Intake Kazachstan : 03/07/2008 Dossier bij HKM : 08/07/2008 Dossier verstuurd naar Kazachstan : 30/10/2008 Reisvoorbereiding : 14/01/2009 Vik voor het eerst gezien : 02/04/2009 Rechtbank : 21/05/2009 Terug in België : 04/07/2009
Wat hebben mijn twee kindjes flink geslapen. Ella Yun tot half acht en Vik was de eerste keer wakker om 5u15, maar na een vlug papje heeft hij nog flink geslapen tot half negen. Voorbeeldig, niet ? Deze ochtend even buiten gaan wandelen met de buggy en het buggyboard, waarop Ella Yun dan staat. Ik moet zeggen, dit vindt ze wel tof. Eventjes de mothercare (babywinkel) binnengewipt en dan even op een bankje in het park gezeten met Vik, terwijl Ella Yun daar haar 60 meter sprint heeft geoefend... Ik moest wel vijftig keer "1,2,3, start" roepen, waarop ze dan telkens van de ene naar de andere bank liep. Tante Els, opvolging is dus verzekerd ! Enfin, haar energie was ze zo even kwijt! Vik wou duidelijk meedoen met zijn zus, want vond het absoluut niet kunnen dat hij mooi moest blijven zitten, terwijl je toch ook kan kruipen op de paden in een park ? Die twee hebben elkaar wel gevonden. Wanneer Ella Yun even uit zijn gezichtsveld verdwijnt, zit hij haar constant te zoeken. Hij vindt haar ook enorm grappig blijkbaar, want hij is echt met momenten aan het schaterlachen met zijn zus. Het klikt duidelijk. Ook mij begint hij iedere dag een beetje beter te kennen, en omgekeerd natuurlijk ook. Daarna een verplichte dagelijks stop in de Silk Way-supermarkt (we gaan het nog missen, als we thuis zijn...), waarbij Vik ondertussen in slaap was gevallen in de buggy. Zelfde resultaat als gisteren, bye bye middagdutje. Na het middageten op weg dan maar naar Belinda en Violetta, waar onze documenten zouden afleverd worden, die we moeten meenemen naar de ambassade. Gecheckt of alles op het eerste zicht wel klopte van data, namen en dergelijke, en het ziet er OK uit, denk ik. Dit weekend nog eens dubbelchecken met Jeroen. Ondertussen zijn onze documenten ook reeds met DHL verstuurd naar Belgie en het trackingnummer leert ons dat ze in Frankfurt zouden zitten. Zijn paspoort vertrekt maandag naar Astana, waar ze nog een aantal stempels moeten zetten, vooraleer er het visum in kan. Voorlopig zitten we nog steeds op schema. Ondertussen zijn ook Veerle en Tom met hun zoontje Nicolas langs de ambassade gepasseerd en zij vertrekken deze avond naar huis. Dit moesten we natuurlijk vieren op het dagelijkse vaste terras. Een drankje en twee vermoeide kindjes later, ben ik dan teruggekeerd met een Ella Yun die in slaap lag, en een Vik die blijkbaar de slaap goed kan verbergen. Alle twee gegeten, een zwemmeke gedaan in de keuken in het mega-plonsbad (wat Vik letterlijk neemt) en hun bed in. Nog even de slaappositie gecheckt en het was er weer eentje om in te kaderen : op een bolleke op zijn knietjes, hoofd onder zijn buik. Moeilijk om uit te leggen, maar het moet heel onconfortabel liggen... Moe dus !
Tot morgen, het laatste multi-task-dagje zonder de papa!!!
Jipie ! Onze Vik is bijna genezen. Deze nacht om twee uur nog 39,8 graden koorts, deze morgen quasi geen koorts meer. Eindelijk. Als gevolg van ons ziek Vikje, leed ook ons Ella Yun haar slaaprust er onder. Zij heeft, uit sympathie, Vik mee verzorgd tussen twee en drie deze morgen. Ik moet zeggen, ze is gefascineerd door alles wat met haar broer te maken heeft. Ze zou hem constant willen knuffelen en zoentjes geven, wat hij dan soms weer net iets minder leuk vindt, zeker omdat hij ziek was.
Het bed is ondertussen geruild voor de livingzetel en ik moet zeggen, die slaapt stukken beter. Kazachse matrassen zijn standaard steenhard, want dit blijkt op bijna elk appartement zo te zijn (behalve dan ons vorige...). Tot hiertoe mocht ik nog niet al te veel genieten van mijn nachtrust, maar ik kijk nu al uit naar mijn zetelke straks...
Deze ochtend zijn we dan gestart met een wandeling naar Panfilovpark. Na twee dagen huisarrest moesten wij, en zeker ons Ella Yuntje eens dringend uitwaaien (alhoewel wat wind welkom zou zijn). Waar kan je dat beter doen, dan in een groen park met speeltuin en springkastelen ? Feest voor Ella Yun Van Hees! Dat was duidelijk! Op de terugweg viel Vik in slaap in de buggy, met als gevolg dat mijnheer natuurlijk geen middagdutje wou doen in zijn bed. Moe was hij wel, maar dat hij karakter heeft is me nu al duidelijk. Hij staat dan recht in zijn bed te brullen, als hij vindt dat hij het bij het rechte eind heeft. Klein detail : zijn bed staat hier op wieltjes, waardoor hij zichzelf verrolt... Lachen. Geen dutje dus voor Vik (zijn zus braafjes wel!) en ik moet zeggen, hij heeft ondertussen flink gespeeld de hele namiddag met twee adoptie-vriendjes : Lowie en Nicolas. Daarna zijn we noodgedwongen een terraske moeten gaan doen. Ah ja, Vik moest immers nog slapen, en aangezien hij dit nog niet gedaan had, was dit het ideale excuus bij zo`n zomerweer. Van het terras heeft hij niets gezien. Hij is in slaap gevallen na zo`n 10 meter in de buggy en is aan de voordeur van het appartement terug wakker geworden.
Na een camouflage-avondmaal (ik draai er al zijn medicijnen onder, want het is een ware vechtpartij om die in zijn mond te doen belanden), een badje boven op de keukentafel, een lange speelsessie met zijn zus en een fles melk werd hij echt moe. Bed in dan maar. Vik Van Hees vond van niet. Brullen, tieren, over zijn toeren gaan, hij kent er wat van. Heel eigenaardig valt het dan plots stil, van heel wat decibels, naar absolute stilte. Een verademing. Nog even piepen in zijn bed en daar ligt hij dan zalig te slapen, op z`n knietjes, met zijn poep in de lucht. Grappig !
Tot morgen.
Veerle, die stiekem hoopt op geen nachtelijke eet-of speelsessie.
Vandaag een off-day. Vik was ziek, echt zielig om zien, 40 graden koorts, niets willen eten, het arme ventje wist niet waar hij het had. Zo ziek en dan ook nog eens een nieuwe mama, je zou je voor minder niet goed in je vel voelen. Gisterenavond dan maar Tom, kersverse adoptiepapa van Nicolasje, naar de apotheker gestuurd om de Kazachse variant van Junifen. Na een nachtelijke dwaling door de stad, heeft hij het toch gevonden. Gelukkig, want dat werkte, zij het maar tijdelijk. Vandaag dan de Kazachse pediater-aan-huis laten komen. Met de nodige medicatie en de koudwaterbadjes is hij er hopelijk snel bovenop. Alle medicatie is goedgekeurd door onze kinderarts. Enkel de neuszalf die ik niet in, maar bovenop zijn neus moest wrijven, heb ik maar zo gelaten... Die Kazachen toch... Ik moet zeggen, hij is al een beetje beter en het feit dat hij ziek was heeft ook een heel positief voordeel naar hechting toe. Hij weet nu heel goed wie ik ben, wil constant gepakt worden als hij moe is (lap, 1 dag en al verwend...) met huilbuien tot gevolg als hij wat op de grond moest spelen. Alles heeft dus zijn voor-en nadelen. Vandaag was een echte regendag hier in Almaty. Hopelijk is het morgen beter, want ons Ella Yun snakt er echt naar om eens buiten te komen. Hopelijk is Vik koortsvrij morgenvroeg en kunnen we eens richting Panfilovpark wandelen, naar de speeltuin.
We hebben er al een hele dag opzitten. Mijn twee schavuiten zijn allebei wakker van half vijf. Het is eens iets anders om half vijf ontbijten,, als je nergens naar toe moet. Deze nacht hebben Vik en Ella Yun een perfecte afwisseling van de wacht gehouden. Als de ene wakker was, sliep de andere. En als Vik uiteindelijk deze ochtend terug sliep, kon de grote zus het niet laten even de slaapkamer binnen te glippen om te gaan kijken hoe hij sliep. Gevolg, wakker natuurlijk en twee kindjes die moe zijn. Ondertussen is Vik zijn schade wel aan het inhalen en slaapt hij al bijna drie uur. Hij kan er maar deugd van hebben. Het is ongelofelijk hoeveel indrukken er op zo`n kindje afkomen. De eerste buggyrit vond hij geweldig. Alleen vond hij het maar niks dat mama af en toe stopte. Dan liet hij serieus van zich horen. We gaan nog serieus moeten oefenen tegen dat de papa komt om een terraske te kunnen doen. De groentenpuree vond hij vandaag maar niks. Hij zou lieft enkel kasha willen eten, maar dat kan natuurlijk niet, he. Ik weet dat de chefkok pas zaterdag komt, maar ook een kant-en klaar potje weigerde bij. Voor de rest doet hij het heel goed. Hij lacht heel veel, is echt een schatteke en een ongelofelijk guitig ventje! Ella Yun is heel fier als grote zus, maar heeft hierbij nog een kleine handleiding nodig. Ze let heel goed op hem. Als hij iets in zijn mond steekt dat niet kan, zegt ze (lees : roep ze) dat dan ook uit volle borst. Vik stond er bij en keek er naar. Straks staat nog zijn eerste supermarktbezoek op de planning en misschien nog een wandelingetje, richting andere Belgen. We houden jullie op de hoogte!
Vik is echt een schatteke!! Hij kruipt nu als de beste, trekt zich aan alles recht, is ook een beetje overmoedig en denkt al dat hij kan staan, laat zich dan los, waarna hij natuurlijk valt Zijn lach is vertederend. Hij brabbelt er ondertussen op los. Bij momenten was het alsof hij hier al jaren rondkroop. De aanwezigheid van ons Ella Yun deed er ook wel enorm veel toe, want hij vindt zo een grote zus echt wel fascinerend. Hij maakt van weinig tot hiertoe een probleem. Hij heeft flink gegeten (enkel drinken van een papflesje was een probleem) en is zelfs samen in bad geweest met zijn grote zus. Die zag dat er wel nog plaats was in het badje... De keuken was een zwembad, maar dat nemen we er graag bij. Ondertussen ligt hij van kwart voor negen zalig te slapen. Volgens de verzorgsters heeft hij `s nachts een tutje, maar dit kreeg ik niet mee in het weeshuis. De tut die ik bij heb van thuis, vond hij maar niets en gooide hij zo ver weg, als hij kon. Hij weet nu al duidelijk wat hij wil. Perfect voor de familie Van Hees-Temmerman dus...
Morgen doen we een eerste poging tot een korte wandeling met de buggy.
Ik ga slapen met de glimlach ( als ik niet om het uur in zijn bedje ga kijken, tenminste...)
In het busje was hij nog heel stilletjes, maar eens op het appartement aangebroken, begon hij stilaan te ontdooien. Ons Ella Yuntje, heeft het fantastisch gedaan, en wou dan ook in alles mama assisteren.
Hier ben ik dan, fiere mama van twee fantastische kindjes! Rond half drie deze namiddag zijn ze ons komen halen om, voor de laatste keer, naar het weeshuis te rijden. Na de cadeautjes te hebben overhandigd, mochten we mee binnen in de leefruimte van groep 4 (blijkbaar zat hij dus niet in groep 5, maar 4) en daar zat hij dan in een rolwagentje : onze Vik! Nog even de kleertjes wisselen en dan het emotionele afscheid van de verzorgsters. Het doet wat met een mens om met zo`n pagadderke op je arm en ons Ella Yun aan de andere hand het weeshuis buiten te stappen. Amai.
En ...we drijven de spanning nog wat verder op. Het zal later worden als ik Vik mag gaan halen. Er zijn geen busjes vrij... Toch wel een eerlijk antwoord, niet ? Hoe laat? Dat weten ze uiteraard niet. We proberen de kalmte te bewaren, al beginnen er nu toch wel wat gezonde zenuwen te komen. Spannend. Nu ligt er hier 1 kindje zalig te dutten (met de knuffel van Vik in haar armen), zodat het hier straks vollen ambiance zal zijn! De groentenpap was gemaakt voor deze middag, maar dat zal dus voor deze avond worden. Ik probeer de tijd nog wat te doden met een Russisch woordenboek en de verpakkingen van wat baby-stuff, zoals de typische "kacha" die kindjes hier eten, zodat ik straks dat niet meer moet ontcijferen. Geen basisleerstof van het eerste jaar Russisch, jammer Het bedje staat klaar, het speeltapijt ligt uitgestald met zijn speelgoed op, de taarten zitten in de koelkast, de cadeautjes en zijn kleren in de rugzak. Ons Vikje ligt voor de laatste keer in zijn vertrouwde bedje te dutten. Straks gaat er een hele wereld voor hem open... Wat moet er dan niet allemaal door dat ventje zijn hoofd spoken ?
We zitten hier goed! Gisterenavond zijn we, naar trouwe gewoonte, afgehaald door Aybek en naar een appartement gebracht, zoals Jeroen al verteld had, rechtover de Silk Way. Dit is echt een ruim appartement, waar alles aanwezig is voor kids : badje, stoel, bedje, zelfs wat speelgoed. Ons Ella Yun heeft haar eigen slaapkamer. Deze ochtend waren er echter nog wat jetlag-perikelen. Ons Ella Yun was wakker geworden en stond naast mijn bed. Na even op mijn uurwerk gekeken te hebben en het met het uurverschil rekening gehouden te hebben, dacht ik : "Mooi, kwart voor tien." Op het gemak gedoucht (weleenswaar met ijskoud water), gegeten, valiezen verder uitgepakt, even naar de tolk gebeld (die verdacht slaperig klonk, mijn frank had toen al moeten vallen...), een smsje naar Belinda gestuurd, kortom, we waren allebei uitgeslapen. Toen ik naar buiten ging, mijn achtergelaten bagage gaan ophalen bij Belinda, dacht ik nog : " Dat is hier nu zo kalm ..." Om een lang verhaal kort te maken. Ik had mijn klok al verzet op het vliegtuig en daar nog eens vier uur bijgeteld. Tja, daar stonden we dan om acht uur voor haar deur en wat erger was, ik had de tolk dus blijkbaar gebeld om zes uur! De verontschuldigingen zijn al verstuurd per sms... Vreemd toch, dat we totaal niet moe waren, na twee en vier uur geslapen te hebben. Dat zal dan wel de adrenaline voor morgen zijn zeker? Enfin, onze kapoen ligt nu zalig te middagdutten en ik ga dit ook nog even doen.
Alles hier dik onder controle, alle inkopen zijn gedaan, de fles Detol is alweer wat leger (met dank aan Iris), alles is klaar voor morgen. Straks nog om de cadeau voor de directrice van het weeshuis en om de obligate twee taarten. Morgen mag ik Vik ophalen, waarschijnlijk rond twaalf uur, maar dit moet nog bevestigd worden.
Zoals opa in de reacties op het vorige bericht al liet weten -we zullen voor hem ook een blog aanmaken - zijn ze goed aangekomen in Almaty ! Ze hebben 2 goede vluchten gehad en zitten op het wellicht meest interessante appartement: slechts op de eerste verdieping (best wel handig in je eentje met 2 kids, een buggy en boodschappen ) en recht tegenover de supermarkt.
Morgen zullen ze zowiezo Vik nog niet kunnen afhalen: dit hadden we ook verwacht omdat het zondag is en er dus maar een minimumbezetting is in het weeshuis. Het zal dus voor maandag zijn !
Nog eenmaal vanuit Willebroek in afwachting tot de PC aangesloten geraakt in Almaty...
Deze morgen de 2 dames op het vliegtuig gezet op weg naar onze Vik ! Toch nog net aan de verleiding weerstaan om ook mee in te checken...
Zonder noemenswaardige vertragingen zouden ze daar deze avond op een appartement geinstalleerd zijn. We kennen ondertussen de drill: eerst nog snel wat inkopen in het holst van de nacht (toch handig dat alles 24/24 en 7/7 open is...) en dan Ella Yun haar bed is en nog wat valiezen uitpakken !
En dan morgen alle voorbereidingen voor het afhalen van onze Vik treffen. Spannend he ?!
Binnen 1 week is het aan mij. Dan kan ik in dat zelfde holst van de nacht -als ik aankom- even gaan piepen hoe hij hopelijk lekker ligt te slapen...
Tegen 200 per uur valiezen pakken, examens verbeteren, een cursus Kazachs internet-laptop-foto-en videocamera-managment krijgen, belastingen invullen, een laatste les Russisch meepikken... ik weet wat te doen. Nog even en dan is het zo ver. Het weerbericht belooft alvast een stralend zonnetje voor nu zondag en 33 graden! Jieha! Dat is nu mijn klimaat!
Onze Vik is gespot in Almaty! Belinda, die met Violetta naar een of andere overheidsdienst moest vandaag om te laten bevestigen dat haar dochtertje echt bestaat is daar Vik en Tay (zoontje van Marie-Rose en Luc) tegengekomen!
Zijn haartjes zijn fel gegroeid en staan helemaal recht. Hij zou heel rustig geweest zijn, maar misschien kwam het door zijn zeer zomerse outfit... Bij zo'n zwoele 30 graden had natuurlijk de obligate broekkousen aan met twee paar sokken er over! Kwestie van zijn te grote schoentjes op te houden, vermoedde Belinda. Hij zou veranderd zijn van groepje en nu in groep vijf zitten. Hij stapte aan de handjes van de verzorgsters.
Amai, toen we dit bericht kregen begon het toch weer echt te kriebelen om zo snel mogelijk op dat vliegtuig te springen...
Ik heb van mijn mama gehoord dat je in het buitenland bent als ik naar België kom. Dat is helemaal niet erg, hoor. Ik zal toch waarschijnlijk wat overdonderd zijn door dat grote vliegtuig, door al die mensen en dat vreemde land waar ik binnenkort naartoe ga. Natuurlijk mag je daarna eens op bezoek komen bij me! Aangezien het nog even duurt vooraleer ik mijn rijbewijs heb, stel ik voor dat je me eens in Willebroek komt bewonderen die week.
Groetjes, Vik
PS En anders vraag ik toch gewoon in Kazachstan om de documenten iets sneller klaar te hebben ? Ik weet wel niet of dit gaat lukken hoor, maar ik kan altijd proberen!
Op 7 juli hebben we een afspraak op de ambassade. Hopelijk is tegen die datum alles in orde en kunnen we dit plan aanhouden. We vertrekken dan diezelfde avond nog (ik vermoed dat we dan niet kunnen wachten om naar huis te komen) en landen rond 8 u 15 's morgens vroeg op Zaventem. Het onthaalcomité zal dus vroeg moeten opstaan.
Vrijdagavond 10 juli is reeds geboekt als Ruben-avond. Hij is die week op kamp en vertrekt zaterdagochtend al naar het volgende kamp met de scouts. Natuurlijk wil hij zijn kleinste neefje ook eens zien en dus is vrijdagavond al gereserveerd voor hem! Nog geen jaar en nu al een agenda...
Het is nu officieel bevestigd vanuit Kazachstan : wij zijn nu echt mama en papa van Vik Serzhan Van Hees. De beroepsperiode is volledig afgelopen en niets kan er nu nog tussenkomen.
Dat voelt toch even goed aan, en ook het laatste beetje stress glijdt nu van onze schouders.
Vik, here we come! We zijn er volledig klaar voor!
Onze beroepsperiode zit er officieel op! Het Kleine Mirakel polst nog even vandaag of alles in orde is en zodra we iets weten van hen posten we foto's van onze jongste telg. Deze ochtend, deze middag, deze avond, deze nacht, morgenvroeg, alles is mogelijk. Nog eventjes geduld dus.
Tja, adoptie zal dan toch niet alleen wachten zijn voor de adoptieouders zeker ?
In het busje was hij nog heel stilletjes, maar eens op het appartement aangebroken, begon hij stilaan te ontdooien.
- zijn ze goed aangekomen in Almaty !
