Ik ben Jirka
Ik ben een vrouw en woon in Koksijde (België) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 25/10/1994 en ben nu dus 30 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: tekenen , schrijven en scouts.
About my life.
My future, my past and the present.
07-04-2011
Lang leve het codeslot!
Einde examens, begin van een geweldige vakantie. De eerste twee dagen werden alleszinds al mooi ingezet. Of nou ja, goed.. Het begon allemaal met een ritje met de tram, naar het huis van een vriendin, waar we met z'n vieren zouden overnachten. We gingen er met een hele bende heen, om dan door te stoten naar de duinen. Zo gezegd, zo gedaan. MAAAAAR, net nadat we de deur achter ons hadden dichtgetrokken, klonk er een vreselijk gekreun. "NEEEEN.." O jawel. We hadden onszelf net buiten gesloten. Perfect. Zeker als je weet dat het toen amper 13u30 was, en er pas om 20u een nieuwe sleutel ter beschikking was. Nou nou, we probeerden er ons nog niet teveel zorgen over te maken en vertrokken zo dus naar de duinen. Dankzij een erg behulpzame broer van mijn vriendin's schoonzus raakten we gelukkig al om 18u30 aan een sleutel, die ons toegang verschafte tot een hele hoop overheerlijke pizza's (o ja, hawaï, inderdaad) en een prachtige Johnny Depp in zijn glansrol in de film 'Chocolat'. Hmmmmmm.. Hij is zelfs nog lekkerder dan die hawaï, en geloof me, dat zeg ik niet zomaar van iedereen. Wel. Nu zou je denken dat we ons lesje wel hadden geleerd en we de sleutel overal zouden meenemen. Maar o neen, geen sprake van! De volgende dag (vandaag dus) maakten we precies hetzelfde mee. Met het kleine verschilletje dat ik nu om 18u thuis MOEST zijn, en we pas na 18u15 een nieuwe sleutel konden verkrijgen. Hoera. Nou, omdat ik dus absoluut geen toegang had tot mijn fietssleutels en dergelijke, ben ik lekker te voet naar de tram gewandeld (wat toch nog een heel eind bleek te zijn, ik had het zwaar onderschat) en liet ik mijn fietsje achter. Great, mag ik morgen nog eens terugkeren om hem op te halen. Te voet weliswaar.
Ik heb het dus meegemaakt, het einde van de wereld, deze nacht. En ik moet zeggen, het was vreselijk. Deed het bijna in mijn broek van angst. Echt waar. Lag ik net even lekker te zonnen met mijn nicht in het gras in de tuin, komt er ineens een gigantische zwarte donderwolk boven ons hangen. 'Gewéldig' dacht ik toen. Was het eens mooi weer, kon het niet langer dan een uurtje duren. Nou, in ieder geval, mijn nicht en ik hadden geen zin in zo'n heerlijke regendouche, dus besloten we naar binnen te gaan. Daar zaten we dus, lekker in de warme huiskamer, tot we een oorverdovend geluid hoorden. Het klonk als.. Als donder! We snelden dus naar het raam om naar buiten te kunnen kijken. En wat ik toen zag, kwam aan als een klop van de hamer. Door die dikke zwarte wolken heen verscheen er een gigantische oranje vuurbal die zich langzaam maar zeker onze kant uit bewoog. Ik kon mijn ogen gewoon niet geloven! Toen de vuurbal zich gevaarlijk dicht in onze buurt begaf bleef hij plots stilstaan. Uren bleef hij daar hangen. Ondertussen waren we al weer wat tv gaan kijken en hoopten we dat het weg zou trekken. Tot een nieuwe, oorverdovende slag ons wakker schudde. Opnieuw gingen we door het raam kijken, en zagen we tot onze grote verbazing dat het sneeuwde. Veel sneeuwde. Opgetogen liepen we na elkaar de tuin in en hielden we onze handen in de lucht om de enorme sneeuwvlokken op te vangen. Maar wacht eens, ze waren helemaal niet koud! En ze smolten niet op onze handen, neen, in plaats daarvan vormden ze een dikke laag.. As! Geschrokken keken we naar boven. Dit was ongelofelijk. En daarenboven begon die vuurbal weer in beweging te komen, hij draaide, aan een zeer hoge snelheid. De donderslagen klonken weer, nog oorverdovender dan voorheen. We haastten ons weer naar binnen, waar we de draaiende vuurkolk nauwlettend in het oog hielden. Vijf minuten bleven we stil kijken, en toen gebeurde het. Een gloeiendhete lavastroom kwam recht op ons af. We keken onze dood recht in de ogen. Er was niks dat we konden doen. Dus bleven we zitten, zonder een woord te zeggen. We gaven beiden geen kick. Het kwam dichter, en dichter. Nog een paar seconden, een paar meter, en het zou ons bereiken. Het zou geen pijn doen, we zouden er niks van ... PETS, de lava kletste tegen de ramen op, en droop er langzaam vanaf. Van klare opluchting begonnen mijn nicht en ik spontaan te huilen. We reageerden zelfs niet toen er een tweede lavastroom op ons afkwam, en een derde, en een vierde... Neen, we lagen in elkaars armen op de grond, te huilen. Niet veel later werd ik wakker.
