Pilgrim, how you journey On the road you chose To find out why the winds die And where the stories go.
All days come from one day That much you must know, You cannot change what's over But only where you go.
One way leads to diamonds, One way leads to gold, Another leads you only To everything you're told.
In your heart you wonder Which of these is true; The road that leads to nowhere, The road that leads to you.
Will you find the answer In all you say and do? Will you find the answer In you?
Each heart is a pilgrim, Each one wants to know The reason why the winds die And where the stories go.
Pilgrim, in your journey You may travel far, For pilgrim it's a long way To find out who you are...
Pilgrim, it's a long way To find out who you are...
Pilgrim, it's a long way To find out who you are...
ALLEEN ZIJ DIE ONDERWEG ZIJN, KUNNEN DE HOOP KOESTEREN OOIT AAN TE KOMEN
Wie deze weg wil gaan moet de oude stenen eren met vers zweet en gebed de luide geest bezweren
om stilte te verstaan
Van Sint-Stevens-Woluwe te voet naar Santiago de Compostela ... IEMAND is me voorgegaan, daarom wil ik deze weg ook gaan.
16-04-2009
Dag 30 - 14 april
La Souterraine - Bénévent l'Abbaye : 22 km
Het was een heel blij weerzien gisterenavond met een deel van de familie. Vooral ons Fientje was blijkbaar heel blij met de baard van peter, zoiets had ze nog nooit gevoeld.
Nadat Tom, Ilse en Fientje ons hadden weggebracht naar La Souterraine zijn Wiske en ik begonnen aan onze eerste wandeldag samen. Een pittige tocht, met prachtige vergezichten. Wiske was blijkbaar goed getraind naar hier gekomen. Het was eens iets anders zo met zijn tweetjes, samen wandelen en vooral veel bijpraten. De heel veel groetjes die zij meehad, van heel veel mensen was opnieuw een hart onder de riem om verder te gaan. Bedankt iedereen.
Gezien de familie vandaag toekomt en ik op 4 km van de gîte logeer, heb ik niet veel zin om veel rond te lopen. Wat ongeduldig wachten op het terugzien.
Thouron in het kleine dorpje waar Wiske, Ilse, Tom, Fientje en ikzelf de volgende 4 dagen onze thuisbasis hebben. Vanuit een kleine, knusse gîte gaan we (Wiske en ikzelf ) het ontbrekende stuk tussen La Souterraine en Limoges stappen. Gezien dit volledig buiten de Compostelaroute ligt, heb ik geen wandelkaart. Mijn inschatting was om dit rustig in 2 dagen te doen, gezien de familie op maandagavond - dus morgen - toekomt. Maar groot was mijn verwondering toen ik reeds om 15 uur Thouron 4 km zag staan. Ik ben dan maar gaan zoeken naar de gîte in de hoop dat deze niet bezet was. Brute pech, bezet. Dus op zoek naar een slaapplaats voor vannacht. Maar dat is vlug gezegd. Het enige wat hier is, zijn kleine en grote vijvers. Onvoorstelbaar hoeveel vijvers hier zijn. Een heel heuvelachtig gebied, rijk aan bronnen en riviertjes, een paradijs voor watersporters en vooral vissers.
Na wat over en weer geloop tussen een paar piepkleine dorpjes, aan de praat geraakt met een oude boer. Hij kende een hotel 3 km verderop en hij was er zeker van dat het open was, want hij was er vanochtend nog iets gaan drinken. En inderdaad, het hotel was open. Intussen stond de teller al op 34 km, genoeg.
Ik ben vandaag met de trein van La Souterraine naar Limoges gereisd. In amper een half uurtje, en zeggen dat ik daar de volgende dagen 3 dagen ga over doen te voet. Vanavond - paasavond - ben ik naar een paaswake geweest in de St Pieterskerk. In een overvolle kerk, en prachtige viering van 21 uur tot 23.15 uur !!! met als hoogtepunt de doop van 3 volwassenen. Met achteraf in de kerk en heuse receptie, hapjes, champagne ... misschien een hint om volk naar de kerk te krijgen. De jeugdherberg ligt nogal ver buiten het centrum, daarom een klein hotelletje gezocht. Kan ik mezelf ook eens verwennen met een grote paaskuis.
Gisteravond laat is er nog een pelgrim toegekomen. En jonge man uit de Vogezen, die 3 maand verlof zonder wedde had genomen om deze tocht te gaan. Omdat het een lange tocht zou worden, volgens mijn gegevens 33 km, en ik graag op tijd in Souterraine wou zijn, ben ik maar heel vroeg vertrokken. Om 7 uur was ik reeds op stap, mijn kamergenoot sliep nog. Ik heb vandaag niet teveel rond gekeken, alleen maar gestapt . Tegen 12.30 was ik al in Souterraine. Niet slecht voor een "gepensioneerde".
Bij het Office de Tourisme kon men mij alleen maar het adres geven van een paar hotels. Wat rondgelopen in stad en plots zie ik een bord met "Chambre d'Hôte pour Pélérin ". Een Engels koppel dat hier een reusachtig oud herenhuis heeft opgekocht en beetje bij beetje aan het verbouwen is. Best gezellig en naar pelgrimsbeurs.
Vanaf morgen ga ik mijn planning wat aanpassen. Om praktische redenen neem ik morgen de trein naar Limoges. Zo kan ik in de kathedraal van Limoges de paasviering volgen en kan ik volgende week het ontbrekende stuk tussen La Souterraine en Limoges alsnog met Wiske stappen. Zo zit ik, wanneer Wiske terug vertekt perfect op schema.
Ik wens iedereen alvast een Zalig Pasen. Vele pelgrimsgroeten.
Vandaag langs de eerste uitlopers van het Massif Central gelopen, meer dan een uur de prachtige loop van de "Creuze" gevolgd. Deze rivier mondt uit in het enorme meer van Ebuzon, met een heus strand en heel veel aanlegsteigers voor motor en zeilboten. Op dit ogenblik nog verlaten , maar in de zomer overvol. Op een prachtig, in de zon gelegen terrasje, heb ik me, zoals Johan Verminnen zingt, "laten vangen door de zon in een liter wijn". Pelgrim een vermoeiende bezigheid. Toen ik later langs een grote weide liep, was er een ezel die mij gans de tijd volgde langs de afspanning. Ik betrapte mezelf erop dat ik zowaar tegen deze ezel aan het babbelen was. En juist ja ... ik heb bij mezelf ook die bedenking gemaakt, u moet hierop dus niet reageren. Overigens wil ik er wel op wijzen dat ezels heel intelligente dieren zijn . Omdat er in Crozant niet veel slaapgelegenheden zijn, en ik telefonisch geen reacties kreeg heb ik dan maar het thuisfront ingeschakeld, zonder succes.
St Jacques?? Ik werd aangesproken door een mevrouw die wat in haar tuin aan het prutsen was. Ze had zelf een deel van de weg gedaan. Toen ik haar vroeg waar ik in Crozant kon slapen, kreeg ik direct tekst en uitleg, aanwijzigingen, bijnamen .. ik moest me maar melden in het tankstation, of voor wat daarvoor moet doorgaan. Vanf nu weet ik het zeker. Er bestaat zoiets als een supergeheim genootschap dat alle informatie over pelgrims bliksemsnel verspreidt. Voor wij er maar in slagen onze internetverbinding op te starten is hier al lang alle informatie ter plaatse.
Aangekomen bij het tankstation , dat ook nog super-rommel-bakker-krantenwinkel-souvenier ... was, waar men van enige ISO-certificatie nog nooit gehoord heeft, lag dus de Compostelastempel klaar. Ik moest me maar melden aan de kerk , er zou wel iemand komen. Ze was er al voor ik eraan kwam. Er is een gemeentelijke ruimte, in een oud afgedankt schoolgebouw, met alleen een oude judomat op grond en een kraantje met koud water.- 4 en je kan slapen ! - Pelgrim zijn, je moet er (soms) wat voor over hebben. Wat een verschil met mijn luxe-appartement van gisterenavond .
Vannacht slecht geslapen. En ook de tocht in de voormiddag ging niet zoals het moet. Het vlotte niet, wat rare gedachtenkronkels, verstand dan maar proberen uit te schakelen en concentreren op het stappen. Tempo zo hoog mogelijk, de pijngrens wat hoger. Zodoende had ik tegen de middag al 18 km op de teller staan. In Dampierre, het dorpje voor mijn bestemming in een piepklein, bar-tabac-restaurant-rommelkot ... binnen gegaan om iets te drinken, je weet nooit of het helpt aan de "moral ". Heel groot was mijn verbazing binnen toen er achterin zowaar een prachtig, gezellig restaurantje was, waar het open vuur brandde. Vooraan hielden de mannen van de bosbouw de toog en vooral zichzelf recht met behulp van bontgekleurede drankjes, altijd aangevuld met bier, witte wijn, water ... Het dagmenu voor 10, met alles erop en eraan was buitengewoon eenvoudig maar echt lekker. Een eerlijke keuken zonder franjes. Om 15 uur ging het Office de Tourisme dan eindelijk open, en ja er is een gemeentelijke opvang voorzien voor pelgrims. Als je ooit in Cargilesse komt - de moeite waard overigens - staat er naast de kerk een enorm gebouw, een oude prachtig gerestaureerde kasteelhoeve. Onderaan feestzalen en boven een soort uit de hand gelopen appartement met 5 slaapkamers. Wel dit appartement had ik voor mij alleen , en dat voor 13 !! - pelgrim een boeiend beroep ! - Bij het verkennen van het dorpje, één van de mooiste van Frankrijk, iets gaan drinken in een bar. Blijkt dit een Gentenaar te zijn die hier reeds 5 jaar een hotel openhoudt, waar blijkbaar veel Vlamingen op af komen. In de zomer - als ik al terug ben tenminste - moet ik dringend een boek van George Sand gaan lezen, want overal kom ik ze tegen, ook hier weer heeft ze gewoond en geschreven.
Nadat ik gisterenavond hals over kop mijn dagboek moest afsluiten - de bibliotheek ging sluiten - ben ik mijn slaapplaats in de Auberge de Jeunesse ( what's in a name ? ) gaan opzoeken. Een hele mooie jeugdherberg, met een aantal individuele kamers. En vermits ik de enige gast was kreeg ik zo een mooie kamer, een goed hotel meer dan waard. Kamer, ontbijt inbegrepen voor 15 ! Vanochtend werd ik wakker met regen. Na een rustig ontbijt, het zou intussen misschien wel stoppen met regenen, toch maar vertrokken voor een korte etappe van 20 km met volle regenuitrusting aan.
In de voormiddag 3 keer regenkledij aan, uit,aan ... regen, zon, regen ... Tegen 13u30 rustig de voorziene slaapplaats bereikt. De salle de fête die normaal voor pelgrims voorzien is gaat pas open met Pasen. Het enige hotel (?), 2 kamers, is volgeboekt. Er zit dus niks anders op dan verder te trekken, tegen de goesting, want alles is nat, vol modder, en ik had me al onder een warme douche zien staan. Tegen alle verwachtingen in zijn de volgende 10 km heeeel vlot, en bijna fluitend verlopen. Bij het aankomen in Cluis werd ik aangesproken door een oudere man op wandel. Over het weer, de patatten en de prei, en.. over Compostela. Ja, er is inderdaad een kleine gîte alleen voor pelgrims. Ik moest de sleutel maar gaan vragen bij de groentenwinkel aan de kerk. Terwijl ik met de groentenman sta te babbelen over zijn witloof - frans, trok op niks- komt er een fietser-pelgrim aangereden op zoek naar een slaapplaats. Juan afkomstig uit Extremadura is een paar dagen geleden vertrokken vanuit Vézelay. Zo zitten we dus met 2 in een kleine (4 bedden) , verzorgde gîte, exclusief voor pelgrims.
Na wat verfrissing zijn we het piepkleine stadje ingetrokken op zoek naar iets te drinken. En zie hier, in een doodgewone kleine bar-tabac staat toch wel een laptop ter beschikking zeker.
Een wat saaie tocht, dwars door de velden, zonder veel beschutting. De normale GR tocht naar La Châtre bedraagt ong. 44 km, er is echter ook een Compostelaweg die meestal korter is maar minder mooi. Dikwijls is een combinatie van beiden de beste oplossing.
Deze middag stond ik op een bepaald ogenblik midden in het veld aan een kruising, met links de compostelaweg en rechtdoor de GR. Ik stond mijn kaart te bestuderen toen er in de verte een auto kwam aangereden. Ik had voor de rest van de dag nog geen mens gezien. Ik zou dus deze wagen tegenhouden en uitleg vragen. Zonder enig teken stopte deze wagen ( groene Jaguar ) zelf en de man stapte uit. Bleek dit een Engelsman te zijn die zelf verloren gereden was. Ik zei hem dat ik hem niet kon helpen, en heb hem maar met enig leedvermaak naar Compostela gestuurd : " if you follow this yellow, blue signs, they lead you to Compostela, you better ask it there again"; Ok thanks Sir, thank you. De man stapt in, en weg naar .... Compostela ? Ik zal de volgende dagen maar uitkijken voor een groene Jaguar. Ik zit nu in het Office de Tourisme - moet stoppen want ze hebben de PC nodig. Vanavond slaap ik in de jeugdherberg.
Na mijn internetcafé gisterenavond ben ik dan terug mijn rugzak gaan opzoeken bij mijn engelbewaarder. 3 zusterkens Franciscaines wachten mij op, want er was een groot probleem. Ik was niet aangekondigd en de slaapplaats voor de pelgrims was nog niet in orde (ik ben blijkbaar overal de eerste dit jaar). Er waren werken geweest en alles lag onder het stof, dit kon niet doorgaan. Toen ik echter aandrong en zei dat ik geen andere mogelijkheid had (?!) zijn ze ergens een matras gaan zoeken en hebben die dan maar in een achterkamertje ergens op grond gelegd . Ik heb meerdere malen moeten aandringen dat dit voor mij voldoende was. De zusterkes waren zo bezorgd over mij, zoals alleen maar zusterkes kunnen zijn. De tocht naar Le Châtelet is zonder problemen verlopen, alleen wordt het echt warm. De eerste koeien, schapen en lammeren komen buiten, allemaal nog wat onwennig en bleekjes. Ik heb dan ook maar mijn bleke ledematen boven gehaald, zomeruitrusting aangetrokken. 't Is wel geen zicht al dat wit vlees, maar ik val hier tenminste niet direct uit de toon, want alle koeien hier zijn wit-melkachtig dus ... Na een stevige tocht naar Le Châtelet (een stadje) verwacht je toch wel ergens een pint. Wel beste lezers, vergeet dat dus maar, niks maar dan ook niks. Ongeloofelijk, geen kat loopt hier rond, ik vraag me zelfs af of hier wel mensen wonen. Leeg, droog, gesloten, niks, ........ Mijn avondrantsoen: oud stukje brood met sardines en water. Zelfs het hotelletje waar ik overnacht is volledig gesloten, ik ben nu eigenaar van een hotel ! - alleen is de bar dicht ! -
Vanochtend werd ik dus, na een lekker ontbijt met bijhorende hagelslag , en een vers scharreleitje , naar mijn eindpunt van gisterenavond gebracht.
Een korte wandeling (22 km) langs het Canal de Berry ( ik geraak dit maar niet kwijt ) op naar St-Amand-Montrond, een wandeling zonder veel geschiedenis, buiten een paar kanjers van waterratten die me af en toe kwamen groeten.
Bij het binnenkomen van St-Amand zat er een oud mevrouwtje op een bank met een paternoster in haar hand. Ik verdenk St Jakobus ervan dat Hij ze daar speciaal voor mij heeft neergezet.
Ze zegt vriendelijk goeiendag en ik spreek haar aan, en vraag haar of ze soms weet waar ik het klooster van de zuster Franciskanessen kan vinden. "Natuurlijk, dat zijn mijn geburen." Dus, zij met mij mee, geen meter van mijn zijde wijkende;.. ik zou maar eens van gedacht moeten veranderen. Na een kwartiertje stappen zijn we aan het klooster, maar niemand thuis. Geen nood, ze komen wel. Ik laat dus mijn rugzak bij haar achter en trek het mooie stadje in op zoek naar een pint .. en een internetcafé. Hier zit ik dus, mijn rugzak in bewaking bij een oud mevrouwtje en ik op een hypermoderne computer. Mijn engelbewaarder let wel op mijn rugzak.
Het was waarschijnlijk een wat saaie dag geworden, 22 km langs het niet meer in gebruik zijnde Canal de Berry, plat en meestal rechtdoor. Ware het niet dat ik rond een uur of 11 door een vriendelijke man met een wat raar frans accent werd aangesproken, en of ik wat koffie wou ?
Het bleek een Nederlands (en geen Hollands !) koppel te zijn dat hier reeds een paar jaar voor een 2-tal weken een Gîte openhoudt voor voorbijtrekkende pelgrims. Omdat het nog maar middag was en ik slechts 15 km had gestapt stelden ze voor dat ik mijn dagtrip zou afmaken en ze me zouden komen ophalen en me morgenvroeg terug brengen naar mijn eind(begin) punt. Zo zouden ze eindelijk eens een pelgrim in hun Gîte hebben (het begin van het seizoen). 's Avonds bleek er ook nog een kranige dame (67 jaar) uit Loraine te zijn aangekomen.
Deze Nederlanders hebben zelf reeds meerdere tochten naar Compostela gemaakt en zijn zelfs al vanuit Nederland te voet naar Rome gelopen!! De ideale "hospitaleros" dus. Ze weten waarover ze praten, kunnen je raad gaven. Bovendien, en dit vind zelfs IK straf, ze gaan in september een soortgelijke pelgrimstocht doen in JAPAN !!! Ergens op een Japans eiland een tocht met 88 boedhistische tempels. - 1400 km. Dan wordt je als leerling-pelgrim wel heel klein.
Deze Gîte is echt een Gîte zoals ik me altijd de ideale pelgrims-gîte had voorgesteld: prachtige persoonlijke ontvangst, voldoende sanitair, een slaapzolder met stapelbedden (enfin voor diegene die me kennen... een beetje op kamp !) Echt een aanrader voor de pelgrim-in-spe die dit toevallig moest lezen. ( Augy-sur-Aubois )
Gisterenavond nog heel lang een luisterend oor geweest voor mijn gastvrouw (een bretoense , dus rechtdoor !!) Na lekkere echte fondue Bourgignonne ging haar man (48 jaar) rond 20.30 uur slapen ...... Hij moest vroeg op ... zei hij.
Toen bleek dat hij nierpatient is en reeds 1 jaar iedere nacht thuis 9 uren aan een dialisetoestel ligt. Mijn gastvrouw had blijkbaar echt nood om haar ingewikkeld en alles behalve eenvoudig leven aan iemand te vertellen. Toen ik op haar vraag of ik gelovig ben met ja antwoordde , was er geen houden meer aan. Ik moest wel heel veel zonden gedaan hebben, om deze pelgrimstocht te maken (misschien is zij helderziende?) Haar moeillijk leven, al haar tegenslagen, alles was de fout van God; haar opvoeding, de nonnekes, de pastoor...
En toch... voor het slapengaan vroeg ze mij al wenend of ik toch maar een kaarsje wou branden voor haar in Compostela? Ik heb het haar beloofd. Ook dit is misschien een beetje pelgrim zijn?
Na een ietwat langere nachtrust, de zware dag van gisteren blijkbaar overleefd. Proviand moet dringend worden aangevuld, het enige wat me nog rest is 1 tipje Vache qui rit. Naar het office de tourisme om help om mijn voornemen om Nevers links te laten liggen te realiseren. Ze plegen 4/5 telefoontjes en vinden een Chambre d'hôte op een goeie 20 Km.
Vanochtend toch wel wat verschoten toen ik vaststelde dat mijn bourgondisch buikje, dat ik jaren met veel overtuiging en liefde heb gekoesterd met Rodenbach en andere Brunello's blijkbaar ook begint te beseffen dat het nog heeel ver is naar Compostela.( en dit is geen aprilgrap )
Wij ( mijn rugzak en ikzelf ) zijn zonder veel moeite via een ongebruikt jagerspad langs de Loire aangekomen op ons slaapadres. Ik zit ik nu bij deze vriendelijke mensen thuis op hun laptop dit verslag te schrijven. Tafel wordt gedekt. Morgen zoek ik na een 10 km terug mijn geplande route terug op.
ps : met mijn voeten gaat het de goeie kant op ( met mij ook hopelijk )
Om 8 uur vertrokken, de eerste 3 uur zeer mooi, afwisselend, daarna voor de rest van de dag bos, bos en nog eens bos. Aangelegde bossen voor de bosbouw. Bosinginieur zijn schijnt me niet zo een ingewikkeld beroep, want wat is er zo moeillijk aan om rechte boswegen te tekenen van 12 km lang. Alleen, als ze plots voor je opduiken, niet zo'n plezante weg, gewoon altijd rechtdoor. Gelukkig zijn de vogels volop in actie en heb ik de voorbije weken niet vergeefs mijn verrekijker meegesleurd. Na een dag op de limiet van teveel , aangekomen in La Charité-sur-Loire, Office de tourisme en Mairie gesloten, dus maar op zoek naar een betaalbaar hotelletje. Geluk: ik vind er eentje. Douchen, eten en slapen !!!! "La Charité" zoals het stadje wordt genoemd is gesticht door de orde van Cluny. Deze bouwde hier in de 12de eeuw een prachtige kloosterkerk. De op één na grootste van Frankrijk (na deze van Cluny zelf )
De naam Charité komt door de vrijgevigheid die de orde van Cluny gaven aan de massa pelgrims die hier voorbijkwamen. - heb er niks van ondervonden -
Een dag die jullie me gerust mogen benijden. Bij het vertrek was het sneeuwwit gevroren, maar een helderblauwe hemel met een vuurrode zon, die reeds vroeg haar uiterste best deed om er iets moois van te maken. Prachtige, heuvelachtige wandelwegen waarvan ik hoop dat God er nog een hoop in voorraad heeft. Ik verdenk de mensen van de GR (Grote Routepaden) - die overigens prachtig werk leveren, waarvoor dank - er echter van dat er sommige een beetje sadistische trekjes hebben. Er mag in de buurt geen heuveltje of geen berg liggen, of je mag er zeker van zijn dat de GR erover gaat.
Omdat ik reeds om 13 uur in Varzy ( voorziene slaapplaats ) was, en ik me absoluut in form voel, ben ik maar doorgestapt naar een volgende slaapgelegenheid en hier zit ik nu in een B&B bij een Nederlands/Frans koppel. Morgen wordt het weeral moeillijk kiezen, ofwel 12 of 37 km ?? Ik wens jullie allemaal het beste, met mij gaat het (voorlopig) nog altijd opperbest.
Gelukkig heb ik op mijn eerste rustdag een internetcafé gevonden, zodat ik mijn dag niet in ledigheid moet slijten. Het werd trouwens tijd dat ik jullie reacties eens rustig kan doornemen. Als jullie zo massaal blijven reageren zal ik mij verplicht voelen om ook nog te voet naar huis terug te keren. Je kan niet geloven hoeveel deugd al deze reacties doen, van vele vrienden, maar soms ook van onbekenden. Dank alvast iedereen, en volhouden, ik probeer het ook. Zien wie het langst volhoudt ???
Ik wil graag van deze rustdag gebruik maken om al eens terug te kijken op 2 weken pelgrimstocht.
- Stilaan begint een "pelgrimsgevoel" door te dringen. De eerste dagen waren het telkens praktische kanten die belangrijk waren. Blijf ik op schema, vind ik eten, slapen, ga ik vlug genoeg, op horloge kijken ... maar stilaan wordt dit alsmaar minder belangrijk. De horloge verdwijnt al vlug in de zak. Eten en drinken, met minder kom ik toe (en 't is trouwens nog altijd vasten )
- Begin Frankrijk echt te appreciëren, de dorpjes lijken nog in winterslaap, realiseren zich blijkbaar nog niet dat de lente aan de voordeur staat. Maar binnen zijn de huizen en de mensen warm .
- Het dagenlang stappen langs de GR, langs ongekende wegeltjes, door nog naakte bossen en tussen pasgezaaide velden, het geeft een enorm gelukszalig gevoel van vrijheid, ook al doen die verdomde blaren soms zo een pijn.
- Tijd is een relatief begrip aan het worden, soms lijken de uren voorbij te vliegen , als je in gedachte verzonken weeral een aantal kilometers verder hebt gestapt zonder er bij stil te staan wat en wie er allemaal door je gedachten flitst. Soms is een lange rechte asfaltbaan een marteling waar geen einde aan komt.
- Aan de vele mensen aan wie ik beloofd heb aan hen te denken onderweg, wil ik graag zeggen dat deze belofte stand houdt .
- Tenslotte nog een praktische mededeling: reacties op een bepaald artikel komen rechtstreeks op mijn privé email toe. Reacties via mijn gastenboek zijn zichtbaar voor iedereen. (persoonlijk vind ik reacties via het gastenboek fijn) Tenzij je natuurlijk iets persoonlijker wil meedelen.
Ik ga nu echt rusten op mijn rustdag, denk veel aan iedereen en kijk uit naar het volgende hoogtepunt: Limoges ( bezoek van Wiske en ons Fientje )
ps: Ik heb nog geen foto's van onderweg kunnen doorsturen - komt nog wel.
Ik heb gekozen voor deze etappe, omdat ik hoopte om hier eindelijk een internetcafe te vinden . En eindelijk is het gelukt. Het is een mooie dag geweest, gemakkelijke wandelwegen, meestal door het bos, af en toe wel een paar zeer steile hellingen , maar verder 'rien à signaler'. Clamecy is een liefelijk oud stadje gelegen aan de Yonne. Wat een verschil met Tonnere van een paar dagen geleden. Ik heb hier een mooie, prachtig verbouwde chambre d'hôte gevonden en blijf hier een dagje rusten. Morgen wat rondkijken, wat wassen en plassen de planning voor de volgende weken eens bestuderen en morgenvoormiddag nog wat dagboek bijwerken. Energie opdoen en dan op naar het tweede hoogtepunt van mijn tocht : Limoges waar Wiske, Ilse, Tom en ons Fientje mij komen opzoeken.
Vézelay , het eerste grote doel van mijn pelgrimstocht ! Maria Magdalena zal mij wel ontvangen zeker? Ze ligt hier trouwens al van in de 11de eeuw. Ik vraag me alleen af waarom men die basilieken altijd op een berg legt? Koekelberg, Scherpenheuvel tot daar toe maar deze kan tellen, na een dag stappen sta je plots voor een muur. En daarboven moet je zijn, op naar Maria Magdalena. Het GR pad komt toe juist aan de ingang van de basiliek. Oef ! Het eerste wat een normale mens zou doen na zo een inspanning is een goeie pint gaan drinken. Maar ten eerste is het de vraag of een pelgrim wel een normale mens is en ten tweede en dit is veel erger, er is hier niet direct een pint te bekennen. Dan maar de basiliek binnen. Een immens grote mooie onderhouden kerk. Buiten mezelf was er niemand. De rugzak laten vallen en me rustig neergezet. Een speciaal moment, aangekomen in de basiliek te Vézelay, een heel speciale plaats in de pelgrimage naar Compostela. Een moment waarop plots zonder enige reden een paar tranen vloeien. Onderdak gevonden in een oud klooster bij de zusters Franciscanessen, een heel oud gebouw, waar ik ergens in een doolhof van gangen en trappen in een toren een kamer krijg met 6 bedden. Ik ben blijkbaar de enige pelgrim. 's Avonds ben ik in de kapel van een ander klooster naar een mis geweest. De sfeer die hier hangt heeft echt iets mystiek. Een 40-tal paters en zusters die meerstemmige liederen zingen, een sacrale sfeer. Dit is genieten van een andere orde. Het was de bedoeling hier een dagje te rusten , maar je bent eigenlijk wel vlug rondgekeken, zeker als je iedere keer opnieuw voor alles naar beneden en opnieuw naar boven moet. Bij mijn aankomst bvb , ben ik na mijn bezoek aan de basiliek de post gaan zoeken, om opgestuurde post restante te gaan ophalen. Wel de post ligt langs de andere kant van Vézelay, bijna terug beneden! Om een pelgrim bezig te houden ? Ik blijf hier dus niet en ga morgen verder en zie wel waar en wanneer ik een rustdag neem.
Ik had nooit gedacht dat ik Pytagoras ooit tot mijn vrienden zou hebben gerekend. Maar vanaf vandaag een dikke vriend. Dank zij hem heb ik vandaag 2 dagen stappen ingewonnen. En voor diegenen die het spijtig vinden dat ik Chablis links (rechts) heb laten liggen , ik zal die fles vroeg of laat wel eens kraken. Het begon nochtans niet allerbest, de verkeerde kant van Tonnere uitgegaan, dus helemaal terug, (tonnere de tonnere !) Vermits ik geen topografische kaart van de streek had, zijn het dus 33 km asfalt geworden, wel langs mooie D-routes waar dus geen auto voorbij komt. Ik vraag me dikwijls af waarom men al deze wegen aangelegd heeft. 2 dorpjes voorbijgekomen, maar geen slaapgelegenheid, er is dus doorbijten tot Vermenton. Gelukkig is het droog gebleven, maar heb de ganse dag moeten vechten tegen de wind. De ganse dag asfalt en wind tegen, om moedeloos van te worden. Maar dit dagje doorbijten heeft toch 2 winstdagen opgeleverd. In Vermenton direct naar de Mairie voor een stempel en een slaapplaats. De stempel geen probleem, de slaapplaats daarentegen !!! Gelukkig is er een mevrouw in het dorp - een duiveltje doet al van de parochie - die af en toe wel eens een pelgrim opvangt. Daar naar toe, heel mooi gevraagd , en ze doet dit wel niet meer maar waarschijnlijk had ze compassie, of is het misschien mijn intussen mooie baard ??? In alle geval werd ik na wat praten over parochie en zo, extra in de watten gelegd. Avondeten en slapen gratis voor niks. Het leven van een pelgrim kan soms mooi zijn.
Pelgrim zijn is je pelgrimstaf nemen en op weg gaan. Je kleine zekerheden verlaten om te ervaren wat en wie de grote zekerheid is en daarop mogen steunen als op een staf.
tekst : Vlaams genootschap van Santiago de Compostela
Middeleeuws vers.
Ik kom, ik weet niet vanwaar. Ik ben, ik weet niet wie. Ik sterf, ik weet niet wanneer Ik ga, ik weet niet waarheen.
Het verbaast me dat ik vrolijk ben...
Vrienden
Vrienden zijn als bomen Ze wachten tot je nog eens langs komt en ze zijn onverstoorbaar als je wegblijft.
Ook na maanden afwezigheid kan je draad gewoon weer opnemen, omdat intussen niets werd afgebroken.
Vrienden zijn als bomen, op een goede afstand van elkaar geplant zo moeten ze elkaar niets betwisten. Ze kennen geen afgunst maar nodigen elkaar wel uit " Hoger " te groeien.
Vrienden zijn als bomen, en bomen buigen niet maar ze wuiven.
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
And then one day A magic day He passed my way And while we spoke of many things Fools and kings This He said to me: "The greatest thing you'll ever learn Is just to love and be loved in return"
Pelgrimstocht
Blote voeten zij zoeken een weg om te gaan tasten haar ziel af haar hele bestaan Als een pelgrim doorloopt ze haar lichaam, haar tempel gevoelig, aandachtig erkent elke drempel Stoten haar voeten zich blaren, gewond, werpt ze het licht op wat in de weg stond Dansen haar voeten zich vrij en verlicht, haar lichaam gevleugeld een vredig gezicht Zo reist ze, ontdekt ze een wereld van zijn Neemt steeds minder mee Rest wat brood en wat wijn
DE CAMINO
Geen gewone weg want zij laat geen loopje met zich nemen
maar trekt haar eigen spoor in eenieder die haar gaat.
Zij laat zich voelen in het hart, en geeft niets om de benen
Life is a pelgrimage. The wise man does not rest by the roadside inns. He marches direct to the illimitable domain of eternal bliss, his ultimate destination