Goede morgen. Gisteren geen verslag want zijn al ’s middags in  Las Vegas aangekomen en toch was ‘t nogal laat dat we gingen slapen.

Maar eerst ’s morgens Springdale verlaten richting Nevada. De enige staat in de US waar men legaal kan gokken en prostitutie niet zo nauw neemt. Is wel grappig te weten dat Utah (tante nonneke) net naast Nevada (de rebel) ligt. Inge is gewonnen met tijdens het rijden “om ’t er vlugst een casino zien als we de grens over zijn”. Eigenlijk moet ze gediskwalificeerd worden want we waren de grens nog niet over toen we een reusachtige goktempel aan de horizon zagen verschjnen….

Voor de eerste keer zien we de temperatuur in de autothermometer stijgen tot 100 °F (= 38 °C). We krijgen een beetje schrik wat ons te wachten staat want Las Vegas is een woestijnstad. Om die reden duikt ze dan ook echt plots op uit een desolaat landschap. Je moet volgens de GPS nog 10 miles afleggen tot je je bestemming bereikt en pas dan, ineens, rijd je een stad vol kitch, glitter en glamour binnen.

Ons hotel “Circur Circus” ligt op de befaamde boulevard of Las Vegas, ook wel “The Srip” genaamd. Het is een typisch casino hotel met 3700 kamers. Eigenljk is het een vreemd allegaartje van casino, kermis en circus. Op de tussenverdieping boven de gokzalen kan je gratis circusnummers bijwonen. Helemaal aan de andere kant van het hotel, te midden van de winkelgalerijen werd een groot indoor pretpark aangelegd : The Adventuredome . Je kan je dus voorstellen hoe groot dit hotelleke is... Vincent heeft gisteren getimed om van de ingang tot onze kamer te komen duurt het 11 minuten. Voor mij zou het iets korter zijn want kan recht door de “zwaarste” gokdelen (poker, black jack en roulette) van de speelzalen stappen. Maar omdat hij nog geen 21 is moet hij een kort ommetje maken;

’S avonds de bus gepakt naar Fremont street gelegen in het oude downtown van de stad, ten noorden van de strip. Hier vind je nog de eerste originele casino’s en is vandaag eerder voor de bescheiden gokker; of voor wie al blut is na het spelen in de grote casino’s op de boulevard. Ik vermoed dat niet veel touristen dit gedeelte bezoeken want minder bekend. Spijtig want elk uur wordt er ‘s avonds  een gratis en verbazingwekkend klank- en lichtspektakel gegeven. Over de gehele lengte wordt de weg overdekt met een reusachtig mechanisch gewelf en heeft (echt waar) miljoenen ledlampjes. Op de muziek “American Pie” wordt gedurende 10 minuten 65000 motieven en combinaties op je los gelaten die bestuurd worden door 31 computers. (dit laatste stond op het infobord hé…). Een fabelachtige cybershow met de symbolische liftende Vegas cowboy op de achtergrond. Gisteren beleefde Vincent met de helikoptervlucht  zijn hoogtepunt van de reis. Ik twijfel nu….

We hopen de draad terug te pikken morgen in “Death Valley” (de naam alleen….) want vandaag gaan we heel de dag “strippen” en bovendien kost het hier voor de eerste keer geld om draadloos te kunnen surfen. (12 USD voor 24 uur). Dit kan er nog wel bij maar bewijst dat hier alles toch draait om de commerce….  

19-08-2008 om 00:00 geschreven door panda  

Vincent heeft naar eigen zeggen deze morgen, onverwacht en als complete verassing, zijn hoogtepunt van onze Amerika reis beleefd.  We hebben stiekem voor ons drietjes een helikoptervlucht geboekt boven de canyons van het Bryce National Park.

Vanaf het bespreken van de prijs en route van de vlucht (om 10 uur ’s morgens, ja,  vandaag eens uitgeslapen want toch maar de kortste rit van allemaal voor de boeg, welgeteld 134 Km), tot de werkelijke take off met de heli duurde het slechts anderhalf uur. Tijd genoeg voor een lekker ontbijt dachten we. Alleen Vincent was zo zenuwachtig dat hem niets kon bekoren…

De vlucht heeft 40 minuten geduurd. Veertig minuten van ongeziene beelden en belevenissen. Ik waande mij in een opname van National Geographic TV. De enige zender die volgens mij geen ondertittels of uitleg behoeft…

Terug met beide voeten op de grond (letterlijk en figuurlijk) cruisen we verder met knappe panorama’s richting  National Park Zion. Onze volgende eindhalte en laatste slaapplaats in Utah alvorens we de grens van Nevada oversteken naar Las Vegas.

0ns hotel “The Pioneer Lodge” ligt net buiten het westen van het park Zion. Omdat we van het oosten komen moeten we dus dwars door het park. Deze parkroute kan met de wagen worden afgelegd uitgezonderd de spectaculaire 9 km noordelijke aftakking van “Junction” tot “Temple of Sinawava” (= doodlopend).

In het hoogseizoen reden er tot het jaar 2000 dagelijks zowat 5000 voertuigen door de canyon. De vervuiling nam echter zodanige vormen aan dat autoverkeer verboden werd. Langzamerhand beginnen de fauna en flora langs de bermen zich te herstellen. Alleen compleet achterlijk waarom de shuttlebussen geblindeerde ramen hebben die niet verticaal, met de 30 ° C hitte van vandaag, kunnen openschuiven maar slecht héél beperkt verticaal. Hoe moet ons Ingeske nu foto’s nemen ???

Al een geluk dat Vincent plots “busziek” werd en we 3^de  naar de 4^de halte (van de 7) de rivier door de woeste natuur op ons eentje hebben afgelegd. Deze keer wel geen ratelslang van 50 cm gezien zoals gisteren tijdens de Navajo Loop in Bryce. Enkel vlindertjes ter grote van een handpalm en enkele miezerige uitgedroogde watervalletjes (toch 50 meter vrije val) die volgens de waarschuwingsborden gevaarlijke vloedstromen kunnen worden bij onweer. Deze voettocht was, sorry, weeral betoverend mooi en …dorstig !

We verblijven in Springdale net buiten de westelijke ingang van het park en we vinden het een te toeristisch stadje omdat men er onder andere automatisch “de tip” in je diner aanrekent ten bedrage van 18%. 

Als je weet dat er volgens Amerikaanse wel gevoegde normen tussen 10 tot 15% fooi MOET betaald worden is het niet moeilijk te raden welke correcte tip wij hebben gegeven. Deze keer bij het verlaten plots geen “see you folks” gekregen. ... Echt jammer omdat na 2 weken een eerste negatieve ervaring met de Amerikaanse gastronomische cultuur werd ervaren en nu pas hun constante oppervlakkige gastvrije attitude wordt doorprikt. Business as usual zeker.

18-08-2008 om 08:41 geschreven door panda  

Zie verslag van gisteren. Dus vandaag in retard naar Capitol Reef. Het verschil met Grand Canyon is dat je deze niet bezoekt van op de ravijn maar van uit de diepe kloof zelf. Op de (rode) verharde wegen kan elke wagen uiteraard rijden maar de infobrochure, die ja aan elke ingang van een National Park krijgt, waarschuwt dat de witte onverharde wegen enkel met een 4x4 berijdbaar zijn. Die hebben we wel maar het Hertz huurcontract zegt dat we niet van de “paved ways” mogen afwijken. Als er dan iets gebeurd is het eigen risico.

Zijn wij nu blij dat we een risico hebben genomen !!! (Ja Danny hier kon jij je ook eens uitleven met uw Jeep). Beklemmende nauwe doorgangen tussen steile rotswanden en geen weg terug want zo smal dat je niet kan draaien. Inge heeft een stuk rechtstaand van op haar stoel door het open schuifdak gefilmd . We kunnen dit niet op de blog plaatsen wegens te veel mb’s. (voor de geïnteresseerden enkel een mailtje sturen en je krijgt als reply het filmpje).

Onderweg naar Bryce Canyon gestopt aan een “rock shop”. Zoals de meeste weten verzamelt Vincent stenen dus we konden niet anders dan halt te houden bij deze (naderhand) uiterst sympathieke hippie die zijn T shirt binnenstebuiten droeg en verdorie goed wist waar België ligt en dat we bestaan uit Vlamingen en Walen en dat Antwerpen bekend was om diamanten (eigenlijk niet moeilijk want hij is een stenenverzamelaar) en dat het bij ons meestal grijs weer is etc etc. Vincent heeft 4 stenen (één uit Brazilië) bij Scott gekocht en we moesten maar de helft betalen. (waarschijnlijk nog te veel maar het zonneke schijnt hé… ).

Daarna verder naar ons 2^de National Park vandaag. De beroemde  Bryce Canyon. Hier hebben we ons te voet aan de Navajo Trail gewaagd. Een rotsig en klauterend wandelpad van slechts 2,5 km, maar hebben er meer dan 1 uur over gedaan. Niet omdat Inge onderweg (zonder overdrijven) meer dan  200 foto’s heeft getrokken van dit overweldigend stukje natuur, maar omdat het zo steil was. Want eerst moet je in de canyon afzakken,  maar al wat je daalt moet ook terug naar boven. Gelukkig was het al 18.00 uur en scheen de zon niet meer recht in de canyon…..

17-08-2008 om 08:08 geschreven door panda  

We weten niet hoe het komt maar alle 3 slecht geslapen in Salt Lake City. Ik denk dat het komt door de hitte (in een stad koelt die dagtemperatuur van boven 30° blijkbaar niet af). Ja ja wij hadden wel airco op de kamer maar Vincent en Inge vonden die te luidruchtig en ‘k heb hem dan maar afgezet.  Ik had daar nochtans geen last van. Hoe zou dat nu komen ?

Verlaten dan maar vroeg ons hotel (ik sta in mijn congé eerder op dan wanneer ik naar den Agfa moet) voor een trip van 418 km naar Capitol Reef. Dit is ons volgend National Park en hebben er dus nog 5 te gaan. Als ik de landkaart bezie waar ik onze hele  route met een purpere markeerstift heb op afgetekend  is al duidelijk 2/3 afgelegd. Ik bereken volgens het roadbook nog 1661 km te gaan, m.a.w. toevallig juist nog 1000 miles !

Uiteraard worden dit er steevast meer want we rijden in de parken behoorlijk rond want willen geen enkel “viewpoint” of “scenic drive” missen. En ’s avonds gaan we op restaurant dan wordt er ook op geen mile gekeken.

Hoe dikwijls hebben we tegen elkaar al niet gezegd dat we blij zijn om in zo’n “beest” van een 4X4 te rijden. Zuipt wel 17,5 liter maar het comfort,  de ruimte (Vincent zit continu in first class want heeft 5 zitplaatsen die we kunnen omtoveren tot slaapbank als het wat te lang duurt) weegt niet op tegen de meerprijs. Zelfs Inge die toen we aankwamen in San Francisco een blokkage kreeg heeft vandaag 2 uur met onze GIANT gereden. Moest wel want ik kreeg voor de eerste keer een dipje en dit kan behoorlijk gevaarlijk zijn als je in de bergen op meer dan 9000 ft moet “haarspelbochten”….    

Onderweg zie ik in een boerengat een winkeltje waarvan de ramen helemaal met een soort aluminium folie zijn afgeplakt (zie foto) en wat vieze cactussen voor de vitrine staan. Hey dit is “a state liquor agency”. We zijn nog steeds in Utah weet je wel. Ik besluit eens uit te testen of ik hier een fles sterke kan kopen. Inge en Vincent blijven buitenstaan en hebben jammer genoeg iets gemist. Heb nochtans veel moeite gedaan om hen tijdens mijn choppen naar binnen te lokken maar ze begrepen niet waarom ik met mijn ogen stond te draaien om teken te doen vlug naar binnen te komen.  Ik kwam niet in een winkel maar in de woonkamer van een cowboy terecht. Daar stonden dan op een rek verschillende flessen die je kon kiezen. Alle flessen hadden een nummer en werd bij de verkoop grondig manueel genoteerd. Op zich is dit niet speciaal maar ik vermoed dat de staat Utah zulke winkels laat uitbaten door bijvoorbeeld oorlogsveteranen want deze arme kerel had een glazen oog en geen armen alleen 2 haken met grijpers zoals kapitein Hook. Maar hij kon er probleemloos mijn fles mee inpakken in de bekende bruine zak en zelfs mijn nikkel die ik op zijn livingtafel legde mee oppakken…. Heb op verzoek van Vincent  het verhaal nog eens meerdere malen moeten vertellen (en uitbeelden).

Zoals reeds eerder gezegd was het de bedoeling om na het inchecken van ons volgend hotel vandaag naar Capitol Reef te gaan (8 miles verderop), maar bij aankomst aan dit bijzonder charmant , rustig en mooi gelegen “Wonderland Inn Hotel” (de naam alleen al…) welke geklemd is tegen de heuvels van Capitol Reef  gooien we onze plannen stande pede om. Morgen Capitol Reef en vandaag verder de genietende zonneklopper uithangen op de prachtige ligweide met aanpalend zwembad en jacuzzi. Vincent is alweer ijs gaan halen want mijn fles Wodka komt meteen van pas….

Tegen de avond heb ik zo’n ‘ 4 uur tegen een wapperende  Amerikaanse vlag aangekeken. Ik moet eerlijk bekennen dat (en zeker tegen een straalblauwe hemel) zij mooier is dan onze driekleur. Of is dat met elk vakantielief ? 

17-08-2008 om 08:07 geschreven door panda  

Van de ongerepte natuur in Yellowstone rijden we vandaag naar de hoofdstad van de staat Utah, Salt Lake City.

We vertrekken om 5.45 uur bij 1°C (want ’s nachts is het hier “berenkoud” hé Vincent….) om tijdens onze 2 uur durende terugtocht uit het Park veel beesten te kunnen zien. Zoals je weet heb je het meeste kans wilde dieren te zien bij zonsop- en zonsondergang. En inderdaad ongeveer 30 wapitiherten gezien.

Het was een vermoeiende terugtocht uit het park omdat er een ochtendmist over de heuvels, meren, maar ongelukkig ook over de weg hing. Heel mysterieus en sprookjesachtig dat wel.

We rijden in één trek “op de kop” de 400,5 miles (inclusief de 35 km wegomlegging omdat er rotsen op de weg lagen…) naar Salt Lake City want temperatuur is ondertussen van bijna het vriespunt naar 32°C gestegen bij weer een stralende hemel . We snakken alledrie naar het buitenzwembad van ons hotel want dat was er niet in Yelloswtone. Trouwens er was daar weinig of geen comfort in onze lodge, dwz zelfs geen TV ! Waren we wel in de USA ? Oh ja gisteren was het jammer genoeg wat bewolkt, maar een aangename temperatuur.

Na een frisse duik en dito aperitief gaan we iets eten in de stad. Ons reisboek “den Trotter” beveelt het “all you can eat buffet restaurant” Chuckarama aan. Het moet gezegd voor 11 USD onze buiken goed gevuld. Alleen jammer dat ik er geen stevige pint bij kon bestellen want de lieftallige dienster zei letterljk : ‘Hey honey welcome in Utah I want but can not serve you a beer, that’s the law sorry”. Inderdaad in deze vrome staat en zeker in deze overdreven nette stad, waar meer dan de helft mormoon is, wordt geen alcohol geschonken in de restaurants. Je kan wel naar plaatselijke pubs, maar dan moet je een tijdelijk lidmaatschap aanschaffen.. Desnoods voor één avond en één dollar, en dan mag je alcohol drinken. Rara snuiters toch die Amerikanen.

We besluiten nog een avondwandeling door het centrum van de stad te maken. Nog nooit zo veel tempels, kerken en kathedralen op 1 km² gezien. Het is 21.30 uur, nog 29 °C en de vrouwen lopen hier rond met rokken tot onder de knie. Jezus toch ! (maar dat mag ik hier niet hardop zeggen want dan komen ze af als vliegen op een stront)    

15-08-2008 om 09:15 geschreven door panda  

Terwijl op de planning vandaag een rustdag in Yellowstone staat, dwz zeggen volgens ons roadbook geen km’s afleggen,  zullen we ’s avonds toch constateren dat we hier kriskras 230 km hebben afgemaald.

Dit kan niet anders als je in deze natuurpracht wilde dieren, spectaculaire watervallen, hoogopspuitende geisers, vulkanische warmwaterbronnen, onmetelijke meren en vooral adembenemende wouden wilt zien.

Het is verschrikkelijk te weten dat in 1988 een bosbrand 36% van dit park in de as heeft gelegd. De brand ontstond door vonken van 2000 bliksemschichten die tijdens zware zomeronweders de lucht in lichterlaaie zetten. Vandaag, 20 jaar later, kun je nog heel duidelijk de restanten van dit drama zien. Doch we vinden dat het wel iets devoot heeft. Tussen de lange dode en kale boomstammen groeien nu terug weelderig kleine dennenbomen. De natuur geeft gelukkig niet op !

We hebben al meteen prijs en zien bij onze eerste stop al een kanjer van een hert mooi en zéér dichtbij rustig voor ons poseren. (zie foto) Dat beest blijft fier voor ons staan tot WIJ weg gaan. Kun je dat voortstellen ? Als je dit wilt zien in onze Ardennen is dat een kans uit de duizend. Hier is dit blijkbaar schering en inslag want we zien vandaag nog vele herten, bizons, een eland, een coyote, witte pelikaan, een Amerikaanse zeearend (het embleem van de USA) en waarschijnlijk vergeet ik er een paar maar kan het nu niet vragen aan mijn huisgenoten want ze slapen al…

Het woord “beer” is vandaag wel het meeste gevallen. Vincent wil absoluut, en héél stoer, een beer zien terwijl we bij het binnengaan van dit park een pamflet kregen om uit de buurt van dit beest te blijven mocht je het tegenkomen. Tot vervelens toe moeten we stoppen aan de rivieren. Hij heeft uiteindelijk toch een duidelijk berenhol gevonden want de afgepeuzelde botten van één of ander dier lagen er nog in en in de buurt vele bomen gezien waar hij met zijn klauwen heeft ingezeten. Gelukkig was “bruintje” niet thuis. Hebben hem dan ’s avonds in de souvenierschop maar een beren T-shirt gekocht….

15-08-2008 om 08:34 geschreven door panda  

Ik begrijp niet goed hoe het komt dat Vincent tijdens het schooljaar telkens om 6.15 uit zijn bed “springt” en het hier elke morgen een circus is om hem wakker te krijgen. Hij ligt er natuurlijk ‘s nacht wel prinsheerlijk alleen in zijn kingsize dubbelbed…

We vertrekken met de nodige efforts dan toch al om 7.30 uur ’s morgens vanuit Vernal naar ons noordelijkste punt van de reis, het Yellowstone National Park in Wyoming. Dwz we zijn verdomme al halweg van onze tocht doorheen de South West. Wat vliegen de miles $hier “figuurlijk” snel voorbij want in de “praktijk” a speed limit van 55 miles/hour  op de highways (Interstates = 65 miles) is een bljft een slakkengangetje waar iedereen hier zich meestal toch aan houdt. Begrijpelijk want dagelijks komen we in de meest afgelegen streken a highway patrol tegen die iemand aan de kant heeft gezet en de penalties zijn hier niet mals !

.

Het is een lange en eenzame rit tussen afwisselend prairies, heuvels en om de 25 miles een klein plattelandsstadje. Stel je van dit laatste niet te veel voor. Altijd hetzelfde beeld ; één main street met ongeveer 5 zijstraten. Een klein schooltje, a governemental house (waarvoor fier de Amerikaanse vlag wappert, maar niet vandaag want het is 28 °C en windstil) waarin de lokale post office, cherif, het gemeentehuis en dergeljke zijn gehuisvest. And that’s it.

Een warme bakker of beenhouwer vind je hier natuurlijk niet. Als je iets dagvers wilt moet je naar het dichtstbijzijnde benzinestation (dikwijls  25 miles verder als er in je eigen dorp geen is). Er is dan steevast een chop aan waar je rechtstaand een donnut met koffie kan verorberen, grote zakken ijs en dergelijke kleine noodzakelijke dingen kunt kopen. Voor de echt grote inkopen moet je naar de Wall Mart net buiten de iets grotere steden. Als je pech hebt kan je dit maar één keer per maand doen omdat het een halve dag in beslag neemt; Daarom heb je hier formaten van winkelkarretjes die eerlijk de grote van een Smart hebben.

We komen tegen de namiddag aan in de Rocky Mountains en het “voorpark” van Yellowstone, namelijk het Grand Teton Natinal Park. Een bergketen met besneeuwde toppen tussen de 3500 en 4200 meter hoog. De pieken tekenen zich scherp af tegen de blauwe lucht. Onbeschrijfelijk mooi. Na een uur door de “loop drive”van dit park te hebben gereden komen we automatisch (en EINDELIJK) aan de south entrance van Yellowstone….

Dit is het oudste en grootste (8992 km²) park van de USA en omschreven als een buitengewoon pareltje van moeder aarde met o.a. vele geisers en warmwaterbronnen. We verblijven hier 2 nachten in de Canyon Lodges (toch nog zo’n 135 km in dit domeintje....) en dus morgen tijd om alles eens rustig te verkennen. Inge berekent dat we er om 17.30 uur zullen zijn.

Dit was zonder rekening te houden van de bijna één uur file die we nog hebben gehad in het park. Reden : honderden bizons staken in kudde de weg over van het ene naar het andere steppeveld…..

15-08-2008 om 07:42 geschreven door panda  

De dag begint alweer met vollen bak zon, zon en nog es zon. Echt geen wolkje aan de lucht (yes blue sky !!!). Maar dan beseften we dat vandaag het National Park “Arhes“ op ons programma stond. De Amerikanen vinden het met 350 km² maar een klein park(ske) en ligt net buiten ons vorig stadje Moab in de woestijn van Utah.

We hebben dit park niet enkel met de auto verkend (weer zo’n 80 km alleen al in dit beschermd gebied gereden) maar hebben het ook gewaagd een flinke 4 uur durende wandeling te maken naar de meest gefotografeerde rotsboog ter wereld, “The Delicate Arch”.

Op deze rotsformatie zien we nu al meer dan 3 jaar dagelijks het posterformaat van 2 meter boven onze dressoir in de living hangen. Al maanden zeg ik tegen Vincent dat we die boog in het echt gaan zien. Vandaag was het dus zo ver, maar het heeft ons wel véél zweet gekost. Want nu weten we waarom de waarschuwingsborden aan het begin van het wandelpad er stonden (zie foto). We dachten dat de Amerikaanse info weer wat overdreven was maar al goed dat we ze vooraf hebben gelezen en voldoende water bij hadden. 480 meter hoogte overbruggen in 4,8 km bij meer dan 30°C is zelfs voor een geoefend atleet als ik te veel van het goede….

In deze surrealistische omgeving vol met duizelingwekkende rode rotsformaties komen we bovendien van een parkranger te weten dat Steven Spielberg hier enkele beklijvende scènes uit zijn eerste Indiana Jones heeft gefilmd.

We rijden 4 uur verder richting noorden naar Vernal waar het Dinosaur National Park ligt. De naam zegt het zelf welke restanten hier werden gevonden. Doch eerst na ongeveer 2000 miles nu pas de eerste "luttele" meters verkeerd gereden. We vergisten ons van afslag op de highway 70 want sloegen iets te vroeg af. Ineens stonden we in een rij tussen mastodonten van trucks. En geloof me in Amerika heeft zo'n truckcabine alleen al de grote van de caravan van de familie "Van Vooren" , om maar te zwijgen van de 3 trailers die er aanhangen.... We waren stomweg aan het aanschuiven aan een weegbrug. In Amerika moet dit om de x aantal miles om te controleren dat je niet overloaded bent  

"A legal u turn" (ommekeer)  was not permitted or possible !!! Wij maar als belachelijke touristen aanschuiven tot het onze beurt was. Gelukkig kon de ambtenaar van dienst er mee lachen want ipv van het gewicht van onze auto te zien op het reuze display toen we de wegbrug verlieten stond er "THANK YOU  ..." .
 
In Vernal hebben we er het museum of Natural History bezocht en vonden dit toe hier toe het minste van onze reis.

Echter niet getreurd want morgen rijden we volgens de meesten naar het mooiste park van de USA waar we 2 nachten zullen verblijven. Het Yellowstone National park. Volgens onze reisgids oppassen geblazen  met piknicken in open lucht, dwz berengevaar !!

Omdat we in de lodges van het park zelf slapen is er vermoedelijk geen internet en zullen we de draad terug oppikken in Salt Lake City.

Getekend,

Cowboy “Gerard”

12-08-2008 om 00:00 geschreven door panda  

Alvorens de trip van onze lodge in het Mesa Verda National Park naar Moab (juist aan ingang natiol park Arches) aan te vatten besluiten we de twee hoofdwegen van dit park te bezoeken. Uiteindelijk weer 110 km afgelegd. (spreek mij niet meer van het Rivierenhof als grootste park van Antwerpen….)

Mesa Verde is bekend om zijn vele “klifwoningen” in de rotsen. In 1200 hebben locals hier hun nederzetting gebouwd in een voor ons, vandaag, totaal onherbergzaam gebied (zie foto).

Heb nog nooit zo veel keer in één uur mijn autogordel om en af gedaan. Elke view point moest ik stoppen. Mijn huisgenoten waren op zoek naar adembenemende vergezichten en beesten. Inge is zelfs bij zonsopgang opgestaan maar heeft toch twee enorme herten vanuit ons terras gezien. Verder op de dag wordt er geen levend dierwezen opgemerkt dus kopen we maar een fotoboekje bij de parkrangers met al de fauna die in de streek voorkomen.  

De zon doet wat er van haar verwacht wordt en het beetje wolkjes dat er te zien is zorgt af en toe voor verkoeling bij de 34 graden. We zijn ondertussen op weg naar onze vierde staat in de USA, want na California, Arizona en  Colorado zijn we in Utah aanbeland. Van de Californische pracht en praal schiet hier niet meer veel over. De bewoners leven hier voornamelijk in “campers” en vervallen houten woningen. Hoe dieper we het land intrekken hoe goedkoper het eten en drinken wordt. Vincent snakt naar het zwembad van ons volgend hotel.

Ik bereken ruwweg dat we een derde van onze totale miles van onze reis reeds hebben afgelegd. Nog geen enkele minuut heeft het rijden ons verveeld . Zelfs al cruisen we tegen max 65 mph (110 km per uur) over de weg….

Eén foto is speciaal voor Danny getrokken. Er rijden hier veel jeeps rond, maar deze vonden we de moeite waard om te delen.

11-08-2008 om 06:48 geschreven door panda  

Onbegrijpelijk maar ons Jet Air roadbook stuurt ons van Flagstaff naar National Park Mesa Verda (Colorado) zonder, voor Amerikaanse normen, een korte omweg van 160 km’s te maken. Dit wereldwonder missen zou een doodzonde…., neen schande zijn. Zelfs Vincent vond het niet erg om twee uur langer in de auto te zitten. CD’s, DVD’s en PSPgames tonen voor de eerste keer hun nut.

Zelfs Inge ontdekt in de “dode” uren dat onze GPS een Nederlandse instelling heeft. Dwz dat we van de “engelse taal” en “miles indicaties” kunnen overschakelen naar “een bekakt” Nederlandse vrouwstem en km aanduiding. Ze kiest wijselijk om de Amerikaanse instellingen te laten staan….

The Grand Canyon is echt enorm. Wij bezoeken de “south rim” van de Colorado river, Gelukkig want aan de “north rim”  is het serieus aan het donderen. The Grand Canyon heeft een microklimaat waar het boven het rif bijna nooit bewolkt is. Echt bangelijk als je in volle zon staat en 360° rondom je wel donkere stormwolken ziet.

Bovendien ook tevreden dat we bij ons eerste national park (Joshua Tree net voorbij Palm Springs dat we gisteren niet in het verslag hebben gezet) voor 80 $ een “eagle pass” hebben gekocht  Met deze pass kunnen we één jaar lang alle nationale parken van de USA bezoeken. Als je weet dat de inkom in de Grand Canyon 25 $ is en we zo’n 10 parken gaan bezoeken hebben we goed aangekocht (zelfs in vakantie trachten we dit te doen…. )

Temperatuur 78 Fahrenheit = 25 °c licht bewolkt

We rijden door de woestijn (painted dessert – homeland Navajo Indians). Uren en uren echt cow boy land. Ik zou er niet van schrikken moest ik plots John Wayne tegenkomen.

We slapen vanavond in het Mesa Verda national park zelf en meer bepaald in “the Far View Lodge”. Deze slaapplaats heeft zijn naam niet gestolen. Enorme vergezichten vanuit ons bedje!! Hebben zelfs een balkon waar de takken nogal heftig bewegen tot Inge bemerkte dat het een reusachtig hert was met dito gewei dat voor onze kamer stond te draaien. Door de opwinding vond ze spijtig genoeg niet tijdig het fototoestel. Vincent en ik hebben dit gemist want we waren zoals elke avond trouw ons portie ijs gaan halen voor onze “travel fridge” .

Er is hier één restaurant in het park. Buiten het park gaan dineren betekent 25 miles (38 km’s) terug in het pikkedonker, haarspelbochten en gevaarlijke kliffen. Daarom blijven we in het park en Inge kiest uiteraard voor een lamsbout (een stuk waar de Sven jaloers op zou zijn).

Oh ja, nu nog maar 8 uur verschil met België want we rijden oostwaarts.  

 
PS : Vandaag geen foto's want te zwaar om te versturen in één keer die 2 verslagen (wil gaan slapen)

10-08-2008 om 00:00 geschreven door panda  

Zoals reeds gezegd vandaag de langste rit voor de boeg. van Palm Springs naar Flagstaff (Arizona). Het is heet en bij het buiten rijden van de stad zien we in de verte de horizon zinderen. Dat dachten we toch want bij het naderen van de bergketen blijken er 100-en (vermoedelijk zelfs een paar duizend) windmolens staan te wieken. Hallucinant !

We volgen een heel stuk de historische route 66. Hebben dit thuis zo grondig voorbereid dat we de CD van Chuck Berry nu kunnen opzetten en keihard door de 14 luidsprekers “you get your kicks on route 66” te laten galmen. Een “kippenvel” moment voor ons drie.

’s Middags gestopt in Kingsman om in waarschijnlijk de meest kitscherige hamburgertent van de streek te lunchen. The Fonz van Happy days ontbrak nog in de fuchia en groene zetels. ’t Heeft toch gesmaakt voor weinig geld zelfs al kregen we ieder 1 liter cola….

In de laatste etappe naar Flagstaff krijgen we onze eerste thunderstorm. En zoals het in de States moet is dit  groots, dwz met veel klank en lichtspel. Diegenen die mij beter kennen weten dat mijn gemoed onder nul zakt als ik op congé slecht weer heb. Doe mijn best om dit niet te laten blijken, maar ’t lukt me niet….

Aangekomen besluiten we eens echt “on the road” te leven. We kopen in de plaatselijke Wall Mart een paar kant en klare noodle pasta’s die we in de microgolf oven in de kamer kunnen klaarmaken.

Daarna naar de gezellige hotelbar getrokken en in de tequilla cocktails gevlogen en met Vincent een paar partijtjes american pool gespeeld terwijl Inge een paar mails verstuurt en op de TV de openingscermonie van de olympic games te zien was.

10-08-2008 om 00:00 geschreven door panda  

Alvorens onze kortste trip van deze reis aan te vatten, “slechts” 230 km, van LA naar Palm Springs, besluiten we niet te ontbijten in ons hotel maar naar de “Original Pantry” te gaan in downtown LA.

Dit erg populaire restaurant is niet het zoveelste in rij. Het is dag en nacht geopend en was nooit gesloten sinds 1924. Tijdens het aanschuiven om binnen te kunnen (want een rij staat hier blijkbaar altijd !!!) heeft Vincent gezocht naar sloten op deur, doch niet gevonden. Wel vele lage linoleum geteld die waarschijnlijk in al die jaren werden versleten. Boven aan de ingang hangt de slogan “never closed, never without a customer”. Echt het bezoeken waard als je in de buurt bent. Het eten is hier goedkoop maar de parking is prijzig omdat het in het financial district ligt (3 USD per 15 minutes)….

Verder te voet een  bezoek aan El Pueblo de Los Angeles. Weggeborgen onder de reusachtige typische kantoorgebouwen staan nu nog de eerste originele Mexicaanse huizen van LA in klei (volgens de infoborden uit 1724).  We hadden hier eerlijk meer van verwacht.

Aangekomen in Palm Springs pas echt het effect van airco en de confrontatie van de woestijnhitte ondervonden. Want in LA was het warm, maar hier is het HOT !! Zelfs het zwembad geeft geen verkoeling….

Als diner, met terras en constante nevelsproeiers om de hitte weg te houden, eindelijk iets anders gegeten dan de Amerikaanse keuken. Dwz een T-bone steak voor mij, gegrilde zalm voor Inge en Ravioli van kreeft voor  Vincent.

Morgen is het de langste trip van allemaal. 58O Km door de Mohave woestijn. Eerst best tanken….   

08-08-2008 om 09:51 geschreven door panda  

Geen miles op het programma vandaag. We blijven in LA en trachten zo veel als mogelijk de hotspots te zien die we vooraf hebben aangeduid. Uiteindelijk gaan we ’s avonds constateren dat we toch zo’n 55 km’s doorheen LA hebben afgelegd.

We rijden via de Mulholand Drive, bekend van veel films, in Beverly Hills naar Santa Monica beach en brengen een bezoek aan de pier. Inge heeft onderweg al haar optrekje aan het strand gevonden. Al denk ik eerder dat ze er op viel omdat het in haar lievelingskleur is geschilderd (zie foto).

Daarna verder te voet naar Venice Beach. Dit is the place to be om te “zien” en “gezien” te worden. Hier vind je de gekste personages van stoere body builders over rolschaatsrijdende grootmoeders tot overjaarse hippies. Had  trouwens bijna een serieuze boete opgelopen indien een vriendelijke voorbijganger mij er niet attent op had gemaakt dat ietwat verder the cops stonden en ik mijn blikje bier moest verbergen. In Amerika mag je geen geopende alcohol over de straat vervoeren en mag de gesloten fles (of blik) zelfs niet zichtbaar zijn. Vandaar dat ik zo’n klein bruin zakske in de winkel kreeg…. ’t Heeft me toch gesmaakt bij die 30° C en blue sky (Murielle heb j’em).

We besluiten de Melrose Avenue te bezoeken (neen Melrose Place ligt hier niet ! Een ezel stoot zich geen 2 keer aan dezelfde steen hé paps). Dit gedeelte is uitgegroeid tot een levendige wijk met trendy winkels en restaurants. Hier zie je een duidelijke mengeling van populatie in LA (burgerij, zwervers en punkers) vreedzaam naast elkaar leven. Het is volgens mij één van de weinige plaatsen waar de inwoners van deze stad nog gezellig te voet langs de etalages kunnen kuieren. Want iets verderop ligt de Rodeo Drive. De laan met de duurste winkels ter wereld met de grootste Italiaanse en Franse modehuizen. Wat we hier aan decadentie gezien hebben  kunnen we niet beschrijven….

’s Avonds gaan eten in een typisch American Graffiti restaurant “Johnny Rockets”. Hier is echts de sfeer van de fifties & sixties  behouden. Zelfs de kelners lopen nog gekleed of ze uit “West Side Story” komen. We zaten op het terras, maar binnen staat aan de toog een kleine jukebox waar je gratis liedjes kan selecteren uit vervlogen tijden terwijl je geniet van je double cheese burger with bacon….

08-08-2008 om 09:49 geschreven door panda  

08-08-2008 om 01:55 geschreven door panda  

Vandaag waren we met z’n allen om 6 uur klaarwakker. Hopelijk de laatste stuiptrekking van onze jetlag. Omdat we gisteren niet meer tot aan de Golden Gate Bridge geraakt zijn willen die vandaag nog op de digitale memostick krijgen. Alleen doodjammer dat er weer een serieuze mist was boven San Francisco en we zodoende de monumentale hangbrug amper konden zien.

Dan maar op weg naar Santa Maria want vandaag hebben we onze eerste rit voor de wielen en al meteen een knoeft van zo’n 300 miles (480 km) richting zuiden L.A.. Er werd bewust gekozen om de fenomale kustweg te volgen ipv van de US Interstate 101. In totaal rijd je zo’n 6 uur langs een prachtige kustlijn waarvan de stranden en rotsen bezaaid liggen met zeeleeuwen & otters en pelikanen een tijdlang onze auto volgden. Dit waren trouwens vandaag niet de enige dieren die ons pad hebben gekruist. Zo heeft Vincent tijdens en tussenstop een eekhoorntje in het wild laten proeven van zijn koekje en moesten we uitwijken omdat er een hert op onze weg stond…. bleef staan …. en pas na wat gebaren rustig verdween op het gazon van de golfclub gelegen aan de bekende “17 miles drive”. Deze laatste route is een tolweg  die je absoluut niet mag missen. Het is een wijk vol met poepchique villa’s die in een cipressenbos ligt.

Hebben ook kunnen vaststellen dat de Californische bosbranden hier inderdaad onlangs lelijk hebben huisgehouden. 100-en hectaren hebben eraan moeten geloven.

Na één dag op de weg heb ik eerlijk wel respect gekregen voor het Amerikaans rijgedrag. Als er een stopteken staat, zelfs in the middle of nowhere  wordt er echt gestopt. Diegene die het eerst is gestopt, zelfs al kom je van links, mag zijn route verder zetten. Speed limts worden hier NOOIT overschreden. Toch vandaag al enkele keren door het rood gereden. Maar dit mocht want als je voor het rood staat en je moet rechtsaf en je hindert het verkeer niet is dit toegelaten.

PS op verzoek van Theo zetten we hieronder dan ook een foto van ons autootje

05-08-2008 om 08:03 geschreven door panda  

Vandaag werd er veel ge(stad)stapt en weinig gereden want dat laatste gaan we de komende 3 weken al genoeg doen (volgens onze planning zo'n 6500 km's)

In San Francisco moet je Chinatown bezoeken want dan twijfel je niet meer aan de bewering dat hier de grootste Chinese gemeenschap buiten Azië leeft. Geen straten, geen wijken maar een heel stadsdeel bestaat uit Chinatown. Vaak ruikt het hier overheerlijk maar soms kan het er echt wel stinken....

Pier 39 aan Fisherman's Wharf wordt sinds 1994 spontaan bewoond door meer dan 100 zeeleeuwen. Ondertussen zijn zij de attractie van de stad geworden. Op de hoek van Hyde street en Lombard street ligt de beroemde & "most crookedest street in the world" die je regelmatig in films ziet. Vandaar te veel touristen om er echt van te genieten.

Deze stad heeft zulke steile straten dat bepaalde "oude" auto's het wel eens moeilijk krijgen om te trotseren. Gelukkig zijn er dan autochtonen en toeristen die een handje toesteken (zie foto).

Verder de beruchte Alcatraz gevangenis zien schitteren in de zon, veel hippies gezien (San Francisco was in de good old sixties de bakermat van de Flower Power) en zere voeten van het dalen & stijgen.

Morgen staat onze eerste echte lange trip on the road op het programma. De befaamde Highway n°1 langs de kustlijn van San Francisco tot Los Angeles. Hopelijk is het op onze tussenstop in Santa Maria iets beter weer want vandaag was het met 18°c, half bewolkt en een stevige wind niet echt zuiders. Maar dit blijkt gewoon zomers weer te zijn in San Francisco omdat het in een baai ligt.

04-08-2008 om 05:18 geschreven door panda  

04-08-2008 om 03:20 geschreven door panda  

Hoi,

Zaterdag 02/08/2008 is het zo ver ! Dan vliegen we naar San Francisco om in 23 dagen  "The Grand Tour Of The West" af te leggen. Wie ons avontuur wil volgen moet dus nog even wachten.... We gaan proberen elke dag een verslagje te schrijven.

Groetjes en tot dan !

Inge, Jef & Vincent

12-07-2008 om 17:51 geschreven door panda  

Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt.  Het is gewoon zoals je het zélf wenst.  Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed.  Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.

Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat.  Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard. 

27-09-2005 om 16:32 geschreven door panda