Intake Kazachstan : 03/07/2008 Dossier bij HKM : 08/07/2008 Dossier verstuurd naar Kazachstan : 30/10/2008 Reisvoorbereiding : 14/01/2009 Vik voor het eerst gezien : 02/04/2009 Rechtbank : 21/05/2009 Terug in België : 04/07/2009
Attentie! Attentie! Latere vlucht voor Jeroen en Veerle!
DRINGEND BERICHT VAN JEROEN EN VEERLE
Attentie Attentie Hallo allemaal Jeroen en Veerle komen morgen, zaterdag 4 julimet een latere vlucht aan in Zaventem. In plaats van om 8.15 uur komen ze aan om 10.20 uur.
Ladies & gentlemen, met dank aan iedereen die aan dit proces geholpen heeft, we hebben zonet het visum van onze Vik afgehaald en zitten dus vanavond op het vliegtuig !
Morgenvroeg om 8h15 zouden we dus moeten aankomen op Zaventem: iedereen die de moed of zin heeft om op een zaterdag zo vroeg op te staan is van harte welkom. Hou er echter rekening mee dat ons Vikje doodmoe en echt wel onder de indruk zal zijn van alle nieuwe ervaringen. En om het hechtingsprocess alle kansen te geven, zullen wij ook de enigen zijn die Vik zullen vastnemen.
Met Veerle gaat het ondertussen iets beter, zegt zij zelf toch alleszins... Ik was vannacht nog niet echt helemaal overtuigd, maar goed, ik ben blij dat ze zich beter voelt (de adrenaline zal er mss ook we voor iets tussen zitten).
Nu snel valiezen pakken, de kids eten geven, wassen en bed in, de boel aan kant zetten en Veerle nog een laatste keer naar het ziekenhuis voor de laatste baxters...
Het is inderdaad mogelijk dat we straks opstijgen en dus morgen al thuis zijn. Alles hangt nog af van twee laatste handtekeningen voor onze Vik zijn Visum in orde is. Zijn paspoort was al het betere deadline-werk. Om 1 minuut voor 1 arriveerde het aan de ambassade, omdat de vlucht Astana-Almaty vertraging had, waarmee het terug moest komen na een laatste stempel-ronde. Nog 1 minuut dus om een visum vandaag aan te vragen. Dat is alvast gelukt. Aangezien ik hier nog steeds twee keer per dag aan de baxter moet, proberen we zo snel mogelijk naar huis te komen. De ambassade sluit straks om uiterlijk half zes en als we tegen dan groen licht hebben vanuit Belgie kunnen we nog snel om een visum spurten en de vlucht halen. We zijn benieuwd. Indien het niet in orde komt, zal het voor ten vroegste volgende week dinsdag zijn.
Misschien tot morgenvroeg kwart na acht op Belgische bodem!
Niet dus. Antibiotica is duidelijk niet aangeslagen. We hebben er een hectisch dagje opzitten gisteren: s nachts dokter van wacht moeten bellen. Veerle direct aan 2 baxters... Dan enkele uurtjes later naar het ziekenhuis gegaan om andere dokter te zien en nieuwe antibiotica-kuur op te starten: en volgens Kazachse normen is dit meestal een cocktail van vanalles bij elkaar om zo toch succesvol te zijn. Wij zouden het zelf niet weten. Het eerste jaar russisch is hier nog net niet voldoende voor.
Ondertussen moet Veerle dus 2x per dag opnieuw naar het ziekenhuis om aan de baxter te hangen en wat spuitjes te krijgen. Het zou vandaag moeten duidelijk worden of dit nu wel aanslaat. Ze had in elk geval al iets beter geslapen vannacht en voor het eerst zien we ook in haar keel een kleine evolutie. Maar de pijn is er nog niet minder op geworden.
Hopelijk kunnen we met heel veel goodwill en support van Het Kleine Mirakel de procedure op uitzonderlijke basis een heel klein beetje versnellen. We hopen er alvast op, want het is hier echt niet simpel. Ik moet er niet aan denken dat iemand dit zou overnemen van Veerle...
Oja, met Vik & Ella Yun gaat ondertussen alles opperbest. Ook niet onbelangrijk !!
Voor wie niet in de mood is voor wat zeemzoet gewauwel, ga meteen naar 2e paragraaf !
Het klinkt wellicht raar, maar het was pas vandaag dat het deftig tot me doordrong: we zijn nu echt met 4 !!! Waarschijnlijk omdat ik ons Vikske nu pas echt gewoon begin te worden en hem ook in zn kleine gewoontes leer kennen OF omdat ik ergens in mn achterhoofd toch nog altijd rekening hou met die (onbestaande ) mogelijkheid dat er nog ergens 1 of ander foutje in de procedure geslopen is waardoor er extra kunststoten nodig zijn OF omdat ik opeens besefte wat een onwaarschijnlijk leuk clubje dit toch geworden is ons gezinnetje: met 4 echt uiteenlopende karakters, maar die zo goed bij elkaar passen... Wellicht een combinatie van de 3, maar ik kon opeens mn geluk niet op.
Met Veerle zou het er pas sinds deze avond een heel klein beetje minder erg aan toe kunnen zijn. Ze heeft het echt zwaar te pakken. En hoewel antibiotica eigenlijk maar hun werk beginnen te doen tussen de 24 en 48 uur na eerste inname, bleef het toch lang alleen maar verergeren. Pfff, haar prille 2e moederschap is echt wel stevig op de proef gesteld al. Afwachten tot morgen echter om te bevestigen dat er een positieve trends is... maar ik heb er toch wel vertrouwen in !!
Sinds Veerle dus noodgedwongen weer haar bed in moest deze morgen en er een stralend zonnetje aan de hemel stond, is de papa opnieuw richting speeltuin getrokken met zn 2 schavuiten. In bijlage ons Vikske in de buggy die in een knip te entertainen is en Ella Yun die vanop haar springkasteel zag dat het goed was. Hierna sprong ons Ella Yun in de gekende onbevreesde stijl vlot bij een aantal wildvreemde lokale kindjes in de schommel en kroop ze -weliswaar met een ondersteunende & helpende hand van papa- in het symbolische vlinderklimrek: vandaag was immers de laatste schooldag in de vlindertjesklas van juf Kathleen geweest.
Rond 5 uur voelde mama zich net goed genoeg om ook nog even een wandelingetje mee naar een parkje te maken. Dat is zo gezellig aan Almaty: je hebt overal mooi aangelegde parkjes met zalige bankjes om even te genieten van het mooie weer, de buitenlucht en de natuur (ook al zitten we midden in de stad).
Het grootste deel van de dag viel de regen met bakken uit de lucht. En met Miss Temmerman in de ziekenboeg (vlotjes op en neer naar 40 gr koorts), zijn we vandaag dan maar binnengebleven vandaag. Veerle bleek na eeen doktersconsultatie via telefoon en de schijn-met-de-zaklamp-in-uw-keel-voor-de-spiegel-en detecteer-de-witte-vlekken-test opnieuw (net zoals tijdens onze eerste Kazachstan trip) aan een deftige keelontsteking te lijden. Gelukkig antibiotica bij de hand en hopelijk vanaf morgen enig beterschap... Dolle pret dus om heel het huishouden ook eens helemaal alleen te draaien... Opnieuw petje af voor Veerle die dit heel vorige week, maar dan nog met een ziek kindje klaargespeeld heeft. En dan heb ik nog hulp gehad tijdens een opflakkering voor de geweldige samen-in-bad-scene ! Schitterend om die 2 samen te zien lachen en spetteren in hun badje !!
Ons Vikske heeft wel geen uitgebreide dutjes gedaan zoals anders, maar hij voelt zich al zo op zn gemak bij de papa dat hij zich helemaal neervlijde en genoot van de rust. Dat dit echt een uniek moment was zullen jullie maar begrijpen als je hem een aantal uurtjes in levende lijve bezig gezien hebt... Om 1 voorbeeld te geven: tijdens een pamperverversbeurt draait hij zo gemiddeld 6 keer rond zijn as en kruipt hij 4 keer van zijn kussen.
Ons Ella Yun had natuurlijk ook recht op haar deel van de fun met hier de illustratie van een zoveelste hilarische kietelbeurt...
Ella Yun had trouwens nog een boodschap voor haar klasgenootjes: "Veel plezier, vriendjes & vriendinnetjes, tijdens de laatste schooldag morgen, geniet van de vakantie en zeker tot in september !!"
Na 2 perfecte vluchten gisterennacht rond halftwee bestemming bereikt: Vik en Ella Yun sliepen allebei als roosjes. Na even bijgepraat te hebben Ella Yun haar knuffel op aanvraag bezorgd en toch wel kwartiertje Vik bewonderd in alle mogelijke slaaphoudingen. Toen ik binnenkwam sliep hij inderdaad op zijn buik met zn poep in de lucht: echt wel funny !
Nog helemaal niet moe toch maar bed in gekropen want om uur of vijf zou Vik wakkerworden van de honger (cfr zn schema van de laatste dagen). Twas halfzes deze keer toen mama snel een flesje ging halen en met Vik richting living trok om Ella Yun niet wakker te maken. Glunderende papa mee natuurlijk en hij keek me eerst een beetje verbaasd, maar vooral slaperig aan. Welgeteld 1 minuut heeft het geduurd voor hij met een smile te kennen gaf dat hij nog heel goed wist wie ik was... Smelt, smelt... En lachen dat hij deed tussen de slokken pap door ! Na een halfuurtje weer bed in en hebben we het toch nog tot 8 uur kunnen rekken deze morgen.
Dan was het kadootjes-tijd: tante Els had nog snel enkele pakjes meegegeven die meteen in goede aarde vielen. En ze spelen inderdaad soms echt wel goddelijk samen: als Ella Yun begint te lachen, schatert Vik meteen mee en zo houden ze elkaar bezig. Echt schattig om te zien...
Hierna tijd voor het dagelijkse tripje naar de supermarkt, en natuurlijk opnieuw langs de speeltuin. Na springkasteel, de schommel en 1 of ander soort draaimolentje tot Vik er duidelijk genoeg van had. Een zeer bezorgde Ella Yun kwam meteen aan gelopen om te kijken wat er was. Gewoon moe natuurlijk want 15 meter verder lag meneer al zalig te slapen in de buggy... En oja, er was ook aangepaste bewaking voorzien om de kindjes in de speeltijn te beschermen !!
Na de middag was er duidelijk de weerslag voor Veerle ofwel het einde van de incubatieperiode om hetzelfde van onze Vik te pakken gekregen te hebben... 38 gr koorts na 1 dafalgan en een dubbele nurofen. Dat ziet er dus niet zo goed uit. Nog een korte opflakkering die een laat terrasje nog perfect mogelijk maakte, maar deze avond zelfs voor Ella Yun en Vik in haar bed. Maw ze voelt zich echt wel niet zo schitterend. Hopelijk krijgen we het even snel onder controle als bij Vik en blijven Ella Yun en ikzelf gespaard.
Ik kon in elk geval niet op een beter moment aangekomen zijn om de fakkel over te nemen...
Alweer een stralende zon vandaag en heet weer. Ondertussen begint er wat schema en structuur in ons leventje hier te komen. Als de twee kadetten wakker zijn, gegeten hebben en gewassen zijn doen we een kort wandelingetje en wat boodschappen. Deze keer ging ik richting Duitse supermarkt, waar je werkelijk alles kan vinden. Deze wordt 1 maal per week bevoorraad met het vliegtuig vanuit Duitsland. Ik wist dat we onderweg een speeltuintje tegenkwamen en dit was dan ook ingecalculeerd. De stad Almaty zet blijkbaar bij elke speeltuin in de zomer ook een springkasteel en dus dubbel feest voor ons Ella Yun : een keer in de heenreis en nog eens in de terugreis. Voor 100 tenge (ongeveer een halve euro) kan je niet echt sukkelen. Nu zou je denken, dat je na zo een lange verblijfsperiode de Kazachen toch al wel wat begint te kennen, maar nog steeds zie je hier vreemde dingen. Vandaag zag ik in datzelfde park een man die aan het lopen was op zijn hurken. Het was gewoon zijn manier denk ik, van zich voortbewegen. Hij hield dit echt vol, alsof hij niet anders gewoon was. Strange... Na het middagmaal (een aantal zalige lokale gerechtjes gekocht in die supermarkt) en deze keer een lange middagdut, nog even afgezakt naar het Citycafe, aan het winkelwandelgedeelte van Almaty. Op de weg daar naartoe had ik Vik zijn petje opgezet tegen de zon. Hij vond van niet, had eerst geprobeerd dit op te eten en toen dat niet gelukt was, had hij het blijkbaar onderweg weggegooid. Daar ging zijn nieuw petje. Enfin, even op een terrasje wat bijkletsen met enkele Belgen doet echt wel deugd. Bij het naar huis wandelen zag ik ineens op straat, naast een vuilbak zijn petje liggen. Iemand had het blijkbaar gevonden en het mooi op een muurtje daar gelegd. Sympathiek! Toen we bijna aan ons appartementje kwamen, hoorde ik ineens zeggen : " He, dat zijn Ella Yun en Vik!" Onze twee kids zijn blijkbaar via deze blog heel gekend, want het was nog een ander koppel Belgen, die ik nog niet eerder had ontmoet en die voor de tweede keer naar Almaty kwamen om een kindje te adopteren. Zij kennen dus het reilen en zeilen van deze stad zeer goed. Ze waren dan ook zo vriendelijk om de buggy mee naar boven te dragen, aangezien ons Ella Yun juist gevallen was en de nodige traantjes moesten gedroogd worden. Dank u wel !
Ondertussen gaat het hier zeer vlot met Ella Yun en Vik. Die twee lachen wat af op een dag. Hij is nog steeds superactief, ons Ella Yun is er niets vergeleken bij, en dat wil wat zeggen... Stil zitten is niet aan hem besteed. Hij wil constant recht staan en kruipen. Hij lacht ook constant, zelfs wanneer hij plots wakker gemaakt wordt. Houden zo, Vik!
Straks landt de papa hier. Ben echt benieuwd hoe Vik zijn reactie zal zijn. Ons Ella Yun heeft alvast om een hele dikke knuffel deze nacht van haar papa gevraagd.
Wat hebben mijn twee kindjes flink geslapen. Ella Yun tot half acht en Vik was de eerste keer wakker om 5u15, maar na een vlug papje heeft hij nog flink geslapen tot half negen. Voorbeeldig, niet ? Deze ochtend even buiten gaan wandelen met de buggy en het buggyboard, waarop Ella Yun dan staat. Ik moet zeggen, dit vindt ze wel tof. Eventjes de mothercare (babywinkel) binnengewipt en dan even op een bankje in het park gezeten met Vik, terwijl Ella Yun daar haar 60 meter sprint heeft geoefend... Ik moest wel vijftig keer "1,2,3, start" roepen, waarop ze dan telkens van de ene naar de andere bank liep. Tante Els, opvolging is dus verzekerd ! Enfin, haar energie was ze zo even kwijt! Vik wou duidelijk meedoen met zijn zus, want vond het absoluut niet kunnen dat hij mooi moest blijven zitten, terwijl je toch ook kan kruipen op de paden in een park ? Die twee hebben elkaar wel gevonden. Wanneer Ella Yun even uit zijn gezichtsveld verdwijnt, zit hij haar constant te zoeken. Hij vindt haar ook enorm grappig blijkbaar, want hij is echt met momenten aan het schaterlachen met zijn zus. Het klikt duidelijk. Ook mij begint hij iedere dag een beetje beter te kennen, en omgekeerd natuurlijk ook. Daarna een verplichte dagelijks stop in de Silk Way-supermarkt (we gaan het nog missen, als we thuis zijn...), waarbij Vik ondertussen in slaap was gevallen in de buggy. Zelfde resultaat als gisteren, bye bye middagdutje. Na het middageten op weg dan maar naar Belinda en Violetta, waar onze documenten zouden afleverd worden, die we moeten meenemen naar de ambassade. Gecheckt of alles op het eerste zicht wel klopte van data, namen en dergelijke, en het ziet er OK uit, denk ik. Dit weekend nog eens dubbelchecken met Jeroen. Ondertussen zijn onze documenten ook reeds met DHL verstuurd naar Belgie en het trackingnummer leert ons dat ze in Frankfurt zouden zitten. Zijn paspoort vertrekt maandag naar Astana, waar ze nog een aantal stempels moeten zetten, vooraleer er het visum in kan. Voorlopig zitten we nog steeds op schema. Ondertussen zijn ook Veerle en Tom met hun zoontje Nicolas langs de ambassade gepasseerd en zij vertrekken deze avond naar huis. Dit moesten we natuurlijk vieren op het dagelijkse vaste terras. Een drankje en twee vermoeide kindjes later, ben ik dan teruggekeerd met een Ella Yun die in slaap lag, en een Vik die blijkbaar de slaap goed kan verbergen. Alle twee gegeten, een zwemmeke gedaan in de keuken in het mega-plonsbad (wat Vik letterlijk neemt) en hun bed in. Nog even de slaappositie gecheckt en het was er weer eentje om in te kaderen : op een bolleke op zijn knietjes, hoofd onder zijn buik. Moeilijk om uit te leggen, maar het moet heel onconfortabel liggen... Moe dus !
Tot morgen, het laatste multi-task-dagje zonder de papa!!!
Jipie ! Onze Vik is bijna genezen. Deze nacht om twee uur nog 39,8 graden koorts, deze morgen quasi geen koorts meer. Eindelijk. Als gevolg van ons ziek Vikje, leed ook ons Ella Yun haar slaaprust er onder. Zij heeft, uit sympathie, Vik mee verzorgd tussen twee en drie deze morgen. Ik moet zeggen, ze is gefascineerd door alles wat met haar broer te maken heeft. Ze zou hem constant willen knuffelen en zoentjes geven, wat hij dan soms weer net iets minder leuk vindt, zeker omdat hij ziek was.
Het bed is ondertussen geruild voor de livingzetel en ik moet zeggen, die slaapt stukken beter. Kazachse matrassen zijn standaard steenhard, want dit blijkt op bijna elk appartement zo te zijn (behalve dan ons vorige...). Tot hiertoe mocht ik nog niet al te veel genieten van mijn nachtrust, maar ik kijk nu al uit naar mijn zetelke straks...
Deze ochtend zijn we dan gestart met een wandeling naar Panfilovpark. Na twee dagen huisarrest moesten wij, en zeker ons Ella Yuntje eens dringend uitwaaien (alhoewel wat wind welkom zou zijn). Waar kan je dat beter doen, dan in een groen park met speeltuin en springkastelen ? Feest voor Ella Yun Van Hees! Dat was duidelijk! Op de terugweg viel Vik in slaap in de buggy, met als gevolg dat mijnheer natuurlijk geen middagdutje wou doen in zijn bed. Moe was hij wel, maar dat hij karakter heeft is me nu al duidelijk. Hij staat dan recht in zijn bed te brullen, als hij vindt dat hij het bij het rechte eind heeft. Klein detail : zijn bed staat hier op wieltjes, waardoor hij zichzelf verrolt... Lachen. Geen dutje dus voor Vik (zijn zus braafjes wel!) en ik moet zeggen, hij heeft ondertussen flink gespeeld de hele namiddag met twee adoptie-vriendjes : Lowie en Nicolas. Daarna zijn we noodgedwongen een terraske moeten gaan doen. Ah ja, Vik moest immers nog slapen, en aangezien hij dit nog niet gedaan had, was dit het ideale excuus bij zo`n zomerweer. Van het terras heeft hij niets gezien. Hij is in slaap gevallen na zo`n 10 meter in de buggy en is aan de voordeur van het appartement terug wakker geworden.
Na een camouflage-avondmaal (ik draai er al zijn medicijnen onder, want het is een ware vechtpartij om die in zijn mond te doen belanden), een badje boven op de keukentafel, een lange speelsessie met zijn zus en een fles melk werd hij echt moe. Bed in dan maar. Vik Van Hees vond van niet. Brullen, tieren, over zijn toeren gaan, hij kent er wat van. Heel eigenaardig valt het dan plots stil, van heel wat decibels, naar absolute stilte. Een verademing. Nog even piepen in zijn bed en daar ligt hij dan zalig te slapen, op z`n knietjes, met zijn poep in de lucht. Grappig !
Tot morgen.
Veerle, die stiekem hoopt op geen nachtelijke eet-of speelsessie.
Vandaag een off-day. Vik was ziek, echt zielig om zien, 40 graden koorts, niets willen eten, het arme ventje wist niet waar hij het had. Zo ziek en dan ook nog eens een nieuwe mama, je zou je voor minder niet goed in je vel voelen. Gisterenavond dan maar Tom, kersverse adoptiepapa van Nicolasje, naar de apotheker gestuurd om de Kazachse variant van Junifen. Na een nachtelijke dwaling door de stad, heeft hij het toch gevonden. Gelukkig, want dat werkte, zij het maar tijdelijk. Vandaag dan de Kazachse pediater-aan-huis laten komen. Met de nodige medicatie en de koudwaterbadjes is hij er hopelijk snel bovenop. Alle medicatie is goedgekeurd door onze kinderarts. Enkel de neuszalf die ik niet in, maar bovenop zijn neus moest wrijven, heb ik maar zo gelaten... Die Kazachen toch... Ik moet zeggen, hij is al een beetje beter en het feit dat hij ziek was heeft ook een heel positief voordeel naar hechting toe. Hij weet nu heel goed wie ik ben, wil constant gepakt worden als hij moe is (lap, 1 dag en al verwend...) met huilbuien tot gevolg als hij wat op de grond moest spelen. Alles heeft dus zijn voor-en nadelen. Vandaag was een echte regendag hier in Almaty. Hopelijk is het morgen beter, want ons Ella Yun snakt er echt naar om eens buiten te komen. Hopelijk is Vik koortsvrij morgenvroeg en kunnen we eens richting Panfilovpark wandelen, naar de speeltuin.
We hebben er al een hele dag opzitten. Mijn twee schavuiten zijn allebei wakker van half vijf. Het is eens iets anders om half vijf ontbijten,, als je nergens naar toe moet. Deze nacht hebben Vik en Ella Yun een perfecte afwisseling van de wacht gehouden. Als de ene wakker was, sliep de andere. En als Vik uiteindelijk deze ochtend terug sliep, kon de grote zus het niet laten even de slaapkamer binnen te glippen om te gaan kijken hoe hij sliep. Gevolg, wakker natuurlijk en twee kindjes die moe zijn. Ondertussen is Vik zijn schade wel aan het inhalen en slaapt hij al bijna drie uur. Hij kan er maar deugd van hebben. Het is ongelofelijk hoeveel indrukken er op zo`n kindje afkomen. De eerste buggyrit vond hij geweldig. Alleen vond hij het maar niks dat mama af en toe stopte. Dan liet hij serieus van zich horen. We gaan nog serieus moeten oefenen tegen dat de papa komt om een terraske te kunnen doen. De groentenpuree vond hij vandaag maar niks. Hij zou lieft enkel kasha willen eten, maar dat kan natuurlijk niet, he. Ik weet dat de chefkok pas zaterdag komt, maar ook een kant-en klaar potje weigerde bij. Voor de rest doet hij het heel goed. Hij lacht heel veel, is echt een schatteke en een ongelofelijk guitig ventje! Ella Yun is heel fier als grote zus, maar heeft hierbij nog een kleine handleiding nodig. Ze let heel goed op hem. Als hij iets in zijn mond steekt dat niet kan, zegt ze (lees : roep ze) dat dan ook uit volle borst. Vik stond er bij en keek er naar. Straks staat nog zijn eerste supermarktbezoek op de planning en misschien nog een wandelingetje, richting andere Belgen. We houden jullie op de hoogte!
Vik is echt een schatteke!! Hij kruipt nu als de beste, trekt zich aan alles recht, is ook een beetje overmoedig en denkt al dat hij kan staan, laat zich dan los, waarna hij natuurlijk valt Zijn lach is vertederend. Hij brabbelt er ondertussen op los. Bij momenten was het alsof hij hier al jaren rondkroop. De aanwezigheid van ons Ella Yun deed er ook wel enorm veel toe, want hij vindt zo een grote zus echt wel fascinerend. Hij maakt van weinig tot hiertoe een probleem. Hij heeft flink gegeten (enkel drinken van een papflesje was een probleem) en is zelfs samen in bad geweest met zijn grote zus. Die zag dat er wel nog plaats was in het badje... De keuken was een zwembad, maar dat nemen we er graag bij. Ondertussen ligt hij van kwart voor negen zalig te slapen. Volgens de verzorgsters heeft hij `s nachts een tutje, maar dit kreeg ik niet mee in het weeshuis. De tut die ik bij heb van thuis, vond hij maar niets en gooide hij zo ver weg, als hij kon. Hij weet nu al duidelijk wat hij wil. Perfect voor de familie Van Hees-Temmerman dus...
Morgen doen we een eerste poging tot een korte wandeling met de buggy.
Ik ga slapen met de glimlach ( als ik niet om het uur in zijn bedje ga kijken, tenminste...)
In het busje was hij nog heel stilletjes, maar eens op het appartement aangebroken, begon hij stilaan te ontdooien. Ons Ella Yuntje, heeft het fantastisch gedaan, en wou dan ook in alles mama assisteren.
Hier ben ik dan, fiere mama van twee fantastische kindjes! Rond half drie deze namiddag zijn ze ons komen halen om, voor de laatste keer, naar het weeshuis te rijden. Na de cadeautjes te hebben overhandigd, mochten we mee binnen in de leefruimte van groep 4 (blijkbaar zat hij dus niet in groep 5, maar 4) en daar zat hij dan in een rolwagentje : onze Vik! Nog even de kleertjes wisselen en dan het emotionele afscheid van de verzorgsters. Het doet wat met een mens om met zo`n pagadderke op je arm en ons Ella Yun aan de andere hand het weeshuis buiten te stappen. Amai.
En ...we drijven de spanning nog wat verder op. Het zal later worden als ik Vik mag gaan halen. Er zijn geen busjes vrij... Toch wel een eerlijk antwoord, niet ? Hoe laat? Dat weten ze uiteraard niet. We proberen de kalmte te bewaren, al beginnen er nu toch wel wat gezonde zenuwen te komen. Spannend. Nu ligt er hier 1 kindje zalig te dutten (met de knuffel van Vik in haar armen), zodat het hier straks vollen ambiance zal zijn! De groentenpap was gemaakt voor deze middag, maar dat zal dus voor deze avond worden. Ik probeer de tijd nog wat te doden met een Russisch woordenboek en de verpakkingen van wat baby-stuff, zoals de typische "kacha" die kindjes hier eten, zodat ik straks dat niet meer moet ontcijferen. Geen basisleerstof van het eerste jaar Russisch, jammer Het bedje staat klaar, het speeltapijt ligt uitgestald met zijn speelgoed op, de taarten zitten in de koelkast, de cadeautjes en zijn kleren in de rugzak. Ons Vikje ligt voor de laatste keer in zijn vertrouwde bedje te dutten. Straks gaat er een hele wereld voor hem open... Wat moet er dan niet allemaal door dat ventje zijn hoofd spoken ?
We zitten hier goed! Gisterenavond zijn we, naar trouwe gewoonte, afgehaald door Aybek en naar een appartement gebracht, zoals Jeroen al verteld had, rechtover de Silk Way. Dit is echt een ruim appartement, waar alles aanwezig is voor kids : badje, stoel, bedje, zelfs wat speelgoed. Ons Ella Yun heeft haar eigen slaapkamer. Deze ochtend waren er echter nog wat jetlag-perikelen. Ons Ella Yun was wakker geworden en stond naast mijn bed. Na even op mijn uurwerk gekeken te hebben en het met het uurverschil rekening gehouden te hebben, dacht ik : "Mooi, kwart voor tien." Op het gemak gedoucht (weleenswaar met ijskoud water), gegeten, valiezen verder uitgepakt, even naar de tolk gebeld (die verdacht slaperig klonk, mijn frank had toen al moeten vallen...), een smsje naar Belinda gestuurd, kortom, we waren allebei uitgeslapen. Toen ik naar buiten ging, mijn achtergelaten bagage gaan ophalen bij Belinda, dacht ik nog : " Dat is hier nu zo kalm ..." Om een lang verhaal kort te maken. Ik had mijn klok al verzet op het vliegtuig en daar nog eens vier uur bijgeteld. Tja, daar stonden we dan om acht uur voor haar deur en wat erger was, ik had de tolk dus blijkbaar gebeld om zes uur! De verontschuldigingen zijn al verstuurd per sms... Vreemd toch, dat we totaal niet moe waren, na twee en vier uur geslapen te hebben. Dat zal dan wel de adrenaline voor morgen zijn zeker? Enfin, onze kapoen ligt nu zalig te middagdutten en ik ga dit ook nog even doen.
Alles hier dik onder controle, alle inkopen zijn gedaan, de fles Detol is alweer wat leger (met dank aan Iris), alles is klaar voor morgen. Straks nog om de cadeau voor de directrice van het weeshuis en om de obligate twee taarten. Morgen mag ik Vik ophalen, waarschijnlijk rond twaalf uur, maar dit moet nog bevestigd worden.
Zoals opa in de reacties op het vorige bericht al liet weten -we zullen voor hem ook een blog aanmaken - zijn ze goed aangekomen in Almaty ! Ze hebben 2 goede vluchten gehad en zitten op het wellicht meest interessante appartement: slechts op de eerste verdieping (best wel handig in je eentje met 2 kids, een buggy en boodschappen ) en recht tegenover de supermarkt.
Morgen zullen ze zowiezo Vik nog niet kunnen afhalen: dit hadden we ook verwacht omdat het zondag is en er dus maar een minimumbezetting is in het weeshuis. Het zal dus voor maandag zijn !
Nog eenmaal vanuit Willebroek in afwachting tot de PC aangesloten geraakt in Almaty...
Attentie Attentie 
) mogelijkheid dat er nog ergens 1 of ander foutje in de procedure geslopen is waardoor er extra kunststoten nodig zijn OF omdat ik opeens besefte wat een onwaarschijnlijk leuk clubje dit toch geworden is ons gezinnetje: met 4 echt uiteenlopende karakters, maar die zo goed bij elkaar passen... 
In het busje was hij nog heel stilletjes, maar eens op het appartement aangebroken, begon hij stilaan te ontdooien.
