Sting

-          Naam: Symphonicity Sting: Performing with the Royal Philharmonic Concert Orchestra

-          Plaats: Sportpaleis Antwerpen

-          Datum en tijdstip: 13/10/2010 vanaf 20:00 uur

-          Met wie: Elke Michiels en Christel Pé

-          Motivatie: Ik ging naar dit concert omdat mijn mama het mij heeft aangeraden, ik had ook al enkele liedjes van The Police (Een ex-groep van Sting) gehoord en ik vond ze wel leuk om naar te luisteren. Ik ging er naartoe met de verwachting een leuk optreden te zien en enkele bekende liedjes te horen, maar de avond was beter dan ik had gedacht. Ik kende meer liedjes dan ik eerst dacht en het orkest was echt imponerend.

-          Voorkennis: Van The Police had ik al enkele voorkennis alvorens ik een beetje opzoekwerk deed. Mijn mama kent immers al veel liedjes van The Police en bijgevolg had ik al enkele Cd’s gehoord waardoor ik liedjes zoals: Englishman in New York, Message is a Bottle, Roxanne en nog veel meer kende. Van het filharmonisch orkest had ik echter nog geen voorkennis.

Recensie

Sting

Wie nu nog durft te zeggen dat het Sportpaleis niet geschikt is om de subtiliteiten in de muziek van een symfonisch optreden tot zijn volle recht te laten komen, moeten we helaas tegenspreken. De geluidstechnicus van Sting’s Symphonicity Tour deed er weliswaar 4 uur over om tijdens de technische repetitie het een en ander juist in te stellen. Daarbij mat hij ook het geluid in de verschillende bochten van het Sportpaleis, de dode hoeken. Wij namen plaats op de linkerbocht, een dode hoek, van de eerste verdieping.

Het is van 1993 geleden dat Sting met symfonisch orkest nog te horen was in de Merksemse concerttempel. Toen stond ie op het programma van de Night of The Proms. Zo’n 8000 toeschouwers maakten zijn Symphonicity optreden mee dat uit twee delen bestond, met opvallend veel bekend werk helemaal vooraan in deel 1. Na de pauze werd een menu voor fijnproevers opgediend. Een combinatie die verrassend werkte.

Sting opende met “If I ever lose my faith in you”. Het zou echter geen stijf optreden worden. Het publiek mocht “i oho” nazingen tijdens “Every little thing she does is magic” terwijl hij zelf mee het ritme op beatring meesloeg. Sting vleide zich neer aan de piano wanneer de klarinet een prachtige solo kreeg in “Englishman in New York” waar het instrument net als op het album trouwens de klankkleur bepaalt.”Be yourself” zong Sting terwijl het publiek de “No matter what they say” voor zijn rekening nam.

“Roxanne” wint aan tristesse met zijn cellobegeleiding en klinkt Zuiders met de Spaanse gitaar die Sting bespeelt. Volgens de singer-songwriter zijn er twee manieren om een liefdeslied te schrijven. Je kan schrijven: “I love you and you love me.” Of “I love you and you love somebody else.” Dat laatste is volgens Sting veel interessanter want er gaat pijn mee gepaard. De maat tikt gedisciplineerd mee tijdens het prachtige “When we dance” dat ondanks de scherpe s-klanken van de zanger en de zang met de backing vocal die hier maar in beperkte mate blendt, meer dan overeind blijft. Sting zong met een zilverkleurige retro microfoon, waardoor scherpere klanken in zijn stem minder gefilterd werden. Later zal de zang met zijn backing vocal oa in “Whenever I say your name” een stuk beter blenden.

“Russians” gaat over de Koude Oorlog en kreeg een dreigendere, militaristischer arrangement met veel trom, strijkers en kopers die halfweg het nummer de sound nog aanzwellen. Sting laat optekenen dat ie wel houdt van Westernseries uit de jaren ’50 en ’60. Bonanza rekent hij tot zijn lievelingsseries van dat genre en uit die tijd. “I hung my head” zet hij in op mondharmonica. De zanger zet het nummer ook gedeeltelijk over in acteren. Hij doet alsof hij een jachtgeweer vastneemt en richt het de lucht in. “Shape of my heart” is opnieuw een hoogtepunt met gitaren, strijkers, kopers en piano die we daartussen zeer zuiver kunnen horen. Met mondharmonica eindigt het nummer.

De zanger vertelt honderduit over hoe sommige nummers ontstaan. Zo wist  ie te zeggen dat zijn vader destijds weinig spraakzaam was. Sting herinnerde zich echter wel een wandeling naar de rivier met zijn pa. Die had ‘m ooit eens gewezen op de boot die op de rivier voer. “Ik wil dat je naar de zee gaat.” had hij toen gezegd. Later pas besefte de songsmid wat zijn vader bedoelde: “leef een opwindend leven”.”Natuurlijk heb ik hem ontgoocheld” grapte Sting die voorts liet weten dat hij ooit het advies van zijn pa letterlijk heeft toegepast. “Ik heb ooit op een cruiseschip opgetreden. Ik haatte het.” zei ie. Voor zijn dode vader schreef ie “Why should I cry for you”.

“We work the black seam”  droeg Sting op aan de 33 Chileense mijnwerkers die sinds 5 augustus vast kwamen te zitten onder de grond na een ontploffing in een mijnschacht. Alle 33 kompels zagen de afgelopen en de komende uren opnieuw daglicht nadat ze één voor één via een speciale lift naar boven werden gehaald. Sting bewees dat ie goed van stem was. De strofe van het nummer is qua noten behoorlijk sprongerig. De xylofoon was haarfijn te horen.    

Het enige nummer dat kant noch wal raakte was “Next to you” net voor de pauze waarbij Sting een Elvis-effect op zijn stem kreeg, het orkest en de band probeerden te rocken zoals in die tijd maar dit experiment draaide uit op een chaotisch boeltje van klanken.

Na de pauze vertelde Sting dat hij soms met de tekst begint, dan weer met de melodie wanneer hij songs schrijft.   Voor “Tomorrow we‘ll see” had hij alles muzikaal al vastgelegd. Pas later legde hij de link dat het nummer over een mannelijke transseksuele prostituee moest gaan. Al wou hij aanvankelijk niet toegeven wat er op dat moment bij hem te binnen schoot. Pas later besefte ie dat je als songschrijver soms ook in andermans schoenen moet stappen, om de wereld te zien door andermans ogen.  De man laat de rode voering van zijn vest zien en zegt dat ie nog nooit een vampier gezien heeft. Maar op de Franse hoek in New Orleans had hij wel eens het gevoel dat ie achtervolgd werd.   Visuals van een volle maan en een mysterieus aanvoelend arrangement voor oa strijkers, hobo en piano  “Moon over Bourbon Street” begeleiden. Even wordt daarbij ook een effecttoestel gebruikt waarbij je door met de hand in de lucht te trillen rond een zender, het verschillende frequenties kan laten uitzenden. Het gaf de ganse al mysterieuze sfeer iets zeer beangstigends. Even zong Sting ook a capella om het nummer te eindigen door een weerwolf na te bootsen.

”End of the game” leidde hij in door te vertellen dat een vos eens al zijn kippen heeft doodgebeten terwijl “You will be my ain true love” geschreven werd voor de film “Cold mountain” met Nicole Kidman en Jude Law. Opnieuw bewijst de onberispelijke klank zich tijdens “All would envy” waar we de harp moeiteloos door de rest van het symfonisch orkest horen. De Bijbel “Samuël 2,Hoofdstuk 11” inspireerde Sting voor “Mad about you”. In het Bijbelverhaal ruimt David de Hethiet Uria uit de weg door hem in het leger te laten opstellen op een zwakke plek tegen de Ammonieten. David heeft immers met diens vrouw Batseba geslapen en zij is zwanger van hem geworden. God is daar niet blij mee en straft David voor deze moord. Klarinet en kopers laten dan weer van zich horen in de symfonische versie van “Mad about you”.

Daarna gaat het geluidsvolume de hoogte in en zorgen “King of Pain” en “Every breath you take” voor voetgestamp en een terechte staande ovatie na een optreden dat verdient om ingekaderd te worden. Sting zal dan nog 3 keer terugkomen voor het Oosters aandoende “Desert Rose” waarbij we in onze nota’s: “wat een orkestratie!” terugvinden. De klokken tikken als intro voor “She’s too good for me”, begeleid door zwart-wit foto’s van diva’s. De song is ons iets te repetitief. Stings gitaar mag boven de strijkers uitklinken tijdens een intimistische versie van “Fragile”. Jammer is het dat de koperblazers met witte zaklampen meezwaaien. Als er een nummer niet gediend is als meezwaaimoment dan is het Fragile wel. Het mature publiek doet dan ook niet mee: de gsm’s worden gelukkig achterwege gelaten.  Sting sluit het optreden a capella af met “I was brought to my senses”.

Dit was veruit het meest rijke klankpalet dat we ooit voorgeschoteld hebben gekregen door een artiest in het Sportpaleis.  Sting durfde risico’s te nemen door niet voor de handliggende orkestraties te kiezen. Sommige melodielijnen werden herbekeken en eerder eigenzinnig geherinterpreteerd. Een herontdekkingstocht van bestaande nummers werd het dus. Sting zong op het perfecte af. Een drie sterrenoptreden? Reken maar! En een nominatie voor beste live performance 2010-2011 er boven op. Hebben we trouwens al gezegd dat onze lat dit seizoen nóg hoger ligt dan het vorige?

< Bert Hertogs >

Reactie

Heel onverwachts heb ik op 13 oktober 2010 het Philharmonic Concert Orchestra van Sting kunnen bijwonen. Mijn mama had namelijk dit avondje gepland met 2 vriendinnen, maar omdat 1 vriendin had afgezegd, kon ik mee.

Toen ik naar het optreden vertrok, wist ik dan ook niet wat i  k kon verwachten, maar vanaf het eerste moment was ik sterk onder de indruk van de muziek van het filharmonisch orkest en de bezetting van het podium. Zoals de recensent al zei, heeft het Sportpaleis van Antwerpen vaak te kampen met akoestische problemen, maar hiervan was bij het optreden van Sting niets te merken. De zuivere tonen van de instrumenten en de fantastische stem van Sting waren perfect in balans.

In het begin van het optreden kwam de heel goede stem van de backing vocal niet voldoende tot haar recht, maar naarmate het concert vorderde, kwam d  aar verandering in. Ook hieruit blijkt weer eens dat een wereldartiest als Sting zich door heel professionele mensen laat omringen.

Ondanks de sterke nummers die Sting gedurende het hele optreden heeft gebracht, had ik toch het gevoel dat vele Police fans een beetje op hun honger bleven zitten en toch iets meer oude Police-songs in hun oorspronkelijke rockversie hadden willen horen. Misschien heb ik dit gevoel omdat deze liedjes voor mij vooral gekend zijn in hun originele versie.

Naar mijn mening was dit een zeer geslaagd optreden, er was veel interactie met het publiek en vooral de nummers Moon over Bourbon Street en Fragile hebben een enorme indruk op mij gemaakt. Ik keerde sterk onder de indruk naar huis terug.

01-12-2010 om 16:11 geschreven door JelkeLeiyckx  

32, Rue Vandenbrande

-          Naam: 32, Rue Vandenbrande van het gezelschap Peeping Tom.

-          Plaats: KVS te Brussel

-          Datum en tijdstip: 29/09/2010 omstreeks 20:00 uur

-          Met wie: De hele klas

-          Motivatie: Ik koos deze activieteit omdat die mij werd aangeraden door Jeroen Degreef en ik dacht dat het een leuke dag ging worden met de hele klas. Hij zei dat dit een voorstelling was op onze maat en dat we dit zouden begrijpen. Ik ging er nieuwsgierig naartoe omdat ik niet wist wat er zou komen. Toen de voorstelling voorbij was, ging ik eerder teleurgesteld naar buiten, omdat ik niet veel van dit verhaal begreep.

-          Voorkennis: Voordat we naar dit gezelschap waren gaan kijken had ik hier geen voorkennis over. Peeping Tom was voor mij een volkomen onbekend begrip, ik had hier nog nooit over gehoord. Tijdens het opzoekwerk kwam ik voor het eerst hiermee in contact.

Recensie:

Handelsblad: Een baby begraven onder een trailer.

32 rue Vandenbranden (2009) van het Brusselse gezelschap Peeping Tom begint goed: met een babymoord. De vrouw die het kind onder haar trailerwoning begraaft, draagt een volgend potentieel slachtoffertje in haar buik. Aan de overkant, in een andere stacaravan, wisselen hartstocht en mishandeling elkaar af en vinden twee immigranten een schamel onderkomen.

Gezellig is het niet aan rue Vandenbranden. Het achterdoek met besneeuwde bergtoppen laat de vraag open waar dit oord is gesitueerd - in een dunbevolkt berglandschap? Of een aso-containerdorp aan de rand van een stad?

In elk geval wil het gemeenschapje geen aansluiting met de "beschaafde" wereld, een idee dat het regisseurs-choreografenduo Franck Chatrier en Gabriella Garrizo ontleende aan de film The Ballad of Narayama van Shohei Imamura. Het zwangere hoertje (Marie Gyselbrecht) ontvangt haar pas gearriveerde buitenlandse klant. Haar hospita (zangeres Eurudike De Beul) koestert als een moederdier haar commensaal aan de borst en zingt even makkelijk Bellini als Pink Floyd. De onderdrukte vrouw (Sabine Molenaar - een revelatie) is zo murw geworden, dat haar lichaam in de meest bizarre knopen kan worden gezet. De twee ontheemde Aziaten (Seoljin Kim en Hun-Mok Jun) zoeken met pantomime, zelfbevlekking, acrobatiek en karaoke naar liefde.

Anders dan in de trilogie Le Jardin/Le Salon/Le Sous-Sol van Peeping Tom, waarin drie generaties van een familie werden geschilderd, zijn de zes personages in 32 rue Vandenbranden vreemden voor elkaar. Daar verandert in 80 minuten niets aan, ondanks pogingen tot toenadering en een enkele dolle groepsontmoeting tussen hun trailers. Telkens als een gevoel van saamhorigheid het groepje dreigt te bevangen, maken angst en achterdocht daar korte metten mee. "Meisjes, naar binnen!" roept macho Jos Baker dan, ingespannen turend richting publiek.

Soms steekt er onverhoeds een ijzige storm op of dreunt en trilt het plotseling. Maar of dit verbeelding van de personages is of werkelijkheid, laten Chatrier en Garizzo aan de toeschouwer over. In filmische beelden, meestal traag en verstild, dan weer vol dynamiek, schetsen zij een wereld van verloren zielen, misfits en uitgestotenen. Ook al versmelten de trucs en acrobatische kunsten niet steeds even organisch in de handeling, ze scheppen wel lucht in deze schets van een bestaan aan de rafelranden van het leven. 32 rue Vandenbranden wekt huiver.

Door: NRC Handelsblad, Francine van der Wiel
Datum: 17-08-2010

Reactie

Op 29 september 2010 ging ik met de hele klas naar het toneelstuk 32, Rue Vandenbrande van Peeping Tom. Deze uitstap was gepland door mijn Titularis: Jeroen Degreef.

Toen ik naar dit toneelstuk vertrok wist ik niet wat mij te wachten stond omdat ik nog nooit eerder met dit gezelschap in aanraking was gekomen. Ik had eigenlijk iets totaal verschillends verwacht dan dat ik die avond te zien heb gekregen. In de recensie laat Francine Van Der Wiel blijken dat zij het decor mooi vindt, maar ik was hierover eerder teleurgesteld. Ze zegt ook dat de  babymoord een goed begin was, maar ik vond dat dit niet echt duidelijk te zien was, maar dat zou ook aan mijn zitplaats kunnen liggen.

Over de zangeres van het gezelschap: Eurudike De Beul ben ik het echter wel eens met de recensent, deze had ondanks haar eerder bizarre voorkomen wel een prachtige stem. Dit wijst dan weer op de professionele aanpak van het gezelschap. Eveneens Sabine Molenaar liet een indruk op mij na, door haar onnatuurlijke lichaamshoudingen.

Ondanks de vele talenten van het gezelschap kwam ik eerder teleurgesteld naar buiten. Ik ben er zelfs zeker van dat ik ooit meer naar dit soort toneel zal terug keren. Ik denk dat ik gewoonweg niet vergenoeg kan denken voor hier iets uit te begrijpen.

Kortom dit genre is weggelegd voor andere mensen, maar zeker niet voor mij.

01-12-2010 om 16:06 geschreven door JelkeLeiyckx