Door de Eifel voor de terugreis.

Als we het gordijn ’s ochtends opentrekken lijkt het alsof we de regenwolken met een touwtje als een kinderballon achter ons aan getrokken hebben. Na het ontbijt vertrekken we richting van de Nordschleiffe waar het overdruk is vanwege een gigantisch popconcert. Pukkelpop en Werchtertoestanden met overal kamperende festivalgangers en auto’s die tot half in de grachten geparkeerd staan. Takelauto’s rijden af en aan.

We rijden dan onze vertrouwde route door de Eifel in de richting van de Ruhrsee om in de Bikers’Inn nabij kamp Vogelsanck onze intussen traditionele koffie te nemen. Tot Eupen nemen we lokale wegen maar dan hebben we er stilletjes genoeg van: de autosnelweg leidt ons via Luik terug naar ons vertrekpunt: Hasselt.

Van Schenkenzell naar Dreis-Bruck

Na het ontbijt in hotel Waldblick, waar overigens nog steeds geen andere hotelgasten te bespeuren zijn, vertrekken we in de richting Freudenstadtt  - Baden Baden. (Te mijden overigens, druk, druk, druk) en zelfs over een stukje autosnelweg tot afrit Selz naar Niederroedern – Seebach – Wissembourg. Na dit korte intermezzo “France” gaat het over de Deutsche Weinstrasse over Rinnthal naar Hochspeyer. Met Otterbach als bestemming leidt de GPS ons netjes langsheen Oostelijk langsheen Kaiserslautern. We wijken toch maar even af om te tanken en om vast te stellen dat er een foutmelding op de display van de RT verschijnt. Blijkt slechts één van beide lampen van de kruislichten te zijn dat eraan is.

De regen valt opnieuw met bakken uit de lucht. Omdat de GPS de keuze laat uit verschillende bestemmingen Bärenbach breng ik halfweg gelegen Schweinenschied in als bestemming. Fout blijkt later want we worden over landelijke wegjes over Lollbach omgeleid. In Schweinscheid programmeren we Kirchberg. In Hundsbach (een godvergeten dorpje) kan de regenkleding terug in de zijkoffers. Het gaat dan verder over wel heel erg kleine landweggetjes tot Kirchberg.



Van Kirchberg blijft het genieten van de wegen naar Zell bij de Moesel tot we uiteindelijk neerstrijken op een aloud gekend terras in Alf. Enkel dankzij de goede wil van de hoteluitbaatster kunnen we er een koffie gebruiken wat in principe volgens haar niet meer kan want ze heeft haar zaak omgevormd tot hotel-garni. Dat wil zeggen dat je enkel nog kamer met ontbijt verstrekt. Iets meer dan een zimmer-frei dus. Andere motards die er neerstrijken krijgen lik op stuk. Zou het feit dat ik haar vertelde dat we er vroeger altijd ons koffietje kwamen drinken er misschien voor iets tussen zitten?

Via de nieuwe autosnelweg even voorbij Alf maken we even gebruik van de without-limits snelheidsbeperking van de Deutsche Autobahn. Rond half-zes arriveren we bij Eddy en na een verkwikkende douche laten we ons nog eens verwennen door ons de beruchte steak van het huis voor te laten schotelen. Met obligatie “Pommes” natuurlijk. Het hotel zit behoorlijk vol met motards wat duidelijk is gezien er nauwelijks nog een plekje vrij is op de parking. Gelukkig maar dat we aankwamen voor de groep arriveerde van haar dagtrip. Op die manier staan onze trouwe tweewielers onder dak.

Van Hinterthal naar Shenkenzell  in Nord-Scharzwald: 515 km

Na het opzadelen van de motoren, het ontbijt en de afrekening van de hotelrekening worden we uitgewuifd door de andere hotelgasten motorrijders als we noodgedwongen in regenpakken gehuld richting Noordwesten afstevenen. Half Europa schijnt wel in de nattigheid te zitten.

Wegwerkzaamheden en tractoren die aan een snelheid van 10 km/h vanwege die werken nauwelijks te passeren vallen brengen onze gemiddelde snelheid op die van een schoolomgeving: nauwelijks 30 km/h. Van Saalfelden rijden we richting Sankt Johann in Tirol. In Wörgl nemen we de oprit van de E60-E45-A12 om ons autowegenvignet toch nog een beetje te laten renderen. Pas een goede 70 km verder, we zijn dan Innsbruck al gepasseerd nemen we de afrit Zirl West richting Reutte. Overigens opletten als deze autosnelweg neemt: aan de splitsing neem je richting Bregenz want anders ga je via de Brenner naar Italië. En da’s de andere richting!

Eens over de Holzleitensattel passeren we Nassereith om over de roemruchte maar door vrachtverkeer geteisterde Fernpass te beklimmen richting Reutte. Na nog even een afslag gemist te hebben in Reutte rijden we terug door het centrum om er nog even te profiteren van de 30 eurocent goedkopere “Spritz” in Oostenrijk alvorens richting Duitse grens te stevenen.

Als intussen de kleine wijzer een beetje voor tweeën en de grote wijzer op 6 staat zoeken we in Sonthofen versterking voor de inwendige mens. In een typische Beierse “Stube” met Dirndl bediening laten we ons een hammetje met Sauerkraut en een slaatje met kalkoenreepjes voorzetten.

Na de verkwikkende maaltijd rijden we van Sonthofen naar Immenstadt vervolgens over kleine wegen naar Wangen en over nog kleinere wegen door dorpjes als Vogt, Weingarten tot aan de B32 richting Saulgau – Sigmaringen – Albstadt – Bolingen. In Bolingen voeren we als bestemming Alpirsbach in omdat dat gelegen is op de bekende route van Freiburg naar Baden Baden. Hier moeten we zeker een hotelletje vinden! Onderweg “bliksemt” het nog even uit een paal die naast de weg staat, maar daar vernemen we later niets meer van. Zal wel niet voor ons geweest zijn zeker?

De GPS leidt ons over prachtige stuurweggetjes zoals we dat gewoon zijn in het Zwarte Woud naar de ingevoerde bestemming. Maar hotels blijken hier niet (meer) te zijn zodat we maar terug de Zuidelijke  richting Freiburg volgen tot het dorpje Schenkenzell. Het eerste hotel dat we aandoen lijkt eerder verlaten maar toch kan men ons er een kamer aanbieden. De motoren moeten echter op straat blijven staan: het hotel heeft noch parking, noch garage. Daar bedanken we vriendelijk voor en de uitbater is zelfs zo sympathiek om ons door te verwijzen naar een ander hotel dat Motorradfreundlich is.

In Schenkenzell kloppen we aan bij hotel Waldblick (www.hotel-waldblick.de) . De logos aan de ingang liegen er niet om: Tourenfahrer Haus Partner zegt genoeg. De uitbaatster toont ons, volgens haar zeggen een van de enige nog vrije kamers. Het is er wel een van de hoogste categorie aan 51 euro per nacht per persoon, inclusief ontbijt. Zoals we later merken blijkt er toch iets speciaals met de ander hotelgasten: we hebben er met name geen enkele andere kunnen bespeuren. Stellen we ons toch vragen bij.  De motoren en onze motorkleding wordt er echter verwend: een afgesloten garage en een droogruimte met een temperatuur van ongeveer 40 graden.

Even paniek. De sleutel van m’n RT is zoek. En omdat BMW maar één sleutel aflevert is dat een gigantisch probleem want een reserve-exemplaar heb ik niet. Radeloos zoeken, navraag doen… niets. Tot wat later de chef-kok ons vraagt of we toevallig op zoek zijn naar een BMW-sleutel? Na al de gedachten over “wat nu?” komt zoiets als een echte verlossing en vergeet je dadelijk alle andere bekommernissen van pure opluchting.

In het hotelrestaurant bestellen we voor het avondeten goulash. Thuis noemt men dit gerecht weliswaar stoofvlees, maar een hongerige maag is snel tevreden.  We trekken vervolgens naar de kamer (Zimmer 10) waar we de karaf wijn die we mee hadden uit Bisschofshofen verder leeg maken. JM kijkt een film uit op TV, ik werk een paar dagen (b)logboek bij.

Om te vermijden morgen een te lange rit te moeten doen besluiten we nog één tussenstop te maken, naar goede gewoonte, in Dreis-Bruck (Eifel) bij Eddy Leclaire’s Zum Holzschnitzer. Hij heeft nog wat vrij voor ons. Ik verheug me al op z’n wereldberoemde steak.

Rondje Dientener Berge, Radstädter Taueren en Dachstein.     225 km

Route van de dag:

Simonhof – Dienten – Sankt Johann – Huttenschlag – Sankt Johann – Wagrain – Klein Arl – Jagersee – Wagrain – Radtstadt – Schladming – Ramsau am Dachstein – Fillmoos – Eben – Hüttau – Bischofshofen – Dienter Sattel – Simonhof.

De weergoden laten het vanochtend afweten. De hele hoogte zit in de mist en droog blijven is een “mission impossible”, als je tenminste niet de hele dag op je kamer wil liggen verkommeren, wat geen optie is. Een korte trip met enkel afstekers die we zo nodig kunnen overslaan.

De weg van Dienten naar Sant Johann is iets minder (maar wat wil je, we zijn intussen rotverwend).
De afslag Zuidelijk naar Hüttenschlag mag er echter helemaal zijn. Van alles wat: snelle bochten en prachtige panorama’s wisselen elkaar in sneltempo af. Door afgelegen dorpjes – je zal er maar wonen en even moeten gaan winkelen – rijden we tot aan kartis. Je kan nog verder tot See, maar dat laten we achterwege ondanks de opklaringen.

Terug naar Sankt Johann en verder Oostwaarts tot Wagrain voor een nieuwe afslag richting Keinarl en Jägersee. Idylisch die Jägersee. Opnieuw een schilderijtje in de collectie.



Terug in Wagrain komen we tegemoet aan de wensen van een geluiden verwekkend abdomen. Een echte Wiener schnitzel en een zogenaamd gezond fitness slaatje verder volgen we route verder naar Radtstadt en Schladming waarna de regen ons het plezier van het rijden door de  haarspeldbochten naar Ramsau im Dachstein behoorlijk verknalt. Langsheen de Dachsteingruppe daagt het ene na het andere skidorp op.

In Eben im Pongau gaat het terug Westwaarts over Hüttau tot Bischofshofen. Opnieuw over de Dienter Sattel, nu over een kletsnatte weg tot aan het hotel waar we aan een Chinese fondue onze ervaringen uitwisselen onze vrienden Blue Knights.

Van Simonhof rijden we 14 km Westwaarts naar Saalfelden waar we richting Leogang – St Johan-in-Tirol kiezen. In Leogang wordt de Russische voetbalploeg van het EK08 welkom geheten. Grote spandoeken zorgen ervoor dat geweten heeft dat het Russisch elftal er traint. Ter hoogte van Hochfilzen gaan we rechtsaf over een piepklein dorpswegje dat ons voorbij de Griessenpass naar Sankt Ulrich am Pillersee brengt. Door het Pillerseetal tot Waidring kiezen we er opnieuw voor om linksaf te slaan richting Sankt Johan in Tirol. Vervolgens rijden we Noordwaarts naar Kössen en vandaar over de Oostenrijks-Duitse grens naar Reit im Winkl. Het dorp geeft de indruk overspoeld te zijn door groot- en overgrootouders. Een schilderachtig typisch Beiers-Oostenrijks dorpje. Bij het buitenrijden is de weg geblokkeerd. Rechts naast de weg, op een helling, horen we de kettingzagen en zien we vervolgens hoe een door een of andere storm geteisterde boom uit zijn leiden wordt verlost. Het is niet ondenkbeeldig dat de gevelde boom over de weg zou vallen. Een tiental minuutjes later mogen we al weer verder.

De Deutche Alpenstrasse die ons door de Chiemgauer Alpen in de richting Berchtesgaden leidt ligt er onberispelijk bij. Hier een daar is de weg nog maar pas vernieuwd wat je noodzaakt om er niet te veel gas op te leggen. Maar goed ook, want deze wegen liggen dermate mooi dat je er snelheden zou halen die je je rijbewijs wel eens voor een langere tijd zouden kunnen kosten. En met al die toeristen ook niet zonder gevaar. Het slingerend circuit voert ons door echte schilderijen.  Overdonderdend.

Eens Berchtesgaden bereikt rijden we rechtstreeks tot aan de Königssee.  We laten onze motoren achter op de 1,5 euro dure parking om tot aan het meer te wandelen. Mooi, maar Scherpenheuvel achtige toeristische winkeltjes. Alleen de babbelutten en de windmoletjes ontbreken er nog aan. Geen echte aanrader. Of je moest graag “bootje varen”. Heel onopvallend staat er een kijker waar je mits betaling van een of andere munt kan kijken naar de villa van wijlen der Führer. Daar waar Berchtesgaden het meest om gekend is wordt blijkbaar met enige schaamte weggestoken. Begrijpelijk overigens. Maar de site ligt in de mist die de berg omringt.

Om de inwendige mens dan met het nodige te sterken rijden we terug naar het centrum van de stad. In een van de winkelstraten vinden we een typisch terras waar je bovendien nog bedient wordt door een Fraulein gekleed in een Dirndl. Het heeft wel wat. Dat mag ook voor een 23 euro duur slaatje met wat brood en een spuitwatertje?

 





Na het eten gaan we nog even op zoek naar het vertrekpunt dat je naar het Putschiller Haus, een eufemisme voor het roemruchte Eagles Nest, leidt. Ook weer heel toeristisch en je moet er je motorfiets onbewaakt achterlaten. Ik vertrouw het niet en we besluiten om het kompas terug in de richting Zuid te volgen naar Simontal. We rijden naar de richting Hallein om de 159 te volgen die langsheen de autosnelweg van  Salzburg naar Bischofshofen ligt. Pas voorbij Golling, pakweg halfweg naar Bischofshofen wordt het terug wat aangenamer nadat we van het ene naar het andere Gewerbegebied slenteren. In Werfen daagt hoog boven op een rots het Schloss Hohenwerfen op. De lokale bezienswaardigheid maar vanwege de dreigende grijze wolken besluiten we toch maar verder richting hotel te sturen.

In Mitterberghütten, net voorbij Bischofshofen slaan we af richting Dienter Sattel. Opnieuw een verplichte stop vanwege het ruimen van de rotswand die afbrokkelt op de rijbaan.

Nauwelijk aangekomen aan het hotel arriveert ook de groep motorrijders die met de hoteluitbater meereden voor een trip. Dat wordt traditiegetrouw afgesloten met een après-ride. We profiteren mee van een borreltje van de baas dat vlot gevolgd wordt door gerstenat.

Het grillbuffet dat vanwege de intussen geopende hemelsluizen in de keuken zelf wordt georganiseerd is de perfecte afsluiter. Na de wijn bij het eten laat het zandmannetje zijn strooisel vlot de oogjes inwaaien en de gezellige babbel met Michael en Dagmar, twee  “Blue-Knights” uit het voormalige DDR wordt verwisseld met een deugddoende nachtrust.

Even voorbij de Edelweisspitze bereik je na een tunnel de Hochtor. Wel rekening houden met een nogal strakke zijwind voordat je de tunnel induikt. Net na de tunnel loont het de moeite om opnieuw even te stoppen. Ook hier weer een prachtig zicht op het bochtige circuit dat je verderop te wachten staat.  Slingerend brengt de weg je naar beneden tot aan de rotonde waar je kan kiezen voor een doodlopende weg richting Kaizer Frans-Jozef hoogte.

Een eerste obligate stop maken we bovenop de Edelweisspitze. De prachtige vergezichten op de omgeving met “top of the bill” Oostenrijks grootste, de 3798 m hoge Großglockner. Het slingerend wegje naar het Bikerspoint kenmerkt zich door heel korte haarspeldbochten. Het valt ons op dat je er erg weinig choppers ziet. Het Bikerspoint zelf is een kamer in het torentje met daarin een aantal informatiepanelen waarop je wat historische informatie vind, voornamelijk in verband met de motorraces die er in de beginjaren georganiseerd werden.

Dag 5. Maandag 2 juni – Großglocknerdag - 366 km – betrokken met af en toe een bui.

Halfacht uit de veren voor een toertje Großglockner. Na het immer uitgebreide Oostenrijkse ontbijt in het hotel Simontal rijden we via Saalfelden naar Zell am See verder naar Bruck waar we men nu al moet beslissen om de Mautpflichtige Großglockner Hochalpenstrasse te nemen. Deze weg doorkruist het hart van het  nationaal park Höhe Toueren.

 De aanrij over de 107 is al heel mooi en herbergt her en der hotelletjes aan voor “Bikers” aan heel lage prijzen. Eentje prijst er reeds kamers aan tegen nauwelijks 11,50 € per nacht. Maar of er het comfort en de luxe geboden wordt van het Simontal betwijfelen we. Toch goed om weten. Overal worden de Bikers Herzlich Wilkommen geheten. De commercie draait op volle toeren. Aan we Mautstelle wisselen we ons in het hotel gekregen ticket in voor een sticker, een toegangsticket en krijgen er bovendien nog 2 € terug. Net als op de Gerlos pass wordt je voertuig geïdentificeerd via nummerplaatherkenning. De drie laatste cijfers van je nummerplaat worden op het ticket vermeld.

 Na het afrekenen van het middageten rijden we de Gerlos Alpenstraße in, over de Gerlospass.  Om de pas over te kunnen betalen we 4 € maut. In ruil krijgen we dan ook, tussen de talrijke prachtige slingerbochten door een heel mooi zicht op de Krimmler Wasserfalle.  Even doorklikken naar http://www.gerlosstrasse.at/gerlosstrasse/motorrad/

De weg van Mittersil naar Zell am See is dan weer, we zullen wellicht rotverwend zijn, eentonig en langs de weg liggen talrijke bedrijven: zagerijen, schrijnwerkerijen (tichlerei), betoncentrales en zomeer. In Zell am See wordt je de tunnels ingestuurd. Maar dat is niet dadelijk naar onze zin. We willen een terrasje of iets dergelijks langs de Zellersee. Eraf dus. Met wat rondtoeren komen we uiteindelijk, aan het stationnetje bij de See terecht en genieten er van wat fris aan een zelfbedieningskiosk die zich van een terrasje voorzien heeft.

Na de pauze gaat het verder richting Saalfelden. De GPS stuurt ons vroegtijdig binnendoor over Gerling en Hof tot net voor Maria Alm. Mooie binnenweg alleszins die ons, zoals we later zullen ondervinden, het iets drukkere centrum van Saalfelden doet ontwijken. Even rijden we Hinterthal voorbij zodat we op een eerder ongelukkige plaats moeten keren. Na wat zoeken vinden we uiteindelijk het geboekte Simontal hotel achterin het gehuchtje. We worden er vriendelijk ontvangen en bezetten onze modern ingerichte slaapkamer. De heel recent ingerichte kamer is voorzien van een terras, heel modern sanitair, ruime opbergmogelijkheden met zelfs een plank met helmhaken en tenslotte van een flatscreen TV.

’s Avonds genieten we van een, jawel 5 gangen menu met keuze van het hoofdgerecht. Het aanbod van zondag tot donderdag zal ons 222 euro per persoon in halfpension inclusief een dagpas per persoon voor de Großglockner (waarde 18 euro) kosten. De motoren kunnen onder dak en het hotel is bijna uitsluitend bezet door motorrijders. Een voltreffer.

Na de Passo di Stelvio  in de richting Oostenrijk moet je vervolgens – alsof we dat erg zouden vinden – over de Passo di Résia langs de Reschensee met het gekende beeld van de ondergelopen kerkje. Een restant van laten onderlopen van enkele dorpen om een stuwmeer te creëren dat ook de Zwitsers van stroom zou voorzien. De meeste gebouwen werden intussen gedynamiteerd. De kerktoren werd als stille getuige  behouden. Een infopaneel met maquette laat de bezoeker zien hoe de situatie was voor het onderlopen van de streek.

Ruim op tijd voor het avondeten besluiten we, nadat we vernemen dat zowel de Timmelsjoch als de Silvretta gesloten zijn, om verder te rijden richting Salzburger land om de Grossglockner te doen. Hotelbaas Klaus geeft ons nog wat interessante info en verzorgt een reservatie van zondag tot donderdag in Hententhal bij Saalfelden en Bisschofhofen.

De pas geopende Gaviapas wordt nu nog bewaakt door een kwartet carabinieri. Een uurtje wachten. “Giro d’Italia” zeggen ze en hun argument wordt onderlijnd door een helikopter die in de buurt de wedstrijd schijnt te volgen. De carabinieri bevoorraden zich aan het plaatselijk hot-dog kraampje in Italiaanse versie met broodjes en blikjes plaatselijk gerstenat. Om de wachttijd wat te veraangenamen? Vier carabinieri voor één road-block? Dat doen we in Vlaanderen toch met één signaalgever?  Als je moet wachten kan een uur lang duren. Na wat heen en weer getelefoneer beslist de officier dat we verder mogen. JM vertrekt als eerste over de heel smalle en bochtige Gavia pas. Zonder vangrails, met veel voetgangers en montainbikers is het in de mist toch maar bangelijk. Als bovendien de boordcomputer aangeeft dat het benzinepijl nog zo’n 30 km te rijden geeft, wordt het wel heel spannend.  Uiteindelijk bereiken we Bormio veilig met nog een druppeltje benzine aan boord. Het blijkt ook niet gemakkelijk om in Italië aan RON98 benzine te geraken. Na herhaaldelijke pogingen en nog wat heen en weer gerij, kunnen we via een biljettenautomaat toch nog wat Agip 98 tanken zodat we weer een 100 tal kilometer verder kunnen.

Aanvankelijk staat in Bormio aangegeven dat de Stelvio gesloten is. Negeren we en inderdaad… even verder staat dan weer aangegeven dat de pas open is. Eens boven op de Stelvio krijgen we zicht op een eerste deel van de 48 “tournantes” die aan deze kant van de Stelvio een gekend beeld vormen. Tip: als je optimaal wil genieten van de tournantes kan je best de route in de andere richting nemen. Voordat je aan de beklimming begint kom je overigens talrijke hotels tegen die “bikers welcome” heten.

Vanaf Miralago krijgen we gezelschap van de trein. Die rijdt er zondermeer op de rijbaan. In Tirano horen we linksaf te rijden richting Bormio. Nopes…. De Giro d’ Italia steekt stokken in de wielen. De straten zijn overspannen met spandoeken en langs de kant staan nadarafsluitingen. We kunnen slechts twee richtingen uit: terug –en da’s geen optie- of richting Sondiro (Comomeer). Met behulp van de moderne technologie worden we net voorbij Villa di Tirano naar Slazonna en Aprica gestuurd. In Aprica bespreken we met een van de zeldzame Italianen die een beetje Engels spreekt wat de beste optie zou zijn om toch nog over de Stelvio te geraken. “Onmiddellijk” naar Edolo en dan via de Gavia-pass naar Bormio. Doen we dan ook. Even voorbij Temu moeten we onze beste rijkunsten tevoorschijn toveren om de bijna 180 graden kerende bocht met een helling die wel rond de 20 % zal liggen te nemen richting Pezzo. Een plichtsgetrouwe politieman stuurt ons dan ook nog eens via een omweg verder maar uiteindelijk geraken we aan de voet van de Gavia pas.

Na de middagpauze sturen werken in Dornbirn ons andermaal van de geplande route. Maar door enkele lokale straatjes de hindernis ontwijkend geraken we terug op de paars gekleurde route die op het Garminscherm af te lezen valt.

De 200 leidt ons naar de Hochtannbergpass gelegen op 1679 meter. Net voorbij Schröcken is de weg opgebroken. Je moet er over een wegdek dat uit dikke losse stenen, de naam kiezel niet waardig, bestaat. Voor autoverkeer goed te doen, met een motor is het even balanceren en offroadtechnieken aanwenden. In Worth mis ik heel even maar tijdig beseft dat we mis zitten met keren, wel vervelend voor degene die je volgt, corrigeer ik het foutje. Net voorbij Lech opnieuw werken in de tunnel vlak bij de Flexenpass (1773 m).

Hier ligt de sneeuw nog tot vlak bij de weg. JM rijdt nog in zijn zomerjasje zodat we even stoppen om hem wat warmers te laten bij aantrekken. Twee mountainbikers “made in Holland” op weg naar Rome stoppen bij ons voor een babbel.

Over de Arlbergpass richting St Anton. De GPS doet even raar. Hij waant zich blijkbaar op de S16. En inderdaad vanuit de ruimte gezien klopt dat wel. Die zit met name in een tunnel onder ons. Negeren dus die vraag om te herberekenen.  Ondanks het wit kleurtje op de Michelin-kaart gaat het richting Landeck vrij vlot.

Omstreeks 16 uur zit de 312 kilometer lange transfer erop en kunnen we de enige vrije kamer in het motorrijdershotel Enzian innemen. De “panorama”-suite 304 is aan 69 euro per nacht per persoon in half pension is, rekening houdend met het uitgebreide avondeten en, zo zal morgenochtend blijken uitstekende ontbijtbuffet in feite best aanvaardbaar. Het hotel maakt deel uit van een groep hoteluitbaters die zich verenigd hebben onder het logo “Let’s bike together” en een gezamelijke website hebben onder www.motorrad-hotel.com. Het hotel Enzian vind je rechtstreeks  onder www.hotel-enzian.com.

Na het grill-buffet (à volonté!) staat er een vriendenmatch tussen de Oostenrijkse ploeg en het elftal uit Malta op groot scherm in de bar van het hotel op het programma. De Oostenrijkers natuurlijk apetrots met hun 5-1 overwinning.

Van Fahl in Süd Scwharzwald naar Landeck in Tirol. 312 km

Bij het ontwaken zien we de mist al hangen boven de bomen op de Feldberg achter het hotel. Het wegdek is nat zodat we maar besluiten om na het ontbijt het regenpak aan te trekken.

Dit keer meer geluk, eens over de Feldberg (B317) worden we begroet door een straaaaalend zonnetje. We volgen de route die Miss Garmin ons aanbeveelt. Mooie vlotte wegen afgewisseld met af een toe een dorpje waar de snelheid in de regel tot 50 km/h wordt herleid maar waar we ook respectvol de zone 30 regels volgen. Langsheen de Titisee  de Grüne Strasse B31 volgend  langsheen Neustadt, Löfingen, Hüfingen, om nabij Geisingen rechts aan te houden naar Engen im Hegau, flirtend met de Autosnelweg. Net voorbij Engen lessen we de dorstige motoren. De GPS leidt ons opnieuw de B31 die er nog steeds Grüne Strasse genoemd wordt op door Aach, Eigeltingen naar Ludwichshafen. Hierbij komt de Bodensee in het zicht en we rijden langsheen de oevers verder naar het Oosten. Na het centrum gaat de B31 over in een autoweg en het vlot behoorlijk richting Friedrichshafen. Nog even pauzeren langs de drukke expressweg voor een koffietje alvorens het drukke Friedrichshafen binnen te rijden. Niet aan te bevelen: in het centrum gaat het vaak stapvoets vanwege de verkeersdrukte. Volgende keer plan ik een omweg er rond. We zullen misschien niet minder lang moeten rijden, maar in elk geval wat aangenamer.

Eens voorbij Friedrichshafen vlot het weer en net voorbij Lindau passeren we de Oostenrijkse grens. Net over de grens talrijke tankstations. En dat blijkt niet voor niets. De brandstofprijzen blijken in Oostenrijk minsten 20 Eurocent goedkoper. Aanschuiven opnieuw in Lochau en even later in het drukke Bregenz.

Maar dan, net aangekomen in Dornbirn zien we boven de bergen een eerder gekend fenomeen. Donkere wolken, lichtflitsen en het gegrom van de slechtweermaker. Omdat het intussen al middag is kijken we uit naar een etablissement ter versterking van de inwendige mens. Omdat de eerste druppels duidelijk maken dat het menens wordt nemen we dan maar het zekere voor het onzekere en zondigen een eerste keer tegen de culinaire code door een Mc Donalds als schuiloord te kiezen. Beter dat dan een nat pak en onzekerheid over een maaltijd. Nog wat kaartenstudie en tegen dat we klaar zijn is de bui overgewaaid kan de sleutel terug op het contact.

Om 7u45 wordt de startknop ingedrukt van de BMW R1200RT en de Honda Pan European voor anderhalve week puur motorgenot. Het wolkendek zit dicht en de illusies om droog op de bestemming te geraken worden diep onder het regenpak bewaard.
Om vandaag op een redelijk uur, zonder overdreven snelheidsovertredingen, in het Zwarte Woud toe te komen nemen we de E313 richting Liège om later in Thionville (Frankrijk) na de tankbeurt in de Air de Berchem (Luxemburg) er weer af te rijden.

Even voorbij Liège. De wolken kleuren zwart en het wordt donker alsof de avond valt. Thor heeft blijkbaar een minder goede dag en laat het hemelwater volop naar de aarde vallen. Stoppen is er niet bij op de snelweg. Bliksem en donder verwittigen ons dat we nog wat kunnen verwachten. De hagel zo groot als knikkers slaat keihard en bij momenten erg pijnlijk toe. Regen en hagel beperken het zicht gevaarlijk in de ingevallen duisternis. Eindelijk kunnen we in Beaufays aan het Q-8 tankstation onze motoren onder een afdak zetten. We spoelen de emoties weg met een bakje zwarte troost en wachten hoopvol beterschap af. En we zijn niet alleen! Een groep Franstalige landgenoten op weg naar de Vogezen zoekt ook verschuiling voor het noodweer dat trouwens elders in het land voor nogal wat schade zorgt aan huizen en wegen.

Even twijfel ik nog. Terugrijden en de reis afbreken of toch maar verder rijden? Metgezel JM is resoluut. Nog even wachten tot het wat minder hard regent en dan opnieuw het gas erop, richting bestemming. We hebben ons lang genoeg verheugd op deze reis.
Na een goed uurtje schuilen zijn de zwaarste buien voorbij en inderdaad: ter hoogte van Bastogne klaart het zelfs op.

Door al het oponthoud ruilen we het voorziene ontbijt in de Aire de Berchem voor een vroeg middagmaal. Eerst de motoren nog voorzien van de hier toch iets lager geprijsde benzine.
Eens de autosnelweg naar de D918 (richting Saarlouis) volgen we de volgende route: Kédange-s-Canner  → Dalstein  → Rémelfang → Boulay-s- Moselle →Fouligny →Faulquemont→ Baronville →Dieuze →Maizières-les-Vic →Blâmont →Baccarat →over de N59 →St-Die-des-Vosges → St-Marie-aux-Mines naar de D416 → Ribeauvillé over de D106 →Marckolshem naar de D10 en vervolgens Zuidwaarts over de D20 langs de Rijn →Frans-Duitse grens ter hoogte van Breisach am Rhein.

Aan de grens, die in feite gevormd wordt door de Rijn, worden op de Reinbrug (N415) werken uitgevoerd. Dat was in augustus 2007 ook al het geval.  We zullen ze nog vaker tegenkomen, de verkeerslichten die de beurtelingse doorgang van het verkeer op een werf regelen. Lange wachttijden zijn hier blijkbaar normaal.

Intussen is het weer volledig omgeslagen. De zon heeft zich laten gaan en de temperatuur is al behoorlijk toegenomen. Wanneer we langsheen Bad Krozingen rijdend in Staufen in Breisgau stoppen is de verfrissing op het terras naast een drankencentrale welgekomen. Via Münstertal rijden we over de Spielweg (in het weekend verboden voor motoren) en met wat plaatselijke omleiding door wegenwerken terug richting Zuiden tot in Todtnau. Richting Feldberg dan maar om in Fahl de motor stil te leggen aan hotel Lawine, waar we verleden jaar al goede ervaringen hadden tijdens onze Schwarzwaldtour 2007.

Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt.  Het is gewoon zoals je het zélf wenst.  Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed.  Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.

Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat.  Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard. 

Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig.  Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.

Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.

Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".

Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen.  In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.

Nu is uw blog aangemaakt.  Maar wat nu???!

Lees dit in het volgende bericht hieronder!