Donderdagavond 28 juli stond ik aan de start van het 7dena-tour criterium te Herentals. Er dienden 20 ronden afgelegd te worden van 2 km, dus goed voor 40km koers. Van bij de start werd er heel snel gereden en daardoor moesten al een aantal dames bijna meteen lossen. Ik bleef er aanhangen, maar had ook de grootste moeite van de wereld. Maar naarmate de wedstrijd vorderde begon ik iets beter voor de dag te komen en de laatste ronden kon ik al eens in de kop van het peloton post vatten. In de allerlaatste ronde speelde ik alles of niets. Ik demarreerde op anderhalve km van de finish en hield dit vol tot op zon 400m. Toen kwam het ganse peloton weer aansluiten en moest ik in de sprint tevreden zijn met een 16de plaats. De wedstrijd werd gewonnen door ex- Belgisch kampioene Liesbeth De Vocht die in de sprint Sanne Cant voorop bleef. Nog even vermelden dat we een gemiddelde snelheid hadden van 40.6km/u wat voor een dameskoers toch wel heel snel is!
Een koers voor eigen volk brengt altijd extra stress mee. Je wilt je die dag uiteraard van je beste kant laten zien. Mijn vrienden en supporters waren talrijk aanwezig en ik vertelde hen dat ik met mijn reservebenen van start zou gaan. Ik had namelijk al de zware mtb-race van Sankt-Vith in de benen.
Er diende 83 km afgelegd te worden; 23 ronden van 3,6km en er waren 52 dames aan de start.
Om 15u werd de wedstrijd op gang gefloten en zette de ganse meute zich in beweging. De eerste ronde werd er al direct goed doorgereden, maar ik voelde me prima! Alleen vond ik dat mijn schakelsysteem plots nogal stroef ging. Tijd om me daar zorgen over te maken had ik echter niet.
In de 2de ronde kon ik plots niet meer schakelen. Hoe hard ik ook op het knopje drukte, het gaf geen klik meer. Daar zit je dan in een koers waarvan amper 2 rondjes verreden zijn, met al bij al goede benen EN voor eigen volk! Ik was in eerste instantie dan ook ontgoocheld en kwaad en werkte mijn frustratie uit door op mijn stuur te kloppen. Maar ondanks alle pech bleef ik op de grote plaat wel knap in het peloton hangen, terwijl er al een groot aantal de rol hadden moeten lossen. Uiteindelijk vond ik in dit mankement een extra uitdaging om er nog zon 75 km mee door te gaan. Het werd een ware krachttraining om mijn 52-12.
Ik zag de mensen naar me kijken wanneer ik met dat enorme verzet de kasseitjes aan de kerk opreed. Ook een aantal van de collega-rensters kwam me zeggen dat ik beter een tandje kleiner zou rijden. Het feit dat ik ze nog mijn probleem kon uitleggen betekende dat ik nog voldoende adem over had. Ik voelde me goed!
In de voorlaatste ronde kwam één van de rensters me zeggen dat ze veel bewondering voor me had. Dat ik een sterk karakter moest hebben om er nog steeds bij te zijn. Deze complimenten deden me enorm deugd en gaven me nog een laatste boost om nog een mooie plaats uit de brand te slepen. Op het einde van de laatste ronde reed ik weg uit het peloton. Een flitsende demarrage kon je het door het grote verzet niet noemen, maar er werd toch niet op mijn uithaal gereageerd. Het zal dus ook niet zo traag geweest zijn. Ik werd nog knap 12de! Jammer dat er al zon grote groep weg was
