Ook Vincent heeft het zwaar te pakken want alvorens onze laatste rit aan te vatten, terug naar het startpunt San Francisco, moet er een Amerikaans vlaggetje worden gekocht om tegen de muur van zijn slaapkamer te hangen.

Het is een korte rit (165 miles) en volgen met opzet niet het geplande roadboek want willen zo weinig mogelijk afstand op de Interstates (autostrades) afleggen. We volgen de landelijke highways die voornamelijk de fruitstreek van California doorkruist. Noem het op en we hebben de onmetelijke boomgaarden op deze route van meloenen, over pruimen tot perziken en appelsienen etc etc gezien.

Op verzoek onderweg ook nog wat american trucks voor Mathijs getrokken (zie foto) en saloons tegen gekomen waar een pint beer 25 cent kost (ja Theo, Amerika is misschien toch nog iets voor u ? (zie foto)

We komen reeds ’s middags aan in het Red Roof Inn, Airport Boulvard 777 te San Francisco. De naam van de straat laat duidelijk verstaan dat het nu echt over & out is.

In totaal hebben we 4410 onvergetelijke miles (7056 km) afgelegd door 6 staten.  Slechts 1 keer op de 2^de dag bijna een serieuze patat gehad tijdens het invoegen omdat men in de USA op de snelwegen ook rechts mag inhalen. Voor de rest alles feilloos verlopen want zijn toch zo’n 52 keer van bij ons thuis naar Middelkerke gereden (Dat zeiden we elke dag tegen Vincent als we bijna op de eindbestemming waren : “nog één keer naar de zee rijden”.Dan kon hij inschatten wanneer we ongeveer aankwamen die dag….).

Inge heeft digitaal 6907 foto’s opgeslagen nadat ze elke avond al “het kaf van het koren” had gedeleted.

Twee bewolkte dagen op volle drie weken mogen we toch “grote onderscheiding” noemen.

Zou het aan de US Zuid-Oostkust in Florida en Orlando ook zo betoverend zijn in Augustus ?

We beginnen alvast te sparen…

Cheers

Jef G.

23-08-2008 om 08:33 geschreven door panda  

Zijn pas een heel stuk na middernacht gaan slapen want op het terras van je hotelkamer zitten midden in de woestijn, met bijna volle maan, heeft toch wel iets apart. Voor de eerste keer vinden we het jammer dat we hier niet een paar dagen langer blijven om te onthaasten (in tegenstelling tot wat ik in vorig verslag schreef dat deze plek voldoende was voor één dag). Hoe langer onze reis duurt hoe meer we eerlijk verlangen naar een VOLLE dag de lamzak uit te hangen.

Er is hier een zwembad met warm natuurlijk bronwater. Dit wil zegen dat deze swimming pool niet echt de nodige verkoeling geeft die je wenst en verwacht daar het eigenlijk meer een reuze jacuzzi is.

Om 6 am uit te veren omdat om 6.33 am de zon opkomt en we dit willen meemaken van op Zabriskie point in Death Valley. Ik op had op internet gelezen dat dit een intense belevenis was en wou dit dus niet missen. Inderdaad, van zodra de zon komt piepen over de heuvelrotsen wordt de hele omgeving in een mum van tijd in vuur en vlam gezet. Een weerkaatsend kleurenpallet dat ik in de natuur nog nooit heb gezien ! Ik vrees dat het op foto niet kan worden vertaald welke ervaring dit was. Als kleine mens in deze “grootse natuur” dit alledaags schouwspel meemaken. Magnifiek….

Het einde nadert en nog enkel het Yosemite National Park te gaan. De rit is lang (575 km). Gedurende de trip stelt Inge de vraag die ik al veel eerder had verwacht “wanneer komen we hier terug ?”. Ik voel me goed ik voel me goed (zoals Johan Verminnen het zingt).

Onderweg iets gaan “snacken” in een typische hamburgerkeet (één hamburger betalen en je mag zo veel koffie of frisdrank tappen als je wilt). Alleen is hier de tijd blijven stilstaan. Ze spelen niet alleen en enkel de muziek van de jaren 50 en 60,  ook de wanden en het plafond zijn bezaaid met platenhoezen van vervlogen oldies. (zie foto)

We moeten héél Yosemite doorkruisen via de Tioga Pass om naar ons volgend hotel in Mariposa (Spaans voor vlinder) te gaan. Weer zo’n 100 km door ongeziene landschappen.

Als Inge ’s avonds voor onze kamer buitenzit (Vincent & ik hangen binnen weer voor die onnozele Amerikaanse reclame-TV ), hoort en ziet ze plots een blikje bier van op het balkon van de 3de verdieping op onze auto vallen.

Uiteraard niemand meer te zien enkel een bluts in mijn autodak. Resoluut naar de lobby gestapt om “the cops” te bellen. Stond daar plots een 17 jarige Australiër met knikkende knieën om zich te verontschuldigen dat hij een Six-pack Budweiser droeg en plots het karton scheurde etc etc. Kopie van zijn paspoort en handgeschreven bekentenis moet volstaan als Hertz hier en zaak van maakt. Heb de knaap beloofd alles in het werk te stellen om het “zo’ te laten…     

23-08-2008 om 07:35 geschreven door panda  

Woensdag 20 augustus 6.25 pm

Locatie  :  Furnace Creek Ranch te midden van Death Valley (terug !! in California).

Kamer 625 – 2^de verdieping op terras met 45 °C, te windstil, weer geen wolken toch een uitzicht op een prachtig golfterrein (in de dessert…), palmbomen, rode heuvelrotsen en een verfrissend zwembad.

Het leven is toch al zo kort dat ik nog een weekje blijven wil….

Hier begint pas het verslag :

We verlaten Las Vegas met een volle tank en 4 liter water per persoon want vandaag rijden we naar het diepste punt onder de zeespiegel van het noordelijk halfrond, Death Valley (DV).

Het is na Yellowstone het 2^de grootste natuurpark in de USA. Deze vallei (of zoals de Amerikanen zeggen “basin”) kreeg de sinistere naam van DV  toen een pionier dit gebied zonder kleerscheuren was doorgekomen.

We zouden niet in de arme man zijn plaats geweest willen zijn want het is hier enorm uitgestrekt, verlaten maar vooral verschroeiend heet. Het is echt een streek van verschrikking (leuk om één dag te verblijven en dan weg) want in de zomer stijgt de temperatuur constant boven de 40 °C in de schaduw (als die er al is). De info aan het visitor center zegt dat het hier 3 à 4 dagen per jaar regent….

Het landschap is grandioos in zijn dorheid , soms lijkt het wel en maanlandschap. De motor van je wagen kan het hier erg te verduren krijgen door vooral oververhitting (want iedereen rijdt hier constant met vollen bak airco). Daarom vind je in DV langs de weg waterreservoirs waar je water vor je radiator kan bijvullen.

De hotspots van DV zijn :

Dantes view : 15 miles opwaartse aftakking van de hoofdweg met grandioos uitzicht over het gebied.

Zabriskie Point : (kent iemand de film van Antinioni ?) Maar morgen daar meer over want hier gan we de zonsopgang beleven. (als de zon schijnt hahahahaha)

Bad Water : Een poel met een heel kleine beetje troebel water dat het laagste punt van de USA aanduidt ( -86 m onder zeespiegel). Op de rotswanden rondom Bad Water heeft men de precieze hoogte van het zeeniveau aangeduid.

En nu ga ik zwemmen want hou het niet langer uit….

21-08-2008 om 05:14 geschreven door panda  

20-08-2008 om 02:24 geschreven door panda  

Goede morgen. Gisteren geen verslag want zijn al ’s middags in  Las Vegas aangekomen en toch was ‘t nogal laat dat we gingen slapen.

Maar eerst ’s morgens Springdale verlaten richting Nevada. De enige staat in de US waar men legaal kan gokken en prostitutie niet zo nauw neemt. Is wel grappig te weten dat Utah (tante nonneke) net naast Nevada (de rebel) ligt. Inge is gewonnen met tijdens het rijden “om ’t er vlugst een casino zien als we de grens over zijn”. Eigenlijk moet ze gediskwalificeerd worden want we waren de grens nog niet over toen we een reusachtige goktempel aan de horizon zagen verschjnen….

Voor de eerste keer zien we de temperatuur in de autothermometer stijgen tot 100 °F (= 38 °C). We krijgen een beetje schrik wat ons te wachten staat want Las Vegas is een woestijnstad. Om die reden duikt ze dan ook echt plots op uit een desolaat landschap. Je moet volgens de GPS nog 10 miles afleggen tot je je bestemming bereikt en pas dan, ineens, rijd je een stad vol kitch, glitter en glamour binnen.

Ons hotel “Circur Circus” ligt op de befaamde boulevard of Las Vegas, ook wel “The Srip” genaamd. Het is een typisch casino hotel met 3700 kamers. Eigenljk is het een vreemd allegaartje van casino, kermis en circus. Op de tussenverdieping boven de gokzalen kan je gratis circusnummers bijwonen. Helemaal aan de andere kant van het hotel, te midden van de winkelgalerijen werd een groot indoor pretpark aangelegd : The Adventuredome . Je kan je dus voorstellen hoe groot dit hotelleke is... Vincent heeft gisteren getimed om van de ingang tot onze kamer te komen duurt het 11 minuten. Voor mij zou het iets korter zijn want kan recht door de “zwaarste” gokdelen (poker, black jack en roulette) van de speelzalen stappen. Maar omdat hij nog geen 21 is moet hij een kort ommetje maken;

’S avonds de bus gepakt naar Fremont street gelegen in het oude downtown van de stad, ten noorden van de strip. Hier vind je nog de eerste originele casino’s en is vandaag eerder voor de bescheiden gokker; of voor wie al blut is na het spelen in de grote casino’s op de boulevard. Ik vermoed dat niet veel touristen dit gedeelte bezoeken want minder bekend. Spijtig want elk uur wordt er ‘s avonds  een gratis en verbazingwekkend klank- en lichtspektakel gegeven. Over de gehele lengte wordt de weg overdekt met een reusachtig mechanisch gewelf en heeft (echt waar) miljoenen ledlampjes. Op de muziek “American Pie” wordt gedurende 10 minuten 65000 motieven en combinaties op je los gelaten die bestuurd worden door 31 computers. (dit laatste stond op het infobord hé…). Een fabelachtige cybershow met de symbolische liftende Vegas cowboy op de achtergrond. Gisteren beleefde Vincent met de helikoptervlucht  zijn hoogtepunt van de reis. Ik twijfel nu….

We hopen de draad terug te pikken morgen in “Death Valley” (de naam alleen….) want vandaag gaan we heel de dag “strippen” en bovendien kost het hier voor de eerste keer geld om draadloos te kunnen surfen. (12 USD voor 24 uur). Dit kan er nog wel bij maar bewijst dat hier alles toch draait om de commerce….  

19-08-2008 om 00:00 geschreven door panda  

Vincent heeft naar eigen zeggen deze morgen, onverwacht en als complete verassing, zijn hoogtepunt van onze Amerika reis beleefd.  We hebben stiekem voor ons drietjes een helikoptervlucht geboekt boven de canyons van het Bryce National Park.

Vanaf het bespreken van de prijs en route van de vlucht (om 10 uur ’s morgens, ja,  vandaag eens uitgeslapen want toch maar de kortste rit van allemaal voor de boeg, welgeteld 134 Km), tot de werkelijke take off met de heli duurde het slechts anderhalf uur. Tijd genoeg voor een lekker ontbijt dachten we. Alleen Vincent was zo zenuwachtig dat hem niets kon bekoren…

De vlucht heeft 40 minuten geduurd. Veertig minuten van ongeziene beelden en belevenissen. Ik waande mij in een opname van National Geographic TV. De enige zender die volgens mij geen ondertittels of uitleg behoeft…

Terug met beide voeten op de grond (letterlijk en figuurlijk) cruisen we verder met knappe panorama’s richting  National Park Zion. Onze volgende eindhalte en laatste slaapplaats in Utah alvorens we de grens van Nevada oversteken naar Las Vegas.

0ns hotel “The Pioneer Lodge” ligt net buiten het westen van het park Zion. Omdat we van het oosten komen moeten we dus dwars door het park. Deze parkroute kan met de wagen worden afgelegd uitgezonderd de spectaculaire 9 km noordelijke aftakking van “Junction” tot “Temple of Sinawava” (= doodlopend).

In het hoogseizoen reden er tot het jaar 2000 dagelijks zowat 5000 voertuigen door de canyon. De vervuiling nam echter zodanige vormen aan dat autoverkeer verboden werd. Langzamerhand beginnen de fauna en flora langs de bermen zich te herstellen. Alleen compleet achterlijk waarom de shuttlebussen geblindeerde ramen hebben die niet verticaal, met de 30 ° C hitte van vandaag, kunnen openschuiven maar slecht héél beperkt verticaal. Hoe moet ons Ingeske nu foto’s nemen ???

Al een geluk dat Vincent plots “busziek” werd en we 3^de  naar de 4^de halte (van de 7) de rivier door de woeste natuur op ons eentje hebben afgelegd. Deze keer wel geen ratelslang van 50 cm gezien zoals gisteren tijdens de Navajo Loop in Bryce. Enkel vlindertjes ter grote van een handpalm en enkele miezerige uitgedroogde watervalletjes (toch 50 meter vrije val) die volgens de waarschuwingsborden gevaarlijke vloedstromen kunnen worden bij onweer. Deze voettocht was, sorry, weeral betoverend mooi en …dorstig !

We verblijven in Springdale net buiten de westelijke ingang van het park en we vinden het een te toeristisch stadje omdat men er onder andere automatisch “de tip” in je diner aanrekent ten bedrage van 18%. 

Als je weet dat er volgens Amerikaanse wel gevoegde normen tussen 10 tot 15% fooi MOET betaald worden is het niet moeilijk te raden welke correcte tip wij hebben gegeven. Deze keer bij het verlaten plots geen “see you folks” gekregen. ... Echt jammer omdat na 2 weken een eerste negatieve ervaring met de Amerikaanse gastronomische cultuur werd ervaren en nu pas hun constante oppervlakkige gastvrije attitude wordt doorprikt. Business as usual zeker.

18-08-2008 om 08:41 geschreven door panda