Pilgrim, how you journey On the road you chose To find out why the winds die And where the stories go.
All days come from one day That much you must know, You cannot change what's over But only where you go.
One way leads to diamonds, One way leads to gold, Another leads you only To everything you're told.
In your heart you wonder Which of these is true; The road that leads to nowhere, The road that leads to you.
Will you find the answer In all you say and do? Will you find the answer In you?
Each heart is a pilgrim, Each one wants to know The reason why the winds die And where the stories go.
Pilgrim, in your journey You may travel far, For pilgrim it's a long way To find out who you are...
Pilgrim, it's a long way To find out who you are...
Pilgrim, it's a long way To find out who you are...
ALLEEN ZIJ DIE ONDERWEG ZIJN, KUNNEN DE HOOP KOESTEREN OOIT AAN TE KOMEN
Wie deze weg wil gaan moet de oude stenen eren met vers zweet en gebed de luide geest bezweren
om stilte te verstaan
Van Sint-Stevens-Woluwe te voet naar Santiago de Compostela ... IEMAND is me voorgegaan, daarom wil ik deze weg ook gaan.
23-04-2009
Dag 39 - 23 april
St-Astier - Mussidan : 25 km
Vanmorgen toen ik de sleutel van mijn pastorie ging terugbrengen bij de pastoor stond die juist klaar om naar de kerk te gaan voor de Laudes. Gelukkig is mijn "kerklatijn " uit mijn misdienaarstijd door de jaren heen op peil gebleven en kon ik hier en daar toch nog wat meezingen.
Daarna de plaatselijke markt op donderdag gaan bezoeken. Heel wat te zien, maar vooral veel asperges. Beroepsmisvorming waarschijnlijk, op zoek naar "onze echte witte asperges" maar niet te vinden. Dit doet me echt watertanden en hopelijk ben ik terug thuis om toch nog eens "goeie" asperges te kunnen eten.
Vandaag heeft één van mijn mede-pelgrims onderweg, pijn aan de voet gekregen, zodanig zelfs dat hij een dokter heeft moeten zoeken. Hij mag heel voorzichtig verder gaan maar is, op aandringen van de dokter, toch andere-stevige wandelschoenen gaan kopen.
Ik logeer hier bij een Afro-Frans (Kameroen) gezin met 6 kinderen. Buitengewoon vriendelijk, lekker eten, mijn was gedaan, een enige ervaring. Morgen wacht een zware tocht van 35 km. Het wordt waarschijnlijk zweten, zweten ... (26/27 graden). Maar vanaf zaterdag mag de regenkledij terug bovenaan want ze voorspellen hier regen en niet zomaar een beetje, maar veel, heel veel regen. Maar dat zijn zorgen voor later.
Zalig de pelgrim die 's morgens zijn stapschoenen kan aandoen, en zijn veel te zware rugzak kan omgorden, en op weg gaan. Zelfs al doen de eerste km wat pijn en stroef aan, zeker als je direct een steile lange klim krijgt om Perigueux uit te geraken.
Het was vandaag geen echt gemakkelijke tocht met vooral in de voormiddag echt serieus op en af. Het einde was iets makkelijker, maar de laatste 3 km waren vervelend langs een veel te drukke baan. Maar al bij al een rustige dag, die goed heeft gedaan na een rustdag. Een pelgrim moet stappen anders is ie niet gelukkig, ook al gaat het soms moeilijk.
De ganse dag een 5-tal - allemaal Franse- pelgrims ontmoet. Ik zal ze waarschijnlijk de volgende dagen regelmatig tegenkomen want we zitten meestal in hetzelfde dagritme van 25-30 km. Het slapen zoeken heeft wat voeten in de aarde gehad, maar is al bij al nog zeer goed geëindigd. Ik heb een bed gevonden in een oude afgedankte pastorie die alleen nog dienst doet als een soort secretariaat en wasplaats. Ben er zelfs een paar uur telefonist geweest van de plaatselijke parochie. Al heeft er niemand gebeld. Vanavond in het plaatselijk restaurant dagmenu, met als voorgerecht Coquille St-Jacques !!! - ik heb de schelp gehouden als aandenken. Zeer goed en vooral gratis geslapen ! Een pelgrim met nieuwe zolen en nieuwe moed.
Een pelgrim en een rustdag, ik twijfel eraan of dit een goeie combinatie is. Alhoewel Perigueux een buitengewoon mooi stadje is, met een uitzonderlijk mooie kathedraal, een stadje dat ik absoluut nog eens wil bezoeken, heb ik aan deze dag een dubbel gevoel.
Enerzijds is er een nieuw evenwicht: onderaan nieuwe zolen op mijn schoenen, bovenaan fris geknipt en geschoren (!) en tussenin Magret de Canard en Foie gras. Dus in principe klaar voor de tweede helft van mijn tocht.
Anderzijds voel je op een rustdag het alleen zijn dubbel aan. Terrasje hier, wat lezen, wat rondkijken ... Mijn franse vrienden van de laatste dagen zal ik moeten missen. Ze zijn vandaag nog naar een dokter geweest en hebben een extra rustdag gekregen en de raad de volgende dagen niet meer dan 20 km per dag te doen. Dus misschien zie ik ze niet meer, maar je weet nooit, het is nog ver. Ik heb me vandaag ook voor het eerst echt moe gevoeld, maar dit is waarschijnlijk normaal (over naar m'n huisdokter) .
Ik heb vandaag bij het bekijken van mijn kaarten voor de komende dagen gemerkt dat ik in feite tussen Bergerac en St-Emilion doorloop. Je moet het maar doen! Eerst Chablis negeren en nu dit. Wie had dit kunnen denken? Maar geen nood, ik kies nu echt voor de Rioja .
Vanaf morgenvroeg ben ik weer echt pelgrim. Spain here we come.
Sorges . Het centrum van de truffels met een prachtig museum rond deze lekkernij. Gisterenavond samen met mijn 2 Franse compagnons (Josette - nog steeds sukkelend met tendinitis aan de knie - en André) slapen gevonden in de lokale pelgrimsrefuge. Mooi en verzorgd. Onze hospitaleros vertelden ons dat er een beetje verder een toprestaurant is dat ook in de week - als er plaats is - voor pelgrims een speciale prijs maakt. Maar dus niet op zondag! Wat wij (en vooral ik) dus heel spijtig vonden. Ik heb dan maar mijn stoute schoenen aangetrokken en ben met mijn eerlijkste pelgrimsgezicht (dus met baard) gaan vragen of wij ook van deze gunstmaatregel mochten genieten. "Avec plaisir monsieur" ! Wij dus met z'n drietjes s' avonds in een gerenommeerd klasserestaurant buitengwoon lekker - met truffels ! - gaan eten voor 17!!!
Vandaag een "doodgewone" pelgrimstocht van 25 km, niks speciaals ware het niet dat ik dus nu in Perigueux zit, een prachtig middeleeuws stadje dat juist in de helft ligt tussen Woluwe en Santiago. Dus nog 1150 km te gaan . Ik blijf hier morgen een dagje den toerist uithangen en ga proberen een goeie schoenmaker te vinden want de zolen van mijn schoenen zijn dringend aan vervanging toe. Ik loop scheef, en deze keer niet van de wijn .
Het werd vandaag zo één van die zalige zondagse-na-de-noen wandelingen. Zachte zon, mooie omgeving, bijna vlak, gewoon dankbaar lopen te genieten.
En toch ook een dag van bijzondere mijmeringen ...
Vanmorgen bij het vertrek, zoals meestal het plaatselijk kerkje binnen gelopen. In de stilte van dit eenvoudig, sober kerkje klonk uit de luidsprekers het geluid van een kabbelend beekje, water. Heel eigenaardig en rustgevend. Ik weet niet hoe, maar bij het luisteren naar dit geluid gingen mijn gedachten naar het graf van Mother Teresa in Calcutta. Op haar graf, dat we een paar jaar geleden tijdens één van onze Wanakkam Indiareizen bezochten staat de tekst "I'm thirsty" "ik heb dorst".
Het geluid van dat kabelend beekje is mij de ganse dag bijgebleven temeer omdat ik een paar dagen geleden ergens een tekst gelezen had, waarbij ons leven werd vergeleken met een beekje dat altijd eindigt in de zee. Mijmeringen ...
Voor sommigen is dit een heel stil, rustig beekje, voortkabbelend zonder veel poespas, waar kleine visjes en kikkers zich thuis voelen. Voor anderen kan dit een onstuimige rivier zijn, grillig, onvoorspelbaar, met watervallen en soms verwoestend. Van anderen wordt de bedding soms door omstandigheden verlegd en krijgt de loop een andere wending. Nog anderen kunnen grote stromen zijn, aantrekkelijk, geluk en welvaart brengend waar ze voorbij komen. Sommige riviertjes drogen uit en verdorren of worden weggestopt onder de grond.
Maar altijd eindigen ze in die onmetelijke zee.
Mijn gedachten zijn vandaag ook heel speciaal gegaan naar 2 mensen uit ons dorp (M.L. en A ) die ik heel goed heb gekend en die deze week zijn overleden.
Ook hun riviertje met kristalhelder water is nu uitgemond in die oneindige oceaan vol leven.
Na een heel goeie nachtrust, met het geluid van de aanhoudende stortregen op het dak van mijn houten châlet werd ik vanochtend wakker, niet wetende waar ik juist ergens was. De zuster had me ergens afgezet en was direct weer vertrokken. Door het onweer was daarenboven ook de electriciteit uitgevallen in de omgeving, zodat ik maar direct in mijn slaapzak ben gekropen zonder meer.
Het bleek dat ik ergens tussen Châlus en La Coquille werd gedropt. Alles ingepakt en zonder ontbijt, want in de wei stond alleen maar een houten hut, en mijn proviand was op - op weg naar het eerste dorpje, La Coquille. Hier wat inkopen gedaan, de kaart bekeken , en direct slaapplaats voor vanavond vastgelegd !!! - zoals reeds eerder geschreven, een ezel is dus wel degelijk een intelligent dier - Onderweg kennis gemaakt met een echtpaar Fransen uit de Moezelstreek kort bij Luxemburg. Ze waren onderweg voor hun 3de tocht naar Compostela, telkens langs andere wegen. Ondanks het feit dat ze zeer ervaren stappers zijn, had de vrouw voor het eerste serieus problemen van tendinitis in de knie. In Limoges zijn ze naar de kliniek geweest en zijn daar 3 dagen blijven rusten. Nu proberen ze in kleine dagetappes verder gaan en zien wel binnen een paar dagen of het te doen is of niet.
In Thiviers had ik een slaapplaats geboekt in de plaatselijke camping. Het onthaal, de châlet, de omgeving, het weer alles zit ongeloofelijk mee, en er is zelfs een internetcafé (hier dus) . Ik ga nu een pizza kopen en in mijn châlet staat een microgolf, nog een flesje Bergerac en meer moet dat niet zijn voor een pelgrim.
Na een emotioneel afscheid van Wiske, Ilse en Fientje , heeft Tom mij naar Aix-sur-Vienne gebracht voor de start van het tweede deel van mijn tocht. Met dank aan mijn privé chauffeur. De eerste uren gingen niet goed. De rugzak - terug met de volle 14 kg - was te zwaar. En vooral de weg te eenzaam. Ik had de indruk dat alles pijn deed. Het stappen ging blijkbaar ongemerkt wel goed, want tegen de middag had ik al 15 km gedaan. Na een deugddoend menu du jour voor 9 in een plaatselijke bar-tabac, ging het al beter. Tegen 16 uur aangekomen in Châlus. Volgens mijn informatie zou er bij de zusters , in de pastorie, slaapgelegenheid voor pelgrims zijn. De zusters waren echter niet thuis. Dan maar op zoek naar een hotel. Maar alle 3 waren ze ofwel gesloten, ofwel in verbouwing. Ik heb intussen wel al geleerd dat het plaatje " fermé" rond een uur of 6 terug weg is !
Intussen waren de zusters thuis gekomen. Ze mogen echter geen onderdak meer geven aan pelgrims om " veiligheidsredenen". Daar stond ik dan met een groot probleem, want de volgende mogelijkheid was 10 km verder. Plots begon het zowaar te stortregenen en te hagelen. De zusters kregen blijkbaar medelijden met een moedeloze pelgrim, - wat een baard kan helpen !!! - en begonnen zowaar rond te bellen om onderdak te zoeken. Eén van de zusters heeft me dan in haar piepklein autootje op gevaar van eigen lijf en dat van haar wagentje , want het was nog steeds aan het stortregenen, naar een camping gebracht een aantal km verderop. Daar kreeg ik achteraan in een weide een kleine houten hut. Doornat en doodmoe ben ik dan in slaap gevallen. We gaan ze nog missen, de zusterkes.
Zonder het te beseffen gisteren de kaap van 1000 km overschreden (250 tot Reims en 750 van Reims tot gisteren). Na een gezellige avond en een zalige nacht werden we door onze privé chauffeur naar Les Billanges gebracht voor een wat kortere etappe omdat we graag nog eens Limoges willen bezoeken. De tocht van vandaag was iets minder bergachtig, meer glooiend en werd zonder veel moeite na de zware dag van gisteren afgestapt. Vanaf morgen gebruik ik een ander boek dat meer gericht is op de echte pelgrimstocht. Tot nu toe heb ik me laten leiden door het GR boek, maar ervaring en contacten met andere Pelgrims hebben mij overtuigs het andere boek (dat thuis lag) te gebruiken. De hoofdroute blijft dezelfde, en loop dikwijls samen met de GR route, maar de pelgrimsroute gaat iets directer op doel, en geeft meer directe pelgriminformatie (typische pelgrimovernachtingen enz.). Het zal vanaf morgen wel weer even wennen zijn om alleen te stappen en 's avonds slapen te zoeken en iedere nacht in een ander bed te slapen. Waarschijnlijk kom ik nu meer en meer pelgrims tegen. Dus het wordt een beetje een nieuwe start voor het tweede deel van mijn tocht. Op naar de Frans/Spaanse grens... de Pyreneeën. Maar eerst nog voorbij Périgeux en vooral Bergerac geraken, nietwaar FF.
Vandaag een wondermooie wandeldag gehad. Na het gezellig samen eten gisterenavond hebben Ilse en Tom ons terug naar het eindpunt van gisteren gebracht voor een tocht van om en bij de 30 km. Eén van de schoonste tochten tot dusver, heel heuvelachtig, soms bergachtig, afwisselend. Dorpjes, prachtige wandelwegen, zon ... tot 's middags. Picknick was juist gedaan en het begon te regen voor de rest van de de dag. De mooie bospaden werden al vlug modderpaden en wijzelf ondanks regenkledij doornat. Eigenlijk ben ik wel een beetje content, anders had Wiske misschien gedacht dat het hier alle dagen gewoon wat wandelen is. Maar pelgrim zijn is meer!!! Afzien (heel soms). Ik verdenk er sommige (E&E) van om stiekem heel hard getraind te hebben samen met ons Wiske, want deze tocht van 29km was allesbehalve gemakkelijk, en toch zonder enige moeite heeft ze deze echte pelgrimstocht doorstaan. Een pelgrim-in-spé!!!
Het was een heel blij weerzien gisterenavond met een deel van de familie. Vooral ons Fientje was blijkbaar heel blij met de baard van peter, zoiets had ze nog nooit gevoeld.
Nadat Tom, Ilse en Fientje ons hadden weggebracht naar La Souterraine zijn Wiske en ik begonnen aan onze eerste wandeldag samen. Een pittige tocht, met prachtige vergezichten. Wiske was blijkbaar goed getraind naar hier gekomen. Het was eens iets anders zo met zijn tweetjes, samen wandelen en vooral veel bijpraten. De heel veel groetjes die zij meehad, van heel veel mensen was opnieuw een hart onder de riem om verder te gaan. Bedankt iedereen.
Gezien de familie vandaag toekomt en ik op 4 km van de gîte logeer, heb ik niet veel zin om veel rond te lopen. Wat ongeduldig wachten op het terugzien.
Thouron in het kleine dorpje waar Wiske, Ilse, Tom, Fientje en ikzelf de volgende 4 dagen onze thuisbasis hebben. Vanuit een kleine, knusse gîte gaan we (Wiske en ikzelf ) het ontbrekende stuk tussen La Souterraine en Limoges stappen. Gezien dit volledig buiten de Compostelaroute ligt, heb ik geen wandelkaart. Mijn inschatting was om dit rustig in 2 dagen te doen, gezien de familie op maandagavond - dus morgen - toekomt. Maar groot was mijn verwondering toen ik reeds om 15 uur Thouron 4 km zag staan. Ik ben dan maar gaan zoeken naar de gîte in de hoop dat deze niet bezet was. Brute pech, bezet. Dus op zoek naar een slaapplaats voor vannacht. Maar dat is vlug gezegd. Het enige wat hier is, zijn kleine en grote vijvers. Onvoorstelbaar hoeveel vijvers hier zijn. Een heel heuvelachtig gebied, rijk aan bronnen en riviertjes, een paradijs voor watersporters en vooral vissers.
Na wat over en weer geloop tussen een paar piepkleine dorpjes, aan de praat geraakt met een oude boer. Hij kende een hotel 3 km verderop en hij was er zeker van dat het open was, want hij was er vanochtend nog iets gaan drinken. En inderdaad, het hotel was open. Intussen stond de teller al op 34 km, genoeg.
Ik ben vandaag met de trein van La Souterraine naar Limoges gereisd. In amper een half uurtje, en zeggen dat ik daar de volgende dagen 3 dagen ga over doen te voet. Vanavond - paasavond - ben ik naar een paaswake geweest in de St Pieterskerk. In een overvolle kerk, en prachtige viering van 21 uur tot 23.15 uur !!! met als hoogtepunt de doop van 3 volwassenen. Met achteraf in de kerk en heuse receptie, hapjes, champagne ... misschien een hint om volk naar de kerk te krijgen. De jeugdherberg ligt nogal ver buiten het centrum, daarom een klein hotelletje gezocht. Kan ik mezelf ook eens verwennen met een grote paaskuis.
Gisteravond laat is er nog een pelgrim toegekomen. En jonge man uit de Vogezen, die 3 maand verlof zonder wedde had genomen om deze tocht te gaan. Omdat het een lange tocht zou worden, volgens mijn gegevens 33 km, en ik graag op tijd in Souterraine wou zijn, ben ik maar heel vroeg vertrokken. Om 7 uur was ik reeds op stap, mijn kamergenoot sliep nog. Ik heb vandaag niet teveel rond gekeken, alleen maar gestapt . Tegen 12.30 was ik al in Souterraine. Niet slecht voor een "gepensioneerde".
Bij het Office de Tourisme kon men mij alleen maar het adres geven van een paar hotels. Wat rondgelopen in stad en plots zie ik een bord met "Chambre d'Hôte pour Pélérin ". Een Engels koppel dat hier een reusachtig oud herenhuis heeft opgekocht en beetje bij beetje aan het verbouwen is. Best gezellig en naar pelgrimsbeurs.
Vanaf morgen ga ik mijn planning wat aanpassen. Om praktische redenen neem ik morgen de trein naar Limoges. Zo kan ik in de kathedraal van Limoges de paasviering volgen en kan ik volgende week het ontbrekende stuk tussen La Souterraine en Limoges alsnog met Wiske stappen. Zo zit ik, wanneer Wiske terug vertekt perfect op schema.
Ik wens iedereen alvast een Zalig Pasen. Vele pelgrimsgroeten.
Vandaag langs de eerste uitlopers van het Massif Central gelopen, meer dan een uur de prachtige loop van de "Creuze" gevolgd. Deze rivier mondt uit in het enorme meer van Ebuzon, met een heus strand en heel veel aanlegsteigers voor motor en zeilboten. Op dit ogenblik nog verlaten , maar in de zomer overvol. Op een prachtig, in de zon gelegen terrasje, heb ik me, zoals Johan Verminnen zingt, "laten vangen door de zon in een liter wijn". Pelgrim een vermoeiende bezigheid. Toen ik later langs een grote weide liep, was er een ezel die mij gans de tijd volgde langs de afspanning. Ik betrapte mezelf erop dat ik zowaar tegen deze ezel aan het babbelen was. En juist ja ... ik heb bij mezelf ook die bedenking gemaakt, u moet hierop dus niet reageren. Overigens wil ik er wel op wijzen dat ezels heel intelligente dieren zijn . Omdat er in Crozant niet veel slaapgelegenheden zijn, en ik telefonisch geen reacties kreeg heb ik dan maar het thuisfront ingeschakeld, zonder succes.
St Jacques?? Ik werd aangesproken door een mevrouw die wat in haar tuin aan het prutsen was. Ze had zelf een deel van de weg gedaan. Toen ik haar vroeg waar ik in Crozant kon slapen, kreeg ik direct tekst en uitleg, aanwijzigingen, bijnamen .. ik moest me maar melden in het tankstation, of voor wat daarvoor moet doorgaan. Vanf nu weet ik het zeker. Er bestaat zoiets als een supergeheim genootschap dat alle informatie over pelgrims bliksemsnel verspreidt. Voor wij er maar in slagen onze internetverbinding op te starten is hier al lang alle informatie ter plaatse.
Aangekomen bij het tankstation , dat ook nog super-rommel-bakker-krantenwinkel-souvenier ... was, waar men van enige ISO-certificatie nog nooit gehoord heeft, lag dus de Compostelastempel klaar. Ik moest me maar melden aan de kerk , er zou wel iemand komen. Ze was er al voor ik eraan kwam. Er is een gemeentelijke ruimte, in een oud afgedankt schoolgebouw, met alleen een oude judomat op grond en een kraantje met koud water.- 4 en je kan slapen ! - Pelgrim zijn, je moet er (soms) wat voor over hebben. Wat een verschil met mijn luxe-appartement van gisterenavond .
Vannacht slecht geslapen. En ook de tocht in de voormiddag ging niet zoals het moet. Het vlotte niet, wat rare gedachtenkronkels, verstand dan maar proberen uit te schakelen en concentreren op het stappen. Tempo zo hoog mogelijk, de pijngrens wat hoger. Zodoende had ik tegen de middag al 18 km op de teller staan. In Dampierre, het dorpje voor mijn bestemming in een piepklein, bar-tabac-restaurant-rommelkot ... binnen gegaan om iets te drinken, je weet nooit of het helpt aan de "moral ". Heel groot was mijn verbazing binnen toen er achterin zowaar een prachtig, gezellig restaurantje was, waar het open vuur brandde. Vooraan hielden de mannen van de bosbouw de toog en vooral zichzelf recht met behulp van bontgekleurede drankjes, altijd aangevuld met bier, witte wijn, water ... Het dagmenu voor 10, met alles erop en eraan was buitengewoon eenvoudig maar echt lekker. Een eerlijke keuken zonder franjes. Om 15 uur ging het Office de Tourisme dan eindelijk open, en ja er is een gemeentelijke opvang voorzien voor pelgrims. Als je ooit in Cargilesse komt - de moeite waard overigens - staat er naast de kerk een enorm gebouw, een oude prachtig gerestaureerde kasteelhoeve. Onderaan feestzalen en boven een soort uit de hand gelopen appartement met 5 slaapkamers. Wel dit appartement had ik voor mij alleen , en dat voor 13 !! - pelgrim een boeiend beroep ! - Bij het verkennen van het dorpje, één van de mooiste van Frankrijk, iets gaan drinken in een bar. Blijkt dit een Gentenaar te zijn die hier reeds 5 jaar een hotel openhoudt, waar blijkbaar veel Vlamingen op af komen. In de zomer - als ik al terug ben tenminste - moet ik dringend een boek van George Sand gaan lezen, want overal kom ik ze tegen, ook hier weer heeft ze gewoond en geschreven.
Nadat ik gisterenavond hals over kop mijn dagboek moest afsluiten - de bibliotheek ging sluiten - ben ik mijn slaapplaats in de Auberge de Jeunesse ( what's in a name ? ) gaan opzoeken. Een hele mooie jeugdherberg, met een aantal individuele kamers. En vermits ik de enige gast was kreeg ik zo een mooie kamer, een goed hotel meer dan waard. Kamer, ontbijt inbegrepen voor 15 ! Vanochtend werd ik wakker met regen. Na een rustig ontbijt, het zou intussen misschien wel stoppen met regenen, toch maar vertrokken voor een korte etappe van 20 km met volle regenuitrusting aan.
In de voormiddag 3 keer regenkledij aan, uit,aan ... regen, zon, regen ... Tegen 13u30 rustig de voorziene slaapplaats bereikt. De salle de fête die normaal voor pelgrims voorzien is gaat pas open met Pasen. Het enige hotel (?), 2 kamers, is volgeboekt. Er zit dus niks anders op dan verder te trekken, tegen de goesting, want alles is nat, vol modder, en ik had me al onder een warme douche zien staan. Tegen alle verwachtingen in zijn de volgende 10 km heeeel vlot, en bijna fluitend verlopen. Bij het aankomen in Cluis werd ik aangesproken door een oudere man op wandel. Over het weer, de patatten en de prei, en.. over Compostela. Ja, er is inderdaad een kleine gîte alleen voor pelgrims. Ik moest de sleutel maar gaan vragen bij de groentenwinkel aan de kerk. Terwijl ik met de groentenman sta te babbelen over zijn witloof - frans, trok op niks- komt er een fietser-pelgrim aangereden op zoek naar een slaapplaats. Juan afkomstig uit Extremadura is een paar dagen geleden vertrokken vanuit Vézelay. Zo zitten we dus met 2 in een kleine (4 bedden) , verzorgde gîte, exclusief voor pelgrims.
Na wat verfrissing zijn we het piepkleine stadje ingetrokken op zoek naar iets te drinken. En zie hier, in een doodgewone kleine bar-tabac staat toch wel een laptop ter beschikking zeker.
Pelgrim zijn is je pelgrimstaf nemen en op weg gaan. Je kleine zekerheden verlaten om te ervaren wat en wie de grote zekerheid is en daarop mogen steunen als op een staf.
tekst : Vlaams genootschap van Santiago de Compostela
Middeleeuws vers.
Ik kom, ik weet niet vanwaar. Ik ben, ik weet niet wie. Ik sterf, ik weet niet wanneer Ik ga, ik weet niet waarheen.
Het verbaast me dat ik vrolijk ben...
Vrienden
Vrienden zijn als bomen Ze wachten tot je nog eens langs komt en ze zijn onverstoorbaar als je wegblijft.
Ook na maanden afwezigheid kan je draad gewoon weer opnemen, omdat intussen niets werd afgebroken.
Vrienden zijn als bomen, op een goede afstand van elkaar geplant zo moeten ze elkaar niets betwisten. Ze kennen geen afgunst maar nodigen elkaar wel uit " Hoger " te groeien.
Vrienden zijn als bomen, en bomen buigen niet maar ze wuiven.
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
And then one day A magic day He passed my way And while we spoke of many things Fools and kings This He said to me: "The greatest thing you'll ever learn Is just to love and be loved in return"
Pelgrimstocht
Blote voeten zij zoeken een weg om te gaan tasten haar ziel af haar hele bestaan Als een pelgrim doorloopt ze haar lichaam, haar tempel gevoelig, aandachtig erkent elke drempel Stoten haar voeten zich blaren, gewond, werpt ze het licht op wat in de weg stond Dansen haar voeten zich vrij en verlicht, haar lichaam gevleugeld een vredig gezicht Zo reist ze, ontdekt ze een wereld van zijn Neemt steeds minder mee Rest wat brood en wat wijn
DE CAMINO
Geen gewone weg want zij laat geen loopje met zich nemen
maar trekt haar eigen spoor in eenieder die haar gaat.
Zij laat zich voelen in het hart, en geeft niets om de benen
Life is a pelgrimage. The wise man does not rest by the roadside inns. He marches direct to the illimitable domain of eternal bliss, his ultimate destination
