-Naam: 32,
Rue Vandenbrande van het gezelschap Peeping Tom.
-Plaats: KVS
te Brussel
-Datum en
tijdstip: 29/09/2010 omstreeks 20:00 uur
-Met wie: De
hele klas
-Motivatie:
Ik koos deze activieteit omdat die mij werd aangeraden door Jeroen Degreef en
ik dacht dat het een leuke dag ging worden met de hele klas. Hij zei dat dit
een voorstelling was op onze maat en dat we dit zouden begrijpen. Ik ging er
nieuwsgierig naartoe omdat ik niet wist wat er zou komen. Toen de voorstelling
voorbij was, ging ik eerder teleurgesteld naar buiten, omdat ik niet veel van
dit verhaal begreep.
-Voorkennis:
Voordat we naar dit gezelschap waren gaan kijken had ik hier geen voorkennis
over. Peeping Tom was voor mij een volkomen onbekend begrip, ik had hier nog
nooit over gehoord. Tijdens het opzoekwerk kwam ik voor het eerst hiermee in
contact.
Recensie:
Handelsblad: Een baby
begraven onder een trailer.
32 rue Vandenbranden (2009) van het Brusselse
gezelschap Peeping Tom begint goed: met een babymoord. De vrouw die het kind
onder haar trailerwoning begraaft, draagt een volgend potentieel slachtoffertje
in haar buik. Aan de overkant, in een andere stacaravan, wisselen hartstocht en
mishandeling elkaar af en vinden twee immigranten een schamel onderkomen.
Gezellig is het niet aan rue Vandenbranden. Het achterdoek met besneeuwde
bergtoppen laat de vraag open waar dit oord is gesitueerd - in een dunbevolkt
berglandschap? Of een aso-containerdorp aan de rand van een stad?
In elk geval wil het gemeenschapje geen aansluiting met de
"beschaafde" wereld, een idee dat het regisseurs-choreografenduo
Franck Chatrier en Gabriella Garrizo ontleende aan de film The
Ballad of Narayama van
Shohei Imamura. Het zwangere hoertje (Marie Gyselbrecht) ontvangt haar pas
gearriveerde buitenlandse klant. Haar hospita (zangeres Eurudike De Beul)
koestert als een moederdier haar commensaal aan de borst en zingt even
makkelijk Bellini als Pink Floyd. De onderdrukte vrouw (Sabine Molenaar - een revelatie)
is zo murw geworden, dat haar lichaam in de meest bizarre knopen kan worden
gezet. De twee ontheemde Aziaten (Seoljin Kim en Hun-Mok Jun) zoeken met
pantomime, zelfbevlekking, acrobatiek en karaoke naar liefde.
Anders dan in de trilogie Le Jardin/Le Salon/Le Sous-Sol van Peeping Tom, waarin drie generaties van een familie werden geschilderd, zijn
de zes personages in 32 rue Vandenbranden vreemden voor elkaar. Daar
verandert in 80 minuten niets aan, ondanks pogingen tot toenadering en een
enkele dolle groepsontmoeting tussen hun trailers. Telkens als een gevoel van
saamhorigheid het groepje dreigt te bevangen, maken angst en achterdocht daar
korte metten mee. "Meisjes, naar binnen!" roept macho Jos Baker dan,
ingespannen turend richting publiek.
Soms steekt er onverhoeds een ijzige storm op of dreunt en trilt het
plotseling. Maar of dit verbeelding van de personages is of werkelijkheid, laten
Chatrier en Garizzo aan de toeschouwer over. In filmische beelden, meestal
traag en verstild, dan weer vol dynamiek, schetsen zij een wereld van verloren
zielen, misfits en uitgestotenen. Ook al versmelten de trucs en acrobatische
kunsten niet steeds even organisch in de handeling, ze scheppen wel lucht in
deze schets van een bestaan aan de rafelranden van het leven. 32 rue Vandenbranden wekt
huiver.
Door: NRC
Handelsblad, Francine van der Wiel
Datum:
17-08-2010
Reactie
Op 29
september 2010 ging ik met de hele klas naar het toneelstuk 32, Rue
Vandenbrande van Peeping Tom. Deze uitstap was gepland door mijn Titularis:
Jeroen Degreef.
Toen ik naar
dit toneelstuk vertrok wist ik niet wat mij te wachten stond omdat ik nog nooit
eerder met dit gezelschap in aanraking was gekomen. Ik had eigenlijk iets
totaal verschillends verwacht dan dat ik die avond te zien heb gekregen. In de
recensie laat Francine Van Der Wiel blijken dat zij het decor mooi vindt, maar
ik was hierover eerder teleurgesteld. Ze zegt ook dat de babymoord een goed begin was, maar ik vond dat
dit niet echt duidelijk te zien was, maar dat zou ook aan mijn zitplaats kunnen
liggen.
Over
de zangeres van het gezelschap: Eurudike
De Beul ben ik het echter wel eens met de recensent, deze had ondanks haar
eerder bizarre voorkomen wel een prachtige stem. Dit wijst dan weer op de
professionele aanpak van het gezelschap. Eveneens Sabine Molenaar liet een
indruk op mij na, door haar onnatuurlijke lichaamshoudingen.
Ondanks
de vele talenten van het gezelschap kwam ik eerder teleurgesteld naar buiten. Ik
ben er zelfs zeker van dat ik ooit meer naar dit soort toneel zal terug keren.
Ik denk dat ik gewoonweg niet vergenoeg kan denken voor hier iets uit te
begrijpen.
Kortom
dit genre is weggelegd voor andere mensen, maar zeker niet voor mij.
