Mijn droom is uitgekomen! Gisteren werd ik Belgisch kampioene MTB XC in Halle.
Bij de start was ik wat nerveus. Ik wist dat dit de kans van mijn leven was om de driekleur te veroveren, maar daarvoor mocht er niets fout lopen. En bij het zien van mijn concurrentes werd het er niet beter op
Om 12 u klonk eindelijk het verlossende startschot en konden we er aan beginnen. Githa Michiels nam de 13-koppige groep op sleeptouw en legde er al direct danig de pees op. Ik bleef mooi in het wiel zitten en toen ik even achterom keek, zag ik al dat we een kloofje hadden.
Net voor we het bos indraaiden nam ik de koppositie in. Op de weg kwam Githa nog even over en dat vond ik prima. Ze gaf er nogmaals een lap op en het tempo ging weer de hoogte in, maar voor we opnieuw het bos indoken zat ik alweer op kop. En dit keer voor goed!
Toen ik even achter me keek, bleek het niet langer Githa Michiels te zijn die 2de reed, maar Petra Mermans. Ze bleek even korter te komen, maar de loopstroken waren in mijn voordeel en daar kon ik steeds wat meer afstand nemen.
De laatste rond was fantastisch. De kloof was groot genoeg om al een klein beetje gas terug te nemen en al te genieten van deze prachtige zege. Uiteindelijk won ik met 30 seconden voorsprong op Petra Mermans, Githa Michiels werd even later derde.
Dit is het ideale moment om een aantal mensen die voor mij héél belangrijk zijn even te bedanken! In de eerste plaats mijn stiefvader Gino. Mijn steun en toeverlaat. Degene die naast chauffeur en masseur ook nog zorgt dat mijn fiets altijd prima in orde is! Mijn moeder die zorgt voor gezonde voeding en voor propere koerskledij! Mijn trainer Eric Van Lancker die me ondertussen al heel goed kent en me met aangepaste trainingsschemas en goede raad tot deze prestatie gebracht heeft. Dennis Laurez en Mathieu Vanderniepen, mijn trouwe mannen in de materiaalposten. Dan zijn er ook nog mijn sportarts Dr Piet Danneels, de chiropractor Stefaan Meersseman en de kinesist Frans Vandeghinste die uiteraard ook heel belangrijk zijn om op en top van mijn mogelijkheden gebruik te kunnen maken. En ook Franky Vanhaesebroucke mag even in de kijker geplaatst worden. Bij hem kan ik altijd terecht als ik brokken heb gemaakt aan de fiets. s Avonds laat of op zondag, als ik hem bel dan zorgt hij dat ik nieuwe onderdelen heb. Voor een renner is dat echt een geruststelling. Stel je maar eens voor dat je zaterdagavond nog valt met je fiets en je shifter het niet meer doet ! Dan is franky daar!
De ontlading was groot!
Prachtig Podium - Petra Mermans, Joyce Vanderbeken, Githa Michiels
Gisteren ben ik de BK-omloop gaan verkennen en wat ik zag kon me zeker bekoren. De voorbije jaren kwam ik telkens ietwat ontgoocheld van Malmedy terug omdat het opnieuw niets voor mij zou zijn, maar dit keer maak ook ik een kans!
Al wekenlang wordt gezegd dat het een cyclocross omloop zou worden en dat hebben ook de organisatoren ter ore gekregen. Daarom hebben zij beslist om er enkele "rock-gardens" in te steken. 4 maal komen we een immense massa grote stenen tegen waarover wij ons een weg dienen te banen. Hierbij wordt het risico op lek rijden of wielbreuk een pak groter en de winnaar zou wel eens niet de sterkste kunnen zijn, maar wel degene die geen pech kent!
Ik ben in elk geval tevreden met het bochtige parkoer waarbij we telkens kleine klimmetjes hebben en makkelijke afdalingen. Zelfs de steenstroken vind ik wel iets hebben. Het is telkens een uitdaging om er heelhuids doorheen te komen en dat vind ik best wel leuk. Maar ik hoor veel stemmen opgaan om die rotspartijen te laten verdwijnen...
In elk geval, met of zonder rotsstroken, ik ben er klaar voor en niets of niemand zal me nu nog uit mijn lood kunnen slaan!
De tweede plaats in Geraardsbergen was genoeg om ook het eindklassement van de Belgacom MTB Grand Prix te winnen. Ik stond voor de wedstrijd al behoorlijk aan de leiding, maar dit keer telden de punten voor 150% mee. Het kon dus nog alle kanten op en ik moest in elk geval de finish halen...
Als je Geraardsbergen hoort, dan denk je aan de muur. De muur die al zo vaak beslissend was in de Ronde van Vlaanderen en die voor mij vandaag de wedstrijd ook in een beslissende plooi liet vallen.
Van in de start voelde ik me goed en kon ik me niet houden om reeds op de muur vol door te gaan. Met succes bleek later want de groep was al behoorlijk uitgedund. Half weg die eerste ronde kon ik een klein kloofje slaan en enkel Anne Terpstra kon dit nog terug dichten. Met zn tweeën kwamen we een eerste keer over de finishlijn door.
200 meter ver in de tweede ronde heb ik enorm veel geluk gehad toen ik op een schansje te snel reed en net niet over mijn hoofd sloeg. Ik ben blijkbaar op mijn voorwiel die schans afgereden en kon nog net mijn gewicht naar achter brengen om niet over kop te slaan, daarbij ben ik rakelings langs de stoeprand gereden en heb ik met mijn linkervoet mezelf nog kunnen rechthouden. Eenmaal terug met beide voeten in de pedalen kon ik er terug aan beginnen. Whow!, zei ik en ook Anne vond dat ik geluk had.
Tien meter verder knalde ik alweer van Anne weg en reed zo 3 ronden lang alleen aan de leiding. Anne was wat terug gevallen, maar Monique Zeldenrust bleef op zon 13 tot 16 seconden hangen. Bergop kon ik wat tijd nemen, maar in de afdalingen verloor ik wat. Vooral de jump van een muurtje van een halve meter hoog vond ik maar niets. Ik blijf liever met mijn beide wielen op de grond en na mijn hachelijke avontuur in de tweede ronde hoefde dat spektakel voor mij niet meer. Daar moest ik telkens een handvol seconden prijs geven, maar liever dat dan
Op het einde van de 4de ronde kwam Monique Zeldenrust aansluiten en wist ik dat ik dat er me nog een zware laatste ronde te wachten stond. Ik heb nog alles gegeven wat ik had, maar de muur was mijn breekpunt. Monique reed van me weg en ik had geen weerwoord meer. Het was op.
Aangezien ik veilig op de tweede plaats reed kon ik zonder risicos de laatste ronde volmaken.
Deze avond kreeg ik van ploegsponsor Thomas Nichelson een wegfiets om te testen. Het feit dat hij aan mij denkt om dat te doen vind ik echt fijn! Ik wil Thomas dan ook alvast héél erg bedanken voor het vertrouwen dat hij in me heeft!
Een koers voor eigen volk brengt altijd extra stress mee. Je wilt je die dag uiteraard van je beste kant laten zien. Mijn vrienden en supporters waren talrijk aanwezig en ik vertelde hen dat ik met mijn reservebenen van start zou gaan. Ik had namelijk al de zware mtb-race van Sankt-Vith in de benen.
Er diende 83 km afgelegd te worden; 23 ronden van 3,6km en er waren 52 dames aan de start.
Om 15u werd de wedstrijd op gang gefloten en zette de ganse meute zich in beweging. De eerste ronde werd er al direct goed doorgereden, maar ik voelde me prima! Alleen vond ik dat mijn schakelsysteem plots nogal stroef ging. Tijd om me daar zorgen over te maken had ik echter niet.
In de 2de ronde kon ik plots niet meer schakelen. Hoe hard ik ook op het knopje drukte, het gaf geen klik meer. Daar zit je dan in een koers waarvan amper 2 rondjes verreden zijn, met al bij al goede benen EN voor eigen volk! Ik was in eerste instantie dan ook ontgoocheld en kwaad en werkte mijn frustratie uit door op mijn stuur te kloppen. Maar ondanks alle pech bleef ik op de grote plaat wel knap in het peloton hangen, terwijl er al een groot aantal de rol hadden moeten lossen. Uiteindelijk vond ik in dit mankement een extra uitdaging om er nog zon 75 km mee door te gaan. Het werd een ware krachttraining om mijn 52-12.
Ik zag de mensen naar me kijken wanneer ik met dat enorme verzet de kasseitjes aan de kerk opreed. Ook een aantal van de collega-rensters kwam me zeggen dat ik beter een tandje kleiner zou rijden. Het feit dat ik ze nog mijn probleem kon uitleggen betekende dat ik nog voldoende adem over had. Ik voelde me goed!
In de voorlaatste ronde kwam één van de rensters me zeggen dat ze veel bewondering voor me had. Dat ik een sterk karakter moest hebben om er nog steeds bij te zijn. Deze complimenten deden me enorm deugd en gaven me nog een laatste boost om nog een mooie plaats uit de brand te slepen. Op het einde van de laatste ronde reed ik weg uit het peloton. Een flitsende demarrage kon je het door het grote verzet niet noemen, maar er werd toch niet op mijn uithaal gereageerd. Het zal dus ook niet zo traag geweest zijn. Ik werd nog knap 12de! Jammer dat er al zon grote groep weg was
Sankt-Vith stond eigenlijk niet op het programma. Maar aangezien ik nog in aanmerking kom om het eindklassement van de Belgacom MTB grand prix te winnen besloot ik toch van start te gaan. Vorig jaar werd ik er nog knap 3de, dus stond ik zeker met enige ambitie aan de start!
De start verliep voor mij prima. Ik kon als eerste het bochtje nemen waar in de vorige categorieën toch al een aantal valpartijen waren en liet dan even de koppositie aan Githa Michiels. Net voor we opnieuw wat bochtjes, klimmetjes en afdalingen hadden nam ik de eerste plaats weer in. Al snel kwamen we in het smallere technische gedeelte over boomwortels. Voor mij, zonder verende voorvork, toch wel een uitdaging, maar het verliep goed. Ik kon alleen mijn eigen tempo niet rijden, doordat ik bij de laatste masters 2 kwam aansluiten en er geen plaats was om deze voorbij te gaan. Eenmaal deze passage achter de rug kwam een steile klim en kon ik echt mijn duivels ontbinden. Ik had dan ook een klein kloofje kunnen slaan, maar op het einde van de eerste ronde werd dit teniet gedaan. Ik denk dat we nog met een zevental rensters samen waren en zo de tweede ronde begonnen. Dit keer slaagde ik er niet in om terug de koppositie te nemen en diende even verder de rol te lossen. Er werd echt snoeihard gereden! Ik zat wel nog steeds goed in het wiel van Githa en voelde dat ik bergop zeker niet minder was. Alleen in de afdalingen moest ik terrein prijs geven. (de niet verende vork, idd) Ik reed op een mooie 5de plaats rond en heb deze ook kunnen behouden. Helemaal op het einde bleek ik zelfs serieus wat terrein goed gemaakt te hebben op Anne Terpstra, maar haar bijhalen zat er niet meer in.
Achteraf was ik met deze prestatie zeer tevreden! Het belangrijkste was dat ik na Sankt-Vith aan de leiding sta in het klassement en met nog 1 wedstrijd te gaan in Geraardsbergen, nu zaterdag 9 juli, ziet het er goed uit om het ook definitief naar met toe te trekken.
Ik kreeg al zo vaak de vraag of ik een eigen website had en moest daar telkens negatief op antwoorden. De mensen fronsten dan hun wenkbrauwen, niet begrijpend dat een sporter die toch al mooie prestaties heeft neer gezet nog steeds geen eigen site had. En eigenlijk moet ik hen gelijk geven. Maar met de aanmaak van deze blog kan ik iedereen eindelijk op de hoogte houden van mijn prestaties en ervaringen.
Op dit moment is deze plek hier nog vrij leeg en moet ik bekennen dat ik nog een beetje moet zoeken hoe alles hier werkt, maar net zoals mijn eerste schuchtere pogingen op mijn crossfiets zal ik ook hier al doende bij leren.
Sankt-Vith stond eigenlijk niet op het programma. Maar aangezien ik nog in aanmerking kom om het eindklassement van de Belgacom MTB grand prix te winnen besloot ik toch van start te gaan. Vorig jaar werd ik er nog knap 3de, dus stond ik zeker met enige ambitie aan de start!
