Intake Kazachstan : 03/07/2008 Dossier bij HKM : 08/07/2008 Dossier verstuurd naar Kazachstan : 30/10/2008 Reisvoorbereiding : 14/01/2009 Vik voor het eerst gezien : 02/04/2009 Rechtbank : 21/05/2009 Terug in België : 04/07/2009
Tijdens de laatste uurtjes in Almaty bewees onns Ella Yuntje nog maar eens dat de kindertaal universeel is. Volop spelen met Kazachse kindjes in een parkje was dus geen enkel probleem.
En toen was het tijd om de 'supertrendy' deur van ons appartement voor de voorlopig laatste keer toe te trekken...
We gaan het hier toch missen hoor (en dan bedoel ik niet alleen onze Vik).
Het laatste bezoekje... Hier moeten we het dan mee doen voor wellicht de volgende 3 maanden... Niet simpel die procedure hier in Kazachstan hoor !
Maar gelukkig was er weer de ster van Almaty, de little emperor in wording, de kleine broer van grote zus, onze schat nummer 2, het liefste manneke van centraal-europa (en omstreken !) die opnieuw een lach op ons gezicht toverde !
Hijzelf beseft er nog niet echt iets van waarschijnlijk. Misschien vraagt hij zich volgende week wel af waarom hij niet meer in de grote zaal mag gaan spelen met die grote meneer en die lieve mevrouw...
Ach ja, we zijn er ook nu weer zeker van dat we binnen 3 maanden de volgende 3 maanden weer helemaal vergeten zullen zijn...
De voorlopig laatste groetjes vanuit Almaty (vanuit een absolute aanrader qua bistro: l'affiche) en tot binnenkort !!
Gisterenmorgen zijn de 2 juffen in blijlage nog eens naar de zoo geweest. Kwestie van ze op een zo gevarieerd mogelijke manier te animeren terwijl de anderen op bezoek naar het weeshuis zijn...
Onze Vik was weer helemaal uitgeslapen gisteren. En dus 2x zo aktief dan de dag ervoor...
Rondkruipen dat het een lieve lust is, proberen recht te trekken aan een been dat in de weg ligt, lachen, lachen en nog eens lachen...
We zijn niet helemaal zeker dat we morgen of vrijdag nog terug zullen mogen, want officieel zit de bezoekperiode erop. Echter als dit het voorlopig laatste bezoekje was, dan was het wel eentje uit de top 3.
In elke grote stad hebben ze hier een circusgebouw. Dus geen in 7 haasten opgetrokken tent, maar een heuse event-constructie. En hier kunnen rondtrekkende artiesten hun shows opvoeren: in dit geval was het een russisch circus. Jullie kunnen al raden dat we dit geen 2x aan Ella Yun moesten vragen...
Buiten enkele grappige poedels, werden er toch wel enkele bijzondere dieren opgevoerd : een act met ezels, met apen (ok tot daar aan toe), maar dan ook met beren, buffels en honden & beren die op buffels rondreden !! Enfin, we hadden s avonds wel wat werk om aan Ella Yun (die op de 2de rij zat !) uit te leggen dat de beren en de buffels al lang weer vertrokken waren naar een andere stad en dat ze niet meer bang moest zijn...
Echter het meest aandoenlijk was een reus van een clown, die geen bloemetjes kreeg zoals de cisrcusdirecteur. Ook niet toen hij op een zeer labiele constructie ging staan met allemaal op elkaar gestapelde cilinders... Maar toen kwamen 1 voor 1 kindjes uit de zaal hem cadeautjes geven: een ballon, koekjes, snoepjes, een lichtgevende rammelaar, een banaan, ...
Snif, snif, ... misschien moeilijk voor te stellen zo, maar met de gepaste muziek erbij: mooi hoor !
En ons Ella Yun geraakte er niet over uitgepraat. Alleen was ze zelf toch ook nog een beetje te bang om hem zelf iets te brengen...
Het zijn de laatste bezoekjes die we mogen brengen vooraleer we terug richting belgenlandje keren. We beseffen nog niet goed hoe we de volgende maanden moeten doorkomen vrees ik. Massa's vragen schieten er nu al door ons hoofd...
Herkent Vik ons al echt ? Zal hij ons missen ? Wat zal hij nog allemaal bijleren ? Wat zal hij kunnen volgende keer dat we hem te zien krijgen ? (afhankelijk van hoe lang we in Kazachstan zitten voor de rechtbank zou het kunnen dat we hem dan niet te zien krijgen omdat dit te verwarrend zou kunnen zijn (indien te kort)) Hoe zal hij volgende keer reageren ? Moeten we opnieuw van nul beginnen ? ...
We proberen er in te berusten dat het echt wel een goed weeshuis is en dat ze echt hun best doen hier. En een bijkomend voordeel is dat binnen enkele maanden ook ons Ella Yun volop haar broertje zal kunnen zien. Want zij heeft zich al deze tijd wel ontzettend flink gehouden: ze heeft haar broertje maar 1 keer mogen bezoeken en heeft hier verder geen probleem van gemaakt. Ze stelt wel veel vragen, maar is tot nu toe altijd tevreden met de antwoorden die ze krijgt.
Anyway, ik maak me klaar voor het volgende bezoekje. Kan weer bijna niet wachten !
Na de waterval richting Fishing Farm, hier zouden we zelf ons middagmaal bovenhalen. Toen we echter zagen dat er al een veertigtal locals rond een vrij kleine vijver stonden te hengelen en het ook al halfdrie geworden was, hebben we besloten om er een kleintje met het schepnet te laten vangen... Kleintje, t'is te zeggen: een zalmforel van 4,5 kg kan je moeilijk nog een kleintje noemen... Deze werd dan professioneel gegrild met wat citroen en tomaat en was echt wel een bijzonder origineel en smakelijk middagmaal. Bijgevoegd de foto voor en na...
Bij wijze van afsluiter zijn we dan nog langs de Golden Man -een veelgebruikt symbool voor Kazachstan na de onafhankelijkheid- en het Esik-meer gereden op 2000 meter hoogte. Maar omdat het ondertussen licht was beginnen miezeren, hebben we het hier niet lang getrokken.
Terug in Almaty zijn we nog bij wijze van afscheid gaan aperitieven bij Jo & Linda wiens laatste avond het was (na een intens, maar positief uitgedraaid rechtbank-verblijf). En dan vermoeid ons bed in...
Zondag wordt een rustdag. Eerst blog updaten, dan een brunchke, en dan een wandeling... Zodat we weer helemaal fris en monter zijn om morgen ons Vikje te gaan bezoeken.
Elke keer dat we dat lieve ventje hebben mogen vastpakken, knuffelen en nieuwe dingen laten ontdekken, zijn we in zo'n roes dat we een paar uur nodig hebben om van uitgesproken-glimlach-op-ons-gezicht-gebrand er weer normaal uit te zien... We zijn helemaal klaar voor het laatste weekje Almaty. Het zal moeilijk worden om m dan zo lang te moeten missen, maar daar denken we nu nog niet aan...
Dan hebben we een fijne wandeling naar een waterval gemaakt. Prachtig decor, met veel geklauter over stenen en af en toe al balancerend op losse stenen het riviertje overstekend...
En op terugweg -volgens Kazachs gebruik- hebben we allemaal een stukje stof in de boom gebonden: dit moet de familie geluk brengen !!
Gisteren zijn we met de bende (Attila & Belinda en Luc, Marie-Rose & Maite) nog een keer op uitstap geweest. Eerst stond er een struisvogelboerderij op het programma. (tiens, die leven hier toch niet in het wild ??? Whatever ! )
Buiten het aanbod aan kleine geitjes waar Ella Yun weer niet aan kon weerstaan (of wat had je gedacht), waren de struisvogels zelf bijzonder geinteresseerd in de lens van mijn camera toen ik deze door de draad stak... Leverde wel wat leuke beelden op.
Oja, en er zat ook een wel heel vreemde struisvogel lookalike...
Je vindt hier in de stad heel veel mini-politiekantoortjes in de parken en op straat. Al letten de agenten niet echt op, op wat rond hen gebeurt, moet ik zeggen... Dit is echt niet de eerste die we hier zagen slapen ! Kan je je dit in Belgie voorstellen ?
Je kan hier geen vijf weken zijn geweest, zonder echt typisch Kazachs gegeten te hebben, dachten we zo... En dus zijn we woensdagavond gaan eten, op aanraden van Jeroen zijn Kazachse Microsoft-collega`s in een traditioneel restaurant. Als voorgerecht kregen we een schotel met gedroogd en gekookt paarde-en schapevlees. Ook was er een soort van lamsroulade, met behoorlijk wat look. Best wel lekker van smaak. Het hoofdgerecht was Beshbarmak, een grote schotel van... paarde- en schapevlees, dat gekookt was in een bouillon en opgediend werd met een soort pasta. Hierbij diende je dan de bouillon op te drinken. Jeroen vond het nog ok van smaak. Wel was het supervettig. Het is dan ook een traditioneel gerecht dat de nomaden aten in de steppegebieden, en ik kan me inbeelden dat zij zo een calorierijk voedsel wel nodig hadden in de wintermaanden. Laat het ons erop houden dat ik de volgende ochtend nog paard rook...
Gelukkig hebben Maite en Ella Yun veel fantasie om zich hier bezig te houden. Wist je dat er in onze woonkamer een strand was ? Al blijft kijken naar K3, nu het nog kan, ook altijd een topper...
Even een kort berichtje op een druilerige maandagavond. Deze ochtend zijn we weer op bezoek geweest bij ons Vikje. (Volgens Stien, de passende afkorting van very important kid !) Terwijl ons Ella Yun geentertaind werd deze keer door Luc, mochten we weer richting babyhouse 3. Hij lachte weer van het begin tot het eind. Het is echt een koddig ventje, al hebben we nu al door dat ook hij weet wat hij wil. Het speelgoed vond hij wel interessant, maar nog boeiender waren mama en papa hun schoenen, waar hij keer op keer naar toe wou. Nu al een obsessie voor schoenen, dat komt goed uit, he, met zo`n meter ! In ware zeehondenstijl baant hij zich een weg doorheen de zaal, supergrappig om zien. De kleertjes die hij aan had, waren echt wel in orde. We hebben alvast de indruk dat de kindjes hier in Kazachstan heel goed verzorgd worden. Knisperboekjes zijn z`n favoriete speelgoed, al belandt alles na zo`n 10 seconden in zijn mond. Hij heeft dan ook al vier tandjes en er zijn er ongetwijfeld volop nog op komst. In de speelruimte staat ook een naaimachine, met bijhorende lintmeter. Na wat geworstel om hem stil te doen liggen (hij lijkt al helemaal op zijn zus) kwamen we tot de vlotte 70 centimeter. Juist op de P50 van de Aziatische curves en dus meer dan goed bevonden ! Vanaf morgen gaan we hem in de namiddag bezoeken. Zo kunnen we de babysitdiensten voor Ella Yun en Maite vlotter op elkaar afstemmen.
Even een verslagje van ons toch wel drukke weekend.
Gisterenochtend zijn we opnieuw naar de Green Market geweest - altijd spektakel- met Luc, Marie-Rose, Maite, Belinda en Attila. Ik moet zeggen dat we al heel bedreven worden in afbieden in het Russisch. We kochten er een aantal van de ingredienten voor ons etentje zaterdagavond : paprika`s, kerstomaatjes, verse kruiden, een heerlijk warm brood, ajuin, en de andere Belgen riskeerden het zelfs om lamsvlees te kopen op de markt. Benieuwd wat ze er van vonden. Na een ondertussen verplichte Stella (ze willen de Belgen daar geen lokaal bier meer verkopen, omdat ze daar te weinig aan verdienen) op ons stam-terraske in de heerlijke |Kazachse zon, zijn we dan teruggekeerd naar ons appartementje, nog steeds boven de tattoo-shop Samurai. Klinkt stoer, he. Op het menu stond dan zaterdagavond een klassieke, maar fantastische spaghetti van chef Jeroen. Ik denk stiekem dat hij hier wat aan het compenseren is tegenover de 600 spaghetti`s die hij vorig jaar deze tijd maakte voor de ronde van Zele... Bijna hadden we een wereldrecordpoging ondernomen : hoeveel personen passen er aan een kleine livingtafel ? Waren van de partij : de familie Van Hees natuurlijk, Marie-Rose, Luc, Maite, Jo, Linda, Belinda en Attila. Alle Belgen dus die hier al geruime tijd verblijven in Almaty. Het was een supergezellige avond. Vanochtend had ik dan ook nog kleine oogjes toen ons Ella Yuntje, die een ingebouwde wekker hier heeft om klokslag zeven uur, me kwam wekken. Vandaag zijn we dan op uitstap geweest buiten Almaty. We hebben een trip gemaakt naar de Big Almaty Lake. Alhoewel ze ons voorspeld hadden dat het meer nog bevroren zou zijn, wat dan ook het geval was, was de tocht echt wel de moeite waard. Wat wil je ? Anderhalf uur voor 40 kilometer, dat is toch waar voor je geld, niet ? Langs smalle bergweggetjes zijn we naar boven geklommen tot op een hoogte van 2500 meter. De weg was een combinatie van rotsblokken en ijs. Zonder 4x4 raakte je echt niet boven. Bij het naar beneden komen merkten we dat de streek in feite druk bezocht is door de locals. Zij komen hier op zondag naar toe om hun shaslik te braden op hun barbecuetjes en te genieten van de natuur... en van hun buren die op hun beurt shaslik aan het braden zijn. Ergens heb ik het gevoel dat ik het meer ooit nog wel eens ga terug zien als het echt azuurblauw uitziet, zoals in de gidsen...
