Dag 5. Maandag 2 juni – Großglocknerdag - 366 km – betrokken met af en toe een bui.

Halfacht uit de veren voor een toertje Großglockner. Na het immer uitgebreide Oostenrijkse ontbijt in het hotel Simontal rijden we via Saalfelden naar Zell am See verder naar Bruck waar we men nu al moet beslissen om de Mautpflichtige Großglockner Hochalpenstrasse te nemen. Deze weg doorkruist het hart van het  nationaal park Höhe Toueren.

 De aanrij over de 107 is al heel mooi en herbergt her en der hotelletjes aan voor “Bikers” aan heel lage prijzen. Eentje prijst er reeds kamers aan tegen nauwelijks 11,50 € per nacht. Maar of er het comfort en de luxe geboden wordt van het Simontal betwijfelen we. Toch goed om weten. Overal worden de Bikers Herzlich Wilkommen geheten. De commercie draait op volle toeren. Aan we Mautstelle wisselen we ons in het hotel gekregen ticket in voor een sticker, een toegangsticket en krijgen er bovendien nog 2 € terug. Net als op de Gerlos pass wordt je voertuig geïdentificeerd via nummerplaatherkenning. De drie laatste cijfers van je nummerplaat worden op het ticket vermeld.

Een eerste obligate stop maken we bovenop de Edelweisspitze. De prachtige vergezichten op de omgeving met “top of the bill” Oostenrijks grootste, de 3798 m hoge Großglockner. Het slingerend wegje naar het Bikerspoint kenmerkt zich door heel korte haarspeldbochten. Het valt ons op dat je er erg weinig choppers ziet. Het Bikerspoint zelf is een kamer in het torentje met daarin een aantal informatiepanelen waarop je wat historische informatie vind, voornamelijk in verband met de motorraces die er in de beginjaren georganiseerd werden.

Even voorbij de Edelweisspitze bereik je na een tunnel de Hochtor. Wel rekening houden met een nogal strakke zijwind voordat je de tunnel induikt. Net na de tunnel loont het de moeite om opnieuw even te stoppen. Ook hier weer een prachtig zicht op het bochtige circuit dat je verderop te wachten staat.  Slingerend brengt de weg je naar beneden tot aan de rotonde waar je kan kiezen voor een doodlopende weg richting Kaizer Frans-Jozef hoogte.

Van Simonhof rijden we 14 km Westwaarts naar Saalfelden waar we richting Leogang – St Johan-in-Tirol kiezen. In Leogang wordt de Russische voetbalploeg van het EK08 welkom geheten. Grote spandoeken zorgen ervoor dat geweten heeft dat het Russisch elftal er traint. Ter hoogte van Hochfilzen gaan we rechtsaf over een piepklein dorpswegje dat ons voorbij de Griessenpass naar Sankt Ulrich am Pillersee brengt. Door het Pillerseetal tot Waidring kiezen we er opnieuw voor om linksaf te slaan richting Sankt Johan in Tirol. Vervolgens rijden we Noordwaarts naar Kössen en vandaar over de Oostenrijks-Duitse grens naar Reit im Winkl. Het dorp geeft de indruk overspoeld te zijn door groot- en overgrootouders. Een schilderachtig typisch Beiers-Oostenrijks dorpje. Bij het buitenrijden is de weg geblokkeerd. Rechts naast de weg, op een helling, horen we de kettingzagen en zien we vervolgens hoe een door een of andere storm geteisterde boom uit zijn leiden wordt verlost. Het is niet ondenkbeeldig dat de gevelde boom over de weg zou vallen. Een tiental minuutjes later mogen we al weer verder.

De Deutche Alpenstrasse die ons door de Chiemgauer Alpen in de richting Berchtesgaden leidt ligt er onberispelijk bij. Hier een daar is de weg nog maar pas vernieuwd wat je noodzaakt om er niet te veel gas op te leggen. Maar goed ook, want deze wegen liggen dermate mooi dat je er snelheden zou halen die je je rijbewijs wel eens voor een langere tijd zouden kunnen kosten. En met al die toeristen ook niet zonder gevaar. Het slingerend circuit voert ons door echte schilderijen.  Overdonderdend.

Eens Berchtesgaden bereikt rijden we rechtstreeks tot aan de Königssee.  We laten onze motoren achter op de 1,5 euro dure parking om tot aan het meer te wandelen. Mooi, maar Scherpenheuvel achtige toeristische winkeltjes. Alleen de babbelutten en de windmoletjes ontbreken er nog aan. Geen echte aanrader. Of je moest graag “bootje varen”. Heel onopvallend staat er een kijker waar je mits betaling van een of andere munt kan kijken naar de villa van wijlen der Führer. Daar waar Berchtesgaden het meest om gekend is wordt blijkbaar met enige schaamte weggestoken. Begrijpelijk overigens. Maar de site ligt in de mist die de berg omringt.

Om de inwendige mens dan met het nodige te sterken rijden we terug naar het centrum van de stad. In een van de winkelstraten vinden we een typisch terras waar je bovendien nog bedient wordt door een Fraulein gekleed in een Dirndl. Het heeft wel wat. Dat mag ook voor een 23 euro duur slaatje met wat brood en een spuitwatertje?

 





Na het eten gaan we nog even op zoek naar het vertrekpunt dat je naar het Putschiller Haus, een eufemisme voor het roemruchte Eagles Nest, leidt. Ook weer heel toeristisch en je moet er je motorfiets onbewaakt achterlaten. Ik vertrouw het niet en we besluiten om het kompas terug in de richting Zuid te volgen naar Simontal. We rijden naar de richting Hallein om de 159 te volgen die langsheen de autosnelweg van  Salzburg naar Bischofshofen ligt. Pas voorbij Golling, pakweg halfweg naar Bischofshofen wordt het terug wat aangenamer nadat we van het ene naar het andere Gewerbegebied slenteren. In Werfen daagt hoog boven op een rots het Schloss Hohenwerfen op. De lokale bezienswaardigheid maar vanwege de dreigende grijze wolken besluiten we toch maar verder richting hotel te sturen.

In Mitterberghütten, net voorbij Bischofshofen slaan we af richting Dienter Sattel. Opnieuw een verplichte stop vanwege het ruimen van de rotswand die afbrokkelt op de rijbaan.

Nauwelijk aangekomen aan het hotel arriveert ook de groep motorrijders die met de hoteluitbater meereden voor een trip. Dat wordt traditiegetrouw afgesloten met een après-ride. We profiteren mee van een borreltje van de baas dat vlot gevolgd wordt door gerstenat.

Het grillbuffet dat vanwege de intussen geopende hemelsluizen in de keuken zelf wordt georganiseerd is de perfecte afsluiter. Na de wijn bij het eten laat het zandmannetje zijn strooisel vlot de oogjes inwaaien en de gezellige babbel met Michael en Dagmar, twee  “Blue-Knights” uit het voormalige DDR wordt verwisseld met een deugddoende nachtrust.

Rondje Dientener Berge, Radstädter Taueren en Dachstein.     225 km

Route van de dag:

Simonhof – Dienten – Sankt Johann – Huttenschlag – Sankt Johann – Wagrain – Klein Arl – Jagersee – Wagrain – Radtstadt – Schladming – Ramsau am Dachstein – Fillmoos – Eben – Hüttau – Bischofshofen – Dienter Sattel – Simonhof.

De weergoden laten het vanochtend afweten. De hele hoogte zit in de mist en droog blijven is een “mission impossible”, als je tenminste niet de hele dag op je kamer wil liggen verkommeren, wat geen optie is. Een korte trip met enkel afstekers die we zo nodig kunnen overslaan.

De weg van Dienten naar Sant Johann is iets minder (maar wat wil je, we zijn intussen rotverwend).
De afslag Zuidelijk naar Hüttenschlag mag er echter helemaal zijn. Van alles wat: snelle bochten en prachtige panorama’s wisselen elkaar in sneltempo af. Door afgelegen dorpjes – je zal er maar wonen en even moeten gaan winkelen – rijden we tot aan kartis. Je kan nog verder tot See, maar dat laten we achterwege ondanks de opklaringen.

Terug naar Sankt Johann en verder Oostwaarts tot Wagrain voor een nieuwe afslag richting Keinarl en Jägersee. Idylisch die Jägersee. Opnieuw een schilderijtje in de collectie.



Terug in Wagrain komen we tegemoet aan de wensen van een geluiden verwekkend abdomen. Een echte Wiener schnitzel en een zogenaamd gezond fitness slaatje verder volgen we route verder naar Radtstadt en Schladming waarna de regen ons het plezier van het rijden door de  haarspeldbochten naar Ramsau im Dachstein behoorlijk verknalt. Langsheen de Dachsteingruppe daagt het ene na het andere skidorp op.

In Eben im Pongau gaat het terug Westwaarts over Hüttau tot Bischofshofen. Opnieuw over de Dienter Sattel, nu over een kletsnatte weg tot aan het hotel waar we aan een Chinese fondue onze ervaringen uitwisselen onze vrienden Blue Knights.

Van Hinterthal naar Shenkenzell  in Nord-Scharzwald: 515 km

Na het opzadelen van de motoren, het ontbijt en de afrekening van de hotelrekening worden we uitgewuifd door de andere hotelgasten motorrijders als we noodgedwongen in regenpakken gehuld richting Noordwesten afstevenen. Half Europa schijnt wel in de nattigheid te zitten.

Wegwerkzaamheden en tractoren die aan een snelheid van 10 km/h vanwege die werken nauwelijks te passeren vallen brengen onze gemiddelde snelheid op die van een schoolomgeving: nauwelijks 30 km/h. Van Saalfelden rijden we richting Sankt Johann in Tirol. In Wörgl nemen we de oprit van de E60-E45-A12 om ons autowegenvignet toch nog een beetje te laten renderen. Pas een goede 70 km verder, we zijn dan Innsbruck al gepasseerd nemen we de afrit Zirl West richting Reutte. Overigens opletten als deze autosnelweg neemt: aan de splitsing neem je richting Bregenz want anders ga je via de Brenner naar Italië. En da’s de andere richting!

Eens over de Holzleitensattel passeren we Nassereith om over de roemruchte maar door vrachtverkeer geteisterde Fernpass te beklimmen richting Reutte. Na nog even een afslag gemist te hebben in Reutte rijden we terug door het centrum om er nog even te profiteren van de 30 eurocent goedkopere “Spritz” in Oostenrijk alvorens richting Duitse grens te stevenen.

Als intussen de kleine wijzer een beetje voor tweeën en de grote wijzer op 6 staat zoeken we in Sonthofen versterking voor de inwendige mens. In een typische Beierse “Stube” met Dirndl bediening laten we ons een hammetje met Sauerkraut en een slaatje met kalkoenreepjes voorzetten.

Na de verkwikkende maaltijd rijden we van Sonthofen naar Immenstadt vervolgens over kleine wegen naar Wangen en over nog kleinere wegen door dorpjes als Vogt, Weingarten tot aan de B32 richting Saulgau – Sigmaringen – Albstadt – Bolingen. In Bolingen voeren we als bestemming Alpirsbach in omdat dat gelegen is op de bekende route van Freiburg naar Baden Baden. Hier moeten we zeker een hotelletje vinden! Onderweg “bliksemt” het nog even uit een paal die naast de weg staat, maar daar vernemen we later niets meer van. Zal wel niet voor ons geweest zijn zeker?

De GPS leidt ons over prachtige stuurweggetjes zoals we dat gewoon zijn in het Zwarte Woud naar de ingevoerde bestemming. Maar hotels blijken hier niet (meer) te zijn zodat we maar terug de Zuidelijke  richting Freiburg volgen tot het dorpje Schenkenzell. Het eerste hotel dat we aandoen lijkt eerder verlaten maar toch kan men ons er een kamer aanbieden. De motoren moeten echter op straat blijven staan: het hotel heeft noch parking, noch garage. Daar bedanken we vriendelijk voor en de uitbater is zelfs zo sympathiek om ons door te verwijzen naar een ander hotel dat Motorradfreundlich is.

In Schenkenzell kloppen we aan bij hotel Waldblick (www.hotel-waldblick.de) . De logos aan de ingang liegen er niet om: Tourenfahrer Haus Partner zegt genoeg. De uitbaatster toont ons, volgens haar zeggen een van de enige nog vrije kamers. Het is er wel een van de hoogste categorie aan 51 euro per nacht per persoon, inclusief ontbijt. Zoals we later merken blijkt er toch iets speciaals met de ander hotelgasten: we hebben er met name geen enkele andere kunnen bespeuren. Stellen we ons toch vragen bij.  De motoren en onze motorkleding wordt er echter verwend: een afgesloten garage en een droogruimte met een temperatuur van ongeveer 40 graden.

Even paniek. De sleutel van m’n RT is zoek. En omdat BMW maar één sleutel aflevert is dat een gigantisch probleem want een reserve-exemplaar heb ik niet. Radeloos zoeken, navraag doen… niets. Tot wat later de chef-kok ons vraagt of we toevallig op zoek zijn naar een BMW-sleutel? Na al de gedachten over “wat nu?” komt zoiets als een echte verlossing en vergeet je dadelijk alle andere bekommernissen van pure opluchting.

In het hotelrestaurant bestellen we voor het avondeten goulash. Thuis noemt men dit gerecht weliswaar stoofvlees, maar een hongerige maag is snel tevreden.  We trekken vervolgens naar de kamer (Zimmer 10) waar we de karaf wijn die we mee hadden uit Bisschofshofen verder leeg maken. JM kijkt een film uit op TV, ik werk een paar dagen (b)logboek bij.

Om te vermijden morgen een te lange rit te moeten doen besluiten we nog één tussenstop te maken, naar goede gewoonte, in Dreis-Bruck (Eifel) bij Eddy Leclaire’s Zum Holzschnitzer. Hij heeft nog wat vrij voor ons. Ik verheug me al op z’n wereldberoemde steak.

Van Schenkenzell naar Dreis-Bruck

Na het ontbijt in hotel Waldblick, waar overigens nog steeds geen andere hotelgasten te bespeuren zijn, vertrekken we in de richting Freudenstadtt  - Baden Baden. (Te mijden overigens, druk, druk, druk) en zelfs over een stukje autosnelweg tot afrit Selz naar Niederroedern – Seebach – Wissembourg. Na dit korte intermezzo “France” gaat het over de Deutsche Weinstrasse over Rinnthal naar Hochspeyer. Met Otterbach als bestemming leidt de GPS ons netjes langsheen Oostelijk langsheen Kaiserslautern. We wijken toch maar even af om te tanken en om vast te stellen dat er een foutmelding op de display van de RT verschijnt. Blijkt slechts één van beide lampen van de kruislichten te zijn dat eraan is.

De regen valt opnieuw met bakken uit de lucht. Omdat de GPS de keuze laat uit verschillende bestemmingen Bärenbach breng ik halfweg gelegen Schweinenschied in als bestemming. Fout blijkt later want we worden over landelijke wegjes over Lollbach omgeleid. In Schweinscheid programmeren we Kirchberg. In Hundsbach (een godvergeten dorpje) kan de regenkleding terug in de zijkoffers. Het gaat dan verder over wel heel erg kleine landweggetjes tot Kirchberg.



Van Kirchberg blijft het genieten van de wegen naar Zell bij de Moesel tot we uiteindelijk neerstrijken op een aloud gekend terras in Alf. Enkel dankzij de goede wil van de hoteluitbaatster kunnen we er een koffie gebruiken wat in principe volgens haar niet meer kan want ze heeft haar zaak omgevormd tot hotel-garni. Dat wil zeggen dat je enkel nog kamer met ontbijt verstrekt. Iets meer dan een zimmer-frei dus. Andere motards die er neerstrijken krijgen lik op stuk. Zou het feit dat ik haar vertelde dat we er vroeger altijd ons koffietje kwamen drinken er misschien voor iets tussen zitten?

Via de nieuwe autosnelweg even voorbij Alf maken we even gebruik van de without-limits snelheidsbeperking van de Deutsche Autobahn. Rond half-zes arriveren we bij Eddy en na een verkwikkende douche laten we ons nog eens verwennen door ons de beruchte steak van het huis voor te laten schotelen. Met obligatie “Pommes” natuurlijk. Het hotel zit behoorlijk vol met motards wat duidelijk is gezien er nauwelijks nog een plekje vrij is op de parking. Gelukkig maar dat we aankwamen voor de groep arriveerde van haar dagtrip. Op die manier staan onze trouwe tweewielers onder dak.

Door de Eifel voor de terugreis.

Als we het gordijn ’s ochtends opentrekken lijkt het alsof we de regenwolken met een touwtje als een kinderballon achter ons aan getrokken hebben. Na het ontbijt vertrekken we richting van de Nordschleiffe waar het overdruk is vanwege een gigantisch popconcert. Pukkelpop en Werchtertoestanden met overal kamperende festivalgangers en auto’s die tot half in de grachten geparkeerd staan. Takelauto’s rijden af en aan.

We rijden dan onze vertrouwde route door de Eifel in de richting van de Ruhrsee om in de Bikers’Inn nabij kamp Vogelsanck onze intussen traditionele koffie te nemen. Tot Eupen nemen we lokale wegen maar dan hebben we er stilletjes genoeg van: de autosnelweg leidt ons via Luik terug naar ons vertrekpunt: Hasselt.