|
Soms vragen de mensen wat is je oudste herinnering. Wat weet
je nog echt van toen je een klein kind was, en dan heb ik het niet over dingen die je je "herinnert" omdat anderen erover vertellen of door die foto uit het familiealbum. Het valt me dan op dat dat bij de
meeste mensen gelukkige dingen zijn, leuke uitstapjes, spelletjes met familie
of vrienden.
Als ik over die vraag nadenk dan zie ik vooral gezichten.
Het gezicht van de juf van de tweede kleuterklas die me zei
dat als ik zo slecht die postbode kleurde, ik niet naar de volgende klas mocht.
Ik zie de tekening nog naast haar gezicht met de donkerblauwe strepen over gans
de postbode en erbuiten ipv erop. Ik vermoed dat zij wel een van de redenen was waarom ik de school nooit leuk vond en het gevoel had nooit goed genoeg te zijn op gebied van school.
Is dat de oudste herinnering, geen idee. De
eerste van de volgende dingen weet ik niet in welk van mijn eerste 6
levensjaren ze zich afspeelden.
Het gezicht van mijn vader toen hij in woede de cassette die mijn mama wou
horen uit de auto smeet. Mama en ik die in het donker moesten uitstappen om die
cassette te zoeken en maar verder naar huis moesten wandelen. Het smekende
gezicht van mijn moeder om ons toch alstublieft terug in huis te laten.
Het gezicht van mijn mama die me afschermde en al wist dat ze nadien klop ging
krijgen. Ik was namelijk na bedtijd gaan plassen en mocht van mijn vader niet meer
terug naar boven. Mijn mama zorgde met haar lichaam voor een veilige doorgang
naar de trap.
Het opgejaagde op mama haar gezicht toen ze met de auto op de oprit van de buren
kwam geschuurd en schreeuwde dat ik moest instappen. Ze had besloten weg te
gaan.
De opwinding van de kinderen die me kwamen vragen wat er juist aan de hand was
en waarom mijn vader onze inboedel brandend uit het raam had gegooid. Ik wist
van niets want was achtergelaten bij een huilende oma.
De opluchting, liefde en pure angst op mijn mama haar gezicht toen ik terug
was. Mijn vader had me midden op de dag van school gehaald en we hadden een
leuke dag. Ik kreeg een rood-witte diadeem in de C&A. Alleen was dit vlak
nadat mijn mama vertrokken was thuis en hij had niemand verwittigd. Ik was dus
na schooltijd niet gearriveerd bij het gezin waar we verbleven. Nu ik zelf mama
ben, kan ik pas goed snappen wat er op haar gezicht te lezen stond.
De tegenstrijdige gezichten van mijn moeder die riep dat ik naar de buren moest
rennen terwijl mijn vader op haar lag en zei dat ik moest blijven zitten.
Het gezicht van de rijkswachter die me later nadien vriendelijk zei dat ik wel
in het dialect mocht praten toen ik moest aangifte doen als 7-jarige tegen mijn
vader.
Het grauwe aanzicht toen ik mijn papa eindelijk nog eens zag, in het ziekenhuis
tijdens een depressie (zelfmoordpoging?) werkend aan zichzelf en zijn
woede-issues.
De lachende kinderen die me uitscholden voor freak. Ik was het veel te lange
slungelige lelijke meisje dat zelfs niet mocht meespelen op de koer.
Ik denk dat ik het hierbij ga laten. Veel meer herinneringen aan mijn tijd voor
ik tiener werd zijn er niet te vinden in mijn hoofd.
|
