Intake Kazachstan : 03/07/2008 Dossier bij HKM : 08/07/2008 Dossier verstuurd naar Kazachstan : 30/10/2008 Reisvoorbereiding : 14/01/2009 Vik voor het eerst gezien : 02/04/2009 Rechtbank : 21/05/2009 Terug in België : 04/07/2009
Je vindt hier in de stad heel veel mini-politiekantoortjes in de parken en op straat. Al letten de agenten niet echt op, op wat rond hen gebeurt, moet ik zeggen... Dit is echt niet de eerste die we hier zagen slapen ! Kan je je dit in Belgie voorstellen ?
Je kan hier geen vijf weken zijn geweest, zonder echt typisch Kazachs gegeten te hebben, dachten we zo... En dus zijn we woensdagavond gaan eten, op aanraden van Jeroen zijn Kazachse Microsoft-collega`s in een traditioneel restaurant. Als voorgerecht kregen we een schotel met gedroogd en gekookt paarde-en schapevlees. Ook was er een soort van lamsroulade, met behoorlijk wat look. Best wel lekker van smaak. Het hoofdgerecht was Beshbarmak, een grote schotel van... paarde- en schapevlees, dat gekookt was in een bouillon en opgediend werd met een soort pasta. Hierbij diende je dan de bouillon op te drinken. Jeroen vond het nog ok van smaak. Wel was het supervettig. Het is dan ook een traditioneel gerecht dat de nomaden aten in de steppegebieden, en ik kan me inbeelden dat zij zo een calorierijk voedsel wel nodig hadden in de wintermaanden. Laat het ons erop houden dat ik de volgende ochtend nog paard rook...
Gelukkig hebben Maite en Ella Yun veel fantasie om zich hier bezig te houden. Wist je dat er in onze woonkamer een strand was ? Al blijft kijken naar K3, nu het nog kan, ook altijd een topper...
Even een kort berichtje op een druilerige maandagavond. Deze ochtend zijn we weer op bezoek geweest bij ons Vikje. (Volgens Stien, de passende afkorting van very important kid !) Terwijl ons Ella Yun geentertaind werd deze keer door Luc, mochten we weer richting babyhouse 3. Hij lachte weer van het begin tot het eind. Het is echt een koddig ventje, al hebben we nu al door dat ook hij weet wat hij wil. Het speelgoed vond hij wel interessant, maar nog boeiender waren mama en papa hun schoenen, waar hij keer op keer naar toe wou. Nu al een obsessie voor schoenen, dat komt goed uit, he, met zo`n meter ! In ware zeehondenstijl baant hij zich een weg doorheen de zaal, supergrappig om zien. De kleertjes die hij aan had, waren echt wel in orde. We hebben alvast de indruk dat de kindjes hier in Kazachstan heel goed verzorgd worden. Knisperboekjes zijn z`n favoriete speelgoed, al belandt alles na zo`n 10 seconden in zijn mond. Hij heeft dan ook al vier tandjes en er zijn er ongetwijfeld volop nog op komst. In de speelruimte staat ook een naaimachine, met bijhorende lintmeter. Na wat geworstel om hem stil te doen liggen (hij lijkt al helemaal op zijn zus) kwamen we tot de vlotte 70 centimeter. Juist op de P50 van de Aziatische curves en dus meer dan goed bevonden ! Vanaf morgen gaan we hem in de namiddag bezoeken. Zo kunnen we de babysitdiensten voor Ella Yun en Maite vlotter op elkaar afstemmen.
Even een verslagje van ons toch wel drukke weekend.
Gisterenochtend zijn we opnieuw naar de Green Market geweest - altijd spektakel- met Luc, Marie-Rose, Maite, Belinda en Attila. Ik moet zeggen dat we al heel bedreven worden in afbieden in het Russisch. We kochten er een aantal van de ingredienten voor ons etentje zaterdagavond : paprika`s, kerstomaatjes, verse kruiden, een heerlijk warm brood, ajuin, en de andere Belgen riskeerden het zelfs om lamsvlees te kopen op de markt. Benieuwd wat ze er van vonden. Na een ondertussen verplichte Stella (ze willen de Belgen daar geen lokaal bier meer verkopen, omdat ze daar te weinig aan verdienen) op ons stam-terraske in de heerlijke |Kazachse zon, zijn we dan teruggekeerd naar ons appartementje, nog steeds boven de tattoo-shop Samurai. Klinkt stoer, he. Op het menu stond dan zaterdagavond een klassieke, maar fantastische spaghetti van chef Jeroen. Ik denk stiekem dat hij hier wat aan het compenseren is tegenover de 600 spaghetti`s die hij vorig jaar deze tijd maakte voor de ronde van Zele... Bijna hadden we een wereldrecordpoging ondernomen : hoeveel personen passen er aan een kleine livingtafel ? Waren van de partij : de familie Van Hees natuurlijk, Marie-Rose, Luc, Maite, Jo, Linda, Belinda en Attila. Alle Belgen dus die hier al geruime tijd verblijven in Almaty. Het was een supergezellige avond. Vanochtend had ik dan ook nog kleine oogjes toen ons Ella Yuntje, die een ingebouwde wekker hier heeft om klokslag zeven uur, me kwam wekken. Vandaag zijn we dan op uitstap geweest buiten Almaty. We hebben een trip gemaakt naar de Big Almaty Lake. Alhoewel ze ons voorspeld hadden dat het meer nog bevroren zou zijn, wat dan ook het geval was, was de tocht echt wel de moeite waard. Wat wil je ? Anderhalf uur voor 40 kilometer, dat is toch waar voor je geld, niet ? Langs smalle bergweggetjes zijn we naar boven geklommen tot op een hoogte van 2500 meter. De weg was een combinatie van rotsblokken en ijs. Zonder 4x4 raakte je echt niet boven. Bij het naar beneden komen merkten we dat de streek in feite druk bezocht is door de locals. Zij komen hier op zondag naar toe om hun shaslik te braden op hun barbecuetjes en te genieten van de natuur... en van hun buren die op hun beurt shaslik aan het braden zijn. Ergens heb ik het gevoel dat ik het meer ooit nog wel eens ga terug zien als het echt azuurblauw uitziet, zoals in de gidsen...
Dat iemand 2 x de lotto wint ? Wij hebben alvast dat gevoel met patatje nummer 2 !
Onze Vik was vandaag in supervorm ! We hebben anderhalf uur van hem kunnen genieten en hopen hiermee het WE door te komen nu... Ze brachten hem binnen, hij begon meteen te lachen en stak zijn handen uit toen Veerle hem wou pakken. Smelt ! Vanaf dag 2 zou hij ons al herkennen ?!! Dat zou wel heel sterk zijn...
Toen we hem op zn rug legden, draaide hij zich meteen op zn buik en kroop hij in ware 'commandostijl' naar de speeltjes door zich enkel op zijn armen voort te trekken. Echt kruipen nog niet dus, maar hij kan nu al te pakken krijgen wat hij graag wil. Dat belooft ! Alle ontdekkingen gaan ook wel meteen in zn mond: van pluchebeestjes over zijn vingers tot de rammelaars (van alle formaten).
Ella Yun mocht er helaas niet bij zijn vandaag. Volgens de regels van het weeshuis mogen broertjes of zussen 2 x mee en bij Ella Yun zal dit waarschijnlijk binnen 2 weken 1 van de laatste bezoekdagen zijn. De perfecte babysit was echter voorhanden: Wim en Stien hebben zich ontfermd over Ella Yun en Maite (het chinese dochtertje van Luc & Marie-Rose die ook niet mee mocht). En het moet echt wel leuk geweest zijn zo te horen aan de verhalen achteraf. Jammer (voor ons dan toch ) dat Wim & Stien deze nacht opnieuw naar huis vertrekken. We zullen dus volgende week voor een andere oplossing moeten zoeken... Zoals je echter kan zien, heeft ze een grote My Little Pony gekregen (MET doktersset weliswaar). Allemaal omdat ze gisteren zo lief geweest is voor broertje...
Ik moest van Veerle iedereen die meegaat met Atheneum Willebroek ook nog een superleuke ski-reis toewensen. Ik heb wel de indruk dat ze het nu net iets minder erg vindt dat ze er niet bij kan zijn... Maar ze zal jullie wel allemaal ongeloofelijk missen hoor !! Veel plezier in elk geval.
Ziezo, wij kijken alvast uit naar maandag tot wanneer we weer op bezoek mogen.
Hallo allemaal, ik ben sinds deze morgen de grote zus van mijn kleine broer Vik Serzhan Van Hees (of kortweg Vik). Ik moest er wel nog eens bij vertellen dat we nog geen foto's op de blog mogen plaatsen van Vikje zolang we nog niet op de rechtbank gepasseerd zijn (en dit duurt toch nog een maand of 2).
Mijn broertje is geboren op 4 augustus 2008 en is dus bijna 8 maanden oud. Hij heeft helemaal niet geweend toen wij hem allemaal heel hard geknuffeld en zoentjes gegeven hebben. Integendeel, hij genoot ervan en begon zelfs direct te lachen. Het is dan ook een superguitig manneke !!!
Mijn mama & papa zijn ook in de wolken !
Ik vind ook dat mijn broertje een beetje (veel) op mij lijkt. Hij heeft ook spleetoogjes en een hartvormig mondje. Het is echt een dotje. Zonder overdrijven...
We hebben vorig WE ook nog een mooie daguitstap gemaakt: naar een pracht van een canyon op een slordige 200 km van Almaty. De foto's spreken voor zich...
Als illustratie van de verscheidenheid qua winkels en voorzieningen: - enkele foto's vanop de Greenmarket (een soort overdekte markt/openbaar slachthuis/bazaar... - het merkenaanbod van een kinderkledingwinkel schuin over de voordeur van ons appartement...
Nu onze goedkeuring uit Belgie binnen is, mogen we eindelijk jullie wat meer info geven.
De heel aandachtige bloggers onder jullie hadden al gemerkt dat er iets niet klopte aan onze foto`s. Eerst Ella Yun die vrolijk in de sneeuw aan het spelen was en vervolgens in T-shirt. We hebben inderdaad het sneeuwrijke Karaganda geruild voor het zomerse Almaty.
Om een lang verhaal kort te maken : er waren onverwachtige medische complicaties boven water gekomen van ons kindvoorstel in Karaganda. Jullie begrijpen wel dat we hier niet verder over gaan uitweiden. De Belgische wet zegt dan dat we geen tweede voorstel mogen krijgen in dezelfde regio, aangezien we het kindje dan al zouden kunnen gezien hebben.
Onze tickets terug naar huis waren gereserveerd, de valiezen waren gepakt. We hebben dan maar beslist de laatste dagen in Karaganda, leuke stad trouwens, al city-trippend door te brengen. Bij een van onze laatste uitstappen aan een Russisch-Orthodoxe kerk even buiten de stad, kreeg Jeroen opeens een sms van Het Kleine Mirakel: " Stop. Kom nog niet naar Belgie. Er wacht een kindje op jullie in Almaty." Dat was pas een onverwachte wending. We mochten dit nog niet kenbaar maken aan de buitenwereld, van zolang we onze goedkeuring niet hadden vanuit Belgie om het kindje in Almaty te bezoeken. Dat is nu dus het geval. Vandaar dat we dus al even langer in Kazachstan zijn, dan de normale procedure.
Hier in Almaty hebben we dus nog even moeten wachten tot ons dossier was overgeheveld van Karaganda naar de vroegere hoofdstad. Dit had wat vertraging door Kazachs nieuwjaar, de persoon die dit moest goedkeuren in Karaganda die met vakantie was, de persoon in Astana die ziek was, maar uiteindelijk is alles goedgekomen. Geduld is een schone deugd, naar het schijnt!
We willen hierbij dan ook de dames van HKM bedanken voor de steun en het vele werk om dit voor ons mogelijk te maken.
De laatste handtekening is binnen en alles is goedgekeurd. Het bezoek kan beginnen vanaf morgen!
We zijn het nu al gewoon, maar daarnet al eens generale repetitie gehad ... We zouden een heel kort bezoekje mogen brengen om vier uur, van zo een vijf minuutjes, omdat er een medische inspectie was in het weeshuis. Gepakt en gezakt stonden we op de stoep te wachten op het busje dat ons zou wegbrengen. Camera klaar? Check. Videocamera klaar? Check. Speelgoedjes in de rugzak? OK. Ella Yun nog net op een tijd via een kunstgreep een dutje laten doen. Done. Toch nog even checken of het weldegelijk door ging om vier uur. Niet dus... De inspectie is nog niet klaar en het wordt te laat voor de kindjes. Uitgesteld dus tot morgenvroeg tien uur. Hopelijk mogen we hem of haar dan morgen zien. Meer nieuws volgt dus morgennamiddag.
Groetjes, Veerle, die niet zo houdt van 1 april-grappen Jeroen, die zoals altijd overal vrij rustig onder blijft en Ella Yun, die nogmaals eens bewezen heeft dat kids echt wel flexibel zijn...
Yes ! Voor Belgie is alles ok. Nu enkel Astana nog, maar daar is de verantwoordelijke out met ziekenverlof voor enkele weken, dus moet de bewuste handtekening van een paar niveau's erboven komen... Probleem is dat meneer 'een paar niveau's erboven' net terug is uit verlof en ook nog andere prioriteiten heeft. Alle registers worden hier echter opengetrokken om duidelijk te maken dat het dringend is. Niet alleen dat, maar er worden ook tactische plannen gesmeed om indien de fax er eindelijk doorkomt, dat in parallel de coordinator hier de lokale goedkeuring gaat halen, terwijl een ander transport ons zal komen oppikken om ons naar het weeshuis te brengen (om absoluut geen tijd te verliezen)...
Dus niet alleen op het ministerie voor de handtekening, maar ook de spanning en onze staat van paraatheid staan een paar niveau's hoger ondertussen !!
Na wat geworstel om hem stil te doen liggen (hij lijkt al helemaal op zijn zus) kwamen we tot de vlotte 70 centimeter. Juist op de P50 van de Aziatische curves en dus meer dan goed bevonden !
