden een maagsonde te steken maar het kindje hield geen voeding binnen,.. Veel problemen dus. Als het kindje bij ons in het ziekenhuis terecht was gekomen had het meteen een scan of weet ik veel gekregen, hier hebben ze gewoon het materiaal niet! Niks scan, niks monitor,.. Het jongetje was 6 maanden oud. Nadat ze hier alles geprobeerd hadden is het kindje uiteindelijk gestorven. Machteloos hebben we moeten kijken. Zo oneerlijk, gewoon omdat ze hier het materiaal niet hebben. Annelien en ik zijn uiteraard beginnen wenen en zijn toen naar huis gegaan. Had het gehad voor die dag. Gelukkig zijn niet alle dagen zo :)
Hebben hier ook al veel andere toffe vrijwilligers tegen gekomen. Ook belgen en veel hollanders :) zijn op paasmaandag naar een super grote paaspicnic geweest met allemaal en savonds naar een optreden in hte stadion van zone bekende zanger hier gaan kijken. Hebben ons goed geamuseerd! Een heel stadion afgehuurd en er stond er zo'n klein modiumeke, hilarisch! Zijn ondertussen ook naar de Kintampo waterfalls geweest, mooooi! En morgen vertrekken we naar Mole national park, olifanten spotten :D
Volgende week gaan we al terug naar het zuiden, ga spijt hebben! Denk dat ik terug naar hier kom als Annelien vertrekt naar huis. Mijn laatste maand hier doorbrengen, maar dit zijn natuurlijk nog maar vage plannen :)
