Intake Kazachstan : 03/07/2008 Dossier bij HKM : 08/07/2008 Dossier verstuurd naar Kazachstan : 30/10/2008 Reisvoorbereiding : 14/01/2009 Vik voor het eerst gezien : 02/04/2009 Rechtbank : 21/05/2009 Terug in België : 04/07/2009
Ook mijn grasfobie heb ik ondertussen overwonnen. In het begin vond ik het maar niks, die kriebelende grassprietjes tussen mijn tenen. Ondertussen vind ik het fantastisch!
Ook Suo, Ella Yuns Chinese vriendinnetje kwam eens spelen deze week. Lachen, gieren en tetteren als echt meisjes op de schommel! Ons Ella Yun kwam dan ook heel fier aankondigen dat ze direct met Suo mee naar Gent ging... Ze kan duidelijk niet wachten om nog eens met haar te gaan spelen!
Aangezien Daan en Ralph (met hun mama en papa) deze week al terug naar Amerika vertrekken, wouden ze toch nog snel eens kennis maken met Vik. En Ella Yun, die had er meteen twee speelkameraadjes bij!
Vik past zich vlotjes aan. Het is alsof hij hier altijd geweest is. Hij is een heel vrolijk ventje en hij begint ons nu ook echt te kennen. Dat merken we toch als hij andere mensen ziet. Het is nog maar een begin, maar we merken al verandering tegenover twee weken geleden. Hij eet heel flink. Vooral zijn papjes en zijn fruitpap zijn toppers. Het kan niet rap genoeg gaan dan. Ook heeft hij een zwak voor boterhammekes en sandwichen. Hij zou er zijn lekkere groentenpuree voor laten staan. Je kan dan ook best geen boterham eten, terwijl je wil dat hij iets anders eet, want iets duidelijk maken, dat kan hij wel hoor! En Ella Yun... die ziet haar broertje enorm graag! Ze zou hem constant willen knuffelen, zij het soms iets te hard...Ze wil alles wel heel goed weten en stelt duizend-en-één vragen. Waarom? Waarom, mama ? 's Nachts slaapt hij als een roosje, moeten we zeggen. De namiddagdut, dat is iets anders. Dat wil niet altijd zo goed lukken. Hij staat dan recht in zijn bedje te springen en zijn decibels kunnen dan echt wel tellen. Een kwartier, een half uur, drie kwartier, hij draait er zijn hand niet voor om. Tot daarstraks! Ik vermoed dat ik het gevonden heb. Terwijl we tot hiertoe altijd heel stilletjes probeerden te zijn, als hij in zijn bedje lag, heb ik nu eens het omgekeerde principe toegepast : goed veel lawaai gemaakt boven en zelfs lopen zingen. Het werkt! Blijkbaar zal het in het weeshuis ook niet altijd stilletjes geweest zijn en heeft hij dit nodig om in slaap te vallen. Veel slaap heeft hij in elk geval overdag niet nodig. Actief is hij, dat is zeker! Als hij in de gang geraakt, kruipt hij op de trap. Deze namiddag zat hij bijna bovenop de salontafel! Het is een patatje! Hij heeft ook al eens twee stapjes gezet tussen de tafel en de zetel. Binnen een paar maandjes zal die hier wel vlot rondlopen.
Deze morgen is de papa vertrokken naar Amerika. Ik ga dan ook proberen de volgende dagen wat meer berichtjes te posten, zodat ook Jeroen het reilen en zeilen van zijn spruiten kan volgen.
Onze Vik is het hier thuis al helemaal gewoon. Hij slaapt en eet alsof hij dat hier altijd al gedaan heeft... Helemaal geen last van jetlag, andere omgeving, andere geuren, ander eten of wat dan ook !
Ella Yun is er ook helemaal gek van. Soms iets TE enthousiast, maar over het algemeen gaat het super. We zijn dan ook gisteren al op een eerste uitstap geweest: naar Kai Mook. Vik niet meteen onder de indruk en vond alles best ok. Ella Yun daarentegen is vandaag nog altijd over de kleine olifant aan het babbelen... Opzet geslaagd !
Ook Miro is er helemaal zichzelf onder gebleven: hij dacht waarschijnlijk: Oh boy, dit hebben we al eens meegemaakt. Enkele keren snuffelen en dan vooral uit het bereik van te nieuwsgierige en grijpgrage handjes blijven...
Zijn het geen schatjes ??
PS: met mama Veerle alles ondertussen weer ok. Nog een weekje extra antibiotica en dan zou het nare avontuur achter de rug moeten zijn...
De aankomst op Zaventem was een hele opluchting moet ik zeggen: na enkele vermoeiende vluchten waarop onze Vik nog redelijk wat geslapen heeft (over de volledige nacht zo'n 8-9 uur , echter de rest van de familie daarentegen niet zo bijzonder veel) werden we feestelijk ontvangen in de aankomsthal.
Het was bijzonder leuk om iedereen te zien ondanks alle last-minute uurwijzigingen. En terwijl wij zo aan het stoefen waren over hoe goed ons Vikske wel geslapen had, was hij ondertussen natuurlijk al opnieuw in dromenland belandt...
Onze auto stond helemaal klaar en opgetuigd (met 2 autostoelen erin) en onder begeleiding van nichtje Fien gingen we voor de eerste maal huiswaarts met ons 4'tjes. Dit stukje vond Vik niet zo bijzonder inspirerend: hij zat namelijk voor de eerste keer ook helemaal alleen in een autostoel ipv op schoot van de mama. Zelfs Fien kreeg m niet getroost...
Thuis was alles mooi versierd met Welkom Thuis ballonnen, tekstjes, foto's en spandoeken... Echt leuk om zo aan te komen ! Dan nog een glaasje (of 2 ) en een hapje gegeten en dan iedereen bed in.
Fantastisch gevoel... Ons gezinnetje is nu compleet !
Groetjes, Jeroen, Veerle, Ella Yun & Vik
PS: met Veerle ondertussen nog iets beter, maar nog niet over. We gaan morgen meteen naar de Neus-Keel-Oor-specialist want overeenkomstig enkele symptoom-beschrijvingen denken we nu te weten dat het ging over een abces in 1 van haar amandelen bovenop de zware keelonsteking en indien dit wel degelijk zo was, hebben we al bij al toch echt wel geluk gehad.
Attentie! Attentie! Latere vlucht voor Jeroen en Veerle!
DRINGEND BERICHT VAN JEROEN EN VEERLE
Attentie Attentie Hallo allemaal Jeroen en Veerle komen morgen, zaterdag 4 julimet een latere vlucht aan in Zaventem. In plaats van om 8.15 uur komen ze aan om 10.20 uur.
Ladies & gentlemen, met dank aan iedereen die aan dit proces geholpen heeft, we hebben zonet het visum van onze Vik afgehaald en zitten dus vanavond op het vliegtuig !
Morgenvroeg om 8h15 zouden we dus moeten aankomen op Zaventem: iedereen die de moed of zin heeft om op een zaterdag zo vroeg op te staan is van harte welkom. Hou er echter rekening mee dat ons Vikje doodmoe en echt wel onder de indruk zal zijn van alle nieuwe ervaringen. En om het hechtingsprocess alle kansen te geven, zullen wij ook de enigen zijn die Vik zullen vastnemen.
Met Veerle gaat het ondertussen iets beter, zegt zij zelf toch alleszins... Ik was vannacht nog niet echt helemaal overtuigd, maar goed, ik ben blij dat ze zich beter voelt (de adrenaline zal er mss ook we voor iets tussen zitten).
Nu snel valiezen pakken, de kids eten geven, wassen en bed in, de boel aan kant zetten en Veerle nog een laatste keer naar het ziekenhuis voor de laatste baxters...
Het is inderdaad mogelijk dat we straks opstijgen en dus morgen al thuis zijn. Alles hangt nog af van twee laatste handtekeningen voor onze Vik zijn Visum in orde is. Zijn paspoort was al het betere deadline-werk. Om 1 minuut voor 1 arriveerde het aan de ambassade, omdat de vlucht Astana-Almaty vertraging had, waarmee het terug moest komen na een laatste stempel-ronde. Nog 1 minuut dus om een visum vandaag aan te vragen. Dat is alvast gelukt. Aangezien ik hier nog steeds twee keer per dag aan de baxter moet, proberen we zo snel mogelijk naar huis te komen. De ambassade sluit straks om uiterlijk half zes en als we tegen dan groen licht hebben vanuit Belgie kunnen we nog snel om een visum spurten en de vlucht halen. We zijn benieuwd. Indien het niet in orde komt, zal het voor ten vroegste volgende week dinsdag zijn.
Misschien tot morgenvroeg kwart na acht op Belgische bodem!
Niet dus. Antibiotica is duidelijk niet aangeslagen. We hebben er een hectisch dagje opzitten gisteren: s nachts dokter van wacht moeten bellen. Veerle direct aan 2 baxters... Dan enkele uurtjes later naar het ziekenhuis gegaan om andere dokter te zien en nieuwe antibiotica-kuur op te starten: en volgens Kazachse normen is dit meestal een cocktail van vanalles bij elkaar om zo toch succesvol te zijn. Wij zouden het zelf niet weten. Het eerste jaar russisch is hier nog net niet voldoende voor.
Ondertussen moet Veerle dus 2x per dag opnieuw naar het ziekenhuis om aan de baxter te hangen en wat spuitjes te krijgen. Het zou vandaag moeten duidelijk worden of dit nu wel aanslaat. Ze had in elk geval al iets beter geslapen vannacht en voor het eerst zien we ook in haar keel een kleine evolutie. Maar de pijn is er nog niet minder op geworden.
Hopelijk kunnen we met heel veel goodwill en support van Het Kleine Mirakel de procedure op uitzonderlijke basis een heel klein beetje versnellen. We hopen er alvast op, want het is hier echt niet simpel. Ik moet er niet aan denken dat iemand dit zou overnemen van Veerle...
Oja, met Vik & Ella Yun gaat ondertussen alles opperbest. Ook niet onbelangrijk !!
Voor wie niet in de mood is voor wat zeemzoet gewauwel, ga meteen naar 2e paragraaf !
Het klinkt wellicht raar, maar het was pas vandaag dat het deftig tot me doordrong: we zijn nu echt met 4 !!! Waarschijnlijk omdat ik ons Vikske nu pas echt gewoon begin te worden en hem ook in zn kleine gewoontes leer kennen OF omdat ik ergens in mn achterhoofd toch nog altijd rekening hou met die (onbestaande ) mogelijkheid dat er nog ergens 1 of ander foutje in de procedure geslopen is waardoor er extra kunststoten nodig zijn OF omdat ik opeens besefte wat een onwaarschijnlijk leuk clubje dit toch geworden is ons gezinnetje: met 4 echt uiteenlopende karakters, maar die zo goed bij elkaar passen... Wellicht een combinatie van de 3, maar ik kon opeens mn geluk niet op.
Met Veerle zou het er pas sinds deze avond een heel klein beetje minder erg aan toe kunnen zijn. Ze heeft het echt zwaar te pakken. En hoewel antibiotica eigenlijk maar hun werk beginnen te doen tussen de 24 en 48 uur na eerste inname, bleef het toch lang alleen maar verergeren. Pfff, haar prille 2e moederschap is echt wel stevig op de proef gesteld al. Afwachten tot morgen echter om te bevestigen dat er een positieve trends is... maar ik heb er toch wel vertrouwen in !!
Sinds Veerle dus noodgedwongen weer haar bed in moest deze morgen en er een stralend zonnetje aan de hemel stond, is de papa opnieuw richting speeltuin getrokken met zn 2 schavuiten. In bijlage ons Vikske in de buggy die in een knip te entertainen is en Ella Yun die vanop haar springkasteel zag dat het goed was. Hierna sprong ons Ella Yun in de gekende onbevreesde stijl vlot bij een aantal wildvreemde lokale kindjes in de schommel en kroop ze -weliswaar met een ondersteunende & helpende hand van papa- in het symbolische vlinderklimrek: vandaag was immers de laatste schooldag in de vlindertjesklas van juf Kathleen geweest.
Rond 5 uur voelde mama zich net goed genoeg om ook nog even een wandelingetje mee naar een parkje te maken. Dat is zo gezellig aan Almaty: je hebt overal mooi aangelegde parkjes met zalige bankjes om even te genieten van het mooie weer, de buitenlucht en de natuur (ook al zitten we midden in de stad).
Het grootste deel van de dag viel de regen met bakken uit de lucht. En met Miss Temmerman in de ziekenboeg (vlotjes op en neer naar 40 gr koorts), zijn we vandaag dan maar binnengebleven vandaag. Veerle bleek na eeen doktersconsultatie via telefoon en de schijn-met-de-zaklamp-in-uw-keel-voor-de-spiegel-en detecteer-de-witte-vlekken-test opnieuw (net zoals tijdens onze eerste Kazachstan trip) aan een deftige keelontsteking te lijden. Gelukkig antibiotica bij de hand en hopelijk vanaf morgen enig beterschap... Dolle pret dus om heel het huishouden ook eens helemaal alleen te draaien... Opnieuw petje af voor Veerle die dit heel vorige week, maar dan nog met een ziek kindje klaargespeeld heeft. En dan heb ik nog hulp gehad tijdens een opflakkering voor de geweldige samen-in-bad-scene ! Schitterend om die 2 samen te zien lachen en spetteren in hun badje !!
Ons Vikske heeft wel geen uitgebreide dutjes gedaan zoals anders, maar hij voelt zich al zo op zn gemak bij de papa dat hij zich helemaal neervlijde en genoot van de rust. Dat dit echt een uniek moment was zullen jullie maar begrijpen als je hem een aantal uurtjes in levende lijve bezig gezien hebt... Om 1 voorbeeld te geven: tijdens een pamperverversbeurt draait hij zo gemiddeld 6 keer rond zijn as en kruipt hij 4 keer van zijn kussen.
Ons Ella Yun had natuurlijk ook recht op haar deel van de fun met hier de illustratie van een zoveelste hilarische kietelbeurt...
Ella Yun had trouwens nog een boodschap voor haar klasgenootjes: "Veel plezier, vriendjes & vriendinnetjes, tijdens de laatste schooldag morgen, geniet van de vakantie en zeker tot in september !!"
Na 2 perfecte vluchten gisterennacht rond halftwee bestemming bereikt: Vik en Ella Yun sliepen allebei als roosjes. Na even bijgepraat te hebben Ella Yun haar knuffel op aanvraag bezorgd en toch wel kwartiertje Vik bewonderd in alle mogelijke slaaphoudingen. Toen ik binnenkwam sliep hij inderdaad op zijn buik met zn poep in de lucht: echt wel funny !
Nog helemaal niet moe toch maar bed in gekropen want om uur of vijf zou Vik wakkerworden van de honger (cfr zn schema van de laatste dagen). Twas halfzes deze keer toen mama snel een flesje ging halen en met Vik richting living trok om Ella Yun niet wakker te maken. Glunderende papa mee natuurlijk en hij keek me eerst een beetje verbaasd, maar vooral slaperig aan. Welgeteld 1 minuut heeft het geduurd voor hij met een smile te kennen gaf dat hij nog heel goed wist wie ik was... Smelt, smelt... En lachen dat hij deed tussen de slokken pap door ! Na een halfuurtje weer bed in en hebben we het toch nog tot 8 uur kunnen rekken deze morgen.
Dan was het kadootjes-tijd: tante Els had nog snel enkele pakjes meegegeven die meteen in goede aarde vielen. En ze spelen inderdaad soms echt wel goddelijk samen: als Ella Yun begint te lachen, schatert Vik meteen mee en zo houden ze elkaar bezig. Echt schattig om te zien...
Hierna tijd voor het dagelijkse tripje naar de supermarkt, en natuurlijk opnieuw langs de speeltuin. Na springkasteel, de schommel en 1 of ander soort draaimolentje tot Vik er duidelijk genoeg van had. Een zeer bezorgde Ella Yun kwam meteen aan gelopen om te kijken wat er was. Gewoon moe natuurlijk want 15 meter verder lag meneer al zalig te slapen in de buggy... En oja, er was ook aangepaste bewaking voorzien om de kindjes in de speeltijn te beschermen !!
Na de middag was er duidelijk de weerslag voor Veerle ofwel het einde van de incubatieperiode om hetzelfde van onze Vik te pakken gekregen te hebben... 38 gr koorts na 1 dafalgan en een dubbele nurofen. Dat ziet er dus niet zo goed uit. Nog een korte opflakkering die een laat terrasje nog perfect mogelijk maakte, maar deze avond zelfs voor Ella Yun en Vik in haar bed. Maw ze voelt zich echt wel niet zo schitterend. Hopelijk krijgen we het even snel onder controle als bij Vik en blijven Ella Yun en ikzelf gespaard.
Ik kon in elk geval niet op een beter moment aangekomen zijn om de fakkel over te nemen...
Alweer een stralende zon vandaag en heet weer. Ondertussen begint er wat schema en structuur in ons leventje hier te komen. Als de twee kadetten wakker zijn, gegeten hebben en gewassen zijn doen we een kort wandelingetje en wat boodschappen. Deze keer ging ik richting Duitse supermarkt, waar je werkelijk alles kan vinden. Deze wordt 1 maal per week bevoorraad met het vliegtuig vanuit Duitsland. Ik wist dat we onderweg een speeltuintje tegenkwamen en dit was dan ook ingecalculeerd. De stad Almaty zet blijkbaar bij elke speeltuin in de zomer ook een springkasteel en dus dubbel feest voor ons Ella Yun : een keer in de heenreis en nog eens in de terugreis. Voor 100 tenge (ongeveer een halve euro) kan je niet echt sukkelen. Nu zou je denken, dat je na zo een lange verblijfsperiode de Kazachen toch al wel wat begint te kennen, maar nog steeds zie je hier vreemde dingen. Vandaag zag ik in datzelfde park een man die aan het lopen was op zijn hurken. Het was gewoon zijn manier denk ik, van zich voortbewegen. Hij hield dit echt vol, alsof hij niet anders gewoon was. Strange... Na het middagmaal (een aantal zalige lokale gerechtjes gekocht in die supermarkt) en deze keer een lange middagdut, nog even afgezakt naar het Citycafe, aan het winkelwandelgedeelte van Almaty. Op de weg daar naartoe had ik Vik zijn petje opgezet tegen de zon. Hij vond van niet, had eerst geprobeerd dit op te eten en toen dat niet gelukt was, had hij het blijkbaar onderweg weggegooid. Daar ging zijn nieuw petje. Enfin, even op een terrasje wat bijkletsen met enkele Belgen doet echt wel deugd. Bij het naar huis wandelen zag ik ineens op straat, naast een vuilbak zijn petje liggen. Iemand had het blijkbaar gevonden en het mooi op een muurtje daar gelegd. Sympathiek! Toen we bijna aan ons appartementje kwamen, hoorde ik ineens zeggen : " He, dat zijn Ella Yun en Vik!" Onze twee kids zijn blijkbaar via deze blog heel gekend, want het was nog een ander koppel Belgen, die ik nog niet eerder had ontmoet en die voor de tweede keer naar Almaty kwamen om een kindje te adopteren. Zij kennen dus het reilen en zeilen van deze stad zeer goed. Ze waren dan ook zo vriendelijk om de buggy mee naar boven te dragen, aangezien ons Ella Yun juist gevallen was en de nodige traantjes moesten gedroogd worden. Dank u wel !
Ondertussen gaat het hier zeer vlot met Ella Yun en Vik. Die twee lachen wat af op een dag. Hij is nog steeds superactief, ons Ella Yun is er niets vergeleken bij, en dat wil wat zeggen... Stil zitten is niet aan hem besteed. Hij wil constant recht staan en kruipen. Hij lacht ook constant, zelfs wanneer hij plots wakker gemaakt wordt. Houden zo, Vik!
Straks landt de papa hier. Ben echt benieuwd hoe Vik zijn reactie zal zijn. Ons Ella Yun heeft alvast om een hele dikke knuffel deze nacht van haar papa gevraagd.
De Microsoft-collega's van Jeroen hebben zich uitgeleefd deze morgen.
) mogelijkheid dat er nog ergens 1 of ander foutje in de procedure geslopen is waardoor er extra kunststoten nodig zijn OF omdat ik opeens besefte wat een onwaarschijnlijk leuk clubje dit toch geworden is ons gezinnetje: met 4 echt uiteenlopende karakters, maar die zo goed bij elkaar passen... 
