Ik ben Jirka
Ik ben een vrouw en woon in Koksijde (België) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 25/10/1994 en ben nu dus 30 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: tekenen , schrijven en scouts.
About my life.
My future, my past and the present.
02-06-2011
Proefondervindelijk onderzoek
Ik ben een proefondervindelijk onderzoek gestart. Net at ik ongeveer zo'n halve komkommer, waarmee ik wil testen of deze EHEC-bacterie wel degelijk van die overheerlijke komkommers afkomstig is. Zelf denk ik natuurlijk dat deze de oorzaak niet zijn. Anders had ik er zeker niet van gegeten. Maar je weet nooit, wie weet zijn de komkommers wel degelijk besmet. En dan.. Nou, dan zal iedereen me zeer dankbaar zijn voor het feit dat ik me heb opgeofferd in naam van de wetenschap. Zo, ik ben er weer eens in geslaagd een goede daad te verrichten vandaag. Maar omdat het zo'n risico met zich meebrengt hou ik er even mee op, genoeg goeie daden voor het moment. Nou, in ieder geval, binnen een periode van 3 tot 8 dagen zouden we de uitslag moeten weten. Ik hou iedereen op de hoogte! Voor het geval dat ik geen verslag meer kan uitbrengen: nou, het gaat jullie goed.
Eerder konden jullie al mijn 'jezelf buitensluiten-avontuur' lezen. Wel, hier komt een tweede verhaal. Wat ik met sloten, sleutels, deuren, deuren met sleutels aan de binnenkant, enzovoort heb? Geen idee. Nou, het was weekend. Zo'n overheerlijk luilekkerweekend. Geen schoolwerk, geen ouders thuis (deze waren immers een middagje naar zee getrokken), en een fantastische scoutsmiddag. Wel een verschrikkelijk vuile middag moet ik zeggen. Men kon waarschijnlijk een gigantische pannekoek van me maken. Eieren, bloem, suiker, en weet ik veel wat nog allemaal, ik had het in mijn haar, mond, trui, schoenen, broek. OVERAL. Maar dat was geen probleem. 2 minuutjes wandelen en dan was ik thuis, kon ik een lekker warme douche nemen. Hah, had ik nu echt gedacht dat het zo gemakkelijk zou gaan? Er moest gewoon iets tegensteken dat weekend, het was te mooi om waar te zijn. Wel, mijn broer en ik kwamen niksvermoedend thuis. Hij had de sleutel in zijn broekzak zitten en had me beloofd dat ik de douche eerst mocht gebruiken (en dat gebeurt niet vaak. Meestal moet ik vechten om hier een douche te kunnen nemen.). Tot nu toe geen probleem. Sleutel in het slot. Draaien. Dan, wanneer we beseften dat de sleutels binnen nog op de deur zaten, eens diep zuchten en naar achteren slenteren. De achterdeur dan maar. Sleutel in het slot. Draaien. En dan.. Blijven draaien. Draaien draaien draaien! Onze ouders zouden zeker nog een uur of twee uitblijven, en we hadden absoluut geen zin om zolang buiten te zitten. Bovendien zag het ernaar uit dat het zou gaan regenen, wat het plaatje helemaal perfect maakte. Als er dan al echt iemand als God zou bestaan, dan is hij een verdomd goeie komiek. Paniek, paniek dus. Een paar minuten zaten we te brainstormen, tot ik uiteindelijk op het idee kwam om de ladder te nemen en op het dak te klimmen. Had ik jullie al verteld dat ik verschrikkelijk veel last heb van hoogtevrees? Wanneer ik op een stoel ga staan heb ik al last van evenwichtsstoornissen, laat staan dat ik nog rechtop kan blijven op 3-4 meter hoogte. Gelukkig had ik een broer bij waarop ik lekker mijn angst kon uitwerken. Oeps, ach, hij weet wel dat het helemaal niks persoonlijks was. Eenmaal we op de eerste verdieping stonden probeerden we het vliegenraam van de kamer van onze ouders uit het raam te duwen, maar dat werd niks. Dus namen we de ladder en probeerden we naar het derde verdiep te klimmen. Maar daar kreeg ik zowaar een zenuwinzinking, dus besloten we om het laatste idee maar aan de kant te schuiven. Nou, daar stonden we mooi, hoog en nat in de regen. Op het dak. Op een hoogte van 3 meter. En ik durfde niet meer naar beneden. Ik weet het, ik ben een mietje. Maar die ladder was allesbehalve stevig, laat dat duidelijk zijn. Ik ben al trots dat ik op het dak was geraakt. In ieder geval, daar stonden we dus. Een tijdje. Een hele tijd. Tot ik het beu werd en het vliegenraam van mijn ouders saboteerde. Vond ik zeer slim van mezelf. Hup, handje erdoor, raampje open en naar binnen maar. Tot op de dag van vandaag denken mijn ouders nog steeds dat een of andere gigantische vogel door hun raam had proberen binnen te dringen, waardoor hun vliegenraam het had begeven. Wat worden die beesten met de dag minder schuw zeg.
Oké, ik wil nu meteen de man spreken die het World Wide Web heeft uitgevonden. Of de vrouw. Maar het zal wel een man zijn geweest. Want voor het moment heb ik niets anders dan klachten. OOOOO JAAAA! Ik ben in een klaagbui. En mochten jullie je afvragen waarom, wel hierom; ik was net lekker aan het chatten met een jongen die mijn hoofd telkens ik hem zie op hol brengt, ik was mijn mails aan het checken en zag net een erg interessant bericht dat ik maar al te graag wou lezen, ik was Facebook even aan het doornemen, ik was muziek aan het beluisteren ENZOVOORT. En aan dit alles kwam al snel een eind want, die verschrikkelijke internetverbinding moet me niet en blijft steeds uitvallen! Wat ben ik gefrustreerd vandaag.
Heerlijk, wanneer je weet dat je slimme vrienden hebt. Zo werd mijn pc gisteren overladen met visussen, en zit ik er vandaag alweer lekker mee te surfen. Echt heerlijk. Maar ik moet toegeven dat ik toch wel eventjes begon te flippen wanneer de meldingen maar bleven binnenstromen. Allerlei vreemde woorden en gigantische rode uitroeptekens vulden het volledige scherm en ik werd belaagd door een leuk spyware-hackpaard dat me wist te vertellen dat er op dat eigenste moment lekker door mijn bestanden werd geneusd. Was van trojaanse afkomst bovendien, dat paard. Maar dit alles werd zonder problemen opgelost. (in een paar uur weliswaar, maar wat maakt dat nou uit? Ik heb mijn computer, dus ik kan gerust verder leven) Dus mensen, vertrouw nooit vreemde paarden op uw computer. Die zijn in de verste verte niet te vertrouwen.
Het is alweer een tijdje geleden, maar ik leef nog! Ja, ik kan geloven dat iedereen zich stilaan ongerust begon te maken, maar dat is nergens voor nodig. Echt niet. Nou, eigenlijk is er ook niet bepaald veel gebeurd de laatste tijd, waardoor ik dus minder stof had om over te schrijven. Bovendien was ik verschrikkelijk moe, had ik niet veel tijd door al die schoolzaken etc.. MAAR onlangs is er me weer wat overkomen. Ik moest koken. Inderdaad ja, koken. En geloof me, dat is niet aan mij besteed. Wat ik ook probeer, hoe vaak ik ook oefen, ik slaag er niet in om ook maar één enkele kookpoging tot een goed einde te brengen. Vind ik enorm frustrerend. Laat me eens vertellen wat er verleden week dus gebeurde: Ik was dus lekker gezellig vlees aan het bakken, in zo'n potje. Dat was wat me werd opgedragen door de baas des huizes, dus deed ik het. In een potje. Vlees bakken. Ik. Anyway, ik had het potje vast aan de steel (het was een steelpotje nvdr.), en voelde plots dat het erg warm begon aan te voelen. Ik moest het vlees omdraaien, maar kon de steel onmogelijk nog vasthouden. Daarom besloot ik dus om een handdoek te gebruiken om de pot eventjes vast te houden. Een handdoek. En ik kook hier dus op een gasvuur. Slimmerd dat ik ben. Ja, je kunt het al gaan raden, hij begon te fikken. Maar de tv stond aan en ik was geïnteresseerd het nieuws aan het volgen (moet ook gebeuren deze tijden) waardoor ik het niet meteen doorhad. Gelukkig voelde ik op tijd dat de handdoek het abnormaal warm kreeg. Wat ik deed toen ik merkte dat ik bijna in de fik stond, laat ik even in het midden. Maar één ding kan ik je vertellen; had iemand het gefilmd en het op youtube gezet, dan was het zonder twijfel een grote hit geweest. Dat was het dan, het einde van mijn kookcarrière. Voorlopig blijf ik alvast bij het gasvuur uit de buurt.
Hoeraaa! Vakantie! Al had ik het me wel hélemaal anders voorgesteld. Ondertussen is er alweer bijna een week gepasseerd, en nog heb ik het gevoel meer binnen gezeten te hebben dan iets anders. Nou ja. Ik heb eigenlijk wel veel werk. Organisatie van een übercoole fuif die dit jaar plaatsvindt in Oostduinkerke (West-Vlaanderen, indeed), Wat doe jij na de examens? En we hebben sponsortjes nodig. Een hele hoop ervan! Dus ik zou zeggen, iedereen die een bedrijf heeft en die graag de naam en het logo ervan naam op de flyers, voorverkoopkaarten of in de tent zou willen zien hangen: MAILEN is de boodschap! Ik weet dat hier toch amper iemand iets leest op deze blog, maar wat dan nog, een beetje reclame maken kan nooit kwaad. Wel moet ik vermelden dat dit alles zo snel mogelijk moet geregeld zijn, dus haast u!
Einde examens, begin van een geweldige vakantie. De eerste twee dagen werden alleszinds al mooi ingezet. Of nou ja, goed.. Het begon allemaal met een ritje met de tram, naar het huis van een vriendin, waar we met z'n vieren zouden overnachten. We gingen er met een hele bende heen, om dan door te stoten naar de duinen. Zo gezegd, zo gedaan. MAAAAAR, net nadat we de deur achter ons hadden dichtgetrokken, klonk er een vreselijk gekreun. "NEEEEN.." O jawel. We hadden onszelf net buiten gesloten. Perfect. Zeker als je weet dat het toen amper 13u30 was, en er pas om 20u een nieuwe sleutel ter beschikking was. Nou nou, we probeerden er ons nog niet teveel zorgen over te maken en vertrokken zo dus naar de duinen. Dankzij een erg behulpzame broer van mijn vriendin's schoonzus raakten we gelukkig al om 18u30 aan een sleutel, die ons toegang verschafte tot een hele hoop overheerlijke pizza's (o ja, hawaï, inderdaad) en een prachtige Johnny Depp in zijn glansrol in de film 'Chocolat'. Hmmmmmm.. Hij is zelfs nog lekkerder dan die hawaï, en geloof me, dat zeg ik niet zomaar van iedereen. Wel. Nu zou je denken dat we ons lesje wel hadden geleerd en we de sleutel overal zouden meenemen. Maar o neen, geen sprake van! De volgende dag (vandaag dus) maakten we precies hetzelfde mee. Met het kleine verschilletje dat ik nu om 18u thuis MOEST zijn, en we pas na 18u15 een nieuwe sleutel konden verkrijgen. Hoera. Nou, omdat ik dus absoluut geen toegang had tot mijn fietssleutels en dergelijke, ben ik lekker te voet naar de tram gewandeld (wat toch nog een heel eind bleek te zijn, ik had het zwaar onderschat) en liet ik mijn fietsje achter. Great, mag ik morgen nog eens terugkeren om hem op te halen. Te voet weliswaar.
Ik heb het dus meegemaakt, het einde van de wereld, deze nacht. En ik moet zeggen, het was vreselijk. Deed het bijna in mijn broek van angst. Echt waar. Lag ik net even lekker te zonnen met mijn nicht in het gras in de tuin, komt er ineens een gigantische zwarte donderwolk boven ons hangen. 'Gewéldig' dacht ik toen. Was het eens mooi weer, kon het niet langer dan een uurtje duren. Nou, in ieder geval, mijn nicht en ik hadden geen zin in zo'n heerlijke regendouche, dus besloten we naar binnen te gaan. Daar zaten we dus, lekker in de warme huiskamer, tot we een oorverdovend geluid hoorden. Het klonk als.. Als donder! We snelden dus naar het raam om naar buiten te kunnen kijken. En wat ik toen zag, kwam aan als een klop van de hamer. Door die dikke zwarte wolken heen verscheen er een gigantische oranje vuurbal die zich langzaam maar zeker onze kant uit bewoog. Ik kon mijn ogen gewoon niet geloven! Toen de vuurbal zich gevaarlijk dicht in onze buurt begaf bleef hij plots stilstaan. Uren bleef hij daar hangen. Ondertussen waren we al weer wat tv gaan kijken en hoopten we dat het weg zou trekken. Tot een nieuwe, oorverdovende slag ons wakker schudde. Opnieuw gingen we door het raam kijken, en zagen we tot onze grote verbazing dat het sneeuwde. Veel sneeuwde. Opgetogen liepen we na elkaar de tuin in en hielden we onze handen in de lucht om de enorme sneeuwvlokken op te vangen. Maar wacht eens, ze waren helemaal niet koud! En ze smolten niet op onze handen, neen, in plaats daarvan vormden ze een dikke laag.. As! Geschrokken keken we naar boven. Dit was ongelofelijk. En daarenboven begon die vuurbal weer in beweging te komen, hij draaide, aan een zeer hoge snelheid. De donderslagen klonken weer, nog oorverdovender dan voorheen. We haastten ons weer naar binnen, waar we de draaiende vuurkolk nauwlettend in het oog hielden. Vijf minuten bleven we stil kijken, en toen gebeurde het. Een gloeiendhete lavastroom kwam recht op ons af. We keken onze dood recht in de ogen. Er was niks dat we konden doen. Dus bleven we zitten, zonder een woord te zeggen. We gaven beiden geen kick. Het kwam dichter, en dichter. Nog een paar seconden, een paar meter, en het zou ons bereiken. Het zou geen pijn doen, we zouden er niks van ... PETS, de lava kletste tegen de ramen op, en droop er langzaam vanaf. Van klare opluchting begonnen mijn nicht en ik spontaan te huilen. We reageerden zelfs niet toen er een tweede lavastroom op ons afkwam, en een derde, en een vierde... Neen, we lagen in elkaars armen op de grond, te huilen. Niet veel later werd ik wakker.
Wauw, we hebben het ver gebracht. Kan je al niet meer schrijven hoe je wilt of je wordt verkeerd verstaan. Nou, ik kan nogal sarcastisch of ironisch uit de hoek komen, en ik maak zelden gebruik van die gele dingen daar, die emoticons. En als ik dan eens in een goeie bui ben, (of een slechte, maakt eigenlijk niet uit) dan kan het eens gebeuren dat er iemand slachtoffer wordt van mijn sarcasme. Waarmee ik natuurlijk niks slechts bedoel, het is gewoon mijn visie op humor. Maaaaaaar, niet iedereen lijkt dit te kunnen waarderen. Ruzie om een bericht? Ho maar, ik dacht dat we dat stadium al waren gepasseerd. Blijkbaar niet dus. Maar erg veel zorgen maak ik me er niet over, als ik haar morgen met die zielige puppyogen van me betover, is alles weer koek en ei.
Het is gewoon zo vreemd dat sms'en nu al bepaalde regels lijkt te hebben. Laat ik de voornaamste eens op een rijtje zetten:
Wanneer je een korte sms vol afkortingen schrijft, wordt dit aanzien als: ik ben boos, laat me met rust / ik heb betere dingen te doen dan nu met jou te sms'en / ik moet je niet ...
Wanneer je geen 'x' zendt, wil dat zeggen dat je die persoon niet mag.
Als je een sms zendt zonder emoticons, ben je boos / heb je last van ochtendhumeur / ben je op je tenen getrapt ...
Als je niet meteen antwoordt ben je boos / moet je de persoon niet ...
Ziezo, dit zijn diegene waarmee ik toch het meeste te maken krijg, echt waar, het gebeurt! Door zo'n pietluttige regeltjes ontstaan er maar al te veel misverstanden. Dus mensen, watch out!
Ik moest plots heel erg hard aan aliens denken. Je weet wel, van die groene wezens met gigantische ogen, 3 vingers aan elke hand en zilveren latex pakjes. Men stelt ze bijna altijd zo voor, maar niemand weet eigenlijk precies hoe ze eruit zien. Of zouden zien. Ja, zoals jullie kunnen lezen ben ik een echte aanhanger van de ''er bestaan aliens!-gedachte''. Dit jaar heb ik namelijk geleerd hoe groot het universum eigenlijk wel niet is, en het is gewoon ongelofelijk. Erg groot. Gigantisch zelfs. In ieder geval, volgens mij is er daar ergens één of andere planeet waarop van die monsterlijke wezens rondlopen. Misschien lijken ze wel heel erg op ons en zijn ze gewoon 10 keer kleiner. Of groter, wie zal het zeggen? Misschien zijn ze zelfs helemaal niet groen! Weet je? Ik zal eens mijn ideaalbeeld van een alien voorstellen: ze zijn lang, heel lang, tot wel twee en een halve meter. En ze hebben dus slechts 3 vingers. Van die lange smalle met bolvormige vingertopjes. Die vind ik wel leuk, zo lijken ze lekker op gekko's en kunnen ze zonder problemen de muren opklimmen. Wat me wel heeeeel erg handig lijkt. Daarnaast zijn ze volledig kaal en hebben ze een balonvormig hoofd waarvan het grootste oppervlak ingenomen wordt door de gigantische ogen. Maar deze zijn dan niet volledig zwart, maar helderblauw. Dan hebben ze tenminste nog één aantrekkelijk kantje. Hun neus is tevens niet te zien, ze hebben enkel twee kleine putjes in het midden van hun hoofd waarlangs ze kunnen ademen. Niet te vergeten natuurlijk; hun kleren. Het idee van die zilveren latex pakjes vond ik wel lekker origineel, dus dat laat ik maar zo. Tot hier zien ze er niet al te aangenaam uit, ik weet het. Maar dat kan ik ook niet helpen, zit gewoon in mijn hoofd, dat beeld.
Eventjes lekker chillen. Moet kunnen vind ik, eventjes een beetje ontspanning. Maar mijn probleem is maar al te vaak dat ik tijdens mijn pauze gewoon niet weet wat gedaan, met als gevolg dat ik mijn kostbare tijd telkens opnieuw weer verspil door een uur of langer aan die tv gekluisterd te zitten en op die sociale netwerksites foto's te checken van voor mij volledig onbekende individuen. En dit laatste kan nog wel eens zeer leuk zijn. Vooral als je op een profiel terechtkomt van één of ander 'netlogkind'. O ja, ze bestaan, en ze zijn met een hele hoop. De netlogpopulatie heeft facebook zelfs al gedeeltelijk veroverd. Overal vind je nu foto's terug van jongeren (vooral meisjes, maar de jongens beginnen de smaak ook wel te pakken te krijgen) die ze van zichzelf in de spiegel hebben genomen, en waarop ze duizenden van hun 'zogenaamde vrienden' taggen. Vaak vind je er ook nog tekstjes op. Laat me er eens eentje opzoeken; 'Wnt 'khòuw vn jullìieee' . Verschrikkelijk. En ik zeg het je, dit valt dan nog mee. Je moest eens weten wat voor fouten er nog worden geschreven. Achja. Eigenlijk moet ik niet veel praten. Zelfs ik ben nog één van de vele netloggers geweest. Foto's nemen van jezelf in de badkamerspiegel, met je nieuwste zonnebril op (ook al zat je in je kamer en was het pitje winter), zeer verleidelijk en met je lippen getuit in de camera kijken.. Ik ben een expert. Maar ik ben overgelopen naar het facebook-kamp, en eerlijk gezegd, ik ben er blij om. Ben er trouwens bijna zeker van dat facebook het ooit volledig zal halen van netlog, en dat laatstgenoemde dus voor het grootste deel zal leeglopen. Misschien wel jammer, moet ik een ander tijdverdrijf gaan zoeken..
Oké, dit verdient toch wel een vermelding. Ik neem aan dat iedereen wel eens zo'n liedje heeft gehad waarbij ze even helemaal stil werden en gewoon niks anders konden doen dan luisteren en genieten. Nou, ik kreeg net een bericht van een vriendin waarin ze me zei dat ik dringend 'The pieces don't fit anymore' van James Morrison moest opzoeken. Kiekevlees kreeg ze ervan, om het op z'n westvlaams te zeggen. En inderdaad, het is een echt kiekenvleesnummer. En nu ik toch bezig ben, 'broken strings' is natuurlijk ook ge-wel-dig. Jaja, die James Morrison kan er wat van hoor.
Geweldig toch, die examens? Echt ge-wel-dig. Laat ik jullie eens vertellen wat me nu weer is overkomen. Goed, alles begon deze morgen, toen ik opstond met het voornemen om lekker hard te streven voor frans. Tot daar, geen problemen. Ik ga dus naar beneden, neem plaats aan de ontbijttafel (waar ik overigens helemaal alleen zat, gezellig is anders) en smeer een boterhammetje met choco. Ook hier, geen problemen. Maar dan verscheen de mama ten tonele, en o ja, ze had een geweldig plan. In plaats van te studeren, zou ik mijn augiasstal eens grondig reinigen. Met de nadruk op grondig. Echt waar, sommigen onder jullie zouden een gat in de lucht springen met ouders die niet eens willen dat je studeert, wel, ik niet. Jullie hebben er overigens geen idee van wat voor een boeltje mijn kamer vanochtend was.. Anyway, omdat ik nu eenmaal de dochter van mijn ouders ben, besloot ik hen maar te gehoorzamen vooraleer er brokken van kwamen. En eerlijk gezegd, met een beetje muziek erbij, was het best leuk. Nou ja, eigenlijk was het dat niet wat ik wilde vertellen. Het kwam allemaal daarna. Tegen de middag was ik klaar, en nadat ik de tafel had afgeruimd nam ik mijn boeken en ging aan mijn bureau zitten. MAAR; er was slechts één ieniemienie klein probleempje.. Ik was mijn boek frans blijkbaar op school vergeten en eerstvolgende maandag heb ik, jawel, examen frans! Ik neem aan dat ik hierbij niet hoef te vermelden dat ik nogal verschrikkelijk hard begon te flippen toen dat tot me doordrong, maar bij deze heb ik dat dan toch weer mooi gedaan. In ieder geval, van zodra ik wat was bekomen en ik dacht weer wat helderder te kunnen nadenken nam ik mijn fiets en reed naar school. Op een zaterdagmiddag. Z A T E R D A G. Geen idee waarom ik niet meteen doorhad dat de school op zaterdag gesloten is.. Moet de stress geweest zijn. Want ik verzeker jullie, zonder dat boekje, was ik grandioos gebuisd. Nou, reed ik daar lekker 7 km op en af zonder resultaat. En toen ik weer thuiskwam had ik het hele boeltje natuurlijk in 5 minuten gefikst. Het enige wat ik hoefde te doen was: een berichtje sturen naar een vriendin, zeggen hoe geweldig ze er gisteren wel niet uitzag in die nieuwe jeans van d'r en er tevens ook nog eens in alle zieligheid bij vermelden wat er me was overkomen. Nog geen twee minuten later kreeg ik een bericht terug dat ze zo snel mogelijk de pagina's zou inscannen die we nodig hadden, en dat ze me die 'tout de suite' zou doormailen. Heerlijke vriendin. En nog heerlijker is om te weten dat waar ik een uur ben verloren vanmiddag, dat eigenlijk vijf pietluttige minuutjes hadden kunnen zijn. Dat maakt dan een verlies van .. 55 minuten. Wauw, had beter wiskunde gehad maandag.
1 april.. Wie is er nou ooit op het idee kunnen komen om zo'n dag in te voeren? "1 april is volgens een theorie ontstaan uit een vroeger middeleeuws festival: Het Feest van de Zotten. La fête du fous was vooral in Frankrijk van de 5de tot de 16de eeuw erg populair. Het werd gevierd omstreeks 1 januari door het kiezen van een valse paus of bisschop en ging gepaard met allerlei rituelen en festiviteiten waarbij de geestelijkheid werd geparodieerd. Aan de basis hiervan lagen dan weer naar alle waarschijnlijkheid vroegere heidense Saturnalia. " Ziezo, zo weten we dat nu ook weer. En dank u zeer, stelletje flauwe plezanten, dankzij jullie heb ik deze vrijdag maar amper overleefd. Allereerst had ik de schrik van mijn leven toen er plots, volledig uit het niks een GIGANTISCHE spin voor mijn neus verscheen. Geen echte weliswaar, anders was ik waarschijnlijk niet meer in staat geweest om dit te schrijven.. Anyway, dat alleen al was verschrikkelijk. Moet er nog eens bijkomen dat ik in de studie zat én ik nogal de neiging heb om te gillen wanneer ik verschiet. Geweldig. En alsof dat nog niet erg genoeg was, hadden mijn allerliefste vriendinnen het briljante idee gekregen om mijn middagmaal wat bij te kruiden.. Hmmmmm.. Lekker zouterig, daar hou ik nu echt van.Achja, gelukkig gebeurt dit alles slechts één keer per jaar. Maar o wee diegene die het in zijn hoofd haalt om er zo'n tweede bij te halen! Ik zweer het, ze zullen het zich beklagen. Fake spinnen en zout genoeg op de wereld..
Heerlijk. Een mossel dissecteren. Echt geweldig. Zelfs wanneer ze een half uur op 't vuur hebben gestaan en ze dus een heel stuk minder glibberig en eng zijn moet ik ze niet. Waar haalt hij het om te denken dat ik ze überhaupt rauw (lees: levend) zou willen zien? Laat staan dat ik er nog een beetje in zou willen prutsen. Nou ja. Omdat ik toch o zo'n voorbeeldige leerling ben, nam ik snel eentje vast en sneed zijn sluitspiertjes door. Stelt eigenlijk niks voor hoor. En het geeft best wel een kick. Of ja, de kick bestond vooral uit het feit dat ik maar de helft van zijn spiertje had doorgesneden. Inderdaad, mijn vinger zat nog tussen de schelp en het arme ding had zo'n schrik dat het besloot om zich terug te trekken in zijn .. nja .. in zijn schelp. En oh Godindehogehemel dat beest heeft macht zeg! Om me heen kijkend of niemand me zag sukkelen probeerde ik de schelp tevergeefs open te trekken (vreselijk om te weten dat ik het niet eens haal tegen een mossel, geeft mijn zelfvertrouwen een enorme boost), bedacht ik een manier om hem te slim af te zijn. Zou moeten lukken, had zo'n ding eigenlijk hersenen? Dacht het niet. Of ja, in veeeeeel mindere mate dan. In ieder geval, niemand had het door en terwijl zij al allemaal poging deden om een goed preparaat te prepareren, bleef ik nog even lekker verder worstelen met mijn goeie oude vriend. En ik moet eerlijk toegeven, na een tweetal minuten werd ik toch verdomd kwaad op het kleine gespuis. Toen ik uiteindelijk besefte dat ik het op eigen houtje waarschijnlijk nooit zou halen én dat ik mijn arme vinger liefst nog wou behouden, besloot ik de harde middelen erbij te halen. Maar daarover zal ik niet al te veel details prijsgeven. Zou voor sommigen als ietsje te heftig omschreven kunnen worden. Dus, zoals je wel al kan raden; IK WON. Ben ik best trots op eigenlijk. In your face, mossel.
Examenstress. Verschrikkelijk wat dat allemaal niet met een mens kan doen.. De laatste tijd zou'k nog mijn kop vergeten als ik niet zou oppassen. Stel je voor..Ik vind ze dus zeer onverantwoord. Want wat ben je nu zonder hoofd? Aha! Helemaal niks dus. Laten we ze maar afschaffen, en in de plaats gaan we gewoon met zen allen een pretparkje doen voor de vakantie begint. Ik garandeer het jullie, leerkrachten, dat is de beste oplossing. Zo houden jullie ons ten vriend, en daarbovenop maken jullie eens plezier. Hmmmm. Ben ik helemaal voor, strak plan, al zeg ik het zelf. Laat me het morgen eens voorstellen. Ben er zeker van dat het wat wordt.
1 april.. Wie is er nou ooit op het idee kunnen komen om zo'n dag in te voeren? "1 april is volgens een theorie ontstaan uit een vroeger middeleeuws festival: Het Feest van de Zotten. La fête du fous was vooral in Frankrijk van de 5de tot de 16de eeuw erg populair. Het werd gevierd omstreeks 1 januari door het kiezen van een valse paus of bisschop en ging gepaard met allerlei rituelen en festiviteiten waarbij de geestelijkheid werd geparodieerd. Aan de basis hiervan lagen dan weer naar alle waarschijnlijkheid vroegere heidense Saturnalia. " Ziezo, zo weten we dat nu ook weer. En dank u zeer, stelletje flauwe plezanten, dankzij jullie heb ik deze vrijdag maar amper overleefd. Allereerst had ik de schrik van mijn leven toen er plots, volledig uit het niks een GIGANTISCHE spin voor mijn neus verscheen. Geen echte weliswaar, anders was ik waarschijnlijk niet meer in staat geweest om dit te schrijven.. Anyway, dat alleen al was verschrikkelijk. Moet er nog eens bijkomen dat ik in de studie zat én ik nogal de neiging heb om te gillen wanneer ik verschiet. Geweldig. En alsof dat nog niet erg genoeg was, hadden mijn allerliefste vriendinnen het briljante idee gekregen om mijn middagmaal wat bij te kruiden.. Hmmmmm.. Lekker zouterig, daar hou ik nu echt van.Achja, gelukkig gebeurt dit alles slechts één keer per jaar. Maar o wee diegene die het in zijn hoofd haalt om er zo'n tweede bij te halen! Ik zweer het, ze zullen het zich beklagen. Fake spinnen en zout genoeg op de wereld..
Examenstress. Verschrikkelijk wat dat allemaal niet met een mens kan doen.. De laatste tijd zou'k nog mijn kop vergeten als ik niet zou oppassen. Stel je voor..Ik vind ze dus zeer onverantwoord. Want wat ben je nu zonder hoofd? Aha! Helemaal niks dus. Laten we ze maar afschaffen, en in de plaats gaan we gewoon met zen allen een pretparkje doen voor de vakantie begint. Ik garandeer het jullie, leerkrachten, dat is de beste oplossing. Zo houden jullie ons ten vriend, en daarbovenop maken jullie eens plezier. Hmmmm. Ben ik helemaal voor, strak plan, al zeg ik het zelf. Laat me het morgen eens voorstellen. Ben er zeker van dat het wat wordt.
