starring: me, the baby, the ex, the friends and the sexbuddy
02-04-2012
Het Lekkere Stuk
Zoals reeds gezegd had ik mij indertijd ingeschreven op een datingsite waar ik het stalkende sexvriendje had ontmoet (die trouwens sinds vandaag weer in België is maar die ik vanavond dan toch maar laat langskomen omdat ik dringend een boor en plugs nodig heb, en nee, dat is geen beeldspraak). Ik had daar nog iemand anders ontmoet, een meeeegaaaaalekker stuk, niet normaal. Die lach, die oogjes, dat haar, dat lijf, die armen, habba habba! Het lekker stuk had mij gevraagd hem toe te voegen op facebook, zo gezegd, zo gedaan. In een bui van onverschrokkenheid had ik mijn gsm nr in de maag gesplitst: 'hier mijn nummer, als je zin hebt om iets te gaan drinken ofzo, je ziet maar, no pressure'. Vernedering der vernedering: het lekkere stuk hulde zich in stilzwijgen. Nu lag ik daar niet wakker van, je kunt niet missen want je nooit gehad hebt, denk ik dan, en bovendien was mijn aandacht even afgeleid door de Sexvriend. Nu is vriendin B. nogal dwangmatig facebookgebruikster, en heeft zij al meermaals beginnende romances, overspel en tanende romances voorspeld aan de hand van 'vind ik leuks', wisselende profielfoto's of nieuwe vriendschappen. Met haar moest dus dringend overlegd worden, want, er bewoog iets op facebook. Het begon ons namelijk op te vallen, haar zelfs meer dan mij, dat het Lekkere Stuk plots al mijn nieuwe statusupdates begon leuk te vinden. B. bracht mij hiervan tijdig op de hoogte per sms (my god, nu vindt die....uw status weeeer leuk zeg!), waarop ik opgewonden als een 14 jarige bakvis onmiddellijk ging checken en met een smile tot achter mijn oren de 'vind ik leuk' vaststelde. Verder gebeurde er echter niets. Tot ik eergisteren zelf mijn stoute schoenen aantrok en reageerde op zijn status. Wat er volgde was een gevatte en zeer grappige (inderdaad, the hof stuff is dan ook nog eens grappig, volgens mij moet hij wel een klein pietje hebben, er moet iets mis zijn, kan niet anders) conversatie óp zijn prikbord, waarbij hij zelfs nog antwoordde toen dat al lang niet meer nodig was. Plots, 10 minuten later: een privébericht, of ik geen zin had om zondag af te spreken. Wat eerst euforie was sloeg al snel om in paniek. Zondag, wat een rare dag! Helemaal niet sexy! En zo snel! Ik ben mentaal niet voorbereid! Ik heb geen kleren! Ik kon het even niet aan en na lang nadenken dacht ik, niet direct toehappen, dus ik stelde volgende zaterdag voor. Resultaat: alweeeeeeer niets. What the fuck? Nagelbijtend zat ik voor de televisie, facebook geminimaliseerd, maar telkens vanuit mijn ooghoeken loerend of er geen (1) op het schermpje verscheen. Helaas. Om mijn verdriet te vergeten postte ik dan maar iets lolligs op mijn prikbord. Vond die kerel dat toch wel weer niet leuk zeker!? Ik begrijp er in elk geval niets meer van. Vriendin B. raadde mij aan de boel even de boel te laten. Maar ik word daar gek van. Ik kom nu over als een of ander gestoord wijf dat een crush heeft op iemand die ze niet kent, maar geloof mij, ik heb nooit dergelijke dingen voor, en ik weet altijd als ik een man voor de eerste keer zie of ik daar ooit iets mee ga hebben, sex of een relatie, maakt niet uit, zelfs al zit er 2 jaar tussen de eerste ontmoeting en de latere. Ik wil die gewoon één keer zien en klikt het dan niet, dan is het maar zo. Ik vergelijk dat met als je zo een meeegaa mooi kleedje ziet hangen in een etalage en dan ga je kijken naar de prijs en het is veeeel te duur baal je even, maar als je dan toch naar binnen gaat en het past niet of ziet er lelijk uit als je het aanhebt ben je eigenlijk mega opgelucht omdat het toch eigenlijk te duur was en je dus niet iets geweldigs hebt moeten laten liggen. Dus, wat moet ik nu doen, hem in de etalage laten hangen of toch maar even passen?
