Ik ben Jirka
Ik ben een vrouw en woon in Koksijde (België) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 25/10/1994 en ben nu dus 30 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: tekenen , schrijven en scouts.
About my life.
My future, my past and the present.
05-06-2011
Get spanish, people
Oké, ik zal het gewoon doen! Dit jaar hadden ze het me al eens gevraagd, maar ik was te bang om toe te zeggen. Volgend jaar neem ik echter een super, gigantisch groot risico. Ik ga zingen. O ja! Op het schoolconcert, lunchconcert of hoe ze het ook mogen noemen. Want ik wil nu eindelijk wel eens iets doen. Al vijf jaar zit ik op dezelfde school, al vijf jaar droom ik ervan om ook eens op dat podium te gaan staan en te doen wat ik graag doe. Maar telkens wanneer de audities dichter komen slaat de schrik me om het lijf. Wat als ik plots -geheel onverwachts- enorm dringend naar het toilet moet? Wat als ik een verkeerde noot aanhaal? Wat als er me plots honderden rotte eieren om de oren vliegen? WAT DAN?
Nou, vanaf nu kan dat me allemaal niks meer schelen. Ik zal het durven, ik zal het doen. En ik zal worden begeleid door één van m'n beste vrienden op de piano, die me ook meteen wat beter op mijn gemak zal laten voelen. Over die beste vriend op de piano gesproken: ik zag hem net op tv, hierzo: http://www.youtube.com/watch?v=swghsu7LXSs In het nieuwste clipje van de jeugd van tegenwoordig. Hoe overheerlijk is dat niet? Voor wie het zou interesseren, zie je die gozer met de roze (hijzelf vindt hem paars, maar in mijn ogen is dat overduidelijk roze) muts en met die flashy groene broek? Dat is 'm. Nou, dat weten jullie nu ook weer.
Ik ben een proefondervindelijk onderzoek gestart. Net at ik ongeveer zo'n halve komkommer, waarmee ik wil testen of deze EHEC-bacterie wel degelijk van die overheerlijke komkommers afkomstig is. Zelf denk ik natuurlijk dat deze de oorzaak niet zijn. Anders had ik er zeker niet van gegeten. Maar je weet nooit, wie weet zijn de komkommers wel degelijk besmet. En dan.. Nou, dan zal iedereen me zeer dankbaar zijn voor het feit dat ik me heb opgeofferd in naam van de wetenschap. Zo, ik ben er weer eens in geslaagd een goede daad te verrichten vandaag. Maar omdat het zo'n risico met zich meebrengt hou ik er even mee op, genoeg goeie daden voor het moment. Nou, in ieder geval, binnen een periode van 3 tot 8 dagen zouden we de uitslag moeten weten. Ik hou iedereen op de hoogte! Voor het geval dat ik geen verslag meer kan uitbrengen: nou, het gaat jullie goed.
Eerder konden jullie al mijn 'jezelf buitensluiten-avontuur' lezen. Wel, hier komt een tweede verhaal. Wat ik met sloten, sleutels, deuren, deuren met sleutels aan de binnenkant, enzovoort heb? Geen idee. Nou, het was weekend. Zo'n overheerlijk luilekkerweekend. Geen schoolwerk, geen ouders thuis (deze waren immers een middagje naar zee getrokken), en een fantastische scoutsmiddag. Wel een verschrikkelijk vuile middag moet ik zeggen. Men kon waarschijnlijk een gigantische pannekoek van me maken. Eieren, bloem, suiker, en weet ik veel wat nog allemaal, ik had het in mijn haar, mond, trui, schoenen, broek. OVERAL. Maar dat was geen probleem. 2 minuutjes wandelen en dan was ik thuis, kon ik een lekker warme douche nemen. Hah, had ik nu echt gedacht dat het zo gemakkelijk zou gaan? Er moest gewoon iets tegensteken dat weekend, het was te mooi om waar te zijn. Wel, mijn broer en ik kwamen niksvermoedend thuis. Hij had de sleutel in zijn broekzak zitten en had me beloofd dat ik de douche eerst mocht gebruiken (en dat gebeurt niet vaak. Meestal moet ik vechten om hier een douche te kunnen nemen.). Tot nu toe geen probleem. Sleutel in het slot. Draaien. Dan, wanneer we beseften dat de sleutels binnen nog op de deur zaten, eens diep zuchten en naar achteren slenteren. De achterdeur dan maar. Sleutel in het slot. Draaien. En dan.. Blijven draaien. Draaien draaien draaien! Onze ouders zouden zeker nog een uur of twee uitblijven, en we hadden absoluut geen zin om zolang buiten te zitten. Bovendien zag het ernaar uit dat het zou gaan regenen, wat het plaatje helemaal perfect maakte. Als er dan al echt iemand als God zou bestaan, dan is hij een verdomd goeie komiek. Paniek, paniek dus. Een paar minuten zaten we te brainstormen, tot ik uiteindelijk op het idee kwam om de ladder te nemen en op het dak te klimmen. Had ik jullie al verteld dat ik verschrikkelijk veel last heb van hoogtevrees? Wanneer ik op een stoel ga staan heb ik al last van evenwichtsstoornissen, laat staan dat ik nog rechtop kan blijven op 3-4 meter hoogte. Gelukkig had ik een broer bij waarop ik lekker mijn angst kon uitwerken. Oeps, ach, hij weet wel dat het helemaal niks persoonlijks was. Eenmaal we op de eerste verdieping stonden probeerden we het vliegenraam van de kamer van onze ouders uit het raam te duwen, maar dat werd niks. Dus namen we de ladder en probeerden we naar het derde verdiep te klimmen. Maar daar kreeg ik zowaar een zenuwinzinking, dus besloten we om het laatste idee maar aan de kant te schuiven. Nou, daar stonden we mooi, hoog en nat in de regen. Op het dak. Op een hoogte van 3 meter. En ik durfde niet meer naar beneden. Ik weet het, ik ben een mietje. Maar die ladder was allesbehalve stevig, laat dat duidelijk zijn. Ik ben al trots dat ik op het dak was geraakt. In ieder geval, daar stonden we dus. Een tijdje. Een hele tijd. Tot ik het beu werd en het vliegenraam van mijn ouders saboteerde. Vond ik zeer slim van mezelf. Hup, handje erdoor, raampje open en naar binnen maar. Tot op de dag van vandaag denken mijn ouders nog steeds dat een of andere gigantische vogel door hun raam had proberen binnen te dringen, waardoor hun vliegenraam het had begeven. Wat worden die beesten met de dag minder schuw zeg.
