Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
16-09-2007
Strand aan de noordkant van Yssik-kul meer : Tamchy en Cholpon Ata (7-9 augustus)
Op weg van Bishkek naar Karakol waren we gestopt om wat uit te usen op het stand aan de noodkant van Yssik-kul. De eerste nacht verbleven we in Tamchy, in een homestay in een yurt, een typische Kyrgyzische nomadentent.
Onze lieve gastvrouw APA
Het publieke strand, met Sovjet-babes en binken included !!!
Voor Hendrik zijn verjaardag moest wel een spectaculaire locatie uitgekozen worden, dus geen sprake van gewoon in het stadje rond te dwalen ( er is trouwens niet veel te zien in Karakol zelf). Zoals het echte toeristen betaamd zijn we niet omhoog gestapt naar het kamp Altyn Arashan, maar zijn we er met de jeep naartoe gebracht. Die jeep bleek toch zo z`n voordelen te hebben, namelijk het gezelschap van twee Slovenen en een Australier. Eens aangekomen op onze bestemming was het plan om direct door te stappen richting pas, maar zover zijn we niet geraakt. Een oude soviethelikopter met rode ster landde op ons idyllisch plekje om wat toeristen op de pikken. Bovendien zaten we in een comfortabele berghut met veranda en schitterend zicht thee te slurpen. En de attractie van Altyn Arashan moest ook getest worden: hete bronnen. Zaaalig weken in heet water ( eerste bad sinds dat we vertrokken zijn) en af en toe verkoelende tripjes naar de rivier. Dus zijn we niet weggeraakt, maar hebben we onze tent naast de hut opgezet en hebben we s avonds genoten van het haardvuur in de hut.
Dag twee: Deze keer geraken we wel op weg, samen met Bastian en Petra, de twee Sloven, en Darren, de stoere Autralier. Het wordt een flinke tocht. 1300 Hoogtemeters stijgen door het bos en door de glooiende alpenweides met grazende paardjes en koeien. Onderweg raken we de Australier weer kwijt, omdat hij onderweg veel tekeningen wou maken van het landschap. De laatste honder meter naar de pas zijn de zwaarste: in los zand proberen we stapje per stapje om de stijle col te beklimmen. Iedere pas glijden we weer een beetje naar beneden. Om de paar meter moeten we uitpuffen, afzien! Maar eens boven valt onze mond open van verbazing, we zien het mooiste zicht tot nu toe: een prachtig bergmeer, een besneeuwde gletsjer en ontelbare sneeuwtoppen boven de 4000m. Omdat de Slovenen wat trager zijn, maken we thee op de pas, om te genieten van het uitzicht en het prachtige weer. Dan naar beneden om kamp op te zetten aan de rand van het meer. Hendrik had speciaal voor zijn verjaardag een fles vodka en wat flessen bier meegesleurd, dus mini-feestje met lekkere soep en spaghetti en de nodige moppen. De Slovenen zongen zelfs een Sloveens verjaarsdagsliedje. Daarop volgde een koude nacht, tot -10. Bibber, bibber, vooral voor onze vrienden, die geen winterslaapzak meehadden.
Dag 3. Alleen afdalen stond op het programma, maar dan wel veel en ver. De afdaling was nog mooier dan de beklimming, langs een waterval, een kloof en een prachtig klein meertje tot in de Karakolvallei. Het begin van de herfst is hier al te merken aan de explosie van kleuren. Dan volgde een lange pauze in de vallei met een pint bier en cola. Daarna moesten we enkel nog 10 km afdalen langs een goed pad... Spijtig genoeg worden die laatste kilometers een echte hel voor mij, een knoert van blein op mijn voet maakte vlot stappen onmogelijk.
Hoi, we zijn terug in karakol na drie dagen trekken in de bergen, maar deze keer was het niet aleen wandelen....
Een offroad jeep rit, een helicopterbezoek, bana (hot springs), dan wandelen, dan hendriks verjaardagsfeestje (27) met enkele Sloveense vrienden en lekker eten aan een prachtige kampeerplek aan lake ala-kol, nog wandelen en dan lekker eten in karakol. Vandaag gaan e een vallei omhoog in de bergen met een mountainbike en morgen gaan we luieren op het strand van yssik-kul. Morgen een langer verslag en fotos ...
Op zondag 3 september vertrokken we vanuit Bishkek naar de bergen. Na twee weken Uzbekistan keken we er dan ook erg naar uit. Na wat wel een Kyrgyzische trein-tram bus dag leek (we namen eerst een minibus, dan een trolleybus en dan een taxi), arriveerden we op 2170 meter aan de alplager van de ALA ARCHA canyon. Hier vind je naast een klein hotelletje, ook wat baden, een paar cafeetjes en een verdwaalde yurt.
Via een mooi pad liepen we aan tot aan de Ratsek hut op 3300 meter. Dit pad liep langs een mooie vallei vol met coniferen (ala-archa = conifeer) tot voorbij een waterval.
Ondertussen was het wel wat beginnen te regenen maar dat deerde ons niet omdat we eindelijk weer zuivere berglucht konden inademen en de regen was wel een frisse verkoeling na twee bloedhete weken Uzbekistan. Na 4 uur wandelen waarbij het laatste stuk de morene van de Ak-SAI gletsjer wer beklommen, arriveerden we rond 15.00 bij de Ratsek hut. Nou ja, een hut kan je het bijna niet meer noemen, het leek eerder op een krotwoning. Binnenin was het echt een grote rommel, al was het mogelijk om aan een tafeltje je eten klaar te maken en op het bovenste verdiep vond je nog wen een slaaplager. Het is echt jammer om te zien hoe deze voormalige Sovjet hut nu verkommert, zeker als je weet hoe mooi het gebied wel is om te klimmen.
Buiten de hut waren overal muurtjes van rotsblokken gemaakt om te bivakkeren en waren daar zelfs daken opgelegd die hemnaakt wereden van ijzeren golfplaten van het dak van de Ratsek hut
We besloten toch maar ons tentje op te zetten en te koken onder zo een bivakshelter. Helaas was het zicht beperkt tot enkele rotswanden en de AK-SAI gletsjer omdat de hoge toppen in de wolken hingen. Maar zelfs dit beperkte zicht deed ons al watertanden... Na de nodige potten Chai (thee) en nog eens een lekkere gevriedroogde maaltijd, kropen we vroeg in onze slaapzak... Zzzzzz
De volgende morgen werden we wakker maar toen we uit de tent keken, zagen we dat de wolken nog steeds erg laag hingen. We hadden de dag tevoren al besloten dat we Pik Uchitel pas de dag nadien zouden beklimmen en dus besloten we om naar een iets hoger gelegen noodhut te gaan die vlak naast de gletsjer lag. Na een klein ontbijt met zakjes havermout die we van wat Engelse Spanjaarden hadden gekregen in Bishkek, vertrokken we omstreeks 10 uur naar de gletsjer. Na een kleine twee uur omhoog te wandelen langs een rotsig pad over de morene, langs huizenhoge crevassen en seracs, bereikten we het platte deel van de aper gletsjer. Omdat de gletsjer niet bedekt was met sneuuw en we dus de spleten goed konden zien, besloten we om de zo gewoon de gletsjer op te wandelen om zo naar de voet van de grote wanden te lopen. Het zicht vanop de gletsjer was fenomenaal, ook al hingen sommige toppen nog in de wolken: De firnwanden van pik Korona en Korea, de rotswanden van Pik Box en Baichiki, verschillende granieten rotstorens en de prachtige sneeuwhellingen van Pik Korona waren omhuld in een sluier van wolken.
Na de gletsjerwandeling klom ik (Hendrik) nog veen omhoog tot op een col, vanwaar ik de toppen rondom de Uchitel gletsjer kon zien, in de vallei ernaast. Onder een licht zonnetje keerden we nadien terug naar de Ratsek hut om daar wat thee te drinken. Omstreeks 17.00 klaarde het eindelijk op en konden we de meeste toppen nu eindelijk goed zien vanop een rotswandje net boven de hut. Hier genoten we nog van de laatste zonnestralen alvorens te koken en te eten.
Net voor het eten zagen we nog een tiental steenbokken passeren en ik slaagde erin om zeer dichtbij te komen om enkele mooie foto's van deze gracieuze dieren te trekken.
Na een klein kampvuur en nog wat lekkere chai, kropen we weer de tent in want de dag nadien zouden we vroeg opstaan om Pik Uchitel te beklimmen (4540 m)
5.00, de wekker gaat af en ik kruip als eerste uit de tent. Open hemel met duizenden sterren en de sneeuwtoppen in de verte die verlicht worden door de felle halve maan. Oef, we hebben goed weer, onze beklimming kan doorgaan ....Na enkele mooie foto's te nemen, maken we onze rugzak klaar en vertrekken we omstreeks 5.30 richting Pik Uchitel.
De eerste 350 meter gaan langs een goed pad omhoog en na 1.5 uur meter stoppen we een eerste keer om wat te drinken en te eten. Ondertussen schijnen de eerste zonnestralen op de hoge toppen wat een ongelooflijk mooi zicht geeft.
Het tweede stuk van de klim voert over rotsblokken en gruis waarbij bepaalde stukken uit een stuk pad bestaan en andere stukken gewoon over de boulders kruipen is. Er staan echter regelmatig steinmannen dus de weg vinden is niet zo moeilijk. Na 800 meter klimmen, moeten we langs een stuk rots klimmen om dan uiteindelijk via een ander stuk boulders en gruis op de graat te komen die naar de top van Uchitel leidt. De graat bestaat deels uit rots en deels uit sneeuw en na een laatste 150 meter klimmen (1200m in totaal, 5 u) bereiken we de top van Pik Uchitel.
Julie-Anna staat op haar eerste 4000 m berg !!! Het zicht is overweldigend en vanaf deze top zien we zelfs bishkek liggen, een 40tal km verderop in de laagvlakte. Bovendien zijn we helemaal alleen, waar in Europa kan je een berg van 4500 m, niveau PD beklimmen zonder omringd te zijn door tientallen andere klimmers? Geweldig!!!
Na een klein half uurtje besluiten we af te dalen en na 2.5 uur afdalen bereiklen we opnieuw de ratsek hut waar we opnieuw genieten van een kopje chai en even uitrusten in de tent. Een uurtje later begint het opnieuw te regenen. we hebben dus echt wel geluk gehad met het weer. Na een toffe babbel met wat Engelse klimmers en een paar Russen, maken we ons eten klaar en kruipen we in de tent. We dalen immers pas morgen af want anders zouden we misschien geen taxi meer hebben naar Bishkek...
Om 2.00 's nachts word ik wakker en merk dat de tent donkerder is dan normaal, ik kolop op het tentzeil.... sneeuw.... wel 5 cm dik. We kijken naar buiten maar meer dan 5 meter ver kunnen we niet zien, en we zien enkel dikke sneeuwvlokken neerdalen. Gedurende de hele nacht blijft het sneeuwen en wanneer we 's morgens uit de tent kruipen, is het hele landschap in het wit omgetoverd, op de tent ligt een dik pak sneeuw en het is ijskoud!!
Dan maar die handschoenen en donsjas direct aan, Julie-Anna doet mijn dikke sokken aan (want ze was handschoenen vergeten in bishkek) We nemen enkele foto's, breken de tent af en besluiten dan toch maar af te dalen langs het steile pad dat vol met sneeuw ligt.
Na een uurtje afdalen ligt er geen sneeuw meer en onder een mooi ochtendzonnetje bereiken we opnieuw de alplager onderaan de ala archa canyon. Via taxi komen we terug aan in het hete Bishkek. Ongelooflijk maar waar, twee uur voordien zaten we in een dosnjas en met handschoenen te bibberen, nu zweten we ons kapot in T-shirt....
Ik denk niet dat er nog ergens in de wereld zo een mooi klimgebied vlakbij de hoofdstad ligt. Ala-Archa is echt te vergelijken met Chamonix, je vindt er prachtige rotsgraten, sneeuwgraten, ijswanden van 1000 meter, goulottes, rotstorens en zo veel meer. Daarnaast heb je ook gemakkelijke beklimmingen zoals Pik Uchitel, Pik Box en andere. De hoogste berg is 4880 meter. Bovendien zijn er amper andere klimmers te zien, toch wel anders dan in de Alpen Hier ga ik zeker terugkomen met al mijn klimgerief ...
Terug in Bishkek na een prachtige driedaagse in ALA-ARCHA
Hoi,
Net terug van een prachtige trip in de bergen boven Bishkek: Wat een waanzinnige bergen en wanden, met de mooiste ice gullies, firnwanden, rotstorens en vergezichten, die echt wel kunnen tippen aan Chamonix of de Ecrins. Jammer dat we niet meer klimmateriaal bijhadden maar we hebben toch een mooie gletsjerwandeling kunnen maken op de Ak-Sai gletsjer (3700 m) en Pik Uchitel (4540 m) beklommen. Morgen komen een verslagje en foto's online...
Op 31 augustus zijn we van Osh naar Bishkek gereden met een leuk gezelschap: De chauffeur, wij twee, een oude man en een mama met twee kindjes: Resultaat: Met drie volwassenen en twee kinderen op de achterbank.
Het zoontje van de chauffeur wil mee met papa...
Onderweg...
Plaatselijke versie van een road-restaurant voor een bord lagman Ali, zot van melkproducten Julie-Anna met het olijke trio
de Naryn rivier
31 augustus = " Independance day" dus dat betekent Kyrgyz polo, wat eigenlijk inhoudt dat geen bal wordt gebruikt maar een geit zonder kop.
Plaatselijke Babushka nomade die Kymis verkocht, gefermenteerde paardemelk
Het wagenpark in Centraal-Azie is ook een verhaal waard. Zo kent elk land wel zijn typische automerken. Uiteraard zie je overal nog Lada's, zowel gewone auto's Niva (4WD). De meeste komen echter voor in Uzbekistan (grote steden) en in Tajikistan. Meestal rijden ze op gas en is er dus een gastank ingebouwd waardoor je op een rijdende bom zit. Hoewel ze vooral in de steden gebruikt worden, hebben we ze ook ongelooflijk slechte wegen zien berijden in Tajikistan, daar waar eigenlijk een jeep bijna noodzakelijk is. Maar de LADA overleeft alles, zelfs het uiteenvallen van de Sovjet-unie In uzbekistan wordt het wagenpark verder aangevuld met Daewoo auto's, een Koreaans merk. Daewoo lijkt wel het alleenrecht te hebben op autoverkoop in Uzbekistan want veel andere merken zie je niet. Er is zelfs recent een volledig nieuwe Daewoo fabriek gebouwd in de Fergana vallei. Daewoo levert ondermeer minibusjes, de zogenaamde Damas marschrutka's, die meestal gebruikt worden als transport in de steden. Ze hebben een nummer en rijden langs vaste circuits en je moet ze gewoon doen stoppen. Een rit kost 300 uzbek som wat overeenkomt met 0.18 euro. Deze busjes domineerden echt het straatbeeld in Samarkand, Khiva en Urgench. In Tashkent zag je ze al veel minder. Zo een Damas wil ik wel niet zien crashen want volgens mij schiet er dan niet veel over van dat busje. Ze zijn immers zo small en klein dat ze echt gemaakt lijken te zijn voor Koreanen en andere kleine mensjes... Probeer maar eens met een grote rugzak daar in te geraken, een schoenlepel zou handig zijn. Toch lukte het ons steeds om er in te geraken Daarnaast heb je de kleine Tico en Matiz, ongeveer zo groot als een Ford Fiesta en die worden gebruikt door de gewone taxichauffeurs. De grotere Nexia's worden gebruikt als shared taxi tussen de verschillende steden, dus over langere afstanden. Die Nexia's zijn ook de auto's die door de gewone Uzbeks worden aangekocht , tenminste als hun oude Lada eindelijk de geest heeft gegeven. Zoals gezegd kan je best een shared taxi (Nexia) nemen om tussen de grote steden vervoerd te worden. Je kan echter ook minibussen nemen zoals VW transporters of Ford Transits, maar dan wel diegene die zijn afgedankt door Europeanen. Het "sardiene-gevoel" is nooit ver weg in deze busjes want het is niet zelden dat dat je met 20 man in zo een busje zit. De trein is misschien wel het beste vervoersmiddel voor heel lange afstanden.
In tajikistan zie je dan weer een ander wagenpark: De Lada vind je uiteraard overal, zelfs in de bergen... Maar daarnaast zie je vooral veel oude Sovjet jeeps en Toyoto Landcruisers omdat de wegen er zo slecht zijn: Over 150 km kan je makkelijk 6-8 uur doen. Die jeeps worden zo lang mogelijk operationeel gehouden al kan dat betekenen dat je om de 15 minuten moet stoppen om koelwater bij te vullen of dat je lichten of wijzers niet meer werken.... Donkere mercedessen zie je ook wel rijden tussen Penjikent en Dushanbe, waarschijnlijk met louche "bizznezmen" erin
In kyrgyzstan is het wagenpark weer totaal anders: Bijna geen lada's, wel wat Daewoo's (vooral dan de kleine Tico en Matiz die worden gebruikt door de stads taxichauffeurs). Maar het straatbeeld wordt echt gedomineerd door Duitse merken: VW Golf, mercedes, enkele BMW's maar vooral Audi's: De Audi 100 lijkt hier echt wel de wagen van de 21ste eeuw want iedereen rijdt er mee rond. Ze worden als afgedankte modellen ingevoerd vanuit Duitsland, Oostenrijk of Litouwen, zo was onze shared taxi van Osh naar Bishkek een Oostenrijks model. Die Audi 100 is bijna de enige wagen die gebruikt wordt als shared taxi tussen de grote steden.
Goederen worden vervoerd tussen de steden in de onverwoestbare russische KAMAS trucks die over heel Centraal-Azie rijden en nog wat oudere meer vervallen Sovjet camions die uiteen lijken te rammelen. In de stad worden de meest vreemde voertuigen gebruikt En daarnaast wordt natuurlijk ook de ezel gebruikt, vooral dan in Tajikistan of in rurale gebieden. In kyrgzstan zien we dan weer veel meer paarden.
We zijn net gearriveerd in Osh, de tweede grootste stad van Kyrgyzstan na een taxirit van 5 uur vanuit Tashkent met enkele toffe Uzbeks. De grensovergang verliep weer heel vlot en de mensen zijn hier ook vriendelijk en iets minder agressief dan in uzbekistan. Morgen reize we meteen door naar Bishkek, de hoofdstad om dan twee dagen later opnieuw de bergen in te trekken. Daar verlangen we wel allebei naar.
We reizen half de wereld rond en wat doen we? Geen musea, monumenten of cultureel verantwoorde activiteiten, maar we gaan naar het plaatselijke pretpark. Ach, we hadden het verdiend na al die administratie. Dus op naar Tashkentland, een pretpark made in ??? (ik wil het liever niet weten). Een klein overzicht van de weinige attracties, die overigens maar om de twintig minuten werken, of wanneer de bediende er zin in heeft.
Boottocht door Afrika: Een rustig boottochtje als opwarmer en om de boel te testen. Als de boot zou zinken, weten we dat het geen goed idee is om de rollercoaster te gebruiken. Het was heel mooi en rustig, in de schaduw, met hier en daar een nijlpaard of wat gebrul van een leeuw en wat wilde negers. Alleen het beeld van Afrika is net zoals het onze 50 jaar geleden van de Congo. Ze worden afgebeeld als wilde negers die westerlingen in een ketel gaarkoken en opeten. Niet zo politiek correct, me dunkt.
House of Horrors: Haha, de attractie die bedoeld is om me hartklopping de bezorgen, doet niets anders dan op de lachspieren te werken. Het is gewoon een rustig ritje door het donker, met hier en daar wat spinnen, vampieren en ander addergebroed. Een belgische kleuter zou zelfs in zn broek doen van het lachen!
Soort van Piratenboot: Een gevaarte dat eerst als een piratenboot heen en weer zwiert en dan veel verder gaat dan dat... Dan draai je meermaals rond in de twee richtingen, en af en toe stopt het geval net als je ondersteboven hangt. Volgens mij een kruising van de Enterprise en de Piratenboot in Walibi. Ik ben al in veel soortgelijke dingen geweest, maar deze heeft me toch de meeste rillingen ooit bezorgd. Of vertrouwde ik de Uzbeekse makelij niet? (Hendrik paste wijselijk voor deze attractie)
Auquapark; De plaatselijke Auqualibi! Heerlijk verfrissend, met een paar tamme glijbanen en twee kamikazeglijbanen, die nagenoeg vertikaal naar beneden gaan. Je hart bonkt in je keel als je daar boven staat en jezelf vertikaal naar beneden moet laten glijden. Adrenaline gegarandeerd, pure fun! Het zou waarschijnlijk niet toegelaten zijn hier.
Ken je die cartoon van Asterix en Obelix waar ze de werken van Hercules moeten uitvoeren? Een van hun opdrachten is een fomulier voorzien van de juiste stempel. Maar daarvoor worden ze van links naar rechts gestuurd zonder resultaat. Niemand weet van iets en niemand helpt hen. ze worden er stapelgek van. Zo voelen wij ons nu...
De benodigdheden? een russisch visum, vliegtuigtickets ophalen, een reisbureau vinden en vliegtuigtickets reserveren. Wat hebben we hiervan bereikt na twee dagen rondcrossen? Niets! Nada! Noppes! ( dit is de uitlaatklep voor mijn frustratie). Van de vier vermeldde reisbureaus in de Lonely Planet zijn er drie verdwenen, een verhuisd en een voor verwende, rijke toeristen op een all-in tour. Tel daarbij dan nog eens het feit dat adressen hier heel moeilijk te vinden zijn, het nummer van het gebouw is nergens te bespeuren en vertoont geen logica. Voor de gereserveerde vliegtuigtickets zijn we op het vermeldde adres (een uur zoekwerk om het uberhaupt te vinden) gaan kijken, maar de grootmoeder die het appartement bewoonde dacht dat wij brutale overvallers waren, in plaats van hopeloze toeristen. En het telefoonnummer bestaat niet. Dan maar naar een boekingkantoor. Sorry meneer, er is een perfecte vlucht voor jullie, maar ik kan die niet boeken, dat kan alleen online. Maar meeste van die maatschappijen spelen eerst wat met je voeten, om dan de communicatie helemaal stop te zetten.... Voor het russisch visum vonden we wel een behulpzame ziel. Hij kon op twee dagen tijd ons van een visum voorzien zonder dat we een poot moesten uitsteken. Dat is dan 120 USD per persoon, zonder de kosten van het visum zelf natuurlijk. Dat hebben we geweigerd, dus nu gaan we het in Bishkek zelf proberen, gewapend met een russisch woordenboek en een stapel documenten.
Maar Tashkent is niet al kommer en kwel. De metro functioneert perfect en is de perfecte plaats om te ontsnappen aan de verzengende hitte. Bovendien hebben ze hier een echte supermarkt met vaste prijzen. Hemels. Ook al koop ik gewoon een fles water, het voelt goed om in daar rond te lopen. Alles is zo makkelijk daar. In tegensteling tot de bazaar. Als je op de bazaar iets probeert te kopen, krijg je prijzen die wild varieren en meestal geweldig hoog zijn. Ze denken dat alle toeristen bulken van het geld en bovendien oerstom zijn. Ik moest vandaag bijna een biljet uit de handen van de verkoper trekken, omdat hij niet genoeg wisselgeld gaf.
... op sommige plaatsen mensen trouwen met autos volgebouwd met spoilers en boxen... ... taxichauffeurs er duchtig op los liegen: No marschrutka here sir....., 5 dollars vragen om ons om de hoek te brengen, ... ... ik bij impaled werd in een maschrutka ... een Japanse backpacker die we ontmoet hadden Blankenberge van kop tot teen kent maar geen andere Belgische stad .... Japanners moeten mediteren op high school voor de baseball match?
Terug in de grootstad ....... maar waar is iedereen?
Hendrik in vorige post: We nemen de trein van Khiva naar Tashkent (ongeveer 1000km) omdat we geen zin hebben om als sardienen in een blik in de auto naar Tashkent te zitten.
Dat draaide even anders uit, we zaten in derde klasse, met acht per coupe, zonder airconditioning.... Het zag er niet rooskleurig uit voor een 18u durende rit. Niet eens iedereen had een slaapplaats en moest dan maar de gans de nacht rechtzitten. En het was minstens veertig graden in de trein, het zweet droop van mijn gezicht. Gekukkig deelden we de coupe met een vriendelijke Uzbeekse familie, ze gaven ons 1 slaapbankje en Hendrik kon op het bagegerek een tweede plaats installeren, zo hebben we nu toch wat kunnen slapen. De Babushka bleek wel een boontje voor Hendrik te hebben, want ze kon niet van hem afblijven. Voor ieder klein vraagje, en ieder snoepje dat ze bovenhaalde kreeg Hendrik enkele liefdevolle klappen op zijn bil.
Maar reizen in derde klas valt best mee, des te meer als je met kinderen kan omgaan. Om zeven uur s morgens verzamelde minstens zeven kindjes zich rond hendrik om spelletjes te spelen en op de foto te staan. Zo scoorden we hoog op de poulariteitsmeter van de ouders, ze waren het allemaal eens dat belgen toffe mensen zijn! Thumbs up for Belgium
Nu zijn we in Tashkent, de grootste stad van centraal azie, maar zo veel mensen zijn hier niet te zien. Wel gespot: twee japanse meisjes die we al kennen van Samarkand. Maar we laten het niet aan ons hart komen, daar in ons luxehotelletje.
Meer nieuws over Samarkand en omgeving volgt later
We zitten momenteel in Khiva. Op 21 augustus zijn we met de trein vertrokken van Samarkand naar Bukhara. Echt een aanrader die trein: Slechts 7 dollar per persoon, de rit duurtr drie uur en onderweg krijg je thee, warm eten en koekjes. Heel wat beter dan een shared taxi of een bloedhete bus. In Bukhara aangekomen, bleek dat er heel wat buitenlanders die ook in onze guesthouse in Samarkand zaten, de trein hadden genomen. Uiteindelijk zijn we dan samen met Nigel, een engelsman, Maria, een francaise en drie Japanners naar een homestay getrokken bij een enorm vriendelijke familie. Wij hebben daar buiten op het binneplein onze slaapzak uitgerold en dat was lekker koel. Bukhara zelf is best wel mooi, met niet alleen mooie monumenten maar ook leuke parken (russian made natuurlijk) en vijvertjes. De mooiste momenten om de oude stad te bezoeken zijn tussen 06.00 en 08.00 's morgens (hele centrum is dan verlaten, Hendrik vond het zalig) en na 18.00 's avonds omdat het dan veel koeler is en het zonlicht ook minder fel en dus beter om foto's te nemen. De familie waar we verbleven verwende ons echt met veel Chai (thee) en meloen en ook lekker en superveel eten (ondermeer gevulde pepers). 's Morgens hadden we zelfs eieren, bacon en patat (BTW, vanmorgen in Khiva hadden we zelfs frieten met zwanworsten als ontbijt ). En dat voor 7 dollar per persoon. In de namiddag ben ik (Hendrik) zelfs gaan voetballen met hun zoontje Shurobek en hebben we de buurjongens verslaan met 4-3 !! Blij dat hij was. De douche was wat minder en bestond uit een emmer met warm water en een klein pannetje om water uit te scheppen en over ons te gieten maar dat was meer dan voldoende.
Op een avond en een dag heb je alles wel bekeken in Bukhara en dus besloten we om met ons bont internationaal gezelschap op 23 augustus een busje te nemen naar Khiva, door de bloedhete Kyzyl-Kum woestijn (600 km). Na de nodige onderhandelingen met de chauffeur en het wegsteken van 13 personen in een oud aftands Ford Transit busje, konden we vertrekken voor een 8 uur durende reis met slechts een stop halverwege de woestijn. We waren dan ook blij toen we aankwamen in Khiva en onze intrek konden nemen in Guesthouse Lali. Het was toch wel plezant in het busje samen met ons internationaal gezelschap en we hebben de laatste dagen dan ook al enorm veel afgelachen.... dat maakt de reis enzo toch iets aangenamer...
Gisteren hebben we dan de oude stad van Khiva verkend in het mooie avondrood van zonsondergang en vanmorgen zijn we al een treinticket gaan kopen in Urgench, een echte Sovjet stad, om morgennamiddag naar Tashkent te gaan, de hoofdstad van Uzbekistan. We nemen echter de nachttrein (7.5 dollar, 1200 km) door de woestijn en geen bus of taxi want we hebben geen zin om opnieuw als Sardienen geplet in een hete bus te zitten gedurende 18 u. BTW, vanmorgen zijn we van Urgench (treinstation) naar Khiva gereden in een klein VW Transporter busje met 19 mensen ....
Nu gaan we dus seffens (tenminste na onze siesta en als de zon lager staat) Khiva verder verkennen, een plaats waar veel slaven werden verhandeld door de verschillende Khans, Emirs en waar ook vreselijk werd gefolterd zoals: Ogen uitsteken, mensen van minarets (= toren) naar beneden gooien en het ergste: "impalement" wat inhoudt dat het slachtoffer op een zeer scherpe houten paal wordt gezet met de piek daar waar het daglicht nog niet veel heeft geschijnd. Hij zakt dan onder zijn eigen gewicht langzaam naar beneden en wordt zo doorspietst. Meestal nam het twee dagen in beslag voor hij dood was. Gelukkigis de Uzbekse politie veel vriendelijker heden ten dage...
Ons volgend berichtje krijg je van Julie-Anna wanneer we in Tashkent zijn aangekomen.
...dat Hendrik een onweerstaanbare aantrekkingskracht voelt naar de open rioleringen van Samarkand? (althans zijn rechterbeen, een ezel stoot zich geen .....)? ... dat we zijn meegereden in een johnny taxi in fluogroene kleuren met een arend op waarbij de cchauffeur ( een echte johnny) harde R&B en hiphop draaide ... mensen in uzbekistan die trouwen allemaal aan hetzelfde standbeeld komen om dezelfde foto te nemen, zeker een 30tal per dag... ... Ik net men derde aanval van diarree heb gehad en dus ga moeten afsluiten hier...
Hieronder wat foto's van de tajikse mensen en ook wat sfeerbeelden van onze avonden. Dits is dus tijdesn ons verblijf in de Fann mountains in Tajikistan, voor Samarkand
Vele medressah's, moskeen en mausoleums, minarets en azuurblauwe koepels maa ook een mooie stad met veel groen en grappige zichten.En ook spannende dingen: Zo probeerde ik gisteren omhoog te gaan op de minaret toren van het registan, wat normaal niet kan. Als je de plaatselijke politiewacht echter smeergeld aanbiedt, 4 dollar, lukt het wel. Ik wilde dat wel eens proberen. Dus ik vraag aan plaatselijke politieman en hij zegt oke maar niet uit minaret hangen zodat mijn baas het niet ziet. Vervolgens nam hij mij mee naar een donkere gang waar hij een zware gietijzeren poort opendoet met groot hangslot. Hij neemt me mee halverwege de medressah en wijst dan naar een klein trapjedat ik omhoog moet gaan om in de minaret toren te komen. Ik omhoog (alleen) en neem de nodige foto's. Wanneer ik echter terug beneden kom, is de agent verdwenen,... Hij zal al beneden wachten denk ik, en ik daal verder af tot aan de ijzeren poort waar ik merk dat die terug op slot is! Ik zit dus gevangen in het registan, mijn hart sloeg wel wat sneller... Ik dacht dat ik nu heel veel geld geld zou moeten betalen om eruit te geraken maar een lieve uzbekse jongen hoorde me en ging gewoon de sleutel bij de politieagent halen. Toch weer vrij dus en nog effe een snelle knipoog naar de agent o; hem te bedanken..... Hieronder wat foto,s van het registan, de shah i zinda vol met mausoleums em graven en de bibi khan moskee Verder ook wat lokale marktjes en de nodige standbeelden enzovoort
