Zie verslag van gisteren. Dus vandaag in retard naar Capitol Reef. Het verschil met Grand Canyon is dat je deze niet bezoekt van op de ravijn maar van uit de diepe kloof zelf. Op de (rode) verharde wegen kan elke wagen uiteraard rijden maar de infobrochure, die ja aan elke ingang van een National Park krijgt, waarschuwt dat de witte onverharde wegen enkel met een 4x4 berijdbaar zijn. Die hebben we wel maar het Hertz huurcontract zegt dat we niet van de “paved ways” mogen afwijken. Als er dan iets gebeurd is het eigen risico.

Zijn wij nu blij dat we een risico hebben genomen !!! (Ja Danny hier kon jij je ook eens uitleven met uw Jeep). Beklemmende nauwe doorgangen tussen steile rotswanden en geen weg terug want zo smal dat je niet kan draaien. Inge heeft een stuk rechtstaand van op haar stoel door het open schuifdak gefilmd . We kunnen dit niet op de blog plaatsen wegens te veel mb’s. (voor de geïnteresseerden enkel een mailtje sturen en je krijgt als reply het filmpje).

Onderweg naar Bryce Canyon gestopt aan een “rock shop”. Zoals de meeste weten verzamelt Vincent stenen dus we konden niet anders dan halt te houden bij deze (naderhand) uiterst sympathieke hippie die zijn T shirt binnenstebuiten droeg en verdorie goed wist waar België ligt en dat we bestaan uit Vlamingen en Walen en dat Antwerpen bekend was om diamanten (eigenlijk niet moeilijk want hij is een stenenverzamelaar) en dat het bij ons meestal grijs weer is etc etc. Vincent heeft 4 stenen (één uit Brazilië) bij Scott gekocht en we moesten maar de helft betalen. (waarschijnlijk nog te veel maar het zonneke schijnt hé… ).

Daarna verder naar ons 2^de National Park vandaag. De beroemde  Bryce Canyon. Hier hebben we ons te voet aan de Navajo Trail gewaagd. Een rotsig en klauterend wandelpad van slechts 2,5 km, maar hebben er meer dan 1 uur over gedaan. Niet omdat Inge onderweg (zonder overdrijven) meer dan  200 foto’s heeft getrokken van dit overweldigend stukje natuur, maar omdat het zo steil was. Want eerst moet je in de canyon afzakken,  maar al wat je daalt moet ook terug naar boven. Gelukkig was het al 18.00 uur en scheen de zon niet meer recht in de canyon…..

17-08-2008 om 08:08 geschreven door panda  

We weten niet hoe het komt maar alle 3 slecht geslapen in Salt Lake City. Ik denk dat het komt door de hitte (in een stad koelt die dagtemperatuur van boven 30° blijkbaar niet af). Ja ja wij hadden wel airco op de kamer maar Vincent en Inge vonden die te luidruchtig en ‘k heb hem dan maar afgezet.  Ik had daar nochtans geen last van. Hoe zou dat nu komen ?

Verlaten dan maar vroeg ons hotel (ik sta in mijn congé eerder op dan wanneer ik naar den Agfa moet) voor een trip van 418 km naar Capitol Reef. Dit is ons volgend National Park en hebben er dus nog 5 te gaan. Als ik de landkaart bezie waar ik onze hele  route met een purpere markeerstift heb op afgetekend  is al duidelijk 2/3 afgelegd. Ik bereken volgens het roadbook nog 1661 km te gaan, m.a.w. toevallig juist nog 1000 miles !

Uiteraard worden dit er steevast meer want we rijden in de parken behoorlijk rond want willen geen enkel “viewpoint” of “scenic drive” missen. En ’s avonds gaan we op restaurant dan wordt er ook op geen mile gekeken.

Hoe dikwijls hebben we tegen elkaar al niet gezegd dat we blij zijn om in zo’n “beest” van een 4X4 te rijden. Zuipt wel 17,5 liter maar het comfort,  de ruimte (Vincent zit continu in first class want heeft 5 zitplaatsen die we kunnen omtoveren tot slaapbank als het wat te lang duurt) weegt niet op tegen de meerprijs. Zelfs Inge die toen we aankwamen in San Francisco een blokkage kreeg heeft vandaag 2 uur met onze GIANT gereden. Moest wel want ik kreeg voor de eerste keer een dipje en dit kan behoorlijk gevaarlijk zijn als je in de bergen op meer dan 9000 ft moet “haarspelbochten”….    

Onderweg zie ik in een boerengat een winkeltje waarvan de ramen helemaal met een soort aluminium folie zijn afgeplakt (zie foto) en wat vieze cactussen voor de vitrine staan. Hey dit is “a state liquor agency”. We zijn nog steeds in Utah weet je wel. Ik besluit eens uit te testen of ik hier een fles sterke kan kopen. Inge en Vincent blijven buitenstaan en hebben jammer genoeg iets gemist. Heb nochtans veel moeite gedaan om hen tijdens mijn choppen naar binnen te lokken maar ze begrepen niet waarom ik met mijn ogen stond te draaien om teken te doen vlug naar binnen te komen.  Ik kwam niet in een winkel maar in de woonkamer van een cowboy terecht. Daar stonden dan op een rek verschillende flessen die je kon kiezen. Alle flessen hadden een nummer en werd bij de verkoop grondig manueel genoteerd. Op zich is dit niet speciaal maar ik vermoed dat de staat Utah zulke winkels laat uitbaten door bijvoorbeeld oorlogsveteranen want deze arme kerel had een glazen oog en geen armen alleen 2 haken met grijpers zoals kapitein Hook. Maar hij kon er probleemloos mijn fles mee inpakken in de bekende bruine zak en zelfs mijn nikkel die ik op zijn livingtafel legde mee oppakken…. Heb op verzoek van Vincent  het verhaal nog eens meerdere malen moeten vertellen (en uitbeelden).

Zoals reeds eerder gezegd was het de bedoeling om na het inchecken van ons volgend hotel vandaag naar Capitol Reef te gaan (8 miles verderop), maar bij aankomst aan dit bijzonder charmant , rustig en mooi gelegen “Wonderland Inn Hotel” (de naam alleen al…) welke geklemd is tegen de heuvels van Capitol Reef  gooien we onze plannen stande pede om. Morgen Capitol Reef en vandaag verder de genietende zonneklopper uithangen op de prachtige ligweide met aanpalend zwembad en jacuzzi. Vincent is alweer ijs gaan halen want mijn fles Wodka komt meteen van pas….

Tegen de avond heb ik zo’n ‘ 4 uur tegen een wapperende  Amerikaanse vlag aangekeken. Ik moet eerlijk bekennen dat (en zeker tegen een straalblauwe hemel) zij mooier is dan onze driekleur. Of is dat met elk vakantielief ? 

17-08-2008 om 08:07 geschreven door panda  

Van de ongerepte natuur in Yellowstone rijden we vandaag naar de hoofdstad van de staat Utah, Salt Lake City.

We vertrekken om 5.45 uur bij 1°C (want ’s nachts is het hier “berenkoud” hé Vincent….) om tijdens onze 2 uur durende terugtocht uit het Park veel beesten te kunnen zien. Zoals je weet heb je het meeste kans wilde dieren te zien bij zonsop- en zonsondergang. En inderdaad ongeveer 30 wapitiherten gezien.

Het was een vermoeiende terugtocht uit het park omdat er een ochtendmist over de heuvels, meren, maar ongelukkig ook over de weg hing. Heel mysterieus en sprookjesachtig dat wel.

We rijden in één trek “op de kop” de 400,5 miles (inclusief de 35 km wegomlegging omdat er rotsen op de weg lagen…) naar Salt Lake City want temperatuur is ondertussen van bijna het vriespunt naar 32°C gestegen bij weer een stralende hemel . We snakken alledrie naar het buitenzwembad van ons hotel want dat was er niet in Yelloswtone. Trouwens er was daar weinig of geen comfort in onze lodge, dwz zelfs geen TV ! Waren we wel in de USA ? Oh ja gisteren was het jammer genoeg wat bewolkt, maar een aangename temperatuur.

Na een frisse duik en dito aperitief gaan we iets eten in de stad. Ons reisboek “den Trotter” beveelt het “all you can eat buffet restaurant” Chuckarama aan. Het moet gezegd voor 11 USD onze buiken goed gevuld. Alleen jammer dat ik er geen stevige pint bij kon bestellen want de lieftallige dienster zei letterljk : ‘Hey honey welcome in Utah I want but can not serve you a beer, that’s the law sorry”. Inderdaad in deze vrome staat en zeker in deze overdreven nette stad, waar meer dan de helft mormoon is, wordt geen alcohol geschonken in de restaurants. Je kan wel naar plaatselijke pubs, maar dan moet je een tijdelijk lidmaatschap aanschaffen.. Desnoods voor één avond en één dollar, en dan mag je alcohol drinken. Rara snuiters toch die Amerikanen.

We besluiten nog een avondwandeling door het centrum van de stad te maken. Nog nooit zo veel tempels, kerken en kathedralen op 1 km² gezien. Het is 21.30 uur, nog 29 °C en de vrouwen lopen hier rond met rokken tot onder de knie. Jezus toch ! (maar dat mag ik hier niet hardop zeggen want dan komen ze af als vliegen op een stront)    

15-08-2008 om 09:15 geschreven door panda  

Terwijl op de planning vandaag een rustdag in Yellowstone staat, dwz zeggen volgens ons roadbook geen km’s afleggen,  zullen we ’s avonds toch constateren dat we hier kriskras 230 km hebben afgemaald.

Dit kan niet anders als je in deze natuurpracht wilde dieren, spectaculaire watervallen, hoogopspuitende geisers, vulkanische warmwaterbronnen, onmetelijke meren en vooral adembenemende wouden wilt zien.

Het is verschrikkelijk te weten dat in 1988 een bosbrand 36% van dit park in de as heeft gelegd. De brand ontstond door vonken van 2000 bliksemschichten die tijdens zware zomeronweders de lucht in lichterlaaie zetten. Vandaag, 20 jaar later, kun je nog heel duidelijk de restanten van dit drama zien. Doch we vinden dat het wel iets devoot heeft. Tussen de lange dode en kale boomstammen groeien nu terug weelderig kleine dennenbomen. De natuur geeft gelukkig niet op !

We hebben al meteen prijs en zien bij onze eerste stop al een kanjer van een hert mooi en zéér dichtbij rustig voor ons poseren. (zie foto) Dat beest blijft fier voor ons staan tot WIJ weg gaan. Kun je dat voortstellen ? Als je dit wilt zien in onze Ardennen is dat een kans uit de duizend. Hier is dit blijkbaar schering en inslag want we zien vandaag nog vele herten, bizons, een eland, een coyote, witte pelikaan, een Amerikaanse zeearend (het embleem van de USA) en waarschijnlijk vergeet ik er een paar maar kan het nu niet vragen aan mijn huisgenoten want ze slapen al…

Het woord “beer” is vandaag wel het meeste gevallen. Vincent wil absoluut, en héél stoer, een beer zien terwijl we bij het binnengaan van dit park een pamflet kregen om uit de buurt van dit beest te blijven mocht je het tegenkomen. Tot vervelens toe moeten we stoppen aan de rivieren. Hij heeft uiteindelijk toch een duidelijk berenhol gevonden want de afgepeuzelde botten van één of ander dier lagen er nog in en in de buurt vele bomen gezien waar hij met zijn klauwen heeft ingezeten. Gelukkig was “bruintje” niet thuis. Hebben hem dan ’s avonds in de souvenierschop maar een beren T-shirt gekocht….

15-08-2008 om 08:34 geschreven door panda  

Ik begrijp niet goed hoe het komt dat Vincent tijdens het schooljaar telkens om 6.15 uit zijn bed “springt” en het hier elke morgen een circus is om hem wakker te krijgen. Hij ligt er natuurlijk ‘s nacht wel prinsheerlijk alleen in zijn kingsize dubbelbed…

We vertrekken met de nodige efforts dan toch al om 7.30 uur ’s morgens vanuit Vernal naar ons noordelijkste punt van de reis, het Yellowstone National Park in Wyoming. Dwz we zijn verdomme al halweg van onze tocht doorheen de South West. Wat vliegen de miles $hier “figuurlijk” snel voorbij want in de “praktijk” a speed limit van 55 miles/hour  op de highways (Interstates = 65 miles) is een bljft een slakkengangetje waar iedereen hier zich meestal toch aan houdt. Begrijpelijk want dagelijks komen we in de meest afgelegen streken a highway patrol tegen die iemand aan de kant heeft gezet en de penalties zijn hier niet mals !

.

Het is een lange en eenzame rit tussen afwisselend prairies, heuvels en om de 25 miles een klein plattelandsstadje. Stel je van dit laatste niet te veel voor. Altijd hetzelfde beeld ; één main street met ongeveer 5 zijstraten. Een klein schooltje, a governemental house (waarvoor fier de Amerikaanse vlag wappert, maar niet vandaag want het is 28 °C en windstil) waarin de lokale post office, cherif, het gemeentehuis en dergeljke zijn gehuisvest. And that’s it.

Een warme bakker of beenhouwer vind je hier natuurlijk niet. Als je iets dagvers wilt moet je naar het dichtstbijzijnde benzinestation (dikwijls  25 miles verder als er in je eigen dorp geen is). Er is dan steevast een chop aan waar je rechtstaand een donnut met koffie kan verorberen, grote zakken ijs en dergelijke kleine noodzakelijke dingen kunt kopen. Voor de echt grote inkopen moet je naar de Wall Mart net buiten de iets grotere steden. Als je pech hebt kan je dit maar één keer per maand doen omdat het een halve dag in beslag neemt; Daarom heb je hier formaten van winkelkarretjes die eerlijk de grote van een Smart hebben.

We komen tegen de namiddag aan in de Rocky Mountains en het “voorpark” van Yellowstone, namelijk het Grand Teton Natinal Park. Een bergketen met besneeuwde toppen tussen de 3500 en 4200 meter hoog. De pieken tekenen zich scherp af tegen de blauwe lucht. Onbeschrijfelijk mooi. Na een uur door de “loop drive”van dit park te hebben gereden komen we automatisch (en EINDELIJK) aan de south entrance van Yellowstone….

Dit is het oudste en grootste (8992 km²) park van de USA en omschreven als een buitengewoon pareltje van moeder aarde met o.a. vele geisers en warmwaterbronnen. We verblijven hier 2 nachten in de Canyon Lodges (toch nog zo’n 135 km in dit domeintje....) en dus morgen tijd om alles eens rustig te verkennen. Inge berekent dat we er om 17.30 uur zullen zijn.

Dit was zonder rekening te houden van de bijna één uur file die we nog hebben gehad in het park. Reden : honderden bizons staken in kudde de weg over van het ene naar het andere steppeveld…..

15-08-2008 om 07:42 geschreven door panda  

De dag begint alweer met vollen bak zon, zon en nog es zon. Echt geen wolkje aan de lucht (yes blue sky !!!). Maar dan beseften we dat vandaag het National Park “Arhes“ op ons programma stond. De Amerikanen vinden het met 350 km² maar een klein park(ske) en ligt net buiten ons vorig stadje Moab in de woestijn van Utah.

We hebben dit park niet enkel met de auto verkend (weer zo’n 80 km alleen al in dit beschermd gebied gereden) maar hebben het ook gewaagd een flinke 4 uur durende wandeling te maken naar de meest gefotografeerde rotsboog ter wereld, “The Delicate Arch”.

Op deze rotsformatie zien we nu al meer dan 3 jaar dagelijks het posterformaat van 2 meter boven onze dressoir in de living hangen. Al maanden zeg ik tegen Vincent dat we die boog in het echt gaan zien. Vandaag was het dus zo ver, maar het heeft ons wel véél zweet gekost. Want nu weten we waarom de waarschuwingsborden aan het begin van het wandelpad er stonden (zie foto). We dachten dat de Amerikaanse info weer wat overdreven was maar al goed dat we ze vooraf hebben gelezen en voldoende water bij hadden. 480 meter hoogte overbruggen in 4,8 km bij meer dan 30°C is zelfs voor een geoefend atleet als ik te veel van het goede….

In deze surrealistische omgeving vol met duizelingwekkende rode rotsformaties komen we bovendien van een parkranger te weten dat Steven Spielberg hier enkele beklijvende scènes uit zijn eerste Indiana Jones heeft gefilmd.

We rijden 4 uur verder richting noorden naar Vernal waar het Dinosaur National Park ligt. De naam zegt het zelf welke restanten hier werden gevonden. Doch eerst na ongeveer 2000 miles nu pas de eerste "luttele" meters verkeerd gereden. We vergisten ons van afslag op de highway 70 want sloegen iets te vroeg af. Ineens stonden we in een rij tussen mastodonten van trucks. En geloof me in Amerika heeft zo'n truckcabine alleen al de grote van de caravan van de familie "Van Vooren" , om maar te zwijgen van de 3 trailers die er aanhangen.... We waren stomweg aan het aanschuiven aan een weegbrug. In Amerika moet dit om de x aantal miles om te controleren dat je niet overloaded bent  

"A legal u turn" (ommekeer)  was not permitted or possible !!! Wij maar als belachelijke touristen aanschuiven tot het onze beurt was. Gelukkig kon de ambtenaar van dienst er mee lachen want ipv van het gewicht van onze auto te zien op het reuze display toen we de wegbrug verlieten stond er "THANK YOU  ..." .
 
In Vernal hebben we er het museum of Natural History bezocht en vonden dit toe hier toe het minste van onze reis.

Echter niet getreurd want morgen rijden we volgens de meesten naar het mooiste park van de USA waar we 2 nachten zullen verblijven. Het Yellowstone National park. Volgens onze reisgids oppassen geblazen  met piknicken in open lucht, dwz berengevaar !!

Omdat we in de lodges van het park zelf slapen is er vermoedelijk geen internet en zullen we de draad terug oppikken in Salt Lake City.

Getekend,

Cowboy “Gerard”

12-08-2008 om 00:00 geschreven door panda  

Alvorens de trip van onze lodge in het Mesa Verda National Park naar Moab (juist aan ingang natiol park Arches) aan te vatten besluiten we de twee hoofdwegen van dit park te bezoeken. Uiteindelijk weer 110 km afgelegd. (spreek mij niet meer van het Rivierenhof als grootste park van Antwerpen….)

Mesa Verde is bekend om zijn vele “klifwoningen” in de rotsen. In 1200 hebben locals hier hun nederzetting gebouwd in een voor ons, vandaag, totaal onherbergzaam gebied (zie foto).

Heb nog nooit zo veel keer in één uur mijn autogordel om en af gedaan. Elke view point moest ik stoppen. Mijn huisgenoten waren op zoek naar adembenemende vergezichten en beesten. Inge is zelfs bij zonsopgang opgestaan maar heeft toch twee enorme herten vanuit ons terras gezien. Verder op de dag wordt er geen levend dierwezen opgemerkt dus kopen we maar een fotoboekje bij de parkrangers met al de fauna die in de streek voorkomen.  

De zon doet wat er van haar verwacht wordt en het beetje wolkjes dat er te zien is zorgt af en toe voor verkoeling bij de 34 graden. We zijn ondertussen op weg naar onze vierde staat in de USA, want na California, Arizona en  Colorado zijn we in Utah aanbeland. Van de Californische pracht en praal schiet hier niet meer veel over. De bewoners leven hier voornamelijk in “campers” en vervallen houten woningen. Hoe dieper we het land intrekken hoe goedkoper het eten en drinken wordt. Vincent snakt naar het zwembad van ons volgend hotel.

Ik bereken ruwweg dat we een derde van onze totale miles van onze reis reeds hebben afgelegd. Nog geen enkele minuut heeft het rijden ons verveeld . Zelfs al cruisen we tegen max 65 mph (110 km per uur) over de weg….

Eén foto is speciaal voor Danny getrokken. Er rijden hier veel jeeps rond, maar deze vonden we de moeite waard om te delen.

11-08-2008 om 06:48 geschreven door panda