Intake Kazachstan:17/07/2008 Dossier bij HKM:29/07/2008 Dossier verstuurd naar Kazachstan:03/11/2008 Reisvoorbereiding:14/01/2009 Nikola voor het eerst gezien:11/02/2009 Pré-court:11/03/2009 Court:16/03/2009 Erkenning adoptie:29/04/2009 Terug thuis met Nikola:07/05/2009
Na 5 jaar gaan we toch nog eens iets laten horen op onze blog. Het is heel fijn om af en toe nog eens die fijne herineringen boven te halen met het lezen van onze blog. Na 5 heel fijne en gelukkige momenten samen wordt het tijd om een nieuwe ervaring in onze witte zijn leven. Eerste communie. Hij ziet het echt al zitten. Hij vind dat allemaal fijn al die voorbereidingen op zijn groot feest.
Nikolai was erg verbaasd dat kleine Nikola zo goed gezind was.Ja slaap doet wonderen. De autorit ging deze keer zeer goed,hij keek maar naar alle lichtjes.Op de luchthaven vond hij het ook allemaal heel interessant.De vlucht was wel zwaar want hij kon niet zo goed slapen en Dave heeft de hele nacht bij hem de wacht gehouden,chapeau. Ik was ook eventjes in slaap gevallen.Maar al bij al viel de reis nog mee.Om 2.15 vertrok het vliegtuig richting Astana,we hebben nog eventjes goed door het raampje gekeken toen we rond 6.45 in Astana landden.Dan verder naar Frankfurt. In Frankfurt heeft Nikola zeker een uur de stilstaande vliegtuigen bekeken. Dan om 9.30u onze tijd vertrek naar Brussel voor een korte vlucht. Nikola viel al tijdens het opstijgen in slaap en we moesten hem wakker maken in Brussel. Om 10.30 aankomst in Brussel eindelijk op Belgische bodem en met onze zoon in mijn armen, het was even slikken.Jo belde al in de luchthaven voor we buiten waren en vond het erg dat ze er niet kon zijn. Ja het was werkensdag hé. Wij begrijpen het dat het voor sommigen moeilijk was weg te blijven maar het moment van buitenkomen en onze papa en mama zien staan was zo geweldig en voor mij erg emotioneel. We houden niet van toeters en bellen en waren dan ook gelukkig dat ze achterwege bleven.Zo was het fijn en zo was het goed. Op een rustige manier naar ons allerbeminde Limburg en ons huisje waar alles mooi versierd was: posters met foto's van Nikola en balonnen.Nikola vond vooral de balonnen geweldig,bedankt Miet en Herman, het deed deugd aan het hart.Eindelijk na VIER jaar wachten kwamen we met onze zoon thuis. Het zijn jaren geweest met veel moeilijke momenten maar nooit hebben we het opgegeven. En het resultaat is fantastisch, dat maakt het lange wachten zo goed. Nooit hadden we kunnen dromen dat we zo'n fantastische zoon zouden krijgen met zulke bolle wangetjes en die guitige lach. Zijn ondeugende ogen en zo lief. Hij is nu onze witte en dat blijft hij. Hij kijkt hier zijn ogen uit want er zijn zoveel dingen die hij niet kent en hij nu ontdekt en wij zijn blij stille getuigen te mogen zijn van zijn ontdekkingstocht. Het was een heel avontuur en we zullen het nooit vergeten,niet de mensen die we ontmoetten,de fijne momenten. En vooral de steun van familie,vrienden en mensen rondom ons.Bedankt aan iedereen die onze blog gevolgd heeft en aan iedereen die ons zo gesteund hebben om dit te kunnen verwezelijken. Een speciale dank aan Daniëlle en Frank voor het begrip dat ze opbrachten als we weer vrij moesten nemen...En iedereen die ons geholpen heeft en het zijn er veel, bedankt wij zullen het nooit vergeten en Nikola ook niet.
We hebben een uitputtende nacht achter de rug. Nikola had last van een nachtmerrie en hij bleef schreeuwen, het duurde een hele tijd voordat hij terug kalm werd en terug in slaap viel met als gevolg dat wij 2 lichtelijk oververmoeid waren.Hij zet als hij niet in slaap kan vallen zijn discotheek op,dat is een muziekje met dierengeluiden en liedjes.Dus als we dit horen weten we dat hij nog wakker is en die nacht hebben we die discotheek meermaals gehoord. Ik ben nog eens in het midden van de nacht wakker geworden van het geluid van een koe.Hij is waarschijnlijk wat ontregeld en weet niet goed waaraan hij is. Het was te verwachten.We volgen de uren van het weeshuis ook niet meer want dat heeft geen zin als we binnenkort een uurverschil van 4 uren moeten overbruggen.We laten hem gewoon slapen tot hij wakker wordt voor het moment, de slaap kan hem maar deugd doen.We zijn na het ontbijt nog eens op tocht gegaan, op zoek naar een bank en eten voor het middagmaal.Enfin ik ben gaan winkelen, Dave wandelen en bij de bank omgekeerd. Dan terug naar het appartement, al de trappen op want we zitten op het vijfde verdiep. Ik met Nikola, Dave met de buggy,we hebben onze fitness weer gehad. Nikola was heel braaf geweest, hij speelde met de strikjes van zijn schoenen. Jo heeft een goede cadeau gedaan en Hugues'buggy is goud waard.Hij eet ook goed en begint nu ook al een beetje zelf te eten maar dat is hier moeilijk want we moeten hem eten geven in de zetel want er zijn enkel 2 poefjes en daar valt hij vanaf. Hij heeft dan gespeeld met wat lege flessen, hij vindt het vooral leuk om ermee te gooien. Hij gooit met alles, dat moeten we toch proberen te veranderen.Rond 3uur in bed voor zijn middagslaapje want hij was moe en we hopen dat hij zo lang mogelijk slaapt want we moeten om 0.00.u vertrekken.Ik heb nog een laatste relaxerend Kazaks badje genomen en dan hebben we de tijd zitten aftellen voor het vertrek waar we toch wat schrik voor hebben. Want zo'n lange reis met een kind zal niet niks zijn.We hebben nog een beetje dingen schoon geveegd,gepoetst hebben we niet wan voor 120 dollar per nacht kunnen ze wel een poetsploeg optrommelen. En een babysit kost hier ook zo'n slordige 100 dollar voor een dag.Goedkoop kan je Almaty dus niet noemen maar we zijn toch blij dat we op een appartementje zaten want een hotel met onze Nikola was toch moeilijk geweest.Hier in Kazakstan is het me toch wel wat. Een donsdeken heeft aan de bovenzijde een groot vierkant gat waar je het deken dan doorziet en dat dient om het deken uit de hoes te halen. Goed dat we hier nog kunnen lachen.Ook stond hier ineens een Kazakse vrouw aan de deur die iets in het Russisch brabbelde, we meenden aan haar gebaren te begrijpen dat het ging over het vegen van de gang.We gebaarden dat we haar niet verstonden, ze bleef maar aandringen en vroeg toen papier en een pen,ik gaf het en ze schreef iets op. Ik dacht dat ze een tekening zou maken maar het was Russisch. Ja als je het niet verstaat kan je het ook niet lezen hé.Lachen geblazen want we belden Nikolai dan maar en gaven haar de telefoon. Wat bleek? Zij vroeg de gang te poetsen en wel tweemaal per week. Ja daar ging ik eens dadelijk aan beginnen.De laatst dingen in de valiezen gestoken. Nikola heeft wel elke dag ergens op gemorst.Ja het leven met een kind is heel anders maar ook zo mooi.Je wordt goedgezind door hem. Almaty zal een goede herinnering blijven want hier is niets tegengevallen of moeilijk geweest.Karaganda had zijn moeilijke momenten, hier was het puur genieten van ons nieuw gezinnetje en van elkaar.Het is een mooie einde van ons Kazaks avontuur.Hopenlijk valt de reis nu nog mee.Nikola werd rond 9.30u wakker. We hebben hem nog wat eten gegeven en hij was erg goed gezind. Nog wat spelen en het werd 0.00u. Nikolai was stipt en eindelijk Back to home.
Nikola werd rond 9 uur wakker en wat waren we blij want dan konden we wat langer slapen want we beginnen het toch te voelen, onze jetlag speelt ons parten. Vier uur verschil moet je toch overbruggen. Hij was wel erg goed gezind en stak zijn hoofdje al boven het bed met een gezicht van "kom er mij maar uithalen". Het was een vertederend tafereel.Weer flesje pap, het enige probleem is dat hij blijft sukkelen met wat buikloop.Maar dat zal wel de overgang van voedsel zijn denken we. Ineens gebeurde het, de electriciteit viel uit.We dachten dat het misschien maar voor een uurtje was maar neen het duurde tot laat in de namiddag. Klein probleempje, geen microgolf,geen licht in de badkamer... Dus een potje au bain marie maken en met een kaars naar de badkamer. Het moet hier frequent gebeuren want de kaars stond al klaar in de keuken.Nilolai kwam langs in de namiddag met een uitgeschreven onkostenstaat, we konden onze ogen niet geloven dat hebben we in Karaganda nooit gezien.Hij legde ook piekfijn uit wat al de stempels op de visa van Nikola betekende.Het is een aangenaam man en alles is hier toch veel beter geregeld volgens ons.Nikola laat al zijn willetje zien want als we hem iets verbieden schiet hij soms wel in een franse colère maar we geven niet toe.Hij moet toch leren dat niet alles kan en mag.Na het vieruurtje weer een wandelingetje met zijn nieuwe schoenen en hij genoot er weer van want hij deed niets dan zingen in de buggy.s'Avonds hebben we rijst gemaakt voor zijn buikje en dat heeft hij voor de eerste keer helemaal alleen gegeten.We waren echt fier op hem.We hebben dan de valiezen ingepakt want we vertrekken morgen naar thuis, eindelijk.Het is hier echt vlug gegaan maar het was fijn zo met ons drietjes.Almaty we love you.Dit is echt een mooie afsluiter.
Nikola werd wakker om 7.30u. Hij was aan het spelen in zijn bedje maar toen hij zag dat ik hem zag wou hij er natuurlijk uit.Dus papflesje maken want hier geniet hij echt van. Hij ligt dan met zijn ogen gesloten op mijn arm. Dit is echt iets dat ze hem toch te vlug afgenomen hebben.Dan hebben we wat gespeeld,tanden poetsen,aankleden en toen stond Nikolai al aan onze deur om ons te komen halen om naar de ambassade te gaan om de visa van Nikola aan te vragen. De autorit was een klein rampje want Nikola wou niet blijven zitten. Op de ambassade was een klein wachtkamertje zodat ik maar samen met Nikola gaan wandelen ben.Toen we eindelijk na lang wachten toch binnen mochten was het wel vlug geregeld. De autorit terug was ook geen cadeau en we waren blij weer op ons appartementje te zijn.In de namiddag is Dave de visa al mogen gaan halen.Na Nikola's middagslaapje zijn we dan nog even naar de wandelstraat gegaan en hebben we hem daar wat laten rondlopen. Hij ging daar achter de duiven aan en je zag dat hij dat nog nooit gezien had. Wat doet hij veel nieuwe ervaringen op.Het is hier toch anders dan in Karaganda want als je op straat loopt bekijken de mensen je niet zo zodat je je hier wel op je gemak voelt.We genieten hier van elkaar.Nikola eet en slaapt goed enkel het in slaap vallen gaat gepaard met schudden van de ene naar de andere kant en wat woelen maar we krijgen hem maar goed in een slaapzak.We zijn ook een blikopener gaan kopen want die was er niet.Voor de rest is hier alles:een zetel,mat,keuken,badkamer,2 slaapkamers,T.V. en zelfs een DVD speler.En het water ruikt hier ook niet.En buiten is alles netjes. Ze komen hier elke dag het vuil opruimen, dat gaat dan wel op een vreemde manier. Ze hebben een kar en daarop een kartonnen doos. Ze vegen het vuil dan bijeen met een soort bezem en een afgesneden jerrycan als vuilblik; Maar proper is het.
Om half 6 werd Nikola wakker en dat uur zijn we toch niet gewoon. Hij had zo liggen rollen in zijn bedje dat hij er uit gerold was en in de zetel lag die ernaast stond.Hij kan niet in zo'n bedje liggen, het is nog te groot voor hem wat zullen we gerust zijn als hij thuis in zijn bedje ligt waar hij niet kan uitvallen.We hebben hem nog wat gekalmeerd en zijn dan toch maar allemaal opgestaan. Ik heb geprobeerd een flesje pap te maken maar ik heb geen echte fles en dat lukte dan niet zo goed.Hij at dan een deel van een boterhammetje op.Toen we wilden op stap gaan om wat inkopen te doen kreeg hij ineens de buikloop dus terug uitkleden en dan maar het bad in.Even later konden we dan op stap gaan. Hij gaat graag weg. als hij ziet dat je de buggy uithaalt staat hij al klaar en kan niet meer wachten.In de buggy viel hij in slaap en zo hebben Dave en ik een terrasje kunnen doen en een half pizzake eten want als hij wakker is dan moet je blijven rijden of het is niet goed. We hebben in het teruggaan een parkje ontdekt met een klein speeltuintje en hij zag voor de eerste keer een paard en een ponny. Hij bleef ernaar kijken.s'Middags heb ik hem dan maar wat rijst en kip gegeven,hopenlijk helpt het. Middagslaapje, hij was wel niet echt moe maar viel na een tijdje toch in slaap.Het is zalig op het appartementje met ons 3.Deze avond ga ik spaghettie maken.Op het internet geraken we niet dan schrijf ik alles maar op in een boekje en vul het later aan. Almaty is heel anders dan Karaganda, meer westers.Natuurlijk missen we wel de city-mall want daar kon niets tegen op hé.Het is hier ook veel fijner omdat we niet meer zo uurgebonden zijn en niet meer naar het weeshuis moeten.Hier bepaalt Nikola onze dag. Hij is echt niet gewend aan een gezinsleven dat zie je. Hij kijkt raar als we eten maken... Maar hij zal het wel leren.
Om 5.30u. werd Nikola wakker. Dus maar op, het koste niet veel moeite want we wilden hem zien.Hij herkende ons dadelijk dat merkten we meteen, wat een opluchting en hij deed niets anders dan lachen.We haalden onze zelfde zak speelgoed van in Karaganda uit en hij begon dadelijk te spelen en voelde zich op zijn gemak.We zagen ook meteen dat zijn vingertje dik,blauw en aan het zweren was en hebben het dadelijk ontsmet, ik had ook niet voor niets een halve apotheek bij.Zijn neusje zat volledig toe en daar hebben we dan ook de befaamde spoeling van Jo in gedaan.Dat had hij natuurlijk niet graag maar het was ons gelukt; het is echt nog hetzelfde jongetje van toen en zo ontzettend lief.Dus knuffelen maar. We zijn dan rond 8.30 samen naar buiten gegaan op zoek naar een winkel om aan onze basisbehoeften te voorzien want we hadden niets bij omdat we dachten dat we naar een hotel gingen.Nikola hadden we nog een fruitpotje kunnen geven wat er nog stond. Toen we terug kwamen van onze boodschappen was Nikola al in slaap gevallen in de buggy.Ja dat manneke had er al een treinreis van meer dan 10 uur opzitten.We hebben hem dan maar in de buggy gelaten want we durfden hem niet verleggen.Om half 5 zijn we dan voor de eerste keer naar de supermarkt gegaan en Nikola keek zijn oogjes uit maar het mocht allemaal toch niet te lang duren.Dan op zoek naar een fotograaf want we moesten nog een pasfoto hebben voor op het visum.En dat was me wat voor dat lukte, hij wou echt niet op de foto. Uiteindelijk lukte het toch en hadden we een foto.Nikola zit wel erg graag in de buggy maar je moet wel blijven rijden want anders hoor je het wel.Hij zingt zelfs liedjes in de buggy.Hij is ook gek op zijn nieuwe schoentjes en blijft ernaar kijken.Hij eet goed en houdt ervan om in het bad te zitten.Hij heeft waarschijnlijk nooit in het bad mogen spelen en hij komt er dan ook niet graag uit.Schuim kent hij ook niet en hij wou er zelfs van proeven.Wij genoten ook van het badje.Dan bedje in met het lampje, een knuffeltje en een muziekje, een hele ervaring voor de jongen want in het weeshuis kregen ze niets.Een fantastische dag, genoten hebben we en doodmoe naar bed.
Rond 7.45u kwamen papa en mama ons halen om te vertrekken naar Zaventem.Fris waren we niet want we hadden niet zoveel geslapen na het fuifje van Hilde.Ik heb niet zoveel van de reis gemerkt omdat ik zo moe was en de hele vlucht geslapen heb.Dave had moeite om de slaap te vatten en heeft dus maar een film gekeken. Het was een goede vlucht want het vliegtuig zat niet vol en we hadden dus meer dan één stoel ter beschikking.Het vliegtuig had wel vertraging dus we landen in Almaty om 00.30u.Toen nog onze bagage halen maar goed was er alles bij want als je zo moet overstappen ben je nooit zeker.Alles was er,ook de buggy.Toen we buiten kwamen stond onze tolk Nikolai (what's in a name hé)al te wachten met een plaatje met onze namen.Ik had mijn bril niet op maar toch zag ik hem dadelijk.Ja na dat avontuur van vorige keer was ik ook extra op mijn hoede.Nikolai was zeer vriendelijk, een schat van een man.Hij kwam ons halen met een mooi klein busje,amai wat een luxe! Hij zei dat het hotel waar we dachten naar toe te gaan volzet was maar dat hij wel een appartementje had.Dat was goed nieuws want wij hadden al een appartementje willen hebben.Wij vroegen hem wanneer Nikola zou komen en tot onzer beide verbazing zei hij dat Nikola al lag te slapen op het appartementje met een baby-sit.Wat een goed nieuws dan zouden we hem vandaag al zien,wel slapend maar toch.Het was ontzettend ontroerend om hem daar te zien liggen,ik kreeg de tranen in mijn ogen.We lagen eigenlijk juist in bed toen Nikola begon te wenen.Dus terug uit bed om hem wat te troosten. Geslapen hebben we die nacht practisch niets want je doet niets anders dan maar luisteren naar de ademhaling van Nikola.
De laatste week voordat we eindelijk onze kleine Nikola mogen halen.Dinsdag zijn mama en papa onze visum gaan ophalen in Ukkel ,dus dat is al in orde. Woensdag belde Annick van het Kleine Mirakel ons dat onze adoptie erkend is,joepieeee . Heb je het gehoord Ben en Sarah, het moet zeker tot in Zolder weerklonken hebben of wat zeg ik tot in Antwerpen hé Jo. Eindelijk na vier jaar komt er toch stilaan een einde aan onze lijdensweg.Ik ben dan nog vlug naar Hugues en Ilse gegaan want zij hadden nog een buggy die we kunnen meenemen op reis.Bedankt hé!Donderdag was voor mij een zeer emotionele dag in school want vele collega's kwamen me zeggen dat ze voor ons gingen duimen,zelfs Inspecteur Rik. Dat is echt een hart onder de riem om zoveel sympathie te ondervinden.Het moet nu toch echt goed gaan Hé Zelfs de kinderen vroegen of ik ze eens ging bezoeken en dat ga ik zeker doen.Ik kreeg wel telefoon van de onthaalmoeder dat ze onze Nikola niet meer mag opvangen,dat was minder goed nieuws maar we vinden wel een oplossing.Donderdagavond gaf onze buurvrouw Hilde een feestje voor haar 40ste verjaardag en eigenlijk kwam dit goed uit want het was erg leuk en nu hadden we geen tijd om echt zenuwachtig te worden.Haar dochtertje Lore kwam zich ook al aanbieden als baby-sit en dat vinden we wel O.K.Verschillende mensen wensten ons ook veel geluk en dat doet echt deugd. Morgen rond 10.30 vertrekt ons vliegtuig.We hopen ergens op onze blog te kunnen verder vertellen want we nemen de P.C.deze keer niet mee.Jullie zullen het wel zien.We weten nog niet wanneer we zullen terug komen.Hopenlijk kunnen we het jullie laten weten. Tot verder bericht.
Dinsdag 21 april zijn mama en papa naar Ukkel gereden om onze visum aan te vragen. Ze hebben er een fijn dagje van gemaakt want ze hebben erna nog vrienden van de C.O.V. club ontmoet en hebben gezellig op een terrasje in de zon hun middagmaal genuttigd. Dave en ik zijn blij dat ze er een fijn dagje van gemaakt hebben.Woensdag zijn Ben en Sarah met hun kleine Diana terug thuis gekomen. Ja het deed toch iets want we zijn eigenlijk samen aan het avontuur Kazakstan begonnen en zij hebben het al afgesloten en wij nog niet.John en Yoo-Mee zijn donderdag vertrokken om Dennis te halen,hopenlijk hebben ze een fijne reis.Zij gaan Dennis in het weeshuis van Karaganda halen en vertrekken daarna naar Astana om het visum van kleine Dennis op te halen. We hebben al een sms-je gehad dat alles goed gaat.Fijn dat ze aan ons denken en ons niet vergeten zijn.Ik ben nogmaals op zoek geweest naar een opvang voor Nikola en mama en ik zijn naar een onthaalmoeder in Zonhoven geweest. Die viel ontzettend mee maar ik weet niet of ze nog een kindje mocht aannemen.Ze zou het ons volgende week laten weten.Zondag hebben we Jo en Luca nog gezien dat zal de laatste keer zijn voor een tijdje want Jo vertrekt 30 mei s'nachts naar Egypte.Natuurlijk moet dat weer samen met onze reis vallen maar ja.We zijn ook nog vlug naar een tentoonstelling van foto's van de Waerde geweest in het oud gemeentehuis van Zonhoven.Papa zat daar en het was wel leuk om te zien.Ik begin al erg zenuwachtig te worden om onze Nikola terug te zien want je denkt dan:zou hij ons nog kennen...Dat het maar vlug 1 mei is zodat we kunnen vertrekken.
