Er komen nu ineens een paar want ik was een tijdje op reis naar Smurfenland! Later verslag van mijn avontuur! Hier, mijn kabouterliefhebbers, komt het volgende deel van Het Vergeten Kind geschreven door Sleepy…met andere woorden…ikke…
Amelia kreeg haar normale doen terug. ‘mooie naam.’ Zei Amelia alsof er niets was gebeurd. Ze geeuwde met brabbelde ondertussen iets. ‘oké, liefje, ik breng je naar je kamer.’ Antwoorde Aquila zo normaal als mogelijk. Ze trilde nog steeds van de naschok. ‘Ik wil niet dat ze alleen is, wil je bij haar in de kamer slapen?’ vroeg de vrouw zo zacht als ze maar kon aan Amora. Dat wou ze graag. Ze wou dit kleine onschuldige kindje evenmin alleen in een kamer laten slapen. Er rustte nu een verantwoordelijkheid op haar schouders. Aquila belde naar de ouders van Amora die haar de volgende middag kwamen ophalen.
Amora schrok wakker. Het duurde een tijdje voor dat haar ogen gewend raakten aan het donker. Ze keek om haar heen. Ze bevond zich in een kleine, typische meisjes kamer. Ze lag op een matras die op de grond lag. Naast haar slaapplaats stond een prinsessenbed waar een meisje van ongeveer acht in lag. Het meisje woelde onrustig maar sliep duidelijk te vast om wakker te worden. Amora hoorde een deur piepend opengaan. Ze keek op. In de deuropening stond een klein meisje met een vuil, mager gezichtje en lange kapotte donkere haren. Ze droeg een oud versleten jurkje met een oudroze kleur. Het was vuil en gescheurd. Amora herkende het kind. Het was het meisje dat ze die avond had gezien op het einde van de straat. Ze had Amora gesmeekt haar niet te vergeten. Het betekende blijkbaar veel voor het meisje. Ze wou het meisje helpen en haar nooit meer te vergeten, maar ze kende het meisje niet eens. Amora worp weer een kort blik naar de deur.
