Maanden geleden zei een vriend:"Gaan jullie naar Marokko Mijn zus woont in Agadir en mijn schoonbroer heeft een garage daar. Ik regel dat jullie daar goed verzorgd worden."
Dit was de enige reden dat we een tussenstop gepland hadden in Agadir. Zo vertrokken we op onze nationale feestdag vanuit Marakesh richting de Atlantic. Een trip van ongeveer 300km over de uitlopers van het Atlasgebergte. Mooi en zeer heet! De Cup durfde zelfs niet de campinggas in de auto te laten liggen bij temperaturen rond de 43° in de schaduw. Eens we Agadir naderden zorgde de zeelucht voor de ideale vakantietemperatuur.
Naast de temperatuur bleek ook in Agadir het verkrijgen van een biertje veel gemakkelijker. En zo gebeurde het dat op onze Fijt National we onze eerste pint konden drinken op een terrasje. Vive La Belgique!
Via de GSM werden we dan geleid naar Wilma. Een Belgische die getrouwd is met Tito een Spanjaard en eigenaar van een garage. In dat gezellig huis liepen hun twee kinderen rond: de 17-jarige 5-talen sprekende Anaï en de 14-jarige surfer Yann.
Met een stralende glimlach werden we ontvangen ten huize van deze familie. Na een drankje nam de gastvrouw onze was die we 2 dagen later gewassen en gestreken zouden terugzien. Ondertussen was Tito ook thuisgekomen en deze Spaanse Gerard Departhieu look-a-like bleek de perfecte gastheer te zijn. Geen onderwerp liet hem koud en de discussies in het Frans tussen hem en Cup waren geweldig om volgen. Het lijkt moeilijk om te geloven, maar de uitdrukking "Doe maar alsof je thuis bent" zou hier zijn kunnen uitgevonden. Het is zo hartverwarmend om als twee"vreemden" ergens zo te worden opgevangen.
Zondag lekker uitgeslapen en het ontbijt op het terras ging zacht over in de aperitief voor het middageten. In de namiddag zijn we dan in de baai van Agadir gaan zwemmen. Letterlijk duizenden Marokkanen en twee blanke Belgen op een prachtig zandstrand en in het beste zwemwter tot nu toe.
's Avonds op het terras gedineerd met enkele andere gasten en ondertussen werden de zwaarste verhalen over de woestijn verteld: doden door uitdroging, doden door op een mijn te rijden, doden door afgeschoten te worden uit een helicopter van de politie, doden door... Maar wel heel mooi!
Om 7 uur maandag opstaan want de kangoo moest naar de Clinique d'Automobiles, de garage van Tito.
Hij wou er zelf meerijden om het geluid van de motor te horen. Welke garagist bij ons doet dit nog!
De patron gaf zijn orders en de kangoo ging de lucht in voor een complete checkup.
Het werd middag en met een klaar-voor-de-woestijn-gestoomde kangoo gingen we terug naar Wilma voor het middageten, maar Tito liet ons een omweg rijden. We reden ,of beter gezegd we moesten, de bergen in. Steil, stenen, stof, bochten, kortom off-road zoals de kenners zeggen. Maar onze kangoo gaf geen krimp. Je zou bijna zeggen dat hij ervan genoot. Op de top toonde Tito ons een prachtig uitzicht over de baai van Agadir en je wist dat dit een uniek plekje was. Eeen korte, maar o zo mooie trip.
In Agadir wachtte Wilma ons op met een heerlijke maaltijd zodat we meer dan klaar waren voor een dollenamiddag met buggy's in het Marokkaanse platteland.
Nu is het avond. De Cup ronkt hier in de kamer tussen de gestreken was. Morgen begint een 4-daagse tocht door de woestijn naar de hoofdstad van Mauretanië. De weg blijkt in goede staat te zijn op zandophopingen na, maar wel eindeloos en desolaat. Benieuwd zijn we wel naar ons volgende hoofdstuk in deze reis.
Maar het laatste deel van dit hoofdtuk was schitterend door het Belgische bourgondische, de Spaanse familie-warmte en de Marokkaanse gastvrijheid waar wij van hebben mogen genieten bij deze fantastische familie in Agadir.
Bedankt Wilma, Tito, Yann en Anaï.
24-07-2007, 02:15 geschreven door Bart en Bart 
|
