Juist wat tijd gevonden om snel iets op de blog te plaatsen. We hebben net enkele normale maar rustige werkdagen achter de rug. s Morgens blijft hetzelfde ritueel: rond 7u opstaan, ontbijten en tegen 8u (kan soms al eens later zijn, Afrikaans ritme) komen ze ons met de truc ophalen en rijden we richting wildlife centre. Op de laadbak van die truc zitten tijdens het rijden is niet altijd even aangenaam, aan gezien de luchtkwaliteit op straat hier niet bepaald gezond is (uitlaatgassen). In feite is er in Malawi zelfs nog relatief veel milieuverontreiniging waar te nemen. Maar we kunnen het deze mensen gewoon niet kwalijk nemen, want, hun milieuvervuiling is 100% de schuld van Europa en Amerika. Zij verbieden milieuverontreinigende zaken zoals bepaalde pesticiden en andere stoffen. Wij verbieden ze omdat ze schadelijk zijn voor onze gezondheid en de kwaliteit van ons water en onze lucht verslechten. Maar wat doen we met de overschot op het moment dat bij ons het verbod ingaat? Verkopen voor een appel en een ei aan Afrikaanse en andere ontwikkelingslanden. Er is dus geen mens op deze planeet die de milieuproblematiek oplost, integendeel, we verschuiven het probleem alleen, en het schadelijk effect op de planeet blijft juist hetzelfde (deze preek even terzijde :p).
De laatste dagen hebben we weer dieren gevoederd, een schoenrek voor ons kamp gebouwd (en het resultaat mocht er zijn), de wilderness trail terug begaanbaar gemaakt en het leeuwenverblijf terug leeuwvriendelijk gemaakt.
De wilderness trail is eigenlijk een stuk natuurgebied dat in het wildlife centre ligt waar verscheidene dieren leven, zoals hyenas, parelhoenderen, nijlkrokodillen, duikers, vervet monkeys en verscheidene reptielen. Zo zijn we ook een slang tegengekomen die mogelijk een black mamba geweest kon zijn (één van de giftigste ter wereld). Doordat het volop regenseizoen is, was het wandelpad er bijna niet meer zichtbaar omwille van de overbegroeiing door vegetatie. Daarom zijn we er met de machete een voormiddagje Indiana Jones gaan spelen. Ondertussen ook te weten gekomen dat de lokale bevolking doorgaans enorme schrik heeft van hyenas. Als ik het goed begrepen heb, geloven ze dat bij volle maan mensen en andere dieren in hyenas veranderen om mensen bang te maken en ongeluk te brengen (een soort Afrikaanse weerwolven dus).
Gisterenavond in de lokale bar naar de voetbal gaan kijken (Arsenal Barcelona), dus een gezellige avond gehad.
Vandaag heb ik een hele dag voor een jonge duiker (soort kleine antilope) moeten zorgen. Het dier had diarree en was enorm verzwakt. Maar intussen is het al aan de betere hand. Ze hebben hier momenteel 3 duikers, echt prachtige beestjes.
Ze hebben mij ook gevraagd om, als ik tijd en zin heb, is uit te zoeken welke vogels en reptielen er hier zoal rondlopen in het wildlife centrum. Want ze willen hier een soort informatiebordjes ineen steken die ze op de wandelpaden plaatsen zodat de mensen kunnen zien welke dieren hun pad kunnen kruisen.
En in de komende weken gaan we ook wat enrichment bedenken voor de gevlekte hyena. Het dier zit helemaal alleen in zijn verblijf en hij verveelt zich wat.
Komend weekend is het normaal gezien tijd voor onze eerste uitstap. We gaan voor enkele dagen naar Lake Malawi :D
Tijd voor een korte update. Onze uitstap naar Lake Malawi moesten we een weekje uitstellen. Dit omdat ik terug op de zieke duiker moest passen tijdens het weekend en Erwin moest mama-aap spelen voor een verweesde blue monkey. Eergisteren hebben we ons allereerste echt zware onweer meegemaakt sinds we in Malawi zijn, compleet met enkele van de mooiste bliksems die ik van mijn leven al gezien heb (en 1 die redelijk dicht bij ons ingeslagen was). Gisterenavond zijn we gaan supporteren tijdens een voetbalmatch. De werknemers van het Lilongwe Wildlife Centre hebben namelijk hun eigen voetbalploeg opgericht en elke week trainen ze en spelen zij enkele matchen. Deze keer ging de match door ergens in een dorpje net buiten Lilongwe. We hebben dus voor de eerste keer kennis gemaakt met het leven in Malawi buiten de hoofdstad (tweede cultuurshock was een feit). Best wel grappig als je als blanke in zon dorpje binnenkomt hoe al die kinderen met 20 30 tegelijk rond u komen staan, en hoe ze allemaal achter de truc beginnen te lopen wanneer je toekomt en weer vertrekt. Ik heb ook voor het eerst sinds ik hier ben mijn was eens gedaan (zonder wasmachine). Vandaag begon de dag zonnig en warm, en heel plots ging dit over in extreem zware regenval. En binnen regende het even hard als buiten.
Alweer enkele leerrijke dagen achter de rug. Vorige dinsdag was spay day! Dat is een keer per week dat de LSPCA gratis mensen hun honden castreert (om invasie tegen te gaan), gratis vaccins tegen rabiës geeft en gratis hier en daar wat oppervlakkige verzorging (vb wonden) doet. Hier heb ik voor de eerste keer in mijn leven in levende honden subcutane en intramusculaire injecties leren zetten. Wel erg om te zien hoe de mensen hier met hun honden omgaan (nogal hardhandig).
Ondertussen is onze uitstap naar Lake Malawi weer een tijdje uitgesteld omdat we dit weekend andere plannen hebben. Maar nu ligt het wel officieel vast dat we van vrijdag 4 maart tot en met maandag 7 maart naar de Lake zullen gaan.
Voor de rest waren het normale werkdagen, op de zieke duiker gepast die bijna volledig genezen is. Eigenlijk wel goed want 10 dagen terug gaven ze het dier nog maar 20% kans op overleven. We hebben ook richtingaanwijzers geplaatst in de wilderness trail (zodat de bezoekers niet verdwalen). Daar zijn we ook effe verschoten van enkele wilde hyenas die ons zagen (maar wij hen niet) en met hun gelach ons probeerden weg te jagen. We hebben ze niet gezien maar ze waren enorm dichtbij, en dat was dan nog overdag terwijl hyenas nachtdieren zijn. s Nachts de wilderness trail doen is dus levensgevaarlijk. Hyenas zijn trouwens gigantisch grote dieren, daar verwacht ge u totaal ni aan. In het wildlife centre hebben we er ook een zitten, maar die is iets sympathieker in de omgang.
Volgende week zal ik zowiezo verslag uitbrengen van onze uitstap naar Lake Malawi en ik ga er een zaak van maken om eindelijk eens de eerste fotos te posten.
We hebben dan eindelijk, met traditionele Afrikaanse vertraging, ons weekend kunnen boeken naar Lake Malawi, we zullen daar 3 nachten verblijven in een gebied met de naam Cape MacLear, volgens backpackers de mooiste plaats van heel Malawi. Volgende week (na de uitstap) volgen de eerste fotos. Voor de rest gaat alles hier opt moment zn gewone gangetje. Vannacht wel niet veel geslapen. Erwin heeft voor zijn onderzoek (ivm met zijn thesis) formaldehyde nodig (= een vloeibare chemische smeerlapperij) en deze was een beetje uitgelopen in de slaapkamer (op Erwin zijn bed). Iedereen is dus wakker geworden met tranende ogen en het gevoel van een bloedneus. We moesten dus zijn matras buitensmijten en alle vensters een half uurke openzetten. Daarna was de geur weg en konden we weer veilig gaan slapen (en dromen van vriendelijke aapjes en iets minder vriendelijke black mambas).
Na enkele weken van uitstel konden we vorig weekend dan eindelijk ons eerste uitstapje doen en eens iets anders zien van dit mooie land dan de hoofdstad. Vrijdagochtend om 5u30 opgestaan en een half uurtje later vertrokken richting busstation. In België zou er zo vroeg s morgens nog niet veel activiteit waar te nemen zijn, maar in Afrika is het op dat moment al klaarlichte dag en dus ook vrij druk op straat. De mensen leven hier echt met de zon als horloge. Het busstation ligt ongeveer op een half uurtje lopen van ons kamp en normaal zou onze bus om 6u30 vertrekken, dus zijn we haastig naar ginder gestapt. Natuurlijk hadden we (voor de zoveelste keer op rij) weer geen rekening gehouden met de alom gekende Afrikaanse vertragingen. We zaten om 6u30 inderdaad op de bus en toen hebben we gewacht, 7u00 7u30 8u en nog steeds vertrokken we niet. De bus begon wel langzaamaan vol te geraken (een hele hoop mensen had zelfs geen zitplaats meer) en dat is dus blijkbaar een gewoonte hier; de meeste bussen vertrekken pas als ze volledig volgepropt zitten. Plots stapte er uit het niets een soort Afrikaanse pastoor op de bus en die begon bijna een uur lang een preek te geven uit ne misboek. Bedoeling was om de bus te zegenen opdat hij een veilige reis kon ondernemen. Ma zo ne preek jong! Ik denk dat wij gezegend zijn voor de rest van ons dagen dat we hier op deze aardbol ronddwalen. Uiteindelijk, met een Afrikaanse vertraging van ongeveer 3uur, konden we vertrekken richting Lake Malawi. We zullen er verblijven in een regio met de naam Cape MacLear, een busreis van zon 7 uur (+ het feit dat de bus volledig volgestampt was en de temperatuur iets boven de 30° lag). De bus reed ook niet rechtstreeks naar Cape MacLear, we moesten overstappen in een dorpje met de naam Monkey Bay en van daaruit moesten we nog vervoer zien te vinden naar Cape MacLear (ongeveer een half uur rijden van Monkey Bay). Enfin, de busreis had wel één groot voordeel: we konden eindelijk eens een relatief groot stuk van het land zien, en zo ook de levenswijze van de lokale bevolking. En ik heb tijdens de reis ook mijn eerste maraboe gezien (een soort ooievaarachtige vogel). Na 6uur te zijn verpletterd op de bus kwamen we eindelijk aan in Monkey Bay. Daar kwamen we te weten dat we een truc moesten zien te vinden die ons naar Cape MacLear kon brengen. We waren daar nog maar enkele minuten, of direct kwamen er enkele locals naar ons toegelopen. Zij hadden een truc en zouden naar Cape MacLear gaan, ze zeiden ons ook (of maakten ons wijs dat) dit de laatste truc was die vandaag naar Cape MacLear zou gaan. Wij, moe van de busreis, wouden zo snel mogelijk in Cape MacLear zijn en we besloten dus met deze mensen mee te gaan. Daar zijn we ook voor de eerste keer serieus in zak gezet. Deze mensen vroegen 3000 kwacha om ons alle vier (mezelf, Erwin en twee andere vrijwilligers die met ons mee waren, Carolien uit Nederland en Anthony uit Engeland) naar Cape MacLear te brengen. Wij besloten om dat te betalen. We gingen naar de truc, sprongen in de laadbak en we reden enkele meters verder. Daar stapten er nog enkele mensen in die laadbak. Vervolgens reden we nog enkele meters verder. Daar stapten terug enkele mensen in die laadbak. En dit verhaaltje blijft zo doorgaan tot we met 37 in de laadbak van die truc zaten. Na een half uur rijden kwamen we eindelijk aan in Cape MacLear (klein mirakel dat we onderweg niemand verloren zijn). Daar kwamen we ook te weten dat de prijs om van Monkey Bay naar Cape MacLear te reizen eigenlijk 300 kwacha bedraagt. Wij hadden 3000 betaald, wat dus 10 keer de normale prijs is! Daar moet ge dus echt wel voor opletten als ge in Afrika reist, van de moment dat ze een blanke kop zien, denken ze kassa kassa. Afdingen is de boodschap! Tot zover deel 1 van onze reis naar Cape MacLear, de rest, alsook de fotos volgen de komende dagen, maar nu ga ik aapjes eten geven
Onze eerste dag in Cape MacLear verliep redelijk rustig. Gewoon wat bekomen van de reis en eens een duikje genomen in de Lake. Dan avondeten: de combinatie pizza met friet eens uitgeprobeerd en deze was absoluut niet tegengevallen. Vervolgens een pintje gaan drinken in de lokale reggaebar, nog effe in de hangmat gelegen onder een mooie sterrenhemel (da was echt geen gewone sterrenhemel, maar de melkweg in volle ornaat) en dan in ons bedje gekropen.
De volgende morgen om 6u opgestaan (omdat het gewoon te warm was om te slapen) en enkele uren in de hangmat gaan liggen met de opkomende zon boven de Lake. Best een zalig gevoel, een hangmat hebben en weten dat ge er eigenlijk van ne ganse dag ni moet uitkomen :p Vervolgens pannekoekjes gegeten en dan met de boot van een lokale visser naar één van de onbewoonde eilandjes gevaren. Daar hebben we een barbecue gekregen en hebben we gesnorkeld tussen vele visjes, de Malawi-cichliden. En de Neolamprologus leleupi zwom er ook tussen, heb ik nog ooit is in mn aquarium gehad :) In de namiddag zijn we iets verder rond dat eiland gevaren en hebben we een fish eagle zijn duiken op amper 5 meter van ons bootje. Echt ferme beesten. Daarom zijn ik en Erwin de volgende dag met een kajak uitgevaren. Bedoeling was om te proberen volledig rond dat eiland te varen en fish eagles te spotten. Volledig rond zijn we niet geraakt (dat eiland was zodanig groot dat we ons op een bepaald moment afvroegen of da wel een eiland was :p) maar fish eagles hebben we wel gezien, waaronder 2 die bezig waren met hun nest te bouwen. In de namiddag nog eens in de Lake gezwommen en uitgerust van al dat kajakken en nog maar eens naar de voetbal gekeken (ManU Liverpool). Da blijft echt grappig hoe de locals hier zo opgaan in die Engelse voetbal.
De volgende dag was de vakantie gedaan en moesten we terug richting Lilongwe vertrekken. Normaal zou ons dat weer heel wat geld kosten, maar gelukkig kwamen we in Cape MacLear 3 sympathieke Zuid-Afrikanen tegen die ook naar Lilongwe moesten. Zij werken voor Tomtom (gps-bedrijf) en waren bezig met heel zuidelijk Afrika in kaart te brengen om het dan in gps te steken. Ze hadden al Zuid-Afrika gedaan, Botswana, Namibië en Mozambique en nu waren ze dus bezig met Malawi. Vervolgens zouden ze naar Zambia gaan en dan terug naar Zuid-Afrika. Aangezien zij dus naar Lilongwe moesten konden wij gratis en voor niets meereizen in de laadbak van hun truc. Ze hadden er zelfs een matras ingelegd zodat we comfortabel zaten. Op minder dan 4uur waren we terug in Lilongwe. Dan nog een pintje gedronken en nagenoten van onze mooie reis. En ondertussen staat ons volgende uitstapje ook al min of meer vast. Het eerste weekend van april gaan we 4 dagen de staatsgrens oversteken richting Zambia en daar gaan we naar South Luangwa voor een safari. Want ge kunt onmogelijk naar Afrika komen zonder een safari te doen. :)
Vorige week zijn we op safari geweest in Zambia. Met we bedoel ik mezelf, Erwin, Elien (de 3 Belgen) en Anne-Marie (uit Engeland). Maandag, de dag van vertrek, vroeg opgestaan, want we moesten om 7u30 klaarstaan aan de receptie van Kiboko Safaris. Daar stond de 4X4 ons op te wachten en rond 8u vertrokken we richting de grens Malawi-Zambia. Altijd een ervaring op zich, rijden in Afrika. Dan zie je het echte Afrika en hoe de meerderheid van de mensen hier leeft: strooien hutjes, veroeste bakken van autos die bij ons 30 jaar terug in de mode waren (allemaal verlapt aan Afrika voor een appel en een ei) en uitgemergelde honden en koeien. Na ongeveer 3 uur rijden kwamen we bij de Malawische grens aan. Daar moesten we een stempel in ons paspoort laten zetten om het land te kunnen verlaten. Vervolgens 5 minuten verder gereden door niemandsland en dan kwamen we aan bij de Zambiaanse grens. Daar moesten we ons visum gaan vragen om het land binnen te mogen. Dit alles verliep enorm vlot voor ons, maar de bestuurder van onze 4x4 had problemen. De wagen waarmee we reden, was de vorige keer de grens overgestoken met een andere chauffeur, en die stond dus ook nog op naam van die vorige chauffeur. En daarom moesten ze dus een hele Afrikaanse procedure in gang steken om dat te corrigeren, met als resultaat dat we ongeveer 3uur vastzaten aan de Zambiaanse grens. Maar enfin, ze hebben het dan toch opgelost gekregen en we konden verder voor een rit van 6uur door Zambia. Onderweg ook nog eens gestopt om ons Malawisch geld om te ruilen in de munteenheid van ginder. En Zambische kwacha is echt niks waard, zo erg heb ik nog nooit gezien (als ik me goed herinner komt 1euro overeen met ongeveer 50.000 Zambiaanse kwacha, ze hebben daar zelfs biljetten van 1 miljoen Zambiaanse kwacha!)
Na een lange rit kwamen we dan aan in onze Lounge, waar we de komende 3 dagen zouden verblijven. Aan de ingang stond Mozes ons op te wachten, hij was de persoon die ons gedurende deze dagen zou begeleiden en met ons ook het South Luangwa reservaat zou ingaan. Hij gaf ons een rondleiding in de Lounge, echt overdreven luxe: prachtig zwembad met uitzicht op de rivier en de jungle, een fitness centrum, een bar en tenten die eigenlijk halve hotelkamers waren. Kortom, allemaal zaken waar je je niet aan verwacht als je naar Afrika komt. En alsof dat nog niet genoeg was, wist Mozes ons ook te vertellen dat we de komende 3 dagen de enige bezoekers van de Lounge waren, wat betekende dat we heel de Lounge voor onszelf hadden en een privé safari. Misschien een beetje teveel van het goeie, ma bon, we klagen niet :p Tot slot vroeg hij of we eten op zak hadden. Dit moest namelijk ergens anders bewaard worden dan in de tent, omdat we anders s nachts wel eens bezoek konden krijgen van bavianen of olifanten :p, we zaten dus we degelijk in de wildernis.
Vervolgens kregen we ons avondeten (eten was trouwens ook super) en ondertussen legde Mozes ons het programma van de volgende dagen uit. We zouden in totaal 4 keer het reservaat ingaan (2 safaris per dag). Elke dag gingen we dus één keer van 6u s morgens tot 10u30 het reservaat in voor een safari overdag, en dan nog eens één van 15u tot 20u voor een nachtsafari (in Afrika is het pikdonker vanaf 17u30, dus het was wel degelijk een nachtsafari).
South Luangwa is een reservaat dat ongeveer even groot is als België, daarvan gebruiken ze slechts een klein deel om safaris in te doen. Het gebied is al beschermd sinds de jaren 70, nadat de species genaamd Homo sapiens er het aantal Kaapse buffels eens gehalveerd had en de neushoorns er volledig uitgeroeid had. Het is echter wel een van de grootste reservaten in Afrika en volgens velen ook het mooiste en meest ongerepte.
Die avond in de bar van de lounge vertoefd om wat te relaxen van de lange reis. En plots zagen we iets groots bewegen ongeveer 20 meter verder. Een van de nachtwakers zei ons dat we hem mochten volgen. Wij deden dat en plots stonden we oog in oog met een nijlpaard, dat daar op zijn gemak stond te grazen op nog geen 5 meter voor onze neus.
De volgende morgen stonden we op om 5u om zo snel mogelijk het reservaat in te kunnen. Nog voor we het reservaat binnenreden stond een groepje olifanten ons al op te wachten. Echt schitterend, hoe dat daar allemaal zo in het wild rondloopt, prachtervaring, veel beter dan dierentuinen. Toen we eenmaal het reservaat binnenreden wisten we niet waar eerst kijken. Impalas, olifanten, nijlpaarden, zebras, waterbokken, het liep er allemaal langs alle kanten rond. Op een bepaald moment stonden we stil en liep er een groep olifanten, compleet met jong :) gewoon naast onze truc voorbij. Mozes legde ons uit dat het allemaal vrouwtjes waren. Vrouwtjes en jongen vormen groepen, terwijl mannetjes doorgaans een solitair leven leiden. In feite waren we op een goed moment gekomen, want we hebben echt enorm veel dieren gezien. Zelfs een heel bedreigde en zeldzame carnivoor: de Afrikaanse wilde hond. Mozes zei ons dat deze dieren nog maar enkele dagen in dit deel van het reservaat vertoefden en hij was zelf ook supergelukkig dat hij ze kon zien.
Na een rit van 4 uur door het reservaat en vele dieren gespot te hebben, keerden we terug naar de Lounge, waar we onze lunch kregen en dan enkele uren konden relaxen. Om 15u30 keerden we dan terug naar het reservaat. Je zou denken dat het storend is voor de dieren door al die trucs die dagelijks het reservaat inrijden. Maar Mozes zei dat de dieren er niet echt hinder van hebben. Het reservaat is zodanig groot (zo groot als België) en er wordt slechts in een fractie daarvan gereden. Dus als de dieren echt willen, kunnen ze zich altijd afzonderen. En hier worden ze niet uit hun natuurlijke omgeving gehaald, zoals in dierentuinen. s Avonds zagen we dan onze eerste leeuwen, hyenas, honingdassen, een stekelvarken, civets, nijlkrokodillen en nog veel meer :) Wat ook leuk is, is dat s nachts de nijlpaarden aan land komen. Eén ervan verschoot op een bepaald moment van enkele zebras die stonden te grazen en begon aan een tempo van ongeveer 40km/u weg te rennen.
De volgende dag nog twee keer zon safari afgelegd en dan terug naar Malawi gereden voor onze laatste 3 weken. De tijd vliegt hier echt voorbij.
