Om 7u45 wordt de startknop ingedrukt van de BMW R1200RT en de Honda Pan European voor anderhalve week puur motorgenot. Het wolkendek zit dicht en de illusies om droog op de bestemming te geraken worden diep onder het regenpak bewaard.
Om vandaag op een redelijk uur, zonder overdreven snelheidsovertredingen, in het Zwarte Woud toe te komen nemen we de E313 richting Liège om later in Thionville (Frankrijk) na de tankbeurt in de Air de Berchem (Luxemburg) er weer af te rijden.

Even voorbij Liège. De wolken kleuren zwart en het wordt donker alsof de avond valt. Thor heeft blijkbaar een minder goede dag en laat het hemelwater volop naar de aarde vallen. Stoppen is er niet bij op de snelweg. Bliksem en donder verwittigen ons dat we nog wat kunnen verwachten. De hagel zo groot als knikkers slaat keihard en bij momenten erg pijnlijk toe. Regen en hagel beperken het zicht gevaarlijk in de ingevallen duisternis. Eindelijk kunnen we in Beaufays aan het Q-8 tankstation onze motoren onder een afdak zetten. We spoelen de emoties weg met een bakje zwarte troost en wachten hoopvol beterschap af. En we zijn niet alleen! Een groep Franstalige landgenoten op weg naar de Vogezen zoekt ook verschuiling voor het noodweer dat trouwens elders in het land voor nogal wat schade zorgt aan huizen en wegen.

Even twijfel ik nog. Terugrijden en de reis afbreken of toch maar verder rijden? Metgezel JM is resoluut. Nog even wachten tot het wat minder hard regent en dan opnieuw het gas erop, richting bestemming. We hebben ons lang genoeg verheugd op deze reis.
Na een goed uurtje schuilen zijn de zwaarste buien voorbij en inderdaad: ter hoogte van Bastogne klaart het zelfs op.

Door al het oponthoud ruilen we het voorziene ontbijt in de Aire de Berchem voor een vroeg middagmaal. Eerst de motoren nog voorzien van de hier toch iets lager geprijsde benzine.
Eens de autosnelweg naar de D918 (richting Saarlouis) volgen we de volgende route: Kédange-s-Canner  → Dalstein  → Rémelfang → Boulay-s- Moselle →Fouligny →Faulquemont→ Baronville →Dieuze →Maizières-les-Vic →Blâmont →Baccarat →over de N59 →St-Die-des-Vosges → St-Marie-aux-Mines naar de D416 → Ribeauvillé over de D106 →Marckolshem naar de D10 en vervolgens Zuidwaarts over de D20 langs de Rijn →Frans-Duitse grens ter hoogte van Breisach am Rhein.

Aan de grens, die in feite gevormd wordt door de Rijn, worden op de Reinbrug (N415) werken uitgevoerd. Dat was in augustus 2007 ook al het geval.  We zullen ze nog vaker tegenkomen, de verkeerslichten die de beurtelingse doorgang van het verkeer op een werf regelen. Lange wachttijden zijn hier blijkbaar normaal.

Intussen is het weer volledig omgeslagen. De zon heeft zich laten gaan en de temperatuur is al behoorlijk toegenomen. Wanneer we langsheen Bad Krozingen rijdend in Staufen in Breisgau stoppen is de verfrissing op het terras naast een drankencentrale welgekomen. Via Münstertal rijden we over de Spielweg (in het weekend verboden voor motoren) en met wat plaatselijke omleiding door wegenwerken terug richting Zuiden tot in Todtnau. Richting Feldberg dan maar om in Fahl de motor stil te leggen aan hotel Lawine, waar we verleden jaar al goede ervaringen hadden tijdens onze Schwarzwaldtour 2007.

Van Fahl in Süd Scwharzwald naar Landeck in Tirol. 312 km

Bij het ontwaken zien we de mist al hangen boven de bomen op de Feldberg achter het hotel. Het wegdek is nat zodat we maar besluiten om na het ontbijt het regenpak aan te trekken.

Dit keer meer geluk, eens over de Feldberg (B317) worden we begroet door een straaaaalend zonnetje. We volgen de route die Miss Garmin ons aanbeveelt. Mooie vlotte wegen afgewisseld met af een toe een dorpje waar de snelheid in de regel tot 50 km/h wordt herleid maar waar we ook respectvol de zone 30 regels volgen. Langsheen de Titisee  de Grüne Strasse B31 volgend  langsheen Neustadt, Löfingen, Hüfingen, om nabij Geisingen rechts aan te houden naar Engen im Hegau, flirtend met de Autosnelweg. Net voorbij Engen lessen we de dorstige motoren. De GPS leidt ons opnieuw de B31 die er nog steeds Grüne Strasse genoemd wordt op door Aach, Eigeltingen naar Ludwichshafen. Hierbij komt de Bodensee in het zicht en we rijden langsheen de oevers verder naar het Oosten. Na het centrum gaat de B31 over in een autoweg en het vlot behoorlijk richting Friedrichshafen. Nog even pauzeren langs de drukke expressweg voor een koffietje alvorens het drukke Friedrichshafen binnen te rijden. Niet aan te bevelen: in het centrum gaat het vaak stapvoets vanwege de verkeersdrukte. Volgende keer plan ik een omweg er rond. We zullen misschien niet minder lang moeten rijden, maar in elk geval wat aangenamer.

Eens voorbij Friedrichshafen vlot het weer en net voorbij Lindau passeren we de Oostenrijkse grens. Net over de grens talrijke tankstations. En dat blijkt niet voor niets. De brandstofprijzen blijken in Oostenrijk minsten 20 Eurocent goedkoper. Aanschuiven opnieuw in Lochau en even later in het drukke Bregenz.

Maar dan, net aangekomen in Dornbirn zien we boven de bergen een eerder gekend fenomeen. Donkere wolken, lichtflitsen en het gegrom van de slechtweermaker. Omdat het intussen al middag is kijken we uit naar een etablissement ter versterking van de inwendige mens. Omdat de eerste druppels duidelijk maken dat het menens wordt nemen we dan maar het zekere voor het onzekere en zondigen een eerste keer tegen de culinaire code door een Mc Donalds als schuiloord te kiezen. Beter dat dan een nat pak en onzekerheid over een maaltijd. Nog wat kaartenstudie en tegen dat we klaar zijn is de bui overgewaaid kan de sleutel terug op het contact.

Na de middagpauze sturen werken in Dornbirn ons andermaal van de geplande route. Maar door enkele lokale straatjes de hindernis ontwijkend geraken we terug op de paars gekleurde route die op het Garminscherm af te lezen valt.

De 200 leidt ons naar de Hochtannbergpass gelegen op 1679 meter. Net voorbij Schröcken is de weg opgebroken. Je moet er over een wegdek dat uit dikke losse stenen, de naam kiezel niet waardig, bestaat. Voor autoverkeer goed te doen, met een motor is het even balanceren en offroadtechnieken aanwenden. In Worth mis ik heel even maar tijdig beseft dat we mis zitten met keren, wel vervelend voor degene die je volgt, corrigeer ik het foutje. Net voorbij Lech opnieuw werken in de tunnel vlak bij de Flexenpass (1773 m).

Hier ligt de sneeuw nog tot vlak bij de weg. JM rijdt nog in zijn zomerjasje zodat we even stoppen om hem wat warmers te laten bij aantrekken. Twee mountainbikers “made in Holland” op weg naar Rome stoppen bij ons voor een babbel.

Over de Arlbergpass richting St Anton. De GPS doet even raar. Hij waant zich blijkbaar op de S16. En inderdaad vanuit de ruimte gezien klopt dat wel. Die zit met name in een tunnel onder ons. Negeren dus die vraag om te herberekenen.  Ondanks het wit kleurtje op de Michelin-kaart gaat het richting Landeck vrij vlot.

Omstreeks 16 uur zit de 312 kilometer lange transfer erop en kunnen we de enige vrije kamer in het motorrijdershotel Enzian innemen. De “panorama”-suite 304 is aan 69 euro per nacht per persoon in half pension is, rekening houdend met het uitgebreide avondeten en, zo zal morgenochtend blijken uitstekende ontbijtbuffet in feite best aanvaardbaar. Het hotel maakt deel uit van een groep hoteluitbaters die zich verenigd hebben onder het logo “Let’s bike together” en een gezamelijke website hebben onder www.motorrad-hotel.com. Het hotel Enzian vind je rechtstreeks  onder www.hotel-enzian.com.

Na het grill-buffet (à volonté!) staat er een vriendenmatch tussen de Oostenrijkse ploeg en het elftal uit Malta op groot scherm in de bar van het hotel op het programma. De Oostenrijkers natuurlijk apetrots met hun 5-1 overwinning.

Vanaf Miralago krijgen we gezelschap van de trein. Die rijdt er zondermeer op de rijbaan. In Tirano horen we linksaf te rijden richting Bormio. Nopes…. De Giro d’ Italia steekt stokken in de wielen. De straten zijn overspannen met spandoeken en langs de kant staan nadarafsluitingen. We kunnen slechts twee richtingen uit: terug –en da’s geen optie- of richting Sondiro (Comomeer). Met behulp van de moderne technologie worden we net voorbij Villa di Tirano naar Slazonna en Aprica gestuurd. In Aprica bespreken we met een van de zeldzame Italianen die een beetje Engels spreekt wat de beste optie zou zijn om toch nog over de Stelvio te geraken. “Onmiddellijk” naar Edolo en dan via de Gavia-pass naar Bormio. Doen we dan ook. Even voorbij Temu moeten we onze beste rijkunsten tevoorschijn toveren om de bijna 180 graden kerende bocht met een helling die wel rond de 20 % zal liggen te nemen richting Pezzo. Een plichtsgetrouwe politieman stuurt ons dan ook nog eens via een omweg verder maar uiteindelijk geraken we aan de voet van de Gavia pas.

De pas geopende Gaviapas wordt nu nog bewaakt door een kwartet carabinieri. Een uurtje wachten. “Giro d’Italia” zeggen ze en hun argument wordt onderlijnd door een helikopter die in de buurt de wedstrijd schijnt te volgen. De carabinieri bevoorraden zich aan het plaatselijk hot-dog kraampje in Italiaanse versie met broodjes en blikjes plaatselijk gerstenat. Om de wachttijd wat te veraangenamen? Vier carabinieri voor één road-block? Dat doen we in Vlaanderen toch met één signaalgever?  Als je moet wachten kan een uur lang duren. Na wat heen en weer getelefoneer beslist de officier dat we verder mogen. JM vertrekt als eerste over de heel smalle en bochtige Gavia pas. Zonder vangrails, met veel voetgangers en montainbikers is het in de mist toch maar bangelijk. Als bovendien de boordcomputer aangeeft dat het benzinepijl nog zo’n 30 km te rijden geeft, wordt het wel heel spannend.  Uiteindelijk bereiken we Bormio veilig met nog een druppeltje benzine aan boord. Het blijkt ook niet gemakkelijk om in Italië aan RON98 benzine te geraken. Na herhaaldelijke pogingen en nog wat heen en weer gerij, kunnen we via een biljettenautomaat toch nog wat Agip 98 tanken zodat we weer een 100 tal kilometer verder kunnen.

Aanvankelijk staat in Bormio aangegeven dat de Stelvio gesloten is. Negeren we en inderdaad… even verder staat dan weer aangegeven dat de pas open is. Eens boven op de Stelvio krijgen we zicht op een eerste deel van de 48 “tournantes” die aan deze kant van de Stelvio een gekend beeld vormen. Tip: als je optimaal wil genieten van de tournantes kan je best de route in de andere richting nemen. Voordat je aan de beklimming begint kom je overigens talrijke hotels tegen die “bikers welcome” heten.

Na de Passo di Stelvio  in de richting Oostenrijk moet je vervolgens – alsof we dat erg zouden vinden – over de Passo di Résia langs de Reschensee met het gekende beeld van de ondergelopen kerkje. Een restant van laten onderlopen van enkele dorpen om een stuwmeer te creëren dat ook de Zwitsers van stroom zou voorzien. De meeste gebouwen werden intussen gedynamiteerd. De kerktoren werd als stille getuige  behouden. Een infopaneel met maquette laat de bezoeker zien hoe de situatie was voor het onderlopen van de streek.

Ruim op tijd voor het avondeten besluiten we, nadat we vernemen dat zowel de Timmelsjoch als de Silvretta gesloten zijn, om verder te rijden richting Salzburger land om de Grossglockner te doen. Hotelbaas Klaus geeft ons nog wat interessante info en verzorgt een reservatie van zondag tot donderdag in Hententhal bij Saalfelden en Bisschofhofen.

 Na het afrekenen van het middageten rijden we de Gerlos Alpenstraße in, over de Gerlospass.  Om de pas over te kunnen betalen we 4 € maut. In ruil krijgen we dan ook, tussen de talrijke prachtige slingerbochten door een heel mooi zicht op de Krimmler Wasserfalle.  Even doorklikken naar http://www.gerlosstrasse.at/gerlosstrasse/motorrad/

De weg van Mittersil naar Zell am See is dan weer, we zullen wellicht rotverwend zijn, eentonig en langs de weg liggen talrijke bedrijven: zagerijen, schrijnwerkerijen (tichlerei), betoncentrales en zomeer. In Zell am See wordt je de tunnels ingestuurd. Maar dat is niet dadelijk naar onze zin. We willen een terrasje of iets dergelijks langs de Zellersee. Eraf dus. Met wat rondtoeren komen we uiteindelijk, aan het stationnetje bij de See terecht en genieten er van wat fris aan een zelfbedieningskiosk die zich van een terrasje voorzien heeft.

Na de pauze gaat het verder richting Saalfelden. De GPS stuurt ons vroegtijdig binnendoor over Gerling en Hof tot net voor Maria Alm. Mooie binnenweg alleszins die ons, zoals we later zullen ondervinden, het iets drukkere centrum van Saalfelden doet ontwijken. Even rijden we Hinterthal voorbij zodat we op een eerder ongelukkige plaats moeten keren. Na wat zoeken vinden we uiteindelijk het geboekte Simontal hotel achterin het gehuchtje. We worden er vriendelijk ontvangen en bezetten onze modern ingerichte slaapkamer. De heel recent ingerichte kamer is voorzien van een terras, heel modern sanitair, ruime opbergmogelijkheden met zelfs een plank met helmhaken en tenslotte van een flatscreen TV.

’s Avonds genieten we van een, jawel 5 gangen menu met keuze van het hoofdgerecht. Het aanbod van zondag tot donderdag zal ons 222 euro per persoon in halfpension inclusief een dagpas per persoon voor de Großglockner (waarde 18 euro) kosten. De motoren kunnen onder dak en het hotel is bijna uitsluitend bezet door motorrijders. Een voltreffer.