Alles leek op deze morgen uit te schreeuwen: BLIJF GEWOON IN UW BED!!! Sowieso stond er geen georganiseerde wandeling op het programma en had ik met pa afgesproken om het plaatselijke Laar-wandelpad te lopen. Pa belde af want had het de dag voordien wat te laat gemaakt. Zelf had ik die avond in het dorpscafé doorgebracht, in gezelschap van achtereenvolgens een Mont des Cats (Frans trappistenbier dat bij nazicht gewoon in Chimay wordt gebrouwen, http://www.abbaye-montdescats.fr/?page_id=501), 2 St Bernardus tripels en een paar dobbele Palmkes. Dat smaakt door 's anderendaags bij het ontwaken! Met veel gekreun toch overeind gekomen, kom 'k beneden, kijk ik uit het raam... Natte sneeuw, brrrrr!!!! Maar goed, eens uit bed kruip ik er niet meer terug in, dus... wandelschoenen aan en met nog wat plaksel in d'ogen op weg!
De Laarwandeling heeft z'n start-en eindpunt eigenlijk aan het station van Ezemaal (logisch toch!) waar er een verklarende pânkarte staat met de route uitgetekend. Net als op een prille lentedag een paar jaar geleden wandel ik naar Laar en pik daar in. Via natgeregende veldwegels -vooral op de niet-geasfalteerde stukken is het zoeken naar doorwaadbare plekken- gaat het richting Helecine. Hier kruisen we voor het eerst het pad van de Kleine Gete (La Petite Gette volgens de lokalen) en van de GR128, de Vlaanderenroute, het lange-afstandspad dat van Wissant bij Calais helemaal naar Aken loopt, en waar ik binnen een paar jaar of zo graag m'n tanden in wil zetten met een paar dagtochten of meerdaagse tochten her en der. Aan de kapel van Ardevoorde rechtdoor een onverharde holle weg in, die ons uiteindelijk naar Ezemaal voert. En hier begint voor mij het mooiste stuk van dit pad. Gedurende misschien maar een kilometer kronkelt het pad mee met de loop van de Kleine Gete, een mooi stukje natuur waarvan ik durf te wedden dat veel mensen van Wing en omstreken niet weten dat het er ligt. Vanuit Ezemaal gaat het dan een stukje richting Eliksem, tot ik rechts afdraai richting Laar en het eind van de wandeling.
Het weer heeft in elk geval respect gehad voor mijn doorzettingsvermogen. Gedurende de ganse wandeling bleef het droog en scheen er zelfs een schraal winterzonnetje.
Wat te zeggen van deze wandeling... Dat het weer niet meewerkte, da's zeker. Toen we 's morgens richting Sint-Truiden reden dacht ik nog: och, een beetje gemiezer... Maar eens op stap bleek het het soort gemiezer waar een mens toch deftig nat van kan worden. En het was ook een hardnekkige regenzone, want het bleef naar beneden komen gedurende de 2 uur die we onderweg waren. Ook het parcours voldeed niet helemaal aan onze verwachtingen. Wat me aantrok in deze wandeling was het feit dat we Schulensmeer zouden aandoen. Geen naam die veel mensen iets zal zeggen, maar hier heb ik samen met pa en zijn collega, een fervent visser, mijn eerste hengeltje geworpen. Klein als ik toen was herinner ik het me vast groter dan het in werkelijkheid is, maar ik zie een watervlakte voor me die zich uitstrekt naar de horizon, omgeven door riet en hoog gras, futen die op de deining dobberen met hun kuif wapperend in de wind, en dat... op een grijze regenachtige ochtend. De sfeer van toen was dus alvast aanwezig. Maar het parcours leidde ons in eerste instantie een 4-tal keer rond de kerktoren van Herk en doorheen het Olmenhof, het park van de stad. Teveel kilometers om nog helemaal tot aan Schulensmeer te geraken, begon ik al te vrezen. En inderdaad, aan het rustpunt werd duidelijk dat een rondje langs het meer enkel weggelegd was voor wie zin had in de extra lus en dus de afstand van 20km. Wij waren al lang blij dat we ons na 12km konden drogen en opwarmen. Het enige water waar we nog naar verlangden was van het hete soort dat uit een douchekop stroomt. Dus nat... en een beetje ontgoocheld...
Voorwaarts Marsj!
