Tijd voor ons - 6 maanden Australië en Nieuw Zeeland
15-01-2011
Philip Island
Aangekomen op Philip Island meteen de chocoladefabriek bezocht. Wederom met onze wereldberoemde Belgische chocolade natuurlijk.
De muren mocht je wel niet aflikken, spijtig
David in chocolade, ook niet om aan te likken ;o)) !
Verder mocht je overal aankomen, alles testen, overal mee spelen, wat de kindjes natuurlijk meteen doen .
En dan waarvoor we eigenlijk naar Philip Island gekomen waren, de pinguïns.
Bij valavond komen enkele duizenden pinguïns uit de zee het strand op gewaggeld om naar hun holletjes in de duinen te gaan. Weer massatoerisme ten top natuurlijk !Goed 2 uur op voorhand aanwezig zijn om een goed plaatsje te hebben bleek niet echt nodig. Toch waren er dan al wat achtergebleven exemplaren te bewonderen. De kleintjes en enkele vaders (het zijn de mannetjes die voor de kinderen zorgen jaja) zaten te wachten, al dan niet roepend om eten.
Je mocht echter geen fotos nemen om de beestjes niet af te schrikken. Net als elke stoute massatoerist hebben we natuurlijk toch geprobeerd maar het resultaat was niet zo geweldig stiekem vanuit de zak haha.
Rond 21u kwamen de eerste pinguïns te voorschijn. Eerst allemaal het strand op, dan nog eens even terug plonzen en zo stelselmatig stapje vooruit en achteruit aan land. Het beste zicht had je uiteindelijk in de duinen zelf waar ieder zijn nestje probeerde terug te vinden. Het moet gezegd ze zijn absoluut schattig en het was leuk om zien.
Ge kunt er mountainbiken maar ook down hill rijden dus we gaan dat eens proberen.
Een pakje aan, alle bescherming die ge maar kunt aandoen en de remmen juist laten zetten.
Eerst even initiatieles van een uurtje beneden af een trapje en een muurtje rijden. Dan de uitleg hoe je op de lift moet zitten. En wij naar boven.
Even lachen naar het vogeltje.
Actie fotos.
Maar eigenlijk feitelijk was het onverantwoord dat ze voor beginnende downhillers meteen de zwarte piste afgingen. Op meerdere punten was dit redelijk extreem, rotspartijen en trapcombinaties. En dan spreek ik nog niet van de verzuring in armen en benen die het remmen op het einde van het 6km lange parcours bijna onmogelijk maakten.
Na 4 keer naar beneden gereden te hebben en 2 valpartijen op rotsachtige ondergrond hield ik het maar voor bekeken.
Conclusie : te vergelijken met skiën en snowboarden, als je al jaren skiet en eens een keer wil proberen te snowboarden en je gaat ineens van de zwarte piste. Dat komt ook niet goed.
Thredbo is het skigebied van Australië en daar ligt eveneens ook de hoogste berg Mt. Kosciuzko 2229m.
Ge kunt er heen wandelen van beneden of een kabellift pakken tot halverwege.
Jill met de kabellift tot het tussenstation en Hanske te voet langshet padje naar boven of beter gezegd een 5km lange trap met ongelijke treden, een marteling voor de benen.
Boven aangekomen in 1u10 min. Dat dat misschien iets te rap was dat zou later blijken, maar ja met de juiste muziek op je oren gaat dat iets vlotter.
Boven was het precies of ge zat in de Alpen te wandelen.
De paadjes waren makkelijk begaanbaar. Om de natuur te beschermen hadden ze een lange boardwalk gemaakt .
Eindelijk boven op de top van Australië.
Even kijken wat we nog kunnen doen nog rap een lusje voor de laatste lift naar beneden.
Kom een stapje rapper Hansje die zijn beentjes al niet meer voelde of juist wel.
Even 4km naar beneden en dan kere were want het lusje was niet haalbaar dus terug naar boven. Om toch niet de lift te missen want Hansje zag het niet zitten om de trapjes van s morgen terug te doen. 23 km was genoeg.
Het Bosduiners gezegde luidt : de prijzen worden aan den arrivée uitgedeeld !!
In Canberra zijn we blijven slapen om nog eens de was en de plas te doen. Meer valt daar ook niet te beleven. Je moet het toch gezien hebben de hoofdstad van Australië. Ze is mooi, strak en clean en we moesten er toch door om naar de Snowy Mountains te gaan.
Het natuurpark van Tidbinbilla vlakbij was wel de moeite. Het ligt er vol met kangoeroes s morgens.
Nog eens even een wandeling doen over steile wegen.
En het ging ook steil naar beneden over fijne gravel dus schuiven en klauteren.
Toch iets gevonden wat de Crocs niet aankunnen, een tamelijk gladde rots naar boven. Dan maar Crocjes uit en op blote voeten voort. t Profiel is al een beetje afgesleten na al onze wandelingen natuurlijk.
Captain Cook zijn bootje, de ontdekkingsreiziger die het Australië heeft gevonden.
Wat hier wel opvalt is dat er veel vrijwilligers werken en zeker van de oudere soort.
Die iedereen helpen met vraag en antwoord de ene al met meer asem dan de andere, maar altijd vriendelijk.
Een paar truukjes.
Miss Cook aan de juiste kant.
Met ons ticketje konden we ook de oorlogsschepen bezichtigen. Wat wel opvalt : een duikboot is geen luxe dan kunt ge beter met de endeavour meevaren.
De stranden van Sydney waar iedereen zo vol van is, sloegen voor ons dik tegen.
Manly was over de koppen lopen en uren naar parkeerplaats zoeken. Wij dus snel weer weg. Die surfles die we wilden nemen zou voor ergens anders zijn. Bondi misschien ???
Bondi Beach, sorry geen fotos want sloeg weer dik tegen. Dat was het niet waard, geen parkeerplek, liep er vol van opgespoten mannen en wannabe topmodellen rond. Als ge echt een schoon strand wilt zien dan moet ge toch meer in het noorden zijn. Of misschien gewoon op een minder druk bevolkt en overroepen stuk meer beneden.
Effe checken waarom je het bolleke hoogtevrees, flauwvallen, overgeven hebt aangeduid. Omdat we dat dus hebben en makkelijk doen maar ook wel een beetje omdat je dan vooraan mag lopen met de gids haha. Plan trekken hé !
Jaja we zien er geweldig uit zo, zeer flatterende pakjes.
Op de brug zelf mocht er geen camera mee dus moest je natuurlijk weer dokken voor de fotos maar goed van zo een indrukwekkende ervaring moet ge toch een aandenken hebben hé. Dominiek en Katya, droom nog maar effe weg.
Zon slordige 32 graden om 11.00 aan het Opera House was de place to be. Mensen stonden al aan te schuiven om binnen te komen in de verschillende zones die later op de dag werden afgesloten wegens te veel volk voor het vuurwerk s avonds. Er zaten er al op hun plekje lekker in de zon onder de paraplu. Dan was het nog maar 2 uur smiddags.
Even poseren en weg.
sAvonds iets gaan eten, das niet simpel als ge niet gereserveerd hebt met oudejaarsavond. Dan maar bij de Duitsers gaan eten. Met de megapinten. De prijs was ook niet van de poes.
Maar hun donkere biereke was best wel lekker zoals hunnen worst met stoemp en erwten.
Een goede scheetcombinatie om s avonds het vuurwerk mee in te zetten.
Om 21.00 was het kleine vuurwerk voor de kinderen die vroeg moesten gaan slapen.
Dat was ook al serieus en lawaai wat gaat dat straks zijn.
Het was subliem en veel lawaai zelfs onze ramen daverden op het 18dewat moet dat buiten zijn geweest? Maar op tv zag het er goed uit en vanuit ons raam was het ook OK zonder ons in de drukte te begeven. 1,5 miljoen was de schatting van de bezoekers. Ietske te veel van het goede voor ons. En vooral het bedje lonkte want 1 januari 2011 om 6u45 zouden wij de Harbour Bridge gaan beklimmen als eersten in het nieuwe jaar. Moeten dus een beetje helder zijn.
Met onze Explorer 4 pass gingen we de plaatselijke zoologies bezoeken waar ze dit jaar een tentoonstelling van Lego hadden. Een beetje verkoeling op de warme dag. Voor geen grote dieren te hebben zoals olifanten, neushorens, giraffen, enz . kunnen ze het toch best interessant houden en dat op een kleine ruimte.
Anneke, Sydney Guylian Belgian Chocolate Cafés (2) getest en goedgekeurd. Geef het maar even door aan den baas hé.
De Belgische chocolade is hier bekend en heeft zelfs twee winkels en eetgelegenheden op een steenworp van elkaar. Ene aan de promenade van het Opera House en de andere aan de Harbour Bridge. We hebben ze op de drie dagen Sydney drie keer bezocht. Voor de zoetbekken een hemel op aarde en zeker het proeven waard. Grondig ons werk gedaan dus ;o)) !
Voor we Sydney binnenrijden nog even het Olympische dorp van de Spelen in 2000 bezoeken. Groot ruim en leeg op de enkele toerist na maar wel indrukwekkend met al de stadiums en parken. Ook een bezoekje achter de schermen gebracht van het ANZ stadium waar de openingsceremonie was toen. Interessant en een moneybusiness met haar verschillende loges en klasses.
Bijvoorbeeld voor een slordige 35000 Australische dollar moogt ge 32 jaar (duur van de concessie) gratis binnen, drinken, eten en naar al de evenementen gaan zien zoals concerten en allerlei sportwedstrijden. En geen plastieken stoeltje maar één met een kussentje bedekt. Er had er één zijn seat verkocht voor 700000 dollar dus geen slechte investering.
Alleen het tenniscourt was niet te bezichtigen want dat waren ze aan t klaar maken voor het tornooi van Sydney dat zondag begint. Spijtig maar ons Kimmie is hier al alomtegenwoordig op den TV dus volgen we het zo een beetje. We missen net telkens met ongeveer een week de start van de tornooien maar ja de planning kan niet altijd flexibel zijn. Het zal haar wel lukken zonder ons ook zeker !
Dan maar een wandeling maken aan Wentworth Falls. Parking en makkelijke plateaus ook vol busladingen van dezelfde soort als gisteren maar wij gingen voor het echte werk.
Op het planneke de groene, rode en de zwarte paddekens volgen dat zou ons 5 uur bezig houden. Dus rugzakje mee en schoenen aan want het is vochtig weer (bloodsuckers).
+/- 450 trappen naar beneden.
Nu even aan de zeldzame Chinezen die ook dezelfde route doen vragen om een fotootje te trekken. Hebben ze hun nut toch nog bewezen.
Groen en rood vielen mee maar zwart was andere koek!
Over riviertjes, in de bosjes naar beneden langs gladde rotsen en slijk, ikke in mijn nopjes.
Tot de eerste bloedzuigers aanvielen.
Er moest natuurlijk ook weer naar boven gegaan worden en dit met nog wat extra ladders op ons pad.
Terug naar boven leeg maar voldaan en de dosis trappen hebben we weeral gehad.
(meer dan 1000) gene asem over voor te tellen maar het waren er veel.
In de Blue Mountains is er voor elke wandelaar wel een paadje dat hem naar iets moois zal brengen.
Opmerking van Jill : k was mijn zweet aan t afvegen, nie moe zenne ;o)) !!
De Blue Mountains liggen vlakbij Sydney en de Three Sisters is de bekendste rotsformatie die ze toeristisch uitbuiten.
Op kerstdag besloten we van deze dag een rustige dag te maken en we kochten een pas voor de drie kabelliften. 1 die horizontaal gaat en 1 die naar beneden gaat en de laatste is een treintje dat onder een hoek van 60% graden naar beneden gaat en eigenlijk het steilste in de wereld is. Dus ons plan was als volgt. Eerst treintje naar beneden en dan een klein wandelingetje naar het begin van de Gaint Stairway. Daar aangekomen kom rap dat trapje omhoog(het zijn er maar 900) .
Eindelijk boven. Voor een hartpatiënt niet aan te raden.
Maar boven loopt het vol met Chinezen, Japanners en Indiërs of Pakistani die met heel der bussen komen en gaan en in je weglopen vooral op de trapjes als ge van beneden komt is dat iets te veel van het goede. Even van het uitzicht genieten.
Ja we staan erop.
Met de kabelbaan naar de overkant. Druk druk druk, dus even de rust op zoeken en dat is naar beneden wandelen. En dat geldt voor overal waar ge moeite voor moet doen is het rustig en waar de parking vlakbij is is het druk. Maar dat is bij ons niet veel anders zeker.
Eens beneden even de boardwalk doen om dan te gaan aanschuiven om de kabelbaan terug naar boven te pakken. Met andere woorden achteraf was onze kerstdag toch geen rustige dag.
Even in de buurt naar de lookouts gaan zien.
En de Jenolan Caves is een complex van grotten waar het ook weer redelijk druk was dus even rond wandelen waar ge gratis mocht, niet veel dus. Wij rap terug weg want das niks voor ons zo tussen een massa. Aanrader voor s morgens vroeg dus als de toeristenbussen nog aan t ontbijt zitten.
De meest gehoorde vraag nu voor ons is : Is dat niet raar zo Kerstmis als de zon schijnt ? Dat klopt toch niet ?
Het is maar wat je gewoon bent natuurlijk. In België is dit meestal koud weer en per uitzondering een witte kerst zoals mogelijk dit jaar. Maar is dat zoals het hoort ? Voor meer dan de helft van de wereldbevolking is kerst gewoon lekker in het zonnetje. Net zoals in Bethlehem op de dag dat het allemaal begon. Misschien zitten wij dus dit jaar wel dichter bij het echte kerstgevoel dan jullie !!
Ach ja wat maakt het ook uit, gelukkig geven wij er allemaal niet zo om. Wij zullen net als elke andere dag ergens aankomen, we weten nu zelfs nog niet waar dat zal zijn. And it will be just another day in paradise !!
We geven jullie toch graag enkele sfeerbeeldjes van hier mee. Maak zelf maar uit of het klopt of niet.
En natuurlijk onze wensen aan iedereen : MOGE IEDEREEN IN HET KOMENDE JAAR OOGSTEN WAT ZE HET VOORBIJE JAAR GEZAAID HEBBEN
Eindelijk boven fantastisch weer en een geweldig uitzicht, geen huis of weg te zien in de verte alleen dat van de rangers boven op een andere berg. Nu konden we even genieten van de rust, zalig zo vroeg helemaal alleen met zn tweetjes boven op de top in t zonnetje. Zo zou je elke morgend moeten kunnen wakker worden.
We hebben een nachtje op een bushcamping gestaan om s morgens een wandelingeske te maken.
Omdat het gisteren te laat was om aan te beginnen dus back to basics geen stroom en geen water. Om 08.00u begonnen we er aan, even een banaantje binnenspelen want dan kunt ge goed klimmen. Dat gaat van pas komen en een fleeceke want het was nogal frisjes.
We moesten gewoon de pijltjes volgen dat was wel nodig want niet altijd was duidelijk wat een pad was of waar we heen moesten zonder de pijlen zou het niet gelukt zijn in het doolhof van stenen en rotsen.
We moesten zelfs onder de rotsen door en ons behelpen met een ketting om naar boven te geraken.
Nog eens een watervalweg volgen ditmaal van Bellingen naar Armidale met toch een paar mooie en grote watervallen en kloven. Bij één van de watervallen was er een uitschuiver waar Jill in het riet belandde en spartelde voor haar leven maar ik zag dat het goed kwam dus gene stress. Toch spijtig dat ik daar gene foto van gepakt heb maar we hebben er toch nog heel de dag goed mee gelachen.
En wie zegt dat er geen beren rondlopen in Australië ?!
Maar na al die watervallen en kloven krijgt ge natuurlijk honger wat zal het zijn een ijsje of turkey ?
Bald Rock is de Uluru in t bos. Minder toeristisch maar zeker niet minder mooi.
Het heeft een korte route 30% omhoog of een langere route iets minder zwaar maar ook omhoog.We besloten ze beide te doen, eerst kort maar krachtig omhoog en dan lang en langzaam omlaag.
Het was zeker de moeite waard want uitzicht was fantastisch. Hebben we toch eindelijk eens bovenop een rots gestaan om het landschap helemaal rondom te zien.
Dan omlaag wandelen door de rotsen die op en tegen elkaar liggen.
.
!!
!!
